ปาฏิหาริย์รักแห่งกาลเวลา

ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 7 หลอกตัวเอง

“บอสครับ... เอกสารการประชุมวันพรุ่งนี้ครับ”

ชัยวัฒยื่นแฟ้มเอกสารให้เจ้านายของตัวเองด้วยก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเอือมระอาเพราะเจ้านายของเขามีสภาพเมาค้างท่าทางอิดโรยจนดูไม่ได้แบบนี้มาสองอาทิตย์กว่าๆแล้วตั้งแต่ไปพาตัวพลอยสวยกลับมาอยู่ด้วยกันที่บ้านพักส่วนตัวในรีสอร์ท คนที่ไม่ยอมรับความจริงและหัวใจตัวเองกลับไม่ความสุขอย่างที่บอกกับเขา หลังจากที่งานเปิดตัวรีสอร์ทชัยวัฒก็พยายามเกลี่ยกล่อมเจ้านายของตัวเองอีกครั้งให้ปล่อยหญิงสาวผู้น่าสงสารไป แต่เขากลับได้รับท่าทีที่โกรธเกรี้ยวกลับมาพร้อมกับสาเหตุของการกักขังหน่วงเหนี่ยวตัวพลอยสวยไว้ ทินภัทรบอกว่าของอะไรที่เป็นของๆเขาแล้วเขาจะไม่มีวันปล่อยไปถึงแม้จะไม่ต้องการสิ่งนั้นก็จะต้องอยู่กับเขา และเขาก็พึ่งพอใจที่ได้เสพสุขกับเธอทุกคืนเพราะฉะนั้นเขาจะไม่มีวันปล่อยเธอไปเป็นอันขาด... เหตุผลของทินภัทรนั้นฟังไม่ขึ้นในความรู้สึกของลูกน้องหนุ่มเลยแม้แต่น้อย เพราะสภาพของทินภัทรตอนนี้ไม่ได้เข้าข่ายของคนมีความสุขอย่างที่พูดบอกเขา แต่กลับดูเหมือนคนอมทุกข์มากกว่า แม่บ้านที่บ้านพักเล่าให้ฟังว่าทุกวันตั้งที่พลอยสวยมาอยู่ที่นี่ทินภัทรก็ขังเธอเอาไว้ในห้องไม่ให้ออกไปไหนสิ่งที่ทุกคนในบ้านมักจะได้ยินคือเสียงทะเลาะของมาเฟียหนุ่มกับสาวน้อยผู้น่าสงสารและเมื่อพายุอารมณ์ของทั้งคู่จบลง ทินภัทรก็จะเดินออกมานั่งดื่มเหล้าคนเดียวที่ห้องนั่งเล่นจนหลับไปเสมอ เป็นแบบนี้ทุกวันจนคนในบ้านอดที่จะสงสารพลอยสวยไม่ได้ ยิ่งแม่บ้านประจำบ้านพักอย่างนมจันเธอยิ่งสงสารเพราะเธอเป็นคนที่ค่อยดูแลพลอยสวยที่ถูกขังอยู่ในห้องไม่ให้ออกไปไหน นมจันบอกกับชัยวัฒว่าพลอยสวยน่าสงสารมากตามร่างกายเต็มไปด้วยรอยรักรุนแรงของทินภัทรเต็มไปหมด ข้อมือเล็กๆของเธอก็มีรอยช้ำเด่นชัดปรากฏให้เห็นเป็นรอยมือเพราะเธอนั้นมีผิวที่ขาวเนียนดุจเด็กทารกจึงเป็นเรื่องง่ายที่ร่องรอยพวกนี้จะเห็นเด่นชัดจนหน้ากลัวในบ้างที เธอมีท่าทีเหม่อลอยและไม่ยอมพูดจากับใครทั้งๆที่นมจันพยายามจะพูดด้วยหลายครั้ง แต่ก็ดูเหมือนว่าได้แค่เพียงเสียงสะอื่นกลับมาเท่านั้น.... และนี่หรือความสุขที่เจ้านายหนุ่มของเขาบอก ต่างคนต่างทรมานและเจ็บปวด คนหนึ่งถูกทำร้ายอย่างทารุณโดยไม่มีความผิดอะไรแค่หลงทางเข้ามาพบเจอกับซาตานร้าย อีกคนเจ็บปวดทรมานเพราะสับสนในความรู้สึกของตัวเองที่กำลังเกิดขึ้น ทั้งสองคนต่างก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน คนนอกอย่างเขายิ่งเห็นก็อดเป็นห่วงไม่ได้

“อืมเอาตั้งไว้เดี๋ยวฉันดูเอง...”

