ปาฏิหาริย์รักแห่งกาลเวลา

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 6.2 แค่เพียงหลงใช่ความรัก

“ตื่นแล้วหรอ...”

เสียงที่ไร้ซึ่งความรู้สึกของคนที่ทำร้ายเธอให้เจ็บทั้งกายใจดังขึ้นเมื่อเขากลับมาอีกครั้ง ถึงแม้ว่าซาตานร้ายอย่างเขาจะใส่เพียงแค่เสื้อยืดคอวีสีเทากับกางเกงวอร์มก็สามารถอวดหุ่นอันทรงเสน่ห์ของตัวเองได้อย่างไม่มีตก แต่เสน่ห์ของเขากลับใช้ไม่ได้กับเธอ เพราะในสายตาของเธอเขาคือคนเลวที่พลาดเอาทุกสิ่งทุกอย่างไปจาก เธอจะไม่มีวันให้อภัยผู้ชายที่สร้างตราบาปและความทรงจำที่เลวร้ายคนนี้แน่

“เป็นใบ้ไปแล้วหรอ... หึ เอาเถอะแต่งตัวซะแล้วเราจะกลับบ้านพักกันหรือเธอจะให้ฉันต่อกับเธอที่นี่อีกยกสาวน้อย ฉันยังมีแรงอยู่เหลือเฟือถ้าเธอต้องการฉันจะจัดให้ อืมมมมจะว่าไปแล้วฉันก็ยังไม่อิ่มเธอไม่อิ่มสักเท่าไรเลยนะ ถ้าอย่างนั้น.....”

“อย่านะ!!!”

พลอยสวยร้องเสียงหลงเมื่อซาตานหนุ่มทำท่าจะคลานขึ้นเตียงมาตะคลุบเหยื่ออย่างเธออีกครั้ง มือบางรีบคว้าเอาผ้าห่มขึ้นมาพันกายของตัวเองให้แน่นหนามากขึ้นทั้งๆที่รู้ว่ามันก็คงจะไม่มีประโยชน์อะไรหากซาตานร้ายข้างหน้าเธอในตอนนี้ต้องการมีหรือที่เธอจะสู้หรือขัดขืนแรงของเขาได้ คิดแล้วก็ยิ่งเจ็บช้ำใจเหลือทนน้ำตาใสๆของเธอล่วงหล่นลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ทั้งๆที่ไม่ต้องการแสดงความอ่อนแอให้คนตรงหน้าเห็นเลยสักนิด เพราะไม่อยากให้ตัวเองดูหน้าสมเพชไปมากกว่านี้แต่มันก็ห้ามเอาไว้ไม่อยู่ เธอจึงได้แต่กัดริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นสะอื่นเอาไว้เท่านั้น

“โอเค! ฉันไม่แกล้งเธอแล้วก็ได้สาวน้อยใส่เสื้อผ้านี่ซะ ฉันให้เวลาเธอแต่งตัวแค่ห้านาทีเท่านั้นแค่เสื้อยืดกางเกงวอร์มคงไม่นานหรอกใช่ไหม ถ้าห้านาทีแล้วเธอยังไม่ออกมาจากห้องน้ำละก็ฉันจะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อให้เธอเอง หึหึและแน่นอนว่ามันจะไม่ใช่แค่นั้นแน่ๆสาวน้อย”

“คุณมันเลวที่สุด เลวจริงๆ ฉันเกลียดคุณ”

คำว่าเกลียดของหญิงสาวตัวน้อยที่ตะคอกใส่หน้าเขานั้นไม่ได้ทำให้ซาตานร้ายอย่างเขานั้นรู้สึกอะไร เพราะเขาก็ไม่ได้ต้องการให้เธอหันมารักมาชอบอะไรในตัวเขา เขาแค่ต้องการความสัมพันธ์ทางกายใช่หัวใจ ถึงเธอจะรู้สึกอย่างไรเขาก็ไม่สน สิ่งเดียวที่เขาสนนั้นก็คือเธอจะต้องเป็นของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น และจะมีเพียงเขาคนเดียวเช่นกันที่จะสามารถสัมผัสและลิ้มรสหวานของเธอได้ เอาไว้เมื่อไรที่แม่กวางป่าเกิดพยศคิดหนีหรือสวมเขาให้เขาเมื่อไรนั้นแหละตอนนั้นเขาถึงจะรู้สึก....

