ดั่งทาสรัก

ดั่งทาสรัก

“อยากมีผัวใหม่จนตัวสั่นหรือยังไง” ทันทีที่จับร่างบางยัดใส่รถเขาก็พ่นคำด่าที่แสนเจ็บแสบสาดใส่อย่างไม่ยั้ง

“รอไม่ได้หรือยังไง หรือมันคันจนอดทนรออิสระไม่ไหว”

“หยุดว่าพราวเสียๆ หายๆ สักที คุณจิณณ์ไม่เคยถามพราวสักคำว่าเกิดอะไรขึ้น” เพราะความน้อยใจบวกกับเสียใจทำให้เธอกล้าขึ้นเสียงใส่ จิณณ์เปิดไฟเลี้ยวเบี่ยงตัวรถออกเลนนอกสุดก่อนจะเปลี่ยนเป็นไฟฉุกเฉินเมื่อรถจอดสนิท แล้วบีบปลายคางของหญิงสาวให้หันมาสบตากันเขาแสยะยิ้มที่มุมปากยิ่งเป็นการตอกย้ำให้คนตัวเล็กแข็งขืนตัวเองด้วยการสะบัดหน้าหนีฝ่ามือใหญ่นั่น

“ปล่อยพราว พราวจะกลับเอง” เธอไม่เพียงแต่หลบเขาแต่กลับผลักคนตัวใหญ่ให้ห่างออกไป มือบางรีบจับที่เปิดประตูทว่าเจ้ารถคันหรูสัญชาติเยอรมันถูกเจ้าของกดล็อกปิดเสียก่อน

“อย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉัน เธอไม่มีสิทธิ์นั้นจำไม่ได้เหรอ” เขากดปุ่มปรับเก้าอี้ที่พิชชาอรนั่งให้นอนราบลงโดยที่หญิงสาวไม่ทันได้ระวังตัว เขารวบมือบางไว้เหนือศีรษะ 

“ปล่อยพราวนะคุณจิณณ์ อย่าทำอย่างนี้กับพราว” รถราบนท้องถนนยังคงขับเคลื่อน แสงไฟที่สาดส่องและเสียงแตรที่แข่งกันบีบยังคงกึกก้องหูให้ได้ยิน เขาจะกระทำกับเธอเยี่ยงสัตว์ไม่เลือกที่ไม่ได้

“ทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อฉันเคยบอกเธอแล้ว... ไม่ว่าที่ไหนเมื่อไหร่ถ้าฉันอยากได้เธอก็ห้ามขัด” เขาหรี่ตาแคบลงไล่สำรวจทรวงอกพอดีมือที่กำลังกระเพื่อมขึ้นตามแรงอารมณ์ที่คุกรุ่น จิณณ์รู้สึกพอใจที่ทำให้คนใต้ร่างแสดงความรู้สึกออกมาบ้าง

“อย่าค่ะคุณจิณณ์อย่าทำเหมือนพราวเป็นสัตว์ที่จะสมสู่ที่ไหนก็ได้”

จิณณ์

พิชชาอร

จิรัสย์

อีบุ๊ก ดั่งทาสรัก