ปาฏิหาริย์รักแห่งกาลเวลา

ลำดับตอนที่ #43 : ตอนที่ 22.2 ของที่เธอไม่ได้รัก

ทินภัทรรู้สึกเหมือนตัวเองนั้นเป็นส่วนเกินของคนทั้งคู่ที่อยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้เมื่อเขานั้นตัดสินใจขับรถตามทั้งคู่มาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง เขาเสนอตัวมาขอนั่งร่วมโต๊ะกับพลอยสวยและนิชคุณทันทีที่มาถึงโดยไม่แคร์ว่าตัวเองนั้นจะทำตัวหน้าเกลียดมากแค่ไหนในสายตาของใครเพราะสิ่งเดียวที่เขาคิดอยู่ในตอนนี้นั้นมีเพียงแค่เรื่องเดียว นั้นก็คือเขาจะไม่มีวันสูญเสียพลอยสวยไปอีกและเขาจะทำทุกอย่างเพื่อขัดขวางทุกคนที่จะเข้ามาหาเธอและจะเอาเธอคืนสู่อ้อมแขนของเขาให้ได้ แต่แทนที่เขานั้นจะรู้สึกซะใจที่เข้ามาขัดขวางเวลาของทั้งสองคนได้มันกลายเป็นว่าเขานั้นต้องมานั่งทนเจ็บซะเอง เมื่อต้องมาเห็นภาพที่กำลังอยู่ตรงหน้าตอนนี้

“พลอยชอบทานปลาหมึกผัดไข่เค็มนิครับทานเยอะๆนะ เอานี่พี่ตักให้”

หมอคุณตักอาหารให้พลอยสวยอย่างเอาใจ ตั้งแต่เธอเริ่มเปิดใจให้กับเขาลองคบหาดูใจกัน เขาก็พยายามทำคะแนนมากกว่าเดิมและก็ดูเหมือนกับว่าคะแนนของเขานั้นจะไม่ตกเลยซะด้วยซึ่งนั้นก็ทำให้เขาดีใจไม่น้อย และเรื่องที่จะคว้าเธอเข้ามาเป็นนางประจำหัวใจคงจะไม่ไกลเกินฝันอีกต่อไป...

“ขอบคุณคะ... พี่คุณก็ต้องทานเยอะๆเหมือนกันนะคะทำงานมาเหนื่อยทั้งวันแบบนี้ต้องเติมพลังกันสักหน่อย ถ้าเกิดคุณหมอคนเก่งป่วยแล้วใครจะค่อยดูแลคนไข้ล่ะคะจริงไหม”

“ครับพี่จะทานเยอะๆเอาให้อ้วนตัวแตกไปเลยดีไหม ฮะฮะ แต่ถ้าเกิดพี่อ้วนขึ้นมาแล้วไม่มีสาวๆมาค่อยตามกรี๊ดอีกแล้วละก็พลอยต้องรับผิดชอบพี่ด้วยนะครับ”

“อะไรกันคะพลอยไม่เกี่ยวด้วยสักหน่อย.... ไม่รับผิดชอบหรอก”

“ไม่รู้แหละพี่ถือว่าเป็นความรับผิดชอบของเรานะ ฮาฮาฮา”

“อืม!”

ซาตานหนุ่มส่งเสียงออกมาขัดจังหวะของคนทั้งคู่อย่างหมั่นไส้ นี่ไม่รู้เลยหรือยังไงว่าในโต๊ะนี้ยังมีเขานั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วยถึงได้หยอกล้อกันราวกับว่าเขานั้นไม่มีตัวตนอย่างนั้นแหละ

“เอ่อ... คุณทินอยากจะทานอะไรเป็นพิเศษไหมครับเพราะผมไม่เห็นคุณทินสั่งอะไรมาเพิ่มเลย ผมกับพลอยก็สั่งเฉพาะเมนูประจำที่เราสองคนชอบทานด้วยไม่รู้ว่าคุณทินจะทานได้รึเปล่า”

