OS JUNHWAN TWOJIN #HALLOWINKON

ข้อมูลเบื้องต้น

#Hallowinkon

Hide and Seek

TWO JIN

คุณเคยเจอตัวคุณเองอีกคนไหม?

 

Jin Part

Rrrrrrrrrrrr

"อื้อออ" ผมที่นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาบนเตียงใหญ่ตื่นขึ้น เมื่อเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์เครื่องหรูดัง ในใจก็นึกหงุดหงิดว่าใครกันที่ช่างโทรมาขัดจังหวะการนอนของเขาาตอนนี้พลางเอื้อมมือไปหยิบมันจากตู้เล็กข้างเตียงหน้าจอสว่างแสดงชื่อที่ผมเป็นคนเมมเอาไว้ 'My bae' นิ้วเรียวปัดสไลด์เพื่อรับสาย

"ฮัลโหล" 

'ลงมาเปิดประตูหน่อยอยู่หน้าบ้าน'

ผมลดโทรศัพท์ลงแล้วมองหน้าจออีกครั้งเพื่อดูเวลา และตอนนี้มันเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้วอดคิดไม่ได้ว่าคนปลายสายมาทำอะไรตอนดึกแบบนี้กัน

"ดึกแล้วนะเจมส์มาทำอะไร"

'จินจะปล่อยให้เจมส์ยืนหนาวข้างนอกนานไม่ได้นะ เนี่ยบ๊อบกับบีมก็มา' 

"'งั้นเดี๋ยวลงไป"

'โอเคครับ'

ผมเดินออกมานอกตัวบ้านและเดินตรงไปยังหน้าประตูที่มีแฟนและเพื่อนของตัวเองเราอยู่ก่อนแล้ว

แก๊กก

"แฮปปี้ฮาโลวีน!!!"

ปัง!

พลุกระดาษถูกเปิดด้วยฝีมือของเจมส์และบีมทำให้กระดาษหลากสีมากมายกระจายเข้ามาที่ผมจนต้องหลับตาหนี และผมอันยุ่งฟูจากการตื่นนอนของผมก็ถูกประดับไปด้วยกระดาษหลากสีพวกนั้นที่มันตกลงมา

"อะไรกันเนี่ย.."

"แฮปปี้ฮาโลวีนไง ปาร์ตี้กัน" เจมส์พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"ตอนนี้หน่ะนะ?"

"จินจะไล่บีมกลับไม่ได้นะ เนี่ยเตรียมของมาแล้ว" 

ผมเบนสