คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : โปรเจ็ค :: ปิดเทอมเดอะซีรี่ย์ ๒.สอบตก [DaeUp]
“เป็นไปได้ไงวะ เราก็ลอกข้อสอบของไอแหมบชเวนี่หว่า ทำไมเราผ่านแต่มันไม่ผ่านวะ” เสียงบ่นพึมพัมของเด็กชายตัวกระทัดรัดดังขึ้นในระหว่างเดินกลับบ้าน โดยไม่รู้ว่ามีพลังงานบางอย่างกำลังนั่งกินแหนมอยู่ข้างๆถุงขยะได้ยินคำพูดของเขาเข้าจังๆ เลือดคุณธรรมที่มีอยู่ในตัวเดือดพลุ่งพล่าน คนตัวสูงเขวี้ยงถุงแหนมทิ้งก่อนจะกระโดดดึ๋งๆมาขวางหน้าคนที่กำลังบ่นงุ้งงิ้งๆ
“เห้ยไอเตี้ย! แกลอกข้อสอบเหรอ!!! วิชาอะไร!”
“เหยดด!! ตกใจหมดเลยไอครูดำแดฮยอนนี่เอง นึกว่าผีกระโจนใส่ ....แล้วลอกข้อสอบอะไร ใครลอก ไม่มี้ มั่ว!” สายตาตี่ๆเหล่มองไปยังคนตัวดำตรงหน้า ...กินแหนมข้างถังขยะเนี้ยนะ? โคตรซกมกอ่ะ...
“อย่ามาโกหก ฉันได้ยินทุกอย่างที่แกพูดหมดแล้ว! ไม่งั้นฟ้องป๊านะเว้ย ทีนี้แกก็จะไม่ได้ออกไปเที่ยวเล่นที่ไหนกับใครเลย แถมยังทำให้วงศ์ตระกูลเสื่อมเสียอีกต่างหาก ช่างเป็นลูกที่ชั่วจริงๆ...” ใบหน้าหวานเริ่มถอดสีเมื่อถึงเหตุการณ์ตามที่แดฮยอนอธิบาย
“..อ..เออ! บอกก็ได้ ล..ลอกวิชาครูบังยงกุกอ่ะ! ลอกของไอจุนฮง อย่าบอกป๊านะ!”
“อ๋อ ที่แท้ก็ลอกวิชาของไอบังนี่เอง งั้นเดี๋ยวฉันโทรบอกไอบังก่อนนะ” มือเรียวควักโทรศัพท์รุ่นดึกดำบรรพ์ของตัวขึ้นมาแล้วกดหาเลขหมายที่ต้องการ
“เออยงกุก!!! ....ไม่ใช่ยงกุก? แล้วมึงเป็นใครเนี่ย ...ห้ะ? ฮิมชาน? ขอโทษค้าบ กูโทรผิด” ร่างเล็กกรอกตาอย่างเหนื่อยใจกับความเซ่อของครูตัวดำ ...นี่ครูจริงๆเหรอวะ...
“เออไอยงกุก นี่ฉันแดฮยอนนะเว้ย คือมีข่าวร้ายจะมาบอกว่ะ....คือว่าอ่ะนะ ฉอดๆๆๆๆๆบลาๆๆๆฟอดๆๆแฟดๆๆๆ” จงออบมองแดฮยอนที่กำลังพ่นน้ำลายใส่ปลายสายแบบไม่หยุด ร่างเล็กลงไปนั่งยองๆเอามือกุบหัวเหมือนคนสิ้นหวังแล้วทุกสิ่ง ...มุนบี้อยากตาย TOT...
“..ห้ะ? เอางี้นะ เออๆ โอเคๆ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฉันจัดการไอเด็กนี่เอง ยังไงซะมันก็จะเข้ามหาลัยอยู่แล้ว อือๆ เออน่า..” แดฮยอนวางสายและหันมามองจงออบ
“แกค่อยไปแก้ของไอยงกุกมันแล้วกันนะ สักอาทิตย์หน้าก็ได้ แต่...ฉันจะปรับแกตกวิชาของฉันด้วย”
“เห้ย! มันเกี่ยวอะไรกันวะ?” ร่างเล็กรีบเด้งขึ้นมามองหน้าอีกคนอย่างหาเรื่อง
“ก็ฉันเป็นครูประจำชั้นของแก คุมสอบห้องแก แต่ดันละเพร่าให้นักเรียนลอกข้อสอบกันได้ เพราะฉะนั้น...ก็ต้องลงโทษ”
“มันไม่เกี่ยวอะไรกันเลยเหอะครูดำแดฮยอน!! ตกของครูยงกุกก็ต้องแก้ของครูยงกุกดิ! ของครูมาเกี่ยวอะไรด้วย!”
“ก็อยากลงโทษมีไรมะ? ของไอยงกุกน่ะแกได้แก้อยู่แล้วไม่ต้องห่วง อีกอย่างวิชาของฉันก็มีแต่แกคนเดียวที่คะแนนรากหญ้ามากเรียกได้ว่าแทบไม่ได้ผุดได้เกิดกันเลย...อยากแก้คะแนนให้มันดีๆมั้ย? ถึงมันจะให้ได้แค่พอผ่านก็เถอะ... ให้โอกาสแล้วนะ”
“ชิ! ของครูยงกุกแก้อาทิตย์หน้าใช่มั้ย?”
“เออ”
“ก็ได้ ตกลง”
“ดีมาก ว่าง่ายแบบนี้สมเป็นเด็กนักเรียนของฉันหน่อย ปะๆกลับบ้านกัน ^__^” ร่างสูงจูงมือจงออบให้เดินตามมาแต่ก็ถูกสะบัดออก ใบหน้าหวานมุ่ยลงและเดินเชิดผ่านเขาไปรอที่รถ ...ตามจริงแดฮยอนกับจงออบเป็นพี่น้องกัน เพียงแต่ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆที่คลานตามกันมา แม่ของแดฮยอนแต่งงานใหญ่กับพ่อของจงออบ ซึ่งท่านทั้งคู่ก็ดันเป็นหม้ายลูกติด ทำให้แดฮยอนและจงออบต้องเป็นพี่น้องกันไปโดยปริยาย มันอดย้อนนึกถึงสมัยที่คนตัวเล็กยังติดเขาแจเป็นปลิงทะเลป่าลึกไม่ได้..
ย้อนไปหลายปีก่อน
เป็นช่วงสมัยที่แดฮยอนยังคงอยู่เพียงแค่ ป.6 เด็กชายกำลังวุ่นอยู่กับการแต่งตัวไปโรงเรียนโดยไม่ทันสังเกตสิ่งรอบๆตัว
แอ๊ดดด...หมับ!!
“โอ๊ะ! จงออบมากระโดดกอดพี่แต่เช้า ตกใจหมดเลย” แดฮยอนหันไปยีหัวผู้บุกรุกยามเช้าอย่างเอ็นดู ...น่ารักจริงๆ...
“พี่แดฮยอนนี่ วันนี้จงออบไปโรงเรียนกับพี่นะคับ จงออบอยากซ้อนท้ายจักรยานพี่แดฮยอน~”
“ได้สิคับ วันนี้พี่จะไปส่งจงออบถึงห้องเลย ห้องไหนแล้วน้า~?”
“ป.1/6 คับ!” เด็กน้อยตอบเสียงใสพร้อมจุ๊บไปที่แก้มของผู้เป็นพี่หนึ่งทีแล้วยิ้มตาหยีให้ ...น่ารักเกินไปแล้วนะมุนจงออบ!...
แดฮยอนปั่นจักรยานไปส่งจงออบทุกวัน จนกระทั่งคนตัวเล็กขึ้น ม.1 ด้วยความที่เป็นวัยเห่อเพื่อนและสังคมเพื่อนต้องมาก่อน จงออบเดินเข้ามาบอกเขากับสสายมุ่งมั่น ‘ไม่ต้องไปส่งผมแล้วนะ มันไม่แมน’ แล้วก็เดินจากไป ปล่อยให้แดฮยอนจูนตัวเองไปอีกหลายนาที แต่ยังไงไม่ว่าจงออบจะพยายามบอกเขาเท่าไหร่ แดฮยอนก็ยังแอบขี่จักรยานตามเด็กน้อยของเขาไปทุกวัน จนเพื่อนๆต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเขาหลงรักน้องชายต่างสายเลือดเข้าให้แล้ว ...มันก็น่าจะจริง...
กลับมาสู่ปัจจุบัน
จงออบปากหมาขึ้นเยอะมาก เยอะจนเขาเองก็ยังตกใจ๊ตกใจอุ๊ยตายว้ายกรี๊ด กวนตีนเงียบเป็นที่หนึ่ง เถลไถลเป็นที่สอง ก่อกวนเป็นที่สาม แซะเขาเป็นที่สี่ เพราะแบบนี้แดฮยอนถึงตัดใจเลือกเรียนครูแล้วเข้ามาบรรจุยังโรงเรียนที่จงออบเรียน ...อย่างน้อยก็น่าจะพอดูพฤติกรรมและคุมประพฤติได้บ้าง...
รถกระบะวีโก้เลี้ยวเข้ามาจอดในบ้านอย่างสวัสดิ์ภาพ ร่างเล็กเตรียมตัวจะกระโดดลงจากรถ(เพราะมันก้าวไม่ถึงพื้น)แต่ก็ถูกมือหนึ่งคว้าไว้ซะก่อน
“มีอะไร จับแขนทำไม”
“พูดให้มันดีๆหน่อยดิ๊ กับครูบาอาจารย์ อีกอย่างฉันเป็นพี่แกนะเว้ย เรียกพี่ได้ป่ะ”
“พี่ แค่นี้ใช่มั้ย?”
“พี่แดฮยอนด้วย”
“พี่แดฮยอน พี่แด้~ ....พอใจยัง?”
“มากกกกกกกก ..มาจุ๊บที ^3^” แดฮยอนกระชากจงออบเข้าไปจุ๊บแก้มอย่างแรง คนตัวเล็กตกใจจนแทบทำอะไรถูกก่อนจะผลักหัวแดฮยอนไปโคกกับพวงมาลัยแล้วรีบวิ่งเข้าบ้าน ...ฮือออออ T^T...
.
.
.
ร่างสูงเดินขึ้นห้องเพื่อไปอาบน้ำ ส่วนจงออบก็จัดการสิงสถิตตัวเองอยู่ในครัว มือเล็กๆคว้าผ้ากันเปื้อนลายคิตตี้สีชมพูแปร้นมาคาดไว้แล้วจึงเริ่มลงมือทำอาหาร เมนูวันนี้เป็นสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าสูตรพิเศษเพื่อสุขภาพ ร่างเล็กก้มๆเงยๆหั่นๆสับๆอยู่สักพักไม่นานอาหารหน้าตาน่าทานก็เสร็จเป็นที่เรียบร้อย ...เห็นแบบนี้แต่สกิลการทำอาหารไม่เป็นรองใครนะจะบอกให้ เอาจริงๆคือผู้ร่วมบ้านปล่อยให้อยู่คนเดียวบ่อยเกินและมันทำอาหารไม่เป็นด้วยเลยต้องหาความรู้ด้านนี้ประทังชีวิตกันไป...
“ไอพี่ดำ กินข้าววววววววววววววววววววว!” คนตัวเล็กอ้าปากตะโกนจนตาปิดเรียกคนที่อยู่ด้านบนให้ลงมา
“เออๆ ลงไปแล้วๆ” แดฮยอนเดินลงมาอย่างมาดเท่ห์(ซึ่งไม่รู้ว่าจะทำเท่ห์เพื่ออะไร) จนจงออบที่ยืนมองอยู่เกิดอาการหมั่นไส้ ใช้ขาสั้นๆของตัวเองเกี่ยวขาแดฮยอนให้เสียหลักคะมำล้มลง ใบหน้าคมปักเข้ากับโต๊ะอย่างจังทำให้จมูกและหน้าผากแดงเป็นเทือก
“..ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตลกว่ะ ดำๆแดงๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“..อ.ไอเด็กบ้า” ร่างสูงเดินเข้าไปตีก้นคนตัวเล็กสองทีเป็นการแก้แค้น ส่วนที่โดนตีก้นก็จัดการดึงหูของแดฮยอนไว้ไม่ปล่อยด้วยความหงุดหงิด สายตาสองคู่ปะทะกันแบบพอดีเพียงแค่สายตาของแดฮยอนมันกลับแตกต่างจากจงออบออกไป มันทำให้เขาชะงัก มันดูอบอุ่น...อบอุ่นจริงๆ... ...เขิน...
“จงออบ...”
“.....//”
“..........................ก้นนิ่มดีนะ”
เพล้ง! ....โครมมมมมม!
ความอบอุ่นมลายสูญสิ้นไปหมดเมื่อประโยคของร่างสูงหลุดออกมา จงออบสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆออกไปและซัดแดฮยอนปลิวไปแปะติดอยู่กับกำแพงเหมือนตุ๊กแก
“แอ่กกกกกกก.... เจ็บนะเว้ยเตี้ย!”
“กินข้าวไปซะ จะไปอาบน้ำ!”
“อาบให้ป่ะ?”
โครมมมม!
หนังสือกองใหญ่ถูกซัดใส่แดฮยอนอีกครั้งและตรงเป้าทุกเล่ม จงออบรีบติดเกียร์หมาเข้าห้องตัวเองทันที ...คนเสลดเป็ดอะไรวอนเจ็บตัวจริงๆ... ร่างสูงได้แต่ยิ้มๆกับท่าทางของคนตัวเล็ก สำหรับเค้ามันน่ารักถึงแม้ต้องแลกมาด้วยการเจ็บตัวก็ตาม แดฮยอนหันไปมองสปาเก็ตตี้ในชามก่อนจะตักคำใหญ่ที่กะเอาให้คำเดียวหมดเข้าปากตัวเอง...
“.......แหวะ!!! ไอตี๋มุน แกใส่โยเกิร์ตเหรอวะ?!! ถึงว่าทำไมมันข้นผิดปกติ!!” ...ก็บอกแล้วมันเป็นสปาเก็ตตี้เพื่อสุขภาพ...
จงออบหัวเราะคิกคักให้กับผลงานชิ้นโบดำของตัวเองแล้วจึงค่อยๆถอดชุดนักเรียนออก เสื้อกล้ามลายคิตตี้ถูกโยนลงพื้นไปแบบไม่ใยดี แต่ไม่ทันที่จะถอดกางเกง จู่ๆแดฮยอนก็โผล่พรวดเข้ามาในห้อง!
“พี่อาบน้ำให้นะ ^..^” พูดด้วยน้ำเสียงโลมเลียเห็นได้ชัด สายตายังคงจับจ้องคนตรงหน้าตลอด
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!! ไอราหูหื่นกามออกไปเดี๋ยวเน้~!!!” จงออบคว้าของที่อยู่ใกล้ปาใส่รัวๆจนผู้บุกรุกจอมหื่นต้องยอมล่าถอยแต่โดยดี
“โอ้ยยๆๆๆ ไปแล้วๆ ไปแล้ว อ๊ายยยยยยยย”
“ไอบ้า! ///” ใบหน้าหวานขึ้นสีด้วยความอายปนโกรธ ...ใครให้มันจบครูมาวะเนี้ย?!!!... ยิ่งคิดแล้วก็หงุดหงิดร่างเล็กรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที เผื่อน้ำจะไล่เอาความขุ่นเคืองพวกนี้ออกไปได้
หลังจากอาบน้ำชำระล้างร่างกายเสร็จก็หอบหิ้วหนังสือสุขศึกษามาหาแดฮยอนที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่
“นี่! พอได้สุขศึกษามั้ย?”
“หือ? ทำไม”
“แล้วได้ปะล่ะ?”
“ไม่อยากจะอวด ตอนสอบนี่ได้เต็มทุกครั้ง”
“จริงเหรอ? งั้น...ทวนให้หน่อยสิ”
“หึ...ขอร้องดีๆสิแล้วจะทวนให้”
“ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่ต้อง! ชิ!” คนตัวเล็กเดินกระทืบเท้าปึงปังขึ้นห้องไปด้วยอาการหัวเสียแบบสุดๆ ...ไม่อยากทวนก็บอกสิ! จะได้ไม่กวน...
จงออบกลับมานั่งเบะปากหงุดหงิดมองหนังสือในมือ ...ไม่มีคนยอมทวนให้ก็ทวนด้วยตัวเองก็ได้วะ สบายๆอยู่แล้ว... ร่างบางกางหนังสือออกก่อนจะเริ่มอ่านไปทีละบท คิ้วเรียวขมวดเป็นปมขึ้นเรื่อยๆเมื่อผ่านไปแต่ละหน้า มันวกไปวนมาจนเขาเริ่มจะไม่รู้เรื่อง ...พอเถอะ... จัดการปิดหนังสือและวางลงไว้อย่างเดิมเหมือนไม่มีใครเคยแตะต้องมันมาก่อน ตาเล็กกวาดมองไปมาด้วยความหน่ายและไปสะดุดเข้ากับโทรศัพท์ตัวเองที่นอนแอ้งแม้งอยู่ข้างๆ ...โทรหาไอสัดชเวดีกว่า...
+แหมบชเว+
“ว่าไงเชี่ยมุน” เสียงตอบรับจากเพื่อนร่างสูงมันช่างตราตรึงในหัวใจเขาซะเหลือเกิน ...ต่อยกันมั้ยแหมบ...
“ฮือออ มึง...กูเกลียดไอครูดำ กูเกลียดมัน ฮิอออออออ T^T”
“มึงเป็นเสลดเป็ดอะไรครับ เล่าให้มันชัดๆดิ๊”
“กูไม่เล่า! กูเจ็บ ฮือออออออ T^T” คนตัวเล้กเรี่มงอแง แต่พอจะเดาได้ว่าคนปลายสายอยากจะจับเขาฉีกเป็นสองส่วนขนาดไหน
“งั้นแค่นี้นะ กูต้องอ่านหนังสือ”
“เดี๋ยวววววว~! มึงอ่า กูเล่าก็ได้ T[ ]T”
“ก็แบบ ตอนนั้นอ่ะ...#%**&$)*^$%$@#%(&^# ฮืออออออ @#(*+_()(&|_&&^$$#*&*(*&*(^$#!@@!$#@#^ ฮือออออ )&&*%^%##&_+_)*(*&)(*^^ แล้วก็ $#$%)(&_ ฮืออออออออ $%#(_(*&_)*((*&^&%%%$#$)|+_(|+|+)((*&&$&^^(*_)+_*&$#$@)_|.....” ร่างเล็กร่ายยาวเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างให้เพื่อนตัวเองฟัง เล่าไปร้องไห้ไปไม่สนใจว่าคนฟังจะรู้เรื่องรึเปล่า ...,มันเสียใจเว้ย แม่.งโคตรเจ็บปวด...
“สรุป” ...นี่ไม่ได้ฟังกูเลยเหรอ...
“ไอดำนั่นมันปรับกูตกวิชามันด้วยอ่ะ เกี่ยวไรวะ แม่.ง! T^T”
“สมน้ำหน้า ..แต่มึงไม่ได้สอบแก้ของครูยงกุกตอนนี้ใช่ป่ะ?” คนตัวเล็กแทบอยากจะมุดโทรศัพท์เข้าไปตบหัวเพื่อนรักสักทีในประโยคแรก
“เออ ทำไมวะ?”
“ก็...เอ่อ...ก็..ก็ ก็ของครูยงกุกแม่.งโคตรแก้ยากเลยเว้ย โคตรของโคตรยากเหอะ ยากโคตรพ่อโคตรแม่อ่ะ”
“จริงเหรอวะ? ข้อสอบไม่ใช่ชุดเดิมเหรอ?”
“เอ่อ..เออใช่ ข้อสอบคนละชุดกัน ยากกว่าชุดเดิมมาก กูอยากให้มึงอ่านหนังสือเยอะๆไง จะได้แก้รอบเดียวผ่าน”
“กูรู้สึกสงสารมึงจับใจเลยว่ะเซโล่”
“อ่อ แหะๆ”
“เอ่อ! แล้ววันนี้มึงกลับบ้านกับใครวะ กูเห็นมึงซ้อนท้ายชอปเปอร์ออกนอกโรงเรียนไป”
“อ๋อ...ครูยงกุก ครูแกอาสามาส่งที่บ้าน แถมยังพากูไปเลี้ยงไอติมด้วย”
“เลี้ยงไอติม? ครูยงกุกเนี้ยนะ? ทำไมเวลาสอนแกดูดุๆจังวะ ไม่น่าเชื่อว่าจะใจดีขนาดนี้” จงออบไม่อยากเชื่อหูตัวเองกับสิ่งที่ได้ยิน ...ครูเหงือกโหดเนี้ยนะจะเลี้ยงไอติม?!...
“อื้อ! โคตรใจดีเลยเหอะ ทั้งเท่ห์ทั้งใจดี ผิดกับในห้องเลย ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“เสียงมึงโคตรดี๊ด๊าอ่ะชเว คิดอะไรกับครูเหงือกนั่นปะ?”
“บ...บ้าป่ะวะ! จะคิดอะไรได้ไง นั่นครูนะเว้ย!”
“ทำไมวะ ครูเหงือหนั่นอายุห่างกว่าพวกเราไม่กี่ปีเอง”
“ก..กูไม่ได้หมายถึงเองอายุเว้ย! ไม่คุยกับมึงแล้วไอเชี่ยมุน!” เพื่อนตัวสูงรีบตัดสายทิ้งไปซะดื้อๆ ...อย่าให้เจอนะพ่อจะตบให้ให้แหมบกว่าเดิมเลย!...
“ชิ! ไอบ้าชเวแหมบเอ้ย!”
