นินทา...รวบรวมเรื่องร้ายภายใต้ผืนพรม

ลำดับตอนที่ #1 : คู่วิวาห์ยุวชน

ป้าเอ๋ขอคุย...สำหรับงานเขียนที่แสนจะราบเรียบและไร้รูปแบบเรื่องนี้ป้าเอ๋ใช้เวลาในการตัดสินใจนานมาก...ว่าควรจะออกสื่อหรือเขียนเก็บไว้อ่านเอง เพราะทุก ๆ ตัวอักษรที่ได้บันทึกไว้นั้นไม่ได้สร้างความรู้สึกที่ดีกับป้าเอ๋เลยรู้สึกกังวล รู้สึกหดหู่ รู้สึกไม่มีความสุขจริง ๆ จนอยากจะเรียกงานชิ้นนี้ว่า ‘งานเขียนไร้สุข’ แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจออกสื่อด้วยหวังว่าบรรดาตัวอักษรเหล่านี้อาจจะมีประโยชน์กับผู้อ่านบ้างไม่มากก็น้อย รู้ทั้งรู้ค่ะว่างานแนวนี้มีคนอ่านน้อยจริง ๆ ดังนั้นสำหรับทุกท่านที่ได้แวะเวียนมาทำความรู้จักกับงานเขียนชิ้นนี้ สิ่งที่ป้าเอ๋อยากจะบอกกับทุกท่านก็คือคำว่า ‘ขอบคุณ’ และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้รับคำแนะนำตลอดจนข้อควรปรับปรุงในกรณีที่งานของป้าเอ๋มีข้อผิดพลาดหรือความไม่เหมาะด้วยประการใด ๆ ก็ตามนะคะ

คู่วิวาห์ยุวชน

                การนินทาเรื่องนี้เกิดขึ้นหลังจากที่คนรู้จักคนหนึ่งของปรัศนีย์กลับจากการไปร่วมแสดงความยินดีกับคู่บ่าวสาวในงานพิธีมงคลสมรสงานหนึ่ง โดยไปในฐานะญาติของพ่อเจ้าบ่าว

                “โธ่!!! ฉันจะบ้าตาย” นี่เป็นประโยคแรกที่คนรู้จักผู้นั้นตั้งใจจะบอกให้รู้ว่าเธอต้องการจะคุยกับปรัศนีย์และต่อจากนั้นเธอก็ทำการร่ายยาวถึงความรู้สึกที่ได้เกิดขึ้นกับเธอ

                เธอผู้นี้ก็คงจะรู้สึกเหมือนอีกหลาย ๆ คนซึ่งได้กลับจากการร่วมพิธีฉลองมงคลสมรสและต้องกลับมาบ่นกันว่าเหตุใดเจ้าบ่าวเจ้าสาวจึงอายุน้อยลงทุกที ๆ หากเป็นคนรุ่นพวกตนแล้ว อายุเพียงแค่นี้ยังไม่ประสีประสาเรื่องนี้เลย ยังคงเป็นเด็กที่มีแต่ความสนุกสนานเที่ยวเล่นและเรียนหนังสือไปในแต่ละวันเท่านั้น เมื่อปรัศนีย์ได้รับฟังเรื่องราวจากเธอก็รู้สึกเป็นห่วงเช่นกัน เจ้าบ่าวอายุสิบหก เจ้าสาวอายุสิบแปดและอีกคู่หนึ่ง เจ้าสาวอายุสิบห้า เจ้าบ่าวอายุสิบแปด นี่เป็นเพียงสองคู่ที่เธอได้ไปร่วมงานภายในหนึ่งเดือนและที่สำคัญเมื่อสองเดือนที่แล้ว...อีกหนึ่งงานมงคลสมรสที่เธอได้ไปร่วมเป็นเกียรติ เจ้าบ่าวอายุสิบหกและเจ้าสาวอายุเพียงแค่สิบสี่ปี ทั้งสามงานที่เธอกล่าวถึง...จุดเด่นของทุกคู่นั่นคือ ‘เจ้าสาวตั้งครรภ์’

                เป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายเพราะพิธีมงคลสมรสของทุกคู่ได้จัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ พ่อแม่ของแต่ละฝ่ายทุ่มงบกันอย่างไม่ยั้งในการรังสรรค์ความอลังการให้กับงานแต่งของบรรดาลูกสาวลูกชายตัวน้อยของพวกตน...เพราะปรัศนีย์เป็นคนคิดไกล เป็นคนคิดมาก จึงได้รู้สึกเป็นห่วงเสียหนักหนากับเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นกับครอบครัวใหม่ทุก ๆ ครอบครัว พ่อแม่ซึ่งมีอายุเพียงแค่นี้จะเลี้ยงดูลูกกันอย่างไร จะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายส่วนตัวของพวกตนได้อย่างไร อีกไม่กี่เดือนข้างหน้าทารกน้อยคนหนึ่งซึ่งได้เกิดมาบนโลกใบนี้จะมีชะตากรรมเช่นไรและที่สำคัญพวกแกจะเกิดมาด้วยอาการครบสามสิบสองหรือไม่ สุดท้ายที่ปรัศนีย์รู้สึกเป็นห่วงนั่นก็คือ อีกนานเท่าไรที่คู่วิวาห์ยุวชนเหล่านี้จะประคับประคองชีวิตคู่ของพวกตนเอาไว้ได้