นินทา...รวบรวมเรื่องร้ายภายใต้ผืนพรม

ลำดับตอนที่ #3 : นัดทานข้าว

นัดทานข้าว

                เพื่อนรุ่นน้องคนหนึ่งของปรัศนีย์ได้ติเตียนลับหลังเพื่อนของเธอให้เพื่อนอีกคนหนึ่งฟังด้วยน้ำเสียงเจือไปด้วยเสียงหัวเราะ...เธอบอกว่าอีกไม่กี่วันเธอก็จะเดินทางกลับบ้านที่ต่างประเทศ เพื่อนคนนั้นจึงโทรศัพท์มาหาและบอกกับเธอว่าตนเองและครอบครัว (สามีและลูก) จะขอเลี้ยงข้าวเธอสักมื้อก่อนจะเดินทางกลับ เธอตกลงรับนัดและเมื่อถึงวันนัดเพื่อนรุ่นน้องของปรัศนีย์ก็เดินทางไปยังร้านอาหารร้านหนึ่งพบสามพ่อแม่ลูกรออยู่ก่อนแล้ว

                หลังจากได้ทักทายกันตามมารยาทแล้ว ระหว่างที่กำลังนั่งรออาหารเธอก็สังเกตเห็นพฤติกรรมของทั้งสามคนซึ่งพวกเขาต่างก็หยิบเจ้าจอสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ขึ้นมาพลันใช้นิ้วเขี่ยเจ้าสี่งนี้ยิก ๆ พวกเขาเขี่ยมันอย่างตั้งอกตั้งใจ...เธอมองนิ้วชี้ของแต่ละคนสลับกับการมองหน้าซึ่งระบายไปด้วยอารมณ์หลากหลายของพวกเขา บ้างยิ้ม...บ้างตื่นเต้นแบบลุ้นอย่างสุด ๆ บ้างก็เคร่งเครียดเคร่งขรึมประหนึ่งแบกโลกไว้ทั้งใบ เธอ...ผู้ได้รับนัดให้มาทานข้าวในร้านหรู ๆ กับครอบครัวนี้ได้ตั้งคำถามในใจกับตนเองว่า ‘นัดฉันมาทำไมนี่’

                เธอบอกว่ายามนั้นเธอคิดกับตัวเองว่าบัดนี้โลกของเราคงจะเปลี่ยนแปลงไปมากแล้ว สัมพันธภาพระหว่างมนุษย์กับมนุษย์คงจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เหตุใด...คนจึงไม่ชอบพูดคุยกัน หรือหากคุยกันแล้วทำไมจึงหลีกเลี่ยงการสบสายตาซึ่งกันและกัน คำนี้ที่บอกไว้ว่า ‘ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ’ คงจะสิ้นมนต์ขลังไปเสียแล้ว เพราะไม่มีใครอยากสบตากับใครจริง ๆ เธอก้มมองลูกสาวตัวน้อยซึ่งนั่งอยู่เก้าอี้ตัวใกล้ ๆ กับเธอพลันพูดกับลูก (แต่ก็ต้องพูดในใจโดยใช้สายตามองสบกับดวงตาของลูก)

‘ดีนะ...ที่แม่พาหนูมาด้วย’ ลูกของเธอเหมือนจะเข้าใจความหมายที่เธอสื่อไป เด็กหญิงตัวน้อยส่งยิ้มกลับมา ผู้เป็นแม่ยิ้มตอบลูกก่อนจะหันไปทางเบื้องหน้าซึ่งบริกรกำลังยกถาดอาหารมาบริการ ครั้งนี้เธอยิ้ม...แต่ไม่ได้ยิ้มให้ลูกสาวหรือยิ้มให้ใครคนใดทั้งสิ้น เธอยิ้มให้ตัวเองต่างหากเพราะเธอได้คำตอบแล้วว่า พ่อแม่ลูกครอบครัวนี้ได้นัดเธอมาเพื่ออะไร ไม่ได้นัดมาเพื่อพูดคุยไต่ถามสารทุกข์สุกดิบใด ๆ เลย พวกเขาเพียงแต่ ‘นัดทานข้าว’