เที่ยงคืน
ร่างสูงกำลังทำงานอยู่ในห้อง ส่วนจงออบก็ยังคงวุ่นวายอยู่กับหนังสือสุขศึกษาตรงหน้า ยิ่งได้ยินเพื่อนดั้งแหมบบอกว่ามันโคตรยากมหาปลัยแล้วก็ยิ่งเครียดเข้าไปใหญ่ เขาไม่ใช่พวกมีรอยหยักในสมองมากมายขนาดนั้น ให้มานั่งจำคนเดียวน่ะมันไม่ทางจำได้หรอก ต้องคนกระตุ้นถึงจะได้ผล แต่มันติดตรงนี้ไม่ใครช่วยน่ะสิ...
พรึ่บ!
ทุกอย่างตกอยู่ในความมืด จงออบรีบจับอ้าวขึ้นเตียงไปนอนคลุมโป่งทันที ร่างเล็กสั่นเทาด้วยความกลัว ...เขาไม่ชอบความมืด มันน่ากลัว มันทำให้รู้เหมือนเขากำลังโดดเดี่ยว...
“ฮึก...ฮือออ” น้ำใสๆเริ่มไหลลงมาเรื่อยๆเปรอะเปื้อนเต็มหมอนและผ้าห่ม ...ไฟติดสิ ติดสิ...
“ไม่ร้องนะตัวเล็ก พี่อยู่เป็นเพื่อนแล้วนะ โอ๋ๆ” เสียงและอ้อมกอดอุ่นๆถูกส่งมาให้คนที่นอนร้องไห้อยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนา จงออบโผเข้ากอดและซุกหน้าเข้ากับแผงอกของแดฮยอน ร่างสูงกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นแล้วลูบหัวปลอบขวัญจนคนตัวเล็กหลับไป
เสียงความวุ่นวายในตอนเช้าปลุกจงออบให้ตื่นจากฝันหวาน ...เมื่อคืนฝันว่าพี่ดำมานอนข้างๆแถมกอดเขาด้วย... ตาตี่ๆมองไปรอบๆห้องก็ต้องตกใจเมื่อพบกับผู้ร่วมเตียง ใบหน้าหวานเริ่มแดงจัดเพราะความเขิน แดฮยอนกำลังนอนกอดเขาอยู่! จงออบเพ่งพินิจมองใบหน้าหล่ออย่างหลงใหล นี่เขามีพี่ชายที่หล่อขนาดนี้เลยเหรอ?... นิ้วเล็กๆชี้ไปยังดวงตาที่ปิดสนิทของแดฮยอน ก่อนจะไล่ลงมายังจมูก และจบด้วยปาก
“ตานี้ของผม”
“จมูกนี้ของผม”
“ปากนี้ของผม”
“คนนี้ของพี่” ร่างเล็กสะดุ้งเมื่อรับรู้ถึงแรงกอดจากคนตรงหน้า ยิ่งดิ้นมากเท่าไหร่ก็ยิ่งโดนรัดแน่นมากขึ้น ...ไส้กูจะขึ้นไปแทนที่ตับอยู่แล้วครับสัด...
“ปล่อยนะ!”
“ไม่!! พูดดีๆกับพี่บ้างสิ”
“ไม่เอา”
“จงออบไม่น่ารักเลย ไม่เหมือนแต่ก่อนเลย”
“ก็นั่นมันเมื่อก่อน...”
“ทำไมจงออบต้องผลักไสพี่ด้วย ทำไมจงออบต้องทำเป็นไม่ชอบพี่ด้วย ทำไมจงออบต้องทำเหมือนพี่เป็นคนอื่นด้วย ....ทำไม”
“ก็....มันไม่แมน กลัวเพื่อนล้อ”
“รู้มั้ยว่าพี่เจ็บ พี่เสียใจ...มาก”
“ผ..ผมขอโทษ ผมจะไม่ทำอีกแล้ว ฮึก!”
“ไม่เป็นไรครับ อย่าร้องนะคนดีของพี่” แดฮยอนเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มเนียนอย่างแผ่วเบา ...เขาไม่ชอบให้จงออบร้องไห้ ไม่ชอบ...
“ทำไมต้องกลัวเพื่อนล้อล่ะ มีพี่ชายหล่อๆแบบนี้ไปส่งถึงโรงเรียนเชียวนะ น่าอิจฉาจะตาย”
“หลงตัวเอง! ...เพราะมีพี่หล่อแบบนี้ไงผมถึงไม่อยากให้ไปส่งที่โรงเรียน แต่สุดท้ายพี่ก็บรรจุมาเป็นครูในโรงเรียนผมจนได้!”
