เกมแค้นไฟเสน่หา

ลำดับตอนที่ #81 : ตอนที่ 59.1

แก้วมณีตื่นเช้ากว่าปกติเพราะอากาศที่แจ่มใสของบ้านพักบนดอยที่เธอมาอยู่ ร่างบางทำท่าจะก้าวลงมาจากที่นอนแต่ก็ต้องนั่งทรุดลงกับเตียงอีกครั้งเมื่อเท้าของเธอแตะพื้น อาการข้อเท้าที่แพงจากเมื่อวานของเธอยังไม่หายดีและเธอก็ยังคงรู้สึกปวดจี๊ดๆอยู่บริเวณข้อเท้า เธอได้แต่ถอนใจด้วยความรำคาญตัวเองที่ดันซุ่มซ่ามไม่ดูตามาตาเรือทำให้ตัวเองบาดเจ็บและมีสภาพเช่นนี้

“ซุ่มซ่ามจริงๆเลยแก้ว เธอนี่ทำตัวเองแท้ๆแบบนี้ก็คงต้องนั่งๆนอนๆอยู่ในห้องจนกว่าจะหายสินะ เฮ้อ.... เบื่อจริงๆ”

“แก้วตื่นแล้วหรอ.... ทำไมวันนี้ตื่นเร็วจังเลยนี่ฉันกะจะเข้ามาดูเธอสักหน่อยเห็นว่าอากาศข้างนอกมันหนาวหน่ะ”

“อากาศที่นี่ดีมากเลยคะแก้วเลยอยากตื่นเช้าขึ้นมาสัมผัสมันสักหน่อย แต่คงจะทำอย่างที่คิดไม่ได้แล้วล่ะคะ”

“ทำไมละจ๊ะ”

“ข้อเท้าแก้วยังเจ็บอยู่เลยคะ สงสัยต้องพักอยู่แบบนี้สักพักให้มันดีกว่านี้สักหน่อยแก้วกลัวมันอักเสบหน่ะคะ สงสัยวันนี้ทั้งวันคงไม่ได้ออกไปไหนแน่ๆ คงได้แค่อยู่แต่ในบ้าน”

“อืมถือว่าพักสักวันละกันจ๊ะเมื่อวานก็เดินทางมาเหนื่อย เอางี้ไปนั่งรับอากาศข้างนอกดีกว่านะเดี๋ยวฉันช่วยพยุงไป”

“ขอบคุณคะ....”

แก้วมณียิ้มอย่างดีใจเธอเองก่อนที่คุณรจนาจะค่อยๆช่วยพยุงแก้วมณีออกมานั่งที่ห้องรับแขกข้างนอก แต่ยังไม่ทันจะนั่งเจ้าของบ้านหนุ่มก็เดินเข้ามาโดยมีข้าวของพะลุงพะลังเต็มไม้เต็มมือไปหมดพอเห็นว่าคุณขจีเดินพยุงแก้วมณีมาเขาก็รีบวางข้าวของก่อนที่จะเข้าไปช่วยพยุงอีกคน สัมผัสจากเขาทำให้แก้วมณีตกใจไม่น้อยตั้งแต่เมื่อวานที่ได้อยู่ใกล้ๆเขา โดยปกติแล้วเธอเป็นคนไม่ค่อยเข้าสังคมและสนิทกับคนยากจึงไม่ค่อยชอบพูดคุยกับคนแปลกหน้าที่เข้ามาหา แต่กลับเขาเธอกับรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด และทำให้แอบคิดถึงใครบ้างคนที่อยู่ในหัวใจของเธออยู่บ่อยครั้ง แต่เพราะลักษณะภายนอกของเขาที่ไม่มีส่วนไหนเลยที่จะเหมือนกับสามีของเธอที่จากไป จึงทำให้เธอรู้สึกสับสนไม่น้อยเวลาที่เขานั้นเข้ามาใกล้เธอแบบนี้

“นี่ยังไม่หายเจ็บอีกหรอครับ”

ชายหนุ่มที่พึ่งเข้ามาใหม่ถามด้วยความเป็นห่วง ท่าทางของเขาที่แสดงออกมาหรือแม้แต่แววตาที่เขานั้นส่งมาให้มันแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเขานั้นเป็นห่วงเธอมากแค่ไหนจนเธอรู้สึกเกร็งไม่น้อย เมื่อนั่งที่เก้าอี้ได้เธอก็ขยับตัวออกห่างเขาทันทีเพื่อเว้นระยะห่างเอาไว้ ท่าทีของเธอทำเอาชายหนุ่มยิ้มออกมาน้อยๆด้วยความเอ็นดู

“คะยังเจ็บอยู่นิดๆ แต่ไม่เป็นอะไรมากแล้วล่ะคะ”

