ทาสรักุมหัวใจ

เท่าไรแล้วนะ

กี่ครั้งแล้วนะ

เจ็บเหลือเกิน

จะหยุดเมื่อไรกัน

ผิดอะไรกัน

ใบหน้าเปื้อนหยาดน้ำตานับพันหยด ดวงตาที่แดงก่ำจากการร้องไห้ ริมฝีปากบางที่สั่นระริก แก้มที่ร้อนผ่าว กายขาวนุ่มที่ถูกตีตราจนทั่วตัว ข้อมือข้อเท้าที่ไม่อาจเป็นอิสระจากโซ่ตรวนสีเงิน ปีกที่ไม่อาจบินได้เมื่อมันมีแค่ข้างเดียว ขนนกสีขาวปลิวว่อนไปทั่วกรงแห่งนี้ นักโทษที่ไม่อาจหนีไปไหนได้

นานมากแล้ว

หลายครั้งแล้ว

ทนต่อไปเถิด

ไม่มีทางหยุด

ผิดเหลือเกิน

ใบหน้าเย็นชา ดวงตาแข็งก้าว ริมฝีปากที่คอยส่งวาจาเชือดเชือน แก้มที่ซีดเช่นกับสีผิวทั่วกาย กายกำยำที่แข็งแกร่ง มือเรียวที่ถือกุญแกกับปีกที่ช่วงชิงมา ขนนกสีดำปลิวปะปนกับขนนกสีขาว เมื่อกุญแจอยู่กับผู้คุม นักโทษไม่อาจหนีไปไหนได้ทั้งนั้น