Short Fic All Couple EXO

ลำดับตอนที่ #1 : Love you forever[KAIDO]

 

Short Fic Exo

Title: Love you forever

Couple:Kai × Kyungsoo

Author:BTScorpii

Music: EXO - BABY (KOREAN VER.)

Note: Drama  ปิดเพลงที่หน้าบทความก่อนนะค่ะ









 

                ในวันที่ผมเหนื่อยหรือรู้สึกทุกข์ใจ ร่างเล็กที่นอนอยู่ข้างๆผมจะคอยเป็นกำลังใจให้ผมเสมอ ผมรู้สึกดีที่ครั้งที่ได้อยู่ใกล้เขา แค่มองตากันความทุกข์ความเศร้าของผมแทบหายไปหมด ดวงตากลมโต ริมฝีบางที่เมื่อเวลายิ้มจะกลายเป็นรูปหัวใจ ผมได้รับจากเขาทุกวัน รอยยิ้มที่มองแล้วไม่มีวันเบื่อ ตรงกันข้ามหัวใจดวงนี้ของผมกลับโหยหามันทุกวัน....

“คยองซูวันนี้เราไปพบพ่อแม่ของผมกันนะ”เมื่อชายหนุ่มพูดจบประโยค ร่างเล็กชะงักขึ้นมาทันที ใบหน้าหวานที่กำลังยิ้มอยู่ค่อยๆหุบยิ้มลง

“ไม่เป็นไรนะคยองซู เราจะอยู่ข้างกันอย่างนี้ ผมมีเรื่องสำคัญจะบอกพวกท่านสองคนเฉยๆ”จงอินเลื่อนเมื่อตัวเองไปกุมให้กำลังใจกับคนรัก

ตลอดเวลาที่ผ่านมาจงอินกับคยองซูพยายามที่จะทำให้พวกท่าเข้าใจในความรักของพวกเขา แต่ยิ่งทำเท่าไหร่พวกท่านก็ดูเหมือนไม่พอใจมากเท่านั้น ทุกครั้งที่จงอินพาคยองซูไปพบพ่อแม่ พวกท่านทั้งสองจะแสดงความรังเกียจคยองซูอย่างชัดเจน เพียงเพราะเด็กผู้ชายตัวน้อยไม่มีหัวนอนปลายเท้า ไม่ได้มาจากตระกูลดัง ไม่ได้มีทรัพย์สินมากมายอย่างที่พอท่านทั้งสองต้องการ ถึงแม้คยองซูจะพยายามเข้าหาพวกท่านทั้งสองมากแค่ไหน ทำดีมากเพียงได้ แต่พวกท่านทั้งสองตัดสินแล้วว่าคยองซูไม่เหมาะสมกับลูกชายเขา ยังไงพวกท่านก็ไม่มีทางรับคยองซูเป็นลูกสะใภ้ นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้จงอินออกมาเช่าหออยู่ร่วมกับคยองซู จากลูกชายเจ้าของบริษัทชื่อดังอย่างจงอิน ต้องผันตัวเองมาเป็นพนักงานออฟฟิศทั่วไป ใช้จ่ายอย่างมัธยัส ไม่มีคนใช้อำนวยความสะดวกได้เหมือนอย่างเคย แต่จงอินก็มีความสุขอย่างน้อยก็ได้อยู่กับคนรัก ได้ใช้ช่วงเวลาดีๆด้วยกัน ความรักที่ทั้งสองคอยๆเติมเต็มให้กัน มันทำให้ช่วงเวลาที่ลำบากพวกเขาก็สามารถยิ้มและฝ่าฟันมันไปได้

คฤหาสน์หลังงานตั้งตระหง่าอยู่ตรงหน้าของคนทั้งสองจงอินกระชับมือของคยองซูเพื่อเป็นกำลังใจให้กับคนรัก ฝ่ายคยองซูที่รู้ว่าคนรักกำลังเป็นห่วงตนใบหน้าหวานจึงหันไปให้จงอินเพื่อให้จงอินคลายความเป็นห่วง ขาของคนทั้งคู่เดินก้าวเข้าไปข้างในคฤหาสน์ คนรับใช้ต่างทำความเคารพลูกชายคนเดียวของเจ้านาย แต่พอเลื่อนสายตามาที่ร่างเล็กที่เดินมาข้างๆทุกคนต่างไร้ความเคารพ คยองซูได้แต่ก้มหน้าเดินด้วยความที่ไม่อยากเห็นสายตาพวกนั้น เมื่อทั้งสองก้าวเข้ามาข้างในบ้านก็เห็นนายท่านกับนายหญิงกำลังจะลุกเดินหนีไป

“พ่อครับ แม่ครับผมมีเรื่องจะคุยด้วยครับ ช่วยฟังผมหน่อยได้ไหมครับ”นายน้อยของบ้านกำลังนั่งคุกเข่าขอร้องคนเป็นพ่อและแม่อยู่  น้ำเสียงของลูกชายถึงแม้จะโกรธแค่ไหนแต่ในใจของพ่อแม่ทั้งสองต่างโหยหาและอยากได้ยินที่ นานเท่าไหร่แล้วที่ลูกชายของเขาออกจากบ้านนี้ไป นานแค่ไหนแล้วที่ลูกชายของเขาไม่เคยโทรศัพท์มาพูดคุยหรือมาหาพวกเขาสักครั้ง  ทิฐิที่มีอยู่ในใจทำให้คุณคิมและคุณนายคิมยังคงหันหลังให้ลูกชายอยู่

“มีอะไรว่าพวกฉันไม่มีเวลาว่างพอ มาฟังพวกแกพูดเรื่องบ้าบออะไรหรอนะ”คุณคิมพูดด้วยน้ำเสียงแข็งๆ

“ผมแค่จะมาบอกกับพ่อแม่ว่าผมจะแต่งงานครับ”เมื่อพูดเสร็จใบหน้าหวานของคยองซูรีบหันไปมองคนรัก ใบหน้าหวานมีแต่คำถาม ดวงตาโตกำลังมีน้ำตาคลออยู่เตรียมพร้อมจะไหลออกมาทุกเมื่อ

“ผมจะแต่งงานกับคยองซู เราสองคนจะแต่งงานกันครับ”จงอินเอ่ยด้วยน้ำเสียงชัดเจนและจริงจัง คุณคิมและคุณนายคิมหันกลับมาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ

“นั่นมันเรื่องของพวกแก พวกแกอย่างทำอะไรกันก็เชิญ พวกฉันไม่อยากรับรู้หรือยอมรับ มีเรื่องแค่นี้ใช่ไหมที่จะบอก หมดธุระเชิญออกไปจากบ้านฉัน ออกไป!”คุณคิมตวาดกลับ จงอินพยุงคนรักให้ค่อยๆลุกขึ้นก่อนที่จะมองผู้ให้กำเนิดทั้งสองเต็มตา

“ที่ผมมาบอกพ่อกับแม่ ผมไม่ได้ต้องการให้พ่อกับแม่ยอมรับพวกเรา แต่ผมแค่อยากให้พ่อกับแม่รู้ไว้ว่าผมกำลังจะสร้างครอบครัวที่มาจากมือของผม และผมได้เลือกคนที่จะยืนข้างผมแล้ว ผมเลือกคยองซู ผมมีเรื่องจะบอกแค่นี้แหละครับ ผมขอตัว ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ”จงอินและคยองซูโค้งอำลา ก่อนที่จะเดินออกมาจากคฤหาสน์

                เมื่อมาถึงห้องพักจงอินทอดตัวลงนอนบนโซฟานุ่มทันที ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มปรากฎอยู่บนใบหน้าหล่อตั้งแต่เดินออกมาจากการไปหาพ่อแม่ อาการเหล่านี้ทำให้คยองซูสงสัยอยู่ไม่น้อย

“จงอินมีความสุขมากรึไงที่ได้ทะเลาะกับพ่อแม่”คำถามของคยองซูทำให้ จงอินยันตัวลุกขึ้นมานั่ง แววตาของคนตรงหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