“ผมว่าถ้าได้แช่เท้ากับน้ำอุ่นๆแล้วก็นวดสักหน่อยคงจะดีขึ้นนะครับ เอางี้เดี๋ยวผมทำให้ดีกว่า”

“มะ...ไม่เป็นไรคะไม่ต้อง...คุณเมฆ คุณเมฆ”

แก้วมณีพยายามร้องห้ามแต่ชายหนุ่มกลับไม่ฟังลุกขึ้นอย่างรวดเร็วโดยไม่ฟังเสียงร้องห้ามจากเธอเลยแม้แต่น้อย เขาก้าวยาวๆเข้าไปตระเตรียมหากะละมังใบเล็กๆพร้อมทั้งน้ำอุ่นและผ้าขนหนูอย่างหน้าชื่นตาบาน คุณรจนาเห็นแบบนั้นก็แอบอมยิ้มเพราะเขาสามารถทำให้คนที่เก็บเนื้อเก็บตัวเจ้าอารมณ์และเข้ากับคนยากอย่างแก้วมณีอึ่งจนหน้าเหวอไปได้ และเพียงเวลาไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมกับกะละมังที่ใส่น้ำอุ่นเอาไว้ ก่อนจะลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งตรงกันข้ามกับเธอ พลางเอากะละมังใบเล็กลงกับพื้น แต่เมื่อเขากำลังจะจับเท้าของเธอมาแช่น้ำอุ่นแก้วมณีกลับปัดมือของเขาออกอย่างแรงทำเอาคุณรจนาลุ้นจนตัวโกงเมื่อเห็นว่าลูกเลี้ยงสาวจอมหัวดื้อเริ่มออกฤทธิ์ขึ้นมาแล้ว

“นี่คุณฉันบอกว่าไม่ต้องไม่เป็นไรไงไม่ได้ยินหรอ.... แล้วคุณไปใครกันถึงได้มารุ่มรามจับเนื้อจับตัวฉันแบบนี้ ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ เป็นผู้ชายภาษาอะไรกันฉันไม่ใช่ภรรยาหรือญาติฝั่งไหนของคุณนะ!”

แทนที่เขาจะตกใจหรือกลัวกับท่าทีของเธอเขากลับยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี นี่สิเมียของเขาจอมโวยวายเอาแต่ใจและตรงไปตรงมา แค่คิดก็หมั่นเขี้ยวมันน่าจับมากอดมาฟัดซะให้เข็ดแต่ก็ต้องอดใจเอาไว้ก่อนเพราะตอนนี้เขานั้นอยู่ในรูปลักษณ์ของนายเมฆหลานเจ้าของไร้องุ่นซึ่งหากเขาทำอะไรกับเธออย่างที่ใจคิดคงได้เจอคดีลวนลามเมียคนอื่นเอาแน่ๆ

“ครับผมรู้ว่าคุณหน่ะไม่ใช่เมียไม่ใช่ญาติอะไรของผม แต่คุณกับแม่ของคุณเป็นแขกของผมและที่คุณเป็นแบบนี้ก็เพราะว่าผมเองดูแลไร่ไม่ดีจนทำให้คุณต้องบาดเจ็บผมก็เลยอยากที่จะชดใช้ให้คุณบ้างก็เท่านั้น แล้วที่เมื่อวานผมอุ้มคุณมาจนถึงบ้านพักเนี่ยก็เพราะว่าคุณยังเจ็บข้อเท่าอยู่ หรือคุณจะให้ผลปล่อยให้คุณคลานกลับขึ้นมาบนบ้านพักครับคุณหนู”

อเล็กตอบอย่างยียวนเป็นที่สุดทำเอาคนฟังแทบกรี๊ด สีหน้าของเธอบ่งบอกถึงความไม่พอใจ เป็นอย่างมากแต่ก็พยายามอดทนเอาไว้ มันยิ่งทำให้เขารู้สึกสนุกเข้าไปอีกที่สามารถเอาคืนเล็กๆน้อยเมียจอมดื้อได้

“มาเดี๋ยวผมนวดให้นะ มาครับไม่ต้องเกรงใจอะไรทั้งนั้นเลยครับ”

“นี่คุณ!”

“คุณเมฆแล้วของที่หอบหิ้วมาเยอะแยะนั้นล่ะคะอะไรกัน”

“อ่อใช่ลืมไปเลยครับผมหน่ะซื้อของสดมาเยอะเลยครับคุณป้ากะว่าวันนี้จะโชว์ฝีมือเสน่ห์ปลายจวักให้ทุกคนได้ทานกันวันนี้หน่ะครับ”

“หรอจ๊ะ ดีจังเลยจะได้ชิมฝีมือเจ้าของไร่ด้วยถือว่าป้าเนี่ยมีลาภปากจริงๆ”

“ครับรับรองครับว่าฝีมือผมลองครั้งเดียวติดใจแน่ๆครับ”

“จ๊ะงั้นป้าช่วยเอาของไปเก็บไว้ในครอบครัวนะจ๊ะ”

“ขอบคุณมากครับคุณป้า”

คุณรจนาพูดคุยกับอเล็กในคราบของนายเมฆอย่างสนิทสนมจนคนที่นั่งดูอยู่อย่างแก้วมณีอดหมั่นไส้ไม่ได้ที่สองคนดูจะสนิทกันจนเกินไปแบบนี้ ยิ่งมองหน้าเขาเธอก็ยิ่งอารมณ์เสีย ยิ้มเอาๆยังกับคนบ้าอยู่ได้หน้ารำคาญจริงๆ

“มาครับผมนวดให้นะ จะได้หายเจ็บเร็วไง”

“เอ๋ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องไม่เข้าใจหรอ... อ๊ะ!”

“อย่าดิ้นสิครับเดี๋ยวก็จะยิ่งเจ็บ อยู่นิ่งๆ”

อเล็กไม่ฟังเสียงคนตัวเล็กที่กรนด่าเขาไม่หยุดเขาค่อยแช่เท้าเธอลงในกะลังให้เธอได้แช่สักพักระหว่างนั้นเขาก็แกล้วชวนเธอคุยเพื่อไม่ให้บรรยากาศเงียบจนเกินไปเมื่อว่าที่คุณแม่เริ่มหน้ายุ่งจนเห็นได้ชัด

“เอ่อแล้วนี่ตาหนูหรือยายหนูยี่เดือนแล้วครับ...”

“สามเดือนกว่าๆ..”

แก้วมณีตอบเขาอย่างไม่เต็มใจนักเธอรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูกที่เขามาทำรุมรามกับเธอแบบนี้ แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันเธอถึงได้ยอมเขาง่ายๆทั้งๆที่จะอาละวาทไล่เขาก็ได้แต่เธอก็ไม่ได้ทำกลับยอมให้เขาทำนู้นทำนี่จนเธอเริ่มที่จะรำคาญใจตัวเองไปด้วยอีกคน

“ดูท้องคุณจะไม่ค่อยใหญ่ขึ้นเลยนะ...อืมหรือว่าท้องสาวเลยไม่ค่อยใหญ่มากนักแบบนี้คงต้องขุนกันสักหน่อยแระ”

“พูดเหมือนกับว่าเคยเห็นฉันมาก่อนอย่างนั้นแหละ.... แล้วอะไรจะมาขุนอะไรฉันไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยแค่คุณทำแบบนี้ก็มากเกินไปแล้วนะ”

“ทำไมผมจะไม่เคยเห็นล่ะครับ..... ก็เมื่อข่าวของคุณกับสามีออกจะดังลงหน้าหนังสือพิมพ์อยู่ตั้งหลายฉบับ”

คำพูดของเขาทำให้เธอนิ่งๆไป ภาพเหตุการณ์วันที่อเล็กถูกยิงผุดขึ้นมาอีกครั้ง น้ำตาของเธอที่คิดว่าแห้งเหือดไปนานแล้วตั้งแต่รู้ว่าเขานั้นจากไปกลับผุดขึ้นมาอีกครั้งจนเธอต้องลอบมองไปทางอื่นเพราะไม่อยากให้คนตรงหน้าเห็นน้ำตาของเธอ

เมื่อเห็นว่าเมียรักของตัวเองเจ็บปวดมากแค่ไหนกับเรื่องราวที่ผ่านมาอเล็กก็นิ่งไปเช่นกัน ความจริงเขาอยากจะบอกความจริงทุกอย่างให้เธอรู้ว่าเขานั้นยังอยู่และไม่ได้จากเธอกับลูกน้อยไปไหน และเขาก็ยังคงรักเธอไม่เปลี่ยนแปลง แต่เพราะตกลงรับปากจะทำตามแผนของคุณรจนาอเล็กจึงทำได้แค่นั่งมองเมียรักตัวเองอยู่แบบนี้ อเล็กไม่พูดอะไรแต่กลับก้มหน้าก้มตานวดเท้าให้เธอต่อ เขาค่อยเช็ดเท้าให้เธออย่างเบามือก่อนจะนวดให้เหมือนอย่างที่เขาเคยทำให้เธออยู่เป็นประจำตอนที่อยู่ด้วยกัน.... เขาไม่เคยรังเกียจที่จะต้องทำแบบนี้เลยกลับมีความสุขทุกครั้งที่ได้ดูแลเธอ นี่แหละมั่งที่เขาเรียกว่าความรัก รักที่เขานั้นจะมีให้เพียงเธอคนเดียวเท่านั้น