[HxH]MY LONELY YEAR (Yaoi)

ข้อมูลเบื้องต้น

=+=Hunter x Hunter Fan Fiction=+=

Title : My Lonely Year

Author : O.H.R HuSTsU

Category : Angst

Pairing : Kuro/Kura

Rate : PG-16

Disclaimer : Characters not mine

Warning : Male/Male

เนื้อเรื่อง

MY LONELY YEAR

ปีแล้ว ปีเล่า ไหลเรื่อย ผ่านไป...เหมือนสายน้ำ สำหรับเค้า ไม่ว่าจะปีไหนๆ
ก็จะเหมือนเดิมไม่มีวันเปลี่ยน ชีวิตเค้า จะมีแต่การแก้แค้น และ ความโดดเดี่ยว....
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
คุราปิก้านั่งกอดเข่าเงียบๆบนเตียง ใบหน้าหวานซุกแน่นกับเข่า บดบังหยาดหยดน้ำตา ทั้งๆที่ ในห้อง
มืดๆเย็นๆ นั้น ไม่มีใคร....

ไม่มีใคร...ดูอ้างว้าง..... มองไปทางไหน ก็ไม่เคยมีใคร

......โดดเดี่ยว.....

อยู่ตัวคนเดียว ฝังตัวกับความแค้น จมลึกกับความเหงา....

ปีใหม่นี้ ด้านนอก จัดงานฉลองกันครึกครื่นเปรมปรีดิ์ แต่ เค้า ต้องนั่งกอดเข่าร้องไห้ ตัวคนเดียว...
ถึงจะเป็นเช่นนี้ทุกปี แต่ไม่ว่านานเท่าไหร่ ก็ไม่เคยชิน ยังคงโศกเศร้า ทุกปี ทุกปี.....

“พ่อครับ แม่ครับ......” พึมพำเป็นเสียงสะอื้น พูดอยู่คนเดียว ราวกับคนบ้า.... “ทำไมต้องทิ้งผมไป......
ทำไมไม่พาผมไปด้วย..”

ยิ่งพูด น้ำตาก็ยิ่งไหลพราก ประโยคคำถาม ที่ ไม่เคยได้คำตอบ ดังซ้ำๆ ทุกครั้ง ที่ร้องไห้

“ผมเหงา.....” เหงา...ทั้งสมอง ทั้งร่างกาย ทั้งจิตใจ มีแต่คำว่าเหงา เหงามาก...จนทนไม่ไหว..เหงาจับใจ

ทำไมเค้าต้องรอดมาคนเดียว คิดอย่างนี้ซ้ำๆ ‘ เพื่อแก้แค้นไงล่ะ’ ตอบตัวเองอย่างนี้ซ้ำๆ ทั้งที่รู้
ว่ามันเป็นเพียงข้ออ้างที่เค้าสร้างขึ้นมา

ใช่ เป็นเพียงแค่ข้ออ้าง แก้แค้นไปแล้วได้อะไรขึ้นมา แก้แค้นไม่ได้ทุกคนก็ไม่คืนมา แก้แค้นได้
ทุกคนก็ไม่มีทางกลับมา

สร้างข้ออ้าง เหมือนกลัวความตาย รู้ตัวดีว่าอ่อนแอ หาเหตุผล เพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ไปวันๆ แต่ตอนนี้
ชักรู้สึกว่า ความตายชักไม่ค่อยน่ากลัวแล้วสิ

“ถ้าตายไป ก็จะได้พบกับทุกคน ไม่ต้องเหงา....” ใช่สิ จะมานั่งร้องไห้ไปเพื่ออะไร
จะตามล่าตามผลาญแก้แค้นไปเพื่ออะไร จะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร.... ความตาย ไม่น่ากลัวแม้แต่นิดเดียว
ตายไปก็จะได้อยู่กับทุกๆคนไง

“ใช่ ตายไปซะ” ดวงตาสีเขียวมรกต เริ่มไร้ประกาย ทั้งๆที่น้ำตายังไหลราวทำนบแตก

“ทุกคนรออยู่....” ลุกจากเตียง ตรงไปที่ ระเบียง ที่เปิดกว้าง...