“ขอบใจนะสาวน้อยที่ชม... แต่เอ๋มายืนปากกล้าอยู่แบบนี้ได้เนี่ยแสดงว่ายังมีแรงอยู่ใช่ไหม งั้นเรามาจัดกันต่อสักยกเถอะนะคนดี มามะ”

“เลว ลามก บ้ากาม หื่น อ๊าย!!!!”

พลอยสวยรีบคว้าเสื้อจากมือของเขาก่อนที่จะวิ่งหนีเข้าห้องน้ำไปปล่อยให้ทินภัทรยืนยิ้มและหัวเราะอยู่คนเดียว ซึ่งบุคลิกคนอย่างเขาไม่หน้าจะมายืนยิ้มหรือหัวเราะอะไรแบบนี้ ตัวตนของเขาออกจะเป็นคนเงียบๆขรึมๆแม้จะมีนิสัยปากหวานแต่นั้นก็แค่กับแก้วมณีเท่านั้น ผู้หญิงคนอื่นหรือไม่มีวันได้สัมผัสด้านนี้ของเขาหรอก แต่ตอนนี้เขากลับกำลังเปลี่ยนไปเพราะผู้หญิงอีกคนที่โดยที่เขาไม่รู้ตัว.... เพราะในความคิดของเขาคิดเพียงแต่ว่าหัวใจของเขานั้นไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไปรักหญิงอื่นได้นอกจากแก้วมณีเพียงคนเดียว เขาจึงไม่รู้เลยว่าตอนนี้หัวใจของเขามันค่อยๆเปลี่ยนไปแล้ว....

............................................................................................................................

เมื่อพลอยสวยแต่ตัวเสร็จเรียบร้อยทินภัทรก็พร่ำทำเพลงอะไรเดินตรงเขาชอนอุ้มตัวเธออย่างถือสิทธิพาลงมาจากเครื่องบินหรูส่วนตัวที่เมื่อกี้ได้แปลเปลี่ยนกลายเป็นวิมานลอยฟ้าของเขาและเธอโดยไม่สนใจสายตาของเหล่าบอดี้การ์ดที่ยืนเฝ้าอยู่โดยรอบ และแน่นอนว่าเขาพอใจที่จะทำเช่นนี้เพราะเขาต้องการประกาศให้ทุกคนรู้ว่าผู้หญิงคนนี้คือของของเขาใครก็ห้ามมายุ่งวุ่นวาย และเป็นที่รู้กันดีว่าทุกสิ่งที่ได้ชื่อว่าเป็นของของทินภัทร ยุทรไพรศาร ใครก็ห้ามแตะต้องหากเจ้าตัวไม่อนุญาตถึงแม้เขาจะทิ้งขว้างมันไปแล้วก็ตามที และหากใครกล้าลองดีเข้ามายุ่งละก็คงจะจบไม่สวยเท่าไรนักเพราะเท่ากับว่าเอาชีวิตของตัวเองมาทิ้ง การยุ่งกับของๆมาเฟียร้ายอย่างทินภัทรไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยสักนิด

รถยนต์คันหรูที่ติดฟิล์มดำทึบทั่วทั้งคันเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วดุจพายุหมุนตามคำสั่งของซาตานหนุ่มเพียงไม่นานก็มาจอดนิ่งสนิทอยู่ข้างหน้าบ้านพักส่วนตัว ทินภัทรเดินลงมาจากรถก่อนเขาตั้งใจว่าจะพักผ่อนสักหน่อยก่อนที่จะออกไปตรวจงานที่รีสอร์ทเพราะงานเปิดตัวกำลังจะใกล้เข้ามาแล้ว แต่เขาก็ต้องหยุดเดินเมื่อแม่กวางป่าตัวน้อยแผลงฤทธิ์อีกครั้งเธอยังคงนั่งนิ่งชูคอสวยอยู่ที่เดิมไม่ไปไหนทำเอาซาตานร้ายจอมเหวี่ยงอย่างเขาแทบอยากจะหักคอสวยๆนั้นทิ้งซะด้วยความหมั่นไส้

“เธอจะลงมาดีๆหรือจะให้ฉันไปอุ้มเธอลงมาห๊ะสาวน้อย”

“เลิกเรียกฉันว่าสาวน้อยสักที ฉันไม่ได้เป็นตุ๊กตาหรือสิ่งของอะไรของคุณ ฉันจะไม่ลงไปไหนทั้งนั้นฉันจะกลับบ้านของฉัน!”

“ฉันพอใจจะเรียกเธอว่าอะไรก็ได้ ไม่ว่าเป็นสาวน้อย ที่รัก หรือแม่กวางป่า ฉันก็เรียกและดูท่าทางว่าที่ผ่านมาเราจะคุยกันไม่เข้าใจนะสาวน้อย....”

ทินภัทรยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อสรรพนามที่เขาใช้เรียกเธอทำให้หญิงสาวหันมาชักสีหน้าทำตาเขียวใส่ได้ เห็นเธอเป็นแบบนี้เขาก็ยิ่งชอบรู้สึกสนุกที่สามารถยั่วเธอให้โมโหได้ และนั้นก็ทำให้คนที่กำลังโมโหไฟลุกแทบคลั่งที่ไม่สามารถทำอะไรให้เขาสะทกสะท้านได้เลย...

“อย่างที่ฉันบอกเธอแล้วว่านับตั้งแต่ที่ฉันได้เป็นเจ้าของตีตราเธอ เธอก็ไม่มีสิทธิที่จะไปไหนจากฉันทั้งนั้น เธอจะต้องอยู่กับฉันไม่ว่าฉันไปอยู่ที่ไหนเธอก็จะต้องอยู่ที่นั้น หน้าที่ของเธอคือการให้ความสุขกับในทุกๆที่ที่ฉันต้องการเธอก็ต้องสนอง และแน่นอนว่าฉันไม่ใช่คนที่ชอบเอาเปรียบใครเธอจะได้ทุกอย่างจากฉันเช่นกัน ไม่ว่าจะเป็นเงินทองรถบ้านเครื่องประดับเสื้อผ้าเธอก็จะได้ทุกอย่าง ฉันจะส่งเสียเธอให้เรียนจนจบและถ้าเธอต้องการที่จะเรียนต่อฉันก็จะส่งไม่ว่าจะเรียนโทหรือดอกเตอร์แต่เธอจะต้องเรียนในที่ๆฉันจัดหาให้เท่านั้น แค่นี้มันยังไม่มากพออีกหรอสาวน้อยเธอต้องการอะไรอีก ฉันให้ชีวิตที่สุขสบายกับเธอโดยที่เธอแทบไม่ต้องทำอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่เธอกลับอยากจะกลับลำบากอยู่หอพักเก่าทำงานพิเศษหาเลี้ยงตัวเองนี่เธอโง่หรือเปล่า...”

“ใช่ฉันอาจจะโง่... แต่คนโง่ที่มีศักดิ์ศรี ถึงแม้ความศักดิ์ศรีของความเป็นลูกผู้หญิงของฉันมันจะถูกคุณทำลายไปแล้วโดยไม่เหลือชิ้นดี แต่ศักดิ์ศรีของความเป็นคนของฉันมันยังคงอยู่ ถ้าคุณกล้าขุดเอาข้อเสนอต่ำๆนั้นขึ้นมาพูดละก็ฉันก็จะขอตอบกับคุณเหมือนอย่างครั้งก่อนเหมือนกันว่า ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น แค่ฉันต้องมายืนหายใจใกล้ๆคุณฉันก็ขยะแขยงจะแย่อยู่แล้วถ้าจะให้ฉันมาอยู่กับคุณตลอดชีวิตละก็ฉันขอตายซะยังจะดีกว่า เชิญคุณเขาของเสนอต่ำๆพวกนี้ไปขายฝันให้กับผู้หญิงหิวเงินไร้ศักดิ์ศรีคนอื่นเถอะเพราะมันความหมายเลยสำหรับคนอย่างฉัน...”