ทินภัทรพูดทั้งๆที่ตัวเองยังคงหลับตาสนิทเพราะอาการมึนหัวจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปเมื่อคืน ทำเอาคนสนิทอย่างชัยวัฒทนไม่ไหวอีกต่อไปกับสภาพของเจ้านายหนุ่มที่เป็นแบบนี้จนต้องพูดออกไปแม้จะรู้ว่าต้องโดนเจ้านายหนุ่มโถมอารมณ์ใส่กลับมาก็ตาม

“บอสจะเป็นแบบนี้อีกนานแค่ไหนครับ”

“ถ้าแกจะหาเรื่องเทศฉันอีกละก็หยุดแค่นั้นเลย เพราะฉันไม่มีอารมณ์มาทะเลาะกับแกแค่กับยัยแสบนั้นฉันก็จะบ้าตายอยู่แล้ววันๆหาเรื่องมาด่ามาทะเลาะกับฉันอยู่ได้ทุกวัน ทั้งๆที่ก็พูดและตกลงกันไปแล้ว”

“บอสตกลงกับเธอ แต่พลอยเธอตกลงยอมรับของเสนอของบอสหรือเปล่าล่ะครับหรือแค่บอสคนเดียวเท่านั้นที่ยอมรับมัน....”

“ฉัน....”

“บอสครับถ้าขืนบอสยังสับสนและไม่ยอมรับความจริงที่มันเกิดขึ้นแล้วในหัวใจของบอสแบบนี้ต่อไปจะไม่ใช่แค่บอสคนเดียวเท่านั้นนะครับที่ต้องเจ็บปวดและทรมานแบบนี้ แต่พลอยเธอก็จะเจ็บไปด้วย”

“แกจะพูดอะไรฉันไม่เข้าใจ ช่วยพูดอะไรที่มันเข้าใจง่ายๆหน่อยได้ไหมไอชัย ฉันเริ่มจะมีน้ำโหกับแกแล้วนะ น่ารำคาญว่ะแกเนี่ย”

“ก็บอสเคยเป็นแบบนี้ที่ไหนกันล่ะครับ งานการก็ไม่ค่อยสนใจวันๆนั่งมึนเพราะเมาค้างแบบนี้ อีกอย่างไม่ใช่ว่าบอสไม่เคยตีตราจองผู้หญิงคนไหนที่บอสเคยนอนด้วยโดยการกักตัวพวกเธอเอาไว้กับตัวเองแบบนี้ แต่กับพลอย...”

“ฉันไม่ได้รักยัยนั้น!!! ผู้หญิงคนเดียวที่ฉันรักคือแก้ว แกอย่ามาพูดอะไรเผลอเจ้อแบบนี้อีก ออกไปจากห้องฉันได้แล้ว”

“ครับบอสไม่ได้รักเธอ.... แค่หวงของที่เป็นของบอสเท่านั้น แต่ผมขอถามบอสสักคำนะครับหากว่าวันหนึ่งพลอยหายไปไม่ว่าด้วยสาเหตุอะไรก็ตามบอสจะรู้สึกยังไงครับ คนเราเวลาของหายแรกๆก็คงรู้สึกเสียดายและหงุดหงิดอยากได้คืน แต่พอนานๆไปก็คงจะลืมมันเพราะมันก็เป็นเพียงแค่สิ่งของถึงมีความสำคัญมากน้อยแค่ไหนก็แค่สิ่งของ มันแตกต่างกับสิ่งที่เรารักนะครับเพราะไม่ว่ามันหายไปนานแค่ไหนเราก็ถวิลหามันอยากได้มันกลับมา”