“ใครที่ทะเลาะกับพ่อแม่แล้วมีความสุขกันละ ที่ผมยิ้มก็เพราะว่าอย่างน้อยผมก็ทำหน้าที่ลูกที่ดีบอกพวกท่านให้รับทราบเรื่องของเราแล้ว ถึงแม้พวกท่านจะไม่ยอมรับแต่อย่างน้อยเราก็ทำให้พวกท่านรับรู้”จงอินส่งยิ้มให้กับคยองซู จงอินเดินเข้าไปหาคยองซูก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าของคยองซู ใบหน้าหวานตกใจเล็กน้อย จงอินส่งยิ้มบางๆให้กับคนรัก ในมือมืกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงอนกล่องเล็กกล่องหนึ่งพอจงอินเปิดกล่องออกมา ก็เห็นแหวนสองวงสีเงินวางอยู่คู่กันในกล่อง คยองซูละสายตาออกจากกล่องทัน เมื่อมีเสียงของจงอินดังขึ้นมา

“คยองซูแต่งงานกันนะ ผมไม่มีเงินจะจัดงานแต่งงานสวยๆ ผมไม่มีเงินมากพอจะซื้อแหวนเพชรน้ำงามให้คุณใส่ ผมไม่มีเงินจะสั่งให้เขาทำแหวนคู่สำหรับเรา งานแต่งงานของเราอาจจะห่วยที่สุด แต่ขอให้คุณรู้ไว้นะว่าความรักของผมที่มีให้คุณไม่ได้ด้อยกว่าใครเลย แต่งงานกับผมได้ไหมครับ โปรดช่วยรับหัวใจของผมไปดูแลได้ไหมครับ”จงอินจับมือบางไว้ สายตากำลังจ้องคนรักที่กำลังร้องไห้ มือเรียวเอื้อมไปปาดน้ำตาให้เบาๆ จงอินยังคงรอคอยคำตอบจากร่างบาง น้ำใสๆในตาของคยองซูค่อยไหลลงมา คยองซูพยักหน้าเบาเป็นการตอบรับ จงอินบรรจงสวมแหวนให้กับคนรัก ใบหน้าของคนทั้งคู่ต่างยิ้มให้กัน คยองซูหยิบแหวนที่มีอยู่ในกล่องสวมให้กับจงอิน ใบหน้าของคนทั้งคู่ค่อยๆเลื่อนเข้าหากัน ริมฝีปากของคนทั้งสองเคลื่อนเข้ามาประกบกัน ไม่ได้เป็นการจูบที่เร่าร้อนอะไร แต่เป็นจูบที่คนทั้งคู้ค่อยๆเติมกำลังใจให้แก้กันและกัน เนินนานทั้งสองก็ถอนจูบออกจากกัน

“จงอินวันนี้ไปที่ริมแม่น้ำที่เราเจอกันครั้งแรกดีไหม คยองซูอยากไปที่นั่นอีก”คยองซูบอกกับจงอิน

“เออคยองซูจากที่นี่ไปมันไกลนะกว่าจะไปถึงคงค่ำพอดี ช่วงนี้อากาศเย็นๆอยู่ด้วยพรุ่งนี้ค่อยไปดีกว่าไหม”จงอินเอ่ยเตือนด้วยความเป็นห่วง

“ไปเถอะนะจงอิน ถ้าไม่ไปวันนี้เราอาจจะไม่ได้ไปที่นั่นอีกเลยนะ”จงอินได้แต่งงกับคำพูดของคนรัก แต่ก็ยอมพาไปแต่โดยดีเพราะเห็นว่าคยองซอยากไปมาก

                ใช้เวลาในการนั่งรถนานพอสมควรกว่าพอเขาจะมาถึงริมแม่น้ำแห่งหนึ่งที่พวกเขาเจอกันครั้งแรก เมื่อมาถึงคยองซูก็สูดอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอด จงอินที่เดินตามหลังมาก็ได้แต่ยิ้มกับท่าทางน่ารักของภรรยา

“จงอินถ้าเกิดวันหนึ่งจงอินไม่มีคยองซู จงอินจะอยู่ได้ไหม”คยองซูเริ่มเปิดหัวข้อสนทนาทั้งทีเพราะเขารู้ว่ายังไงเวลาของตัวเองก็เหลืออยู่ไม่มากแล้ว

“ถามอะไรแบบนั้นละเราสองคนจะไม่แยกจากกันนะ”จงอินเดินเข้าไปกอดจงอิน

“ตอบให้ตรงคำถามสิจงอิน”คยองซูทำเสียงดุใส่

“อยู่ไม่ได้หรอก จงอินอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคยองซู”พูดแค่นั้นน้ำตาของคยองซูก็ไหล นั้นทำให้จงอินตกใจมารีบคว้าคนรักเข้ามากอดทันที