คำพูดของเธอทำเอาทินภัทรแทบระเบิดเขาเกลียดวาจาอวดดีจองหองของเธอที่สุด และยิ่งเธอต่อต้านเขามากเท่าไรเขาก็ยิ่งอยากจะเอาชนะฝันไปเถอะว่าจะไปจากคนอย่างเขาได้ไม่มีวัน

            ซาตานร้ายเดินย่างสามขุมตรงกลับมาที่รถเขากระชากแขนเรียวของเธอเต็มแรงโดยไม่สนว่าหญิงสาวจะเจ็บปวดหรือไม่ ฉุดกระชากลากถูเธอด้วยความโกรธเข้าไปในตัวบ้าน ทั้งสาวใช้แม่บ้านต่างพากันตกอกตกใจกันถ้วนหน้ากับความโหดร้ายของซาตานหนุ่มที่ทำกับหญิงสาวตัวเล็กๆ เธอทั้งดิ้นทั้งพยายามรั้งตัวเองไม่ให้เป็นไปตามแรงของเขาแต่ก็ไม่เป็นผลเธอสู้แรงของบุรุษเพศอย่างเขาไม่ได้ ตัวเธอปลิดปลิวตามแรงของเขาจนกระทั่งถึงห้องนอนใหญ่เขาเหวี่ยงตัวเธอเข้าไปก่อนจะปิดล็อคประตูจากทางด้านนอกก่อนจะสั่งให้คนของเขาเฝ้าเธอเอาไว้อย่างให้คาดสายตา

“ดูเธอให้ดีอย่าให้หนีไปไหนได้อีก หากผู้หญิงคนนี้หายตัวไปเมื่อไรละก็ฉันเอาพวกแกตายแน่เข้าใจไหม!!!”

“ครับบอส”

ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง!!!!!!!

“เปิดเดี๋ยวนี้นะเปิด ฉันบอกให้เปิดไง คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะคุณไม่มีสิทธิทำกับฉันแบบนี้เข้าใจไหม ปล่อยฉันออกไป ช่วยด้วย!!!”

“ร้องให้คอแตกก็ไม่มีใครมาช่วยเธอหรอกพลอย!!! เธอของๆฉัน ฉันมีสิทธิในตัวเธอทุกอย่าง ต่อให้ตายวิญาณเธอก็ต้องอยู่กับฉัน อย่าคิดหนีเลยเพราะมันไม่มีประโยชน์อะไรหรอก”

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูดได้เต็มปากว่าโกรธจนเลือดขึ้นหน้ากับท่าทีหยิ่งจองหองของนางในห้อง ให้ตายเถอะทำไมนะเขาถึงต้องมาปวดหัวเพราะผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ แต่จะให้เขาปล่อยเธอไปก็ทำไม่ได้ก็เขาติดเธอยิ่งกว่าอะไรหากปล่อยเธอไปเขาได้ลงแดงเพราะกระหายรสรักของเธอแน่ๆ จึงจำต้องเก็บเธอเอาไว้ใกล้ตัวแบบนี้ นี่เขาเป็นอะไรไปแล้วเขากลายเป็นคนมักมากไม่รู้จักพอหื่นกามแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน บ้าจริงเขาแทบจะไม่เป็นตัวของตัวเองเมื่ออยู่ใกล้ผู้หญิงคนนี้....

“ไม่นะ!!! ไม่ปล่อยฉันออกไปฉันไม่ใช่ของๆคุณฉันเป็นมนุษย์ฉันก็มีหัวใจมีความรู้สึก ปล่อยฉันออกไปเถอะนะได้โปรด ฮือๆ”

ยิ่งได้ยินเสียงร้องไห้ของเธอเขาก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดและหงุดหงิดอย่างประหลาดจนต้องเดินหนีไป ก่อนที่จะตะโกนสั่งให้เด็กรับใช้เอาเครื่องดื่มน้ำเมามาเสิร์ฟเพื่อดับความร้อนรุ่มและวุ่นวายภายในใจ เขากระดกเหล้าเข้าปากแบบไม่ยั้งทำเหมือนกับว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังดื่มอยู่นั้นคือน้ำเปล่า แต่ไม่ว่าจะดื่มมากแค่ไหนก็ไม่สามารถลบภาพของแม่กวางป่าแสนพยศออกไปได้เลย และมันก็ยิ่งทำให้เขารำคาญตัวเองที่เป็นแบบนี้...

“โธ่เว้ย!!! ทำไมยัยนี้ถึงทำให้เราหงุดหงิดได้ขนาดนี้วะ บ้าจริง!!!”