“ฉันจะไม่เสียใจเลยสักนิดอย่างที่แกว่า ยัยเด็กนั้นก็เป็นแค่สิ่งของๆฉันไม่ได้มีความสำคัญฉันอาจจะหงุดหงิดอาจจะโกรธถ้าเธอหนีหายไป แต่นานๆไปก็คงจะลืมเพราะฉันไม่ได้รัก... แกพอใจกับคำตอบของฉันแล้วใช่ไหมไอชัย”

“ถ้าเป็นแบบนั้นทำไมบอสไม่ปล่อยเธอไปซะตั้งแต่ตอนนี้ล่ะครับ จะกักขังเธอเอาไว้ให้เธอทรมานอีกทำไม เธอไม่เคยทำอะไรให้บอสเป็นเดือกเป็นร้อนเลยสักครั้ง ตั้งแต่เธอมาเจอกับบอสผมก็เห็นมีแต่บอสนี่แหละครับที่ทำให้เธอเจ็บช้ำ ผมรู้สึกผิดต่อเธอจริงๆที่วันนั้นปล่อยให้เธอดูแลพาบอสไปที่ห้อง ถ้าวันนั้นผมจัดการพาบอสไปที่ห้องพักเองก็คงไม่เป็นแบบนี้... อย่าให้เราสองคนบาปไปมากกว่านี้เลยนะครับบอสปล่อยเธอไปเถอะนะครับ”

“ปล่อยไป... หึหึ ปล่อยเพื่อให้แกไปเคลมต่ออย่างนั้นหรอ ไม่มีวันสะหรอก อย่าอ้างเรื่องผิดถูกเลยแกชอบยัยนั้นใช่ไหมถึงได้มาเป่าหูให้ฉันปล่อยยัยนั้นไปเช้าเย็นแบบนี้ อย่ามายุ่งของๆฉันชัย ฉันขอเตือนแกเอาไว้เลยนะ”

“ผมเตือนบอสเพราะความเป็นห่วงเพราะไม่อยากให้บอสทำผิดกับผู้หญิงที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรและไม่มีความผิดแบบนี้..... แต่ผมก็ไม่รู้นะครับวันหนึ่งผมอาจจะรู้สึกรักเธอขึ้นมาก็ได้เพราะความสงสารมันแปรเปลี่ยนเป็นความรักได้เสมอ และถ้าถึงตอนนั้นเมื่อไรรับรองได้เลยครับว่าผมจะบอกบอสทันที เพราะผมไม่มีรสนิยมลักกินขโมยกินของคนอื่น ผมไม่มีอะไรแล้วขอตัวนะครับบอส เอ่อแล้วนี้ก็เป็นรายงานเรื่องของคุณขจีที่บอสให้จัดการครับ ขอตัวนะครับ....”

ชัยวัฒไม่พูดอะไรอีกเขาหันหลังเดินออกจากห้องทำงานของเจ้านายหนุ่มไปทันทีโดยไม่สนใจว่าคนข้างหลังจะโกรธจนไฟลุกมากแค่ไหน

“ไอชัย!!! แก! ไม่ทางมันจะไม่มีวันนั้นแน่ๆฉันไม่ยอมให้แกรักยัยนั้น ยัยนั้นเป็ยของฉันคนเดียวเท่านั้นเข้าใจไหม!!!”