“หึ....เราสองคนนี่แกกล้าใช้คำว่าเราสองคนกับเมียฉันแล้วอย่างนั้นหรอ” ซาตานหนุ่มกรนด่าศัตรูหัวใจของตัวเองอยู่ในใจ ตรงกันข้ามกับสิ่งที่เขาสามารถทำได้ในตอนนี้นั้นก็คือการยิ้มรับและนิ่งเฉยเท่านั้น เพราะเขารู้ดีว่าเขาในสายตาของพลอยสวยตอนนี้นั้นติดลบมากแค่ไหนหากทำอะไรที่ไม่ดีต่อไปมีหวังคงได้โดนเธอขับไล่ไสส่งไปให้ไกลแน่ๆ

“ไม่เป็นอะไรครับผมทานได้ ปกติผมไม่ค่อยเรื่องมากเรื่องการกินสักเท่าไรหรอกครับของโปรดที่ทานก็มีไม่กี่อย่างและส่วนใหญ่ก็มีอยู่บนโต๊ะนี้ด้วยครับ เพราะแบบนี้ผมก็เลยไม่สั่งอะไรเพิ่มจากที่พวกคุณสั่งมา”

“อ่อหรอครับ... งั้นคุณทินชอบทานอะไรหรอครับในโต๊ะนี้”

หมอหนุ่มพยายามหาเรื่องมาสนทนาให้มากที่สุดกับมิตรคนใหม่ที่มาขอรวมโต๊ะด้วยแบบไม่ได้รับเชิญและตั้งตัว เพราะใครจะไปคิดล่ะว่ามหาเศรษฐีอย่างทินภัทร ยุทธไพรศาล จะมาขอนั่งร่วมโต๊ะอาหารในร้านตามสั่งธรรมดาๆไม่ได้หรูหราอะไรแบบนี้

“ก็ปลาหมึกผัดไข่เข็ม หมูผัดหนามเลียบ ไข่เจียวหมูสับ แล้วก็แกงจืดเต้าหู้ไข่”

“เหมือนพลอยเลยนะครับเนี่ย ไม่น่าเชื่อเลยว่าคุณทินจะชอบทานอาหารเหมือนพลอยแบบนี้ จริงไหมครับพลอย”

“มันก็แค่อาหารธรรมดาๆพื้นๆใครๆก็ชอบเหมือนกันได้คะพี่หมอ พลอยไม่เห็นว่าจะแปลกตรงไหน แต่เอ๋ไฮโซอย่างคุณทินทานอาหารแบบนี้เป็นด้วยหรือคะฉันคิดว่าคุณจะทานแต่อาหารหรูขึ้นภัทรตาคานเสียอีก”

พลอยสวยพูดด้วยน้ำเสียเรียบนิ่งแต่แฝงด้วยคำพูดจิกกันเล็กๆเพราะรู้สึกไม่พอใจคนตรงหน้าตั้งแต่ตอนอยู่ที่ร้านกาแฟในมหาลัยแล้ว และยิ่งเขาตามมาหลอกหลอนเธอโดยการมาขอนั่งร่วมโต๊ะทานอาหารร่วมกันอีกมันก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดเขาขึ้นหลายเท่า

“แต่ก่อนผมก็ไม่ได้ชอบทานอาหารพวกนี้หรอกนะครับ แต่เป็นเพราะใครบ้างคนเขาชอบทานและมักจะทำให้ผมทานเป็นประจำผมก็เลยชอบมันไปโดยไม่รู้ตัว มารู้ตัวอีกทีว่าชอบมันก็... ชั่งมันเถอะครับ”

ซาตานหนุ่มยิ้มเย้ยในความโง่เขลาของตัวเอง เพราะมันก็ไม่ต่างอะไรกับที่เขานั้นรู้ใจตัวเองว่ารักพลอยสวยช้าไป จนทำให้เรื่องราวมันกลายมาเป็นแบบนี้ เขาต้องสูญเสียสิ่งมีค่าที่สุดไปทั้งเมียที่รักและลูกที่ยังไม่ได้ลืมตาดูโลก และความรักของเธอที่จางหายไปพร้อมๆกัน ถึงแม้ตอนนี้เขาจะมีโอกาสกลับมาแก้ตัวอีกครั้งแต่ก็ดูเหมือนโอกาสข้างหน้ามันจะเต็มไปด้วยขวากหนามและศัตรูมากมายเหลือเกิน จนทำให้เส้นทางข้างหน้ามันช่างดูห่างไกลและเลื่อนลาง