“จงอินถ้าไม่มีเราช่วยอยู่ต่อไปได้ไหม ช่วยมีลมหายใจอยู่ต่อไปได้ไหม เราสัญญาว่าเราจะคอยมองจงอินอยู่ห่างๆนะ”จงอินดันคยองซูออกมาเพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่คยองซูจะสื่อสารให้เขา

“พูดอะไรคยองซู คยองซูจะหายไปไหน”

“จงอินวันนี้เป็นวันสุดท้ายของเราแล้ว เราต้องไปแล้ว เราอยู่บนโลกมนุษย์มานานแล้ว”ร่างของคยองซูเริ่มจางลง จงอินเห็นดังนั้นก็คว้าคนรักมากอดไว้แน่น คยองซูได้แต่ยิ้มทั้งน้ำตาเขาได้ยินเสียงสะอื้นของจงอินชัดเจน

“จงอินรู้จักภูตดินไหม วิญญาณเล็กๆที่อยู่ในธรรมชาติ  เมื่อภูตดินจะปรากฏกายให้ใครเห็นต้องใช้พลังชีวิตอย่างมากกว่าจะทำให้มนุษย์เห็นและสัมผัสได้   จงอินคยองซูเป็นภูตดินนะ เป็นภูตดินที่หลงมนุษย์มนุษย์คนหนึ่งที่นั่งถอนหายใจอยู่ตรงริมแม่น้ำตรงนี้เมื่อสามเดือนที่แล้ว แล้วก็เป็นภูตดินที่โชคดีมากๆที่มนุษย์คนนั้นมอบความรักกลับมาให้ แล้วคุกเข่าของแต่งงานกับภูตดินตนนี้ จงอินคือมนุษย์คนนั้นนะ คยองซูรักจงอินมากๆ แต่คยองซูไม่มีพลังชีวิตที่จะทำให้จงอินเห็นแล้ว คยองซูขอโทษนะ”เมื่อพูดจบแรงกอดจากจงอินกลับมากขึ้นเหมือนกำลังจะบอกว่าไม่อยากให้ไป คยองซูดันคนรักออกจากตัวก่อนที่จะมองหน้าสุดที่รักเต็มตา ใบหน้าของทั้งคู่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา

“ไม่เป็นคยองซูจงอินไม่โกรธ แต่จงอินขออย่างเดียวถึงแม้จงอินจะไม่ได้เห็นคยองซู แต่ขอแค่คยองซูยังวนเวียนอยู่ใกล้ๆกับผู้ชายคนนี้ได้ไหม แค่ให้จงอินรับรู้ว่าคยองซูยังคอยอยู่ใกล้จงอินเสมอ แค่เราไม่ได้เห็นหน้ากันแค่นั้นเอง จงอินขอแค่นี้ได้ไหม”ร่างของคยองซูที่ค่อยๆเลือนหายไปมันบีบหัวใจจงอินเหลือเกิน อยากจะเขาไปกอด แต่ก็ทำไม่ได้แล้ว

“สัญญา”เสียงสุดท้ายที่คยองซูพูออกมาก ใบหน้าหวานยังส่งยิ้มรูปหัวใจให้กับคนรัก ยิ้มครั้งสุดท้ายที่จงอินจะได้เห็น แหวนแต่งงานที่บรรจงใส่ให้คนรักในตอนเช้าค่อยๆร่วงลงสู้พื้นเป็นสัญญาณว่าคนตรงหน้าจากเขาไปแล้วจริงๆ

จากไปแล้ว.....

ตลอดกาล.....

เหลือไว้แต่สัมผัสที่อบอุ่น....

ความทรงจำที่แสนดีทิ้งไว้ให้เขา...

*สวัสดีค่ะรีดเดอร์ทุกคน เรื่องออกแนวดรามาไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง

ยังไงคอมเม้นต์แสดงความคิดเห็นกันหน่อยนะค่ะ

ให้อยากให้ไรท์แต่งคู่ไหน แนวไหน สามารถเม้นบอกไรท์ได้

หรือจะตามไปคุยกันในทวิตก็ได้นะค่ะ

@BTScorpii

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ

:)  Shalunla