“เพราะเรานั่นแหละ ถ้าเราไม่ทำแบบนั้นกับพี่ พี่ก็ไม่ต้องเป็นห่วงเราแบบนี้ จงออบน้อยยย~”
“ไม่ต้องเลย ผมยังงอนพี่อยู่นะ!”
“งอนอะไรพี่ล่ะครับ”
“พี่ไม่ยอมทวนสุขศึกษาให้ผม...” ร่างเล็กพูดพร้อมเบะปากไม่พอใจ เรียกเสียงหัวเราะจากร่างสูงได้ดี ...มันน่ารักมาก...
“โอ๋ๆ พี่ขอโทษนะครับ พี่สัญญาว่าติวเข้มให้เลยนะ”
“จริงเหรอครับ?!” ...ตาวาวเป็นลูกหมาเชียวนะ...
“อื้อ!”
“พี่แดฮยอนน่ารักที่สุดเลยยย~”
“ไปอาบน้ำได้แล้ว”
“ค้าบบบบ~” จงออบยิ้มยิงฉันตาปิดแล้วรีบวิ่งคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ ส่วนแดฮยอนก็เดินกลับไปทำธุระส่วนตัวยังห้องของตังเอง
2 ชั่วโมงผ่านไป
สองพี่น้องกำลังนั่งดูการ์ตูนช่วงเช้าพลางติวหนังสือไปพลาง บ่อยครั้งที่จงออบสนใจการ์ตูนมากกว่าทำให้การติวติดขัด
“เอ้อ! พี่แดฮยอน แล้ววิชาพี่ปรับคะแนนยังไงอ่ะ?”
“หือ? ทำไมล่ะ?”
“ผมอยากสอบปรับคะแนนแล้ว”
“ไม่ยากหรอก แค่ปลูกต้นไม้เอง” ...ปลูกต้นไม้มันต้องแก้ด้วยเหรอวะ? แต่วิชานี้มีสอบปรับกูก็งงตาแตกแล้ว...
“ผมไม่ชอบปลูกต้นไม้ =^=”
“ก็ตรงนี้แหละที่คะแนนเรามันเคี้ยวหญ้าอยู่น่ะ”
“ก็ผมไม่อยากปลูกนี่ ทำอย่างอื่นไม่ได้รึไง”
“ก็คะแนนเราไม่ได้ตรงนี้ เราก็ต้องแก้ตรงนี้สิ อย่างงอแงน่า”
“ก็ได้~ ...งั้นไปปลูกต้นไม้กัน!”
“ห้ะ? ตอนนี้เลย? แต่พี่ไม่ได้เตรียมอะไรไว้เลยนะ”
“เออน่า” ว่าแล้วก็จัดการฉุดกระชากลากถูพี่ชายตัวเองให้ออกมายังสวนหน้าบ้าน เป็นแดฮยอนที่ต้องจัดเตรียมของทุกอย่างให้จงออบ ซึ่งเจ้าตัวกำลังนั่งกระดิกเท้าเป็นอาเสี่ยอยู่บนพื้น ...สบายไปแล้วเตี้ย...
“แฮ่ก ๆ จงออบอา~ ไม่ช่วยพี่เลย”
“ก็พี่แดฮยอนบอกให้ผมปลูกต้นไม้ แต่พี่ไม่ได้บอกให้ผมยกของพวกนี้นี่” ...ตอบใสซื่อได้อีก ถ้าไม่เห็นว่าเป็นน้องนี่เตะคอหักนานแล้ว...
“..ครับ พี่ขอโทษ”
“ไม่เป็นไรครับผมให้อภัย” ...เตะสักทีได้มั้ยเนี้ย - -...
“เฮ้ออ เอาล่ะ พี่จะให้เราย้ายต้นนี้ไปใส่ในกระถาง แล้วก็รดน้ำให้มันทุกวันจนกว่าจะมีดอกและบานออกมา ถือว่าสอบผ่าน โอเคนะ?”
“ครับ” จงออบพยักหน้าเข้าใจและลงมือปฏิบัติทันที แต่มันดูเงอะๆงะๆมากทำให้แดฮยอนอดช่วยไม่ได้
“มันต้องเอาดินใส่กระถางก่อน แล้วก็ขุดๆถึงจะใส่ต้นไม้เข้าไป”
“อ๋อเข้าใจละ!” ร่างเล็กทำตามที่แดฮยอนบอกทุกอย่าง เขาตักดินใส่กระถางแบบพอดีๆ ขุดหลุมเอาไว้แล้วค่อยๆถุงต้นกล้าลงไปให้เบามือที่สุด เพราะกลัวว่าต้นไม้มันจะบอบช้ำเอา
“พี่แดฮยอนครับ”
“ว่าไง”
“ต้นนี้มันต้นอะไรอ่ะ?”