ทินภัทรลุกขึ้นตะโกนตามหลังชัยวัฒดังลั่นแต่แล้วก็ต้องทรุดนั่งลงอีกครั้งเพราะอาการมึนหัวที่ถาโถมเข้ามา ทำเอาเขาหน้ามืดจนไม่สามารถยืนต่อไปได้ มือหนาบีบนวดขมับตัวเองไปมาเพื่อบรรเทาอาการเมาค้างให้ทุเลาลง ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบแฟ้มเอกสารตรงหน้ามาดู เขาเปิดดูคราวๆและก็คิดแปลกใจตัวเองอยู่ไม่น้อย นี้ก็สองอาทิตย์กว่าๆแล้วที่เขานั้นไม่ได้ยุ่งเรื่องที่แก้วมณีเพื่อนสนิทสาวไหว้วานเลย เรื่องที่เธอให้เขาช่วยร่วมมือแก้แค้นคนที่ทำให้พี่ชายของเธอต้องฆ่าตัวตาย โดยที่หน้าที่ของเขาคือการหลอกล่อแม่ของอเล็กสามีของแก้วมณีให้เธอยอมขายหุ้นบริษัทวรโชติธนันให้กับเขา เพื่อที่แก้วมณีจะได้เป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ในบริษัท แผนนี้เขาร่วมมือกับเธอโดยดีมาตลอดแต่ก็จะมีแต่ช่วงนี้เท่านั้นที่เขาไม่ได้ใส่ใจมันเลย หรือบ้างทีอาจจะเรียกได้ว่าไม่ได้สนใจเลยด้วยซ้ำและปล่อยให้ลูกน้องดูแลแทนทั้งๆที่เรื่องของแก้วมณีมักเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขาเสมอ แต่ทำไมเขาถึงได้ทิ้งขว้างมันไปได้.... คิดได้ไม่เท่าไรเขาก็รีบสะบัดความรู้สึกอันนี้ออกไปไม่อยากคิดถึงมันอีก และพยายามย่ำเตือนตัวเอาไว้ตลอดว่าผู้หญิงที่เขารักนั้นมีเพียงแค่แก้วมณีเท่านั้นไม่มีวันที่เขาจะกันใครคนอื่นได้นอกจากเธอ.... ว่าแล้วทินภัทรก็คว้าโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคนที่หัวใจคิดว่าเป็นที่หนึ่งทันที....ไม่นานคนปลายสายก็รับพร้อมทั้งเสียงที่แสดงความไม่พอใจอย่างชัดเจนเพราะเขาหายหน้าหายตาจากเธอไปนานแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน *(1)

“หายหัวไปไหนมารู้ไหมว่าฉันโทรหานายเกือบร้อยสายได้แล้วตลอดสองอาทิตย์มานี้”

“ฉันขอโทษเจ้าหญิง... พอดีฉันมีธุระนิดหน่อยหน่ะ”

“ธุระอะไรกันถ้าจะบอกว่าเป็นเรื่องงานก็คงจะไม่ใช่เพราะชัยบอกฉันว่านานหน่ะลาพักร้อนให้กับตัวเองโดยที่ไม่บอกว่าจะไปไหน นี่นายหายไปไหนมาห๊ะทินนายไม่เคยเป็นแบบนี้นี่นา นายมีเรื่องอะไรปิดบังฉันอยู่รึเปล่า”

ทินภัทรได้แต่นิ่งเงียบไม่ตอบอะไรเมื่อถูกเพื่อนสนิทสาวจับทางถูก ใช่เขาไม่ได้หายไปเพราะเรื่องงาน แต่เพราะเรื่องอื่นเรื่องที่เขาจะไม่มีวันบอกให้คนที่อยู่ปลายสายได้รับรู้

“เปล่าไม่มีอะไร... ฉันก็แค่อยากอยู่เงียบๆคนเดียวสักพักก็เท่านั้น”

“นายโกหกไม่เก่งเลยนะทิน นายก็รู้ว่านายไม่มีวันโกหกฉันได้”

“ใช่ฉันไม่มีวันโกหกเธอได้เจ้าหญิง และเธอก็ไม่มีวันโกหกฉันได้เช่นกัน ตอนนี้เธอคงมีความสุขมากสินะที่ได้ออกมาอยู่กับเขาตามลำพังแบบนี้  เป็นแบบนี้แล้วจะทำอย่างไรต่อยกเลิกแผนไหม เพราะขืนทำต่อเธอหน่ะจะเจ็บหัวใจเปล่าๆนะ”

ทินภัทรพูดด้วยความรู้สึกน้อยใจ ตั้งแต่เขารู้ข่าวมาว่าตอนนี้แก้วมณีย้ายออกจากบ้านของคุณนายขจีไปอยู่กับอเล็กตามลำพังแค่สองคนที่คอนโดของเขา ตั้งแต่ตอนนั้นทินภัทรก็รู้ทันทีว่าเขาไม่มีทางเข้าไปแทรกกลางระหว่างเพื่อนสนิทสาวกับสามีของเธอได้อีกแล้ว เพราะหากไม่รักแก้วมณีคงไม่ยอมมากมายขนาดนี้ แค่ความแค้นเพียงอย่างเดียวไม่ได้ทำให้เธอยอมได้ขนาดนี้ แต่เป็นเพราะเธอรักผู้ชายคนนั้นด้วยต่างหาก และความจริงข้อนี้ก็ตอกย้ำให้เขานั้นเจ็บปวดอยู่จนทุกวันนี้....

“ไม่ต้องมาทำเป็นรู้ดี อีกไม่นานเกมนี้ก็จะจบแล้ว ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาสักเดียวแล้วทำไมฉันจะต้องยกเลิกแผนการทั้งหมดในเมื่อมันกำลังจะสำเร็จอยู่แล้ว”

“หนีอะไรหนีได้ แต่หนีหัวใจตัวเองเธอทำไม่ได้หรอก.....”

ทินภัทรรู้ดีว่าแก้วมณีนั้นรู้สึกอย่างไรกับอเล็ก เขาและเธอสนิทกันมากแค่เพียงมองตาเขาก็รู้แล้วว่าเธอรู้สึกอย่างไร ทำไมแค่เรื่องที่เธอรักใครเขาจะไม่รู้

“.......”

แก้วมณีเงียบไป เธอไม่รู้จะตอบเขาอย่างไรดีเพราะจริงๆแล้วในใจของเธอก็รู้สึกสับสนอยู่ไม่น้อยกับเรื่องนี้ แต่เธอก็พยายามต้อนความรู้สึกเหล่านั้นให้หายไปเสมอ เธอไม่ต้องการจะยอมรับว่าเธอนั้นรักคนที่เธอนั้นแค้นเข้าให้แล้ว

“เอาล่ะเจ้าหญิง ฉันก็แค่จะโทรมาบอกเธอว่าแผนเราสำเร็จแล้ว คุณขจีเสนอขายหุ้นบริษัทวรโชติธนันให้กับฉันทั้งหมดเพื่อล้างหนี้ในคาสิโนและเงินตามที่ฉันได้เสนอไว้ แต่ยัยคุณนายนี่หัวหมอโกงราคาหุ้นจะขอเงินเพิ่มทั้งๆที่เป็นหนี้ฉันตั้งมากมายแท้ๆ.... สรุปแล้วเธอจะเอายังไง”

“มันก็เหมือนอัดยายกินขนมยาย นายได้เงินยัยคุณนายนั้นมาเพราะนายโกงเธอและเงินที่เธอเอามาเล่นก็เป็นเงินที่นายให้เธอกู้ยืมและมันก็เป็นเงินฉัน เราไม่อะไรเสียหาย แต่ถึงแม้จะเสียฉันก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันจะเป็นปัญหาอะไร แค่ให้ฉันได้หุ้นนั้นมาก็พอ แต่ตอนนี้เราถือไพ่เหนือกว่ายัยคุณนายนั้นไม่สิทธิต่อรองอะไรทั้งนั้น บีบเธอให้เธอขายให้เราในราคาที่ต่ำที่สุดแล้วเคาะซื้อมา จัดการได้เมื่อไรรีบบอกทันที”

“ครับเจ้าหญิง....”

“อ่อมีอีกเรื่องหนึ่ง..... นายอย่าหายไปแบบนี้อีกนะ.... ฉัน.... เป็นห่วง”

“อืม...ขอบใจนะที่เธอเป็นห่วงฉัน แค่นี้ฉันก็รู้สึกดีใจแล้ว อย่างน้อยก็รู้ว่าฉันยังมีค่าในสายตาของเธอบ้าง”

“นายมีค่าเสมอในสายตาของฉันทิน.... และมันจะเป็นแบบนั้นตลอดไป”

“ขอบใจนะ แต่คุณค่าของฉันก็คงเทียบไม่กับเขาไม่ได้ใช่ไหม...”

“ทิน...”

“ฉันมีธุระขอตัวก่อนนะเอาไว้ฉันฉันโทรหานะเจ้าหญิง”

ทินภัทรกดตัดสายไปทันทีเขาไม่อยากจะได้ยินคำพูดใดจากเธอทั้งนั้น เพราะทุกคำที่พูดออกมามันล้วนแต่ตอกย้ำให้เขารู้ว่าเขานั้นไม่มีวันเป็นคนที่เธอรักได้

“ต่อให้ฉันดีมากมายแค่ไหน.... เธอก็คงไม่มีวันจะรักฉันสินะ..... แก้ว”

..............................................................................................................................

ที่บ้านพักชัยวัฒเดินมาถามความเป็นอยู่ของพลอยสวยเหมือนกับทุกวัน ยิ่งรู้ว่าเธอมีอาการซึมเศร้าจนหน้าเป็นห่วงมากแค่ไหนเขาก็ยิ่งเป็นไม่สบายใจจนต้องเดินมาถามอาการของพลอยสวยจากนมจันอยู่บ่อยๆ

“นมครับวันนี้พลอยเป็นยังไงบ้างครับ”

“ก็เหมือนเดิมคะทานน้อยมาก เอาแต่ร้องไห้ป้าก็พยายามชวนคุยแต่เธอก็ไม่ยอมคุยด้วย เฮ้อไม่รู้เวนกรรมอะไรนะคะเธอถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ คุณหนูก็เหมือนกันป้าไม่นึกเลยว่าจะทำเรื่องที่โหดร้ายกับผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่งได้ลงคอ นี่ก็ทะเลาะกันทุกวัน”

“นมครับงั้นเอานมไปให้เธอดื่มหน่อยเถอะครับขืนปล่อยให้กินอาหารแบบแมวดมโดยที่ไม่มีอาหารเสริมแบบนี้มีหวังจะทรุดป่วยเอานะครับ”

“ก็ดีเหมือนกันนะคะ งั้นเดี๋ยวป้าเอาไปให้เธอดื่มเลยดีกว่า”

“เอ่อผมเอาไปเองก็ได้ครับ นมกำลังยุ่งเตรียมอาหารเย็นให้บอสอยู่ทิ้งเตาไปแล้วให้ผมอยู่เฝ้าเตาแทนคงไม่ดีเท่าไรนะครับเพราะผมอาจจะทำครัวนมไหม้ได้ หึหึ”

“ไม่หรอกคะคุณชัย งั้นป้าฝากนมไปให้พลอยเธอหน่อยละกันนะคะ”

“ครับ”

ชัยวัฒเดินถือนมขึ้นมาให้พลอยสวยข้างบน มือหนาค่อยๆไขกุญแจที่ล็อคอย่างแน่นหนาอยู่หน้าห้องออก ภาพที่อยู่ตรงหน้าทำเอาเขาต้องเบือนหน้าหนี หญิงสาวตัวเล็กๆที่เขาเคยเห็นมีแต่ร้อยยิ้มและเสียงหัวเราะตอนที่เธอยังทำงานพิเศษอยู่ที่รีสอร์ท กลายเป็นคนเหม่อลอยตามเนื้อตัวมีแต่รอยรักรอยช้ำเต็มไปหมด

“บอสทำเกินไปจริงๆ.... ทำเกินไป”

ชัยวัฒเดินเข้ามาใกล้พลอยสวยมากขึ้นเรื่องแต่เธอก็ยังคงไม่สนใจเขาสายตาของเธอเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่างที่ถูกล็อคเอาไว้ด้วยกุญแจเหมือนกันกับประตูข้างหน้า

“พลอย..... ดื่มนี่หน่อยนะ เธอทานอาหารน้อยมากเดี๋ยวจะไม่สบายถ้าไม่ทานอะไรเสริมบ้าง ดื่มนมหน่อยนะ”

เธอก็ยังคงนิ่งไม่ตอบอะไรเขออยู่ดีทำให้ชัยวัฒเอื้อมมือไปแตะที่มือของเธอ แต่นั้นก็ทำให้พลอยสวยสะดุ้งจนสุดตัวและมองเขาด้วยความหวาดระแวง สายตาของเธอบ่งบอกถึงความกลัวและความไม่ไว้ใจจนเขารู้สึกเวทนานัก เธอคงถูกเจ้านายหนุ่มของเขารังแกมามากพอดูถึงได้เป็นแบบนี้

“แก้วเธอจำฉันได้ไหมฉันชัยเป็นคนสนิทของบอส.... ฉันขอโทษที่ทำให้เธอต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้...ถ้าวันนั้นฉันไม่เรียกเธอให้มาช่วยพาบอสไปพักที่ห้องวันนี้เธอก็คงจะไม่ต้องมาเป็นแบบนี้.... ฉันขอโทษ แต่ฉันอยากจะบอกเธออย่างหนึ่งนะพลอย ความจริงแล้วบอสไม่ได้เป็นคนแบบนี้หรอก แต่ที่เขาเป็นแบบก็เพราะว่าเขายังไม่รู้ใจตัวเองเท่านั้น บอสรักเธอนะพลอยฉันรู้ฉันอยู่กับบอสทำงานให้บอสมานานฉันดูออก”

พลอยสวยมองหน้าชัยวัฒด้วยน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้ม เธอไม่มีวันที่จะเชื่อว่าผู้ชายที่ร้ายกาจดุจซาตานอย่างทินภัทรจะรักเธอไม่มีทาง...

“รัก.... คุณบอกว่าเขารักฉัน.... หึหึ มันจะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อฉันมันเป็นแค่ความผิดพลาดของเขาและเป็นแค่เพียงที่ระบายความใคร่แทนผู้หญิงที่เขารักเท่านั้น... เขาไม่มีทางรักฉันหรอก.... เพราะคนที่รักกันเขาไม่ทำกันแบบนี้”

“พลอยถ้าบอสเขาไม่รักเธอเขาไม่เอาเธอมาขังเอาไว้แบบนี้หรอกนะ เขากลัวว่าเธอจะหนีไปแล้วทำให้เขาทนไม่ได้ต่างหากเขาถึงทำแบบนี้ บอสเขาก็ผ่านผู้หญิงมามากมายแต่ไม่มีใครที่เขาทำแบบนี้ด้วยเลย ทุกคนผ่านมาคืนเดียวแล้วก็ผ่านไปไม่มีใครที่บอสคิดที่จะเลี้ยงดูและเก็บไว้ใกล้ๆตัวเหมือนกับเธอ....”

“ไม่ต้องมาพูดเข้าข้างเจ้านายคุณหรอกเพราะฉันไม่มีทางเชื่อ....ออกไป ออกไปซะ ออกไป!!!”

พลอยสวยร้องไห้ออกมาอย่างหนักจนชัยวัฒต้องยอมออกจากห้องไป สภาพของเธอในวันนี้ทำให้เขาสงสารจับใจเข้าไปอีก แต่ก็ไม่รู้จะช่วยเธออย่างไรก็ได้แค่หวังให้เจ้านายของเขารู้ใจตัวเองเร็วๆเท่านั้น เพื่อหยุดความเจ็บปวดของทั้งสองคนสักที

“เขาไม่มีทางรักฉัน..... ไม่มีทางฉันมันก็แค่ตัวแทนของใครบ้างคนเท่านั้น ไม่ได้มีค่าอะไรสำหรับเขาเลย.... ฉันมันก็แค่ของชิ้นหนึ่งของเขาเท่านั้น ฮือๆๆๆๆๆ”

พลอยสวยร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดเธอทรมานมากเหลือเกินที่ต้องอยู่ในสภาพแบบนี้ คุณค่าของตัวเธอหายไปหมดศักดิ์ศรีที่มีมลายหายไปไม่เหลือเพราะผู้ชายเลวๆคนนั้น เธอเกลียดเขาและจะไม่มีวันให้อภัยเขาเป็นอันขาด ไม่มีวัน....