“ตายๆไปซะ...” ระเบียงอยู่ใกล้แค่เอื้อม สายลมยามค่ำคืน พักกรรโชกเข้ามา

“ตาย...” ความเย็นเฉียบของแผ่นกระเบื้องที่ต้องความเย็นตลอดเวลา ก็ไม่รู้สึก

ยืนบนริมระเบียงเมื่อไหร่ ไม่รู้ รับรู้อย่างเดียว คือ การ ตาย

ลมอ่อนๆ ต้อง ผิวหน้า เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ ร่างเล็กๆ จะ ดิ่ง วูบ ลงไป หยด น้ำตา

“กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!” เสียงกรี๊ดกร๊าด ของผู้หญิง หลายต่อหลายคน ดังลั่น สนั่น ผู้คนต่างจ้องมอง
เด็กหนุ่ม ที่งดงาม เหมือนเทพธิดา ดิ่งลงมา จาก แมนชั่น ชั้นที่ 14

หยดน้ำตาใสๆ กระจายพร่างพราว รอบตัว ส่องประกาย ผมสีทองพริ้วลู่ ตามแนว ทั้งหมด ดูราวกับภาพวาด ราวกับ
เทวดา กำลัง หล่นลงมาจากฟากฟ้า

อีก 200 ฟุตจะถึงพื้น......

หลายคนด้านล่าง วิ่งกันจ้าละหวั่น

อีก 100 ฟุตจะถึงพื้น

“ไปรับเค้าสิๆๆๆไป๊สิ ไป๊” สาวน้อยเขย่าร่างแฟนหนุ่มอย่างบ้าคลั่ง

อีก 75 ฟุตจะถึงพื้น

“คุณตำรวจคะๆๆๆๆ มีคนฆ่าตัวตายค่ะๆๆๆๆ”

อีก 50 ฟุตจะถึงฟื้น

“ นั่น นางฟ้ารึเปล่า!”

อีก 30 ฟุตจะถึงพื้น

“แย่แล้ว!!มีคนฆ่าตัวตาย!”

อีก 20 ฟุต
....
อีก15 ฟุต.........

อีก 10 ฟุต.....

9
............................................8........................................7..............
.........................

แกร้งๆๆ เสียงระฆังยักษ์ ตีบอกเวลาเที่ยงคืน ใน วันที่ 30 ธันวาคม พลุ แสงสี ถูกจุด ขึ้นทั่วฟ้า หิมะ
สีขาวโปรยปรายเหมือนเฉลิมฉลอง.....

และ......

“ผม......ตายแล้วสินะ.......” เสียงแผ่วเบา เบา...จนแทบไม่ได้ยิน ดวงเนตรไร้แวว แต่น้ำตายังไหลพราก....
มองเห็น ใบหน้าขาวๆและผมสีดำ......

...ทำไมอบอุ่นจัง...... ความตายอบอุ่นอย่างนี้นะหรือ....แล้วนั่น
พ่อสินะ....ผมมาอยู่กับทุกคนแล้ว......

มือเรียว ยกขึ้นสัมผัสใบหน้าของคนที่คิดว่าเป็นพ่อ ช้า....

“ผม...ดีใจ...ที่ได้เจอ....พ่อครับ...ทุกคน...”

แล้วบริเวณโดยรอบก็มืดสนิท สุ้มเสียงใดๆ ก็ไม่เข้าโสตประสาท แขนก็ตกลงอย่างไม่มีเรี่ยวแรง
ไม่มีส่วนไหนเคลื่อนไหว มีเพียงหยดน้ำใสๆหยดสุดท้าย ที่ไหลออกจากดวงตา ร่วงผ่านดวงแก้มขาวซีด ตกลงบน
หิมะ สีขาวพิสุทธิ์...............

“นายยังไม่ตาย คุราปิก้า.....คนที่จะพรากชีวิตนายได้ มีแค่ชั้น คุโรโร่ ลูซิเฟอร์ คนเดียว
เท่านั้น........”

End