“...........ต้นรัก”
“ต้นรัก? มันมีต้นไม้ชนิดนี้อยู่ในโลกด้วยเหรอ?”
“มีสิ แต่ว่าต้นเนี้ยมันเป็นแบบลิมิเต็ดอิดิชั่น”
“ลิมิเต็ดอิดิชั่น? ยังไงอ่ะ?”
“มันเป็นต้นรัก.....ของเราสองคน” คนตัวเล็กชะงักไปสักพักก่อนที่ใบหน้าจะร้อนผ่าวเพราะความเขิน จงออบก้มลงเพื่อซ่อนหน้าแดงๆของตัวเอง
“สัญญาได้มั้ยว่าดูแลต้นรักนี้ไปตลอด”
“....ผมจะพยายามก็แล้วกัน”
.
.
.
ความสัมพันธ์ระหว่างแดฮยอนกับจงออบเริ่มก่อตัวขึ้นเรื่อยๆเช่นเดียวกับต้นรักที่เริ่มมีดอกตูมออกมาให้เห็น ไม่มีใครพูดอะไรออกไปเพียงแค่หัวใจสื่อถึงกันก็เป็นพอแล้ว
ร่างเล็กกำลังวุ่นวายอยู่กับการทำความสะอาดบ้านครั้งใหญ่ พลันสายตามองออกไปนอกบ้านก็เจอกับแมวสีขาวตัวหนึ่งกำลังวิ่งเล่นอยู่ในสวนหน้าบ้าน เขาจะไม่ใจหายขนาดนี้ถ้าไอแมวตัวนั้นมันไม่ได้กำลังทำลายแปลงดอกไม้ของแดฮยอนอยู่ และเผอิญว่าต้นรักที่เขาปลูกกันก็อยู่ในแปลงนั้นด้วย!
“ย้า!! ไอแมวบ้าออกไปนะ!” จงออบรีบวิ่งออกไปที่สวนจับแมวตัวนั้นโยนออกไปนอกบ้าน โชคไม่ค่อยดีนักเพราะเขาดันโดนข่วนจนเป็นแผล
“โอ้ยยย!! ไอแมวบ้าเอ้ย!” บ่นงุ้งงิ้งๆด้วยความแสบและเดินเข้าบ้านเป็นจังหวะเดียวกับที่แดฮยอนกำลังเดินออกมาดูเหตุการณ์ภายนอก
“เห้ยจงออบไปโดนอะไรทำเลือดออกอย่างนั้น?!”
“มีแมวมาเล่นในสวน ผมกลัวมันจะไปทำลายต้นรักของผมเลยจับมันโยนออกไป แต่ว่าโดนข่วนมา”
“เอ้า! ไม่ระวังเลย มาทำแผลก่อนมา เดี๋ยวก็เป็นบาดทะยักเอา” ร่างสูงคว้าข้อมือบางให้เดินตามมานั่งที่โซฟา จัดการหากล่องปฐมพยาบาลและทำแผลเรียบร้อย
“ดีนะที่แผลไม่ลึกมากเท่าไหร่”
“พี่แดฮยอน...จงออบเจ็บ”
“โอ๋ๆ เพี้ยง! ไม่เจ็บแล้วนะ” แดฮยอนจับมือเล็กขึ้นมาแล้วเป่าเบาๆบนแผล ร่างเล็กยิ้มเล็กน้อยกับการกระทำที่อบอุ่นของอีกคน
“ไม่เห็นจะหายเจ็บเลย”
“งั้นถ้าจงออบเจ็บ พี่ก็เจ็บด้วย”
“ถ้าผมหายเจ็บล่ะ”
“พี่ก็จะหายเจ็บด้วย”
“ถ้าผมรักพี่ล่ะ”
“....พี่ก็จะรักจงออบ และรักมากกว่าด้วย” ร่างสูงยิ้มให้กับคนตัวเล็กก่อนจะค่อยๆโอบเข้ามาในอ้อมกอด
“พี่แดฮยอน”
“ครับ?”
“ถ้าผมอยากจูบพี่ล่ะ?”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
:) Shalunla
ความคิดเห็น