พลอยสวยไม่ได้สนใจกับคำพูดที่แอบแฝงความรู้สึกบางอย่างของทินภัทรแต่อย่างใดเธอได้แต่เบือนหน้าหนีไปอีกทางด้วยความรำคาญพลางเขี่ยอาหารในจานไปมาด้วยความเบื่อหน่าย เพราะอาหารมื้อนี้มันเริ่มจะไม่อร่อยตั้งแต่ที่ใครบ้างคนก้าวเข้ามาขอนั่งด้วยแล้ว และทั้งๆที่เธอพยายามทำสารพัดให้เขารู้สึกว่าตัวเองนั้นเป็นส่วนเกินของโต๊ะนี้มากแค่ไหนแต่ก็ดูเหมือนกับว่าเขานั้นจะไม่รับรู้อะไรสักเท่าไร และยังคงนั่งทานอาหารต่อไปแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร แบบนี้มันแช่งให้ท้องเสียนัก

“คุณหมอเคยคิดจะกลับไปทำงานที่เกาะของผมบ้างไหมครับ เพราะตอนนี้คุณลุงของคุณหมอก็บ่นๆกับผมอยู่ว่าอยากจะปลดเกษียณ แต่ผมขอร้องแกเอาไว้เพราะตอนนี้ผมยังหาหมอที่มีฝีมือและเก่งๆพอๆกับแกไม่ได้ จะมีก็แต่คุณหมอเท่านั้นล่ะครับที่ผมเคยเห็นฝีมือและรู้จักพอจะไว้ใจ ยิ่งคุณหมอเป็นหลานชายแท้ๆด้วยแล้วผมก็วางใจ หากคุณหมออยากจะเปลี่ยนบรรยากาศไปทำงานที่อื่นบ้างก็ดีนะครับ ผมรับรองเรื่องสวัสดิการและเงินเดือนครับว่าคุ้มค่าแน่ๆ”

ซาตานหนุ่มชักชวนคุณหมอหนุ่มอย่างเป็นมิตรแต่ความจริงแล้วจุดประสงค์ของเขานั้นไม่ได้เป็นอย่างเช่นที่เขานั้นพูดร้อยเปอร์เซ็นต์ จริงที่คุณหมอคนเก่าบนเกาะนั้นกำลังจะปลดเกษียณแต่การหาคุณหมอใหม่ดีมาประจำนั้นก็ไม่ใช่เรื่องยากเกินความสามารถของเขาแต่อย่างใด แต่ที่ลองชักชวนคนตรงหน้าดูก็เพราะว่าเขานั้นต้องการจะแยกหมอหนุ่มให้ออกห่างจากเมียรักของเขาต่างหากล่ะ ถึงได้เอ่ยชวนออกมา

“คือตอนนี้ผมต้องขอบอกตามตรงนะครับว่ายังไม่สนใจ แต่คนที่เกาะและทีรีสอร์ททุกคนน่ารักมากครับ ผมคิดว่าสักวันผมอาจจะอยากกลับไปทำงานที่นั้นอีก แต่ตอนนี้ผมมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำที่นี่ก็เลยยังไปไม่ได้ ต้องขอโทษจริงๆนะครับ”

“หรือครับ... ไม่เป็นไรครับแต่ถ้าเกิดสนใจเมื่อไรก็สามารถติดต่อผมได้ทันทีเลยนะครับผมยินดีเสมอ”

ทินภัทรตอบอย่างสุภาพทั้งที่มือที่อยู่บนตักนั้นกำแน่น ที่ไม่ยอมไปก็คงจะเป็นเพราะต้องการจะอยู่หลีเมียของเขาหน่ะสินะถึงได้ไม้ยอมไป แต่ถึงยังไงเขาก็ไม่สนหรอกเขาจะกำจัดไอหมอหน้าจืดไปให้พ้นทางให้ได้

“พี่คุณคะพลอยอิ่มแล้วคะ อีกอย่างพลอยรู้สึกเหนื่อยๆอยากจะกลับหอไปพัก เราจะกลับกันเลยได้ไหมคะ”

“เอ่อ...คือ...”

หมอหนุ่มเหลือบไปมองจานข้าวของผู้ร่วมโต๊ะที่ดูเหมือนว่าจะตักอาหารทานได้เพียงแค่สองสามคำเท่านั้นด้วยความลังเล เพราะหากเขาและพลอยสวยลุกกลับไปตอนนี้คงจะดูน่าเกลียดและเสียมารยาทไม่น้อย

“แต่เราพึ่งทานกันได้แปบเดียวเองนะครับพลอย เอายังไงดีล่ะ...”

“ถ้าพี่กับคุณทินยังไม่อิ่มก็ไม่เป็นไรคะ งั้นพลอยคงต้องขอเสียมารยาทขอตัวกลับก่อนนะคะเพราะรู้สึกไม่ค่อยสบาย พี่คุณกับคุณทินทานกันต่อเถอะคะ พลอยของตัวเพราะถ้าให้นั่งนานกว่านี้พลอยคงไม่ไหวแน่ๆ”

“พลอยรู้สึกไม่สบายมากขนาดนั้นเลยหรือครับ... ถ้าอย่างนั้นพี่ไปส่งดีกว่า”

“ไม่เป็นไรคะพลอบนั่งแท็กซี่กลับเองได้พี่อยู่ทานกับคุณทินต่อเถอะคะ พลอยขอตัวนะคะ”

“เดี๋ยวสิครับพลอย... พลอย...”

พลอยสวยไม่อาจจะทนนั่งทานอาหารกับซาตานหนุ่มได้อีกต่อไปเพราะยิ่งเห็นหน้าหรือได้ยินเสียงเขานานๆก็ยิ่งทำให้เธอหงุดหงิดมันขวางหูขวางตาจนต้องเสียมารยาทขอตัวเดินลิ่วๆออกจากร้านไปทันทีที่ยกมือไหวชายทั้งสอง ทำเอาหมอหนุ่มทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่เคยเจอเธอเป็นแบบนี้มาก่อน

 “เอ่อคุณทินครับผมขอโทษด้วยนะครับที่ต้องทำแบบนี้เอาเป็นว่าอาหารมื้อนี้ผมจ่ายเองละกันนะครับถือเป็นการขอโทษที่เสียมารยาท แต่พลอยคงจะไม่สบายจริงๆเพราะปกติต่อให้เป็นหนักแค่ไหนก็ไม่เคยเห็นบ่นสักคำ ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆนะครับ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับเธอคงทนไม่ได้จริงๆ.....”

ทินภัทรพูดด้วยเสียงที่เย็นเฉียบและนิ่งเรียบด้วยความน้อยใจปนโกรธที่พลอยสวยแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ชอบเขามากแค่ไหนต่อหน้าหมอหน้าจืดศัตรูหัวใจของเขาแบบนี้ เธอคงจะรังเกียจเขามาสินะถึงขนาดทนนั่งทานข้าวร่วมโต๊ะกันไม่ได้แบบนี้

“รีบตามเธอไปเถอะครับเดี่ยวจะคาดกันซะก่อน...”

“ขอบคุณมากครับ เอาไว้คราวหน้าเราค่อยนัดทานข้าวกันใหม่นะครับถือเป็นการแก้มือวันนี้ ผมขอตัวนะครับ”

พอหมอเดินจากไปแล้วทินภัทรก็เดินออกมาจากร้านด้วยเช่นกัน เขากลับมานั่งภายในรถคันหรูของตัวเองด้วยอารมณ์ที่ร้อนรุมดุจเปลวไฟ มือหนาฟาดลงที่พวงมาลัยหลายครั้งด้วยความบ้าคลั่ง หวังเพียงการกระทำนี้นั้นจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดที่อยู่ภายในใจลงได้บ้างและเมื่อกระหน่ำทุบจนสะใจแล้วเขาก็ได้แต่ฟุบหน้าลงกับพวกมาลัยเท่านั้น น้ำตาของซาตานร้ายของทินภัทรไหลออกมาอีกครั้ง ความเจ็บปวดที่รู้ว่าตัวเองเป็นแค่ส่วนเกินและเป็นสิ่งที่เธอเกลียดนั้นมันบาดลึกลงสู่หัวใจที่เคยแข็งราวหินของเขาจนเป็นแผลเหวอะ นี่สินะคือความรู้สึกของของที่เธอไม่ได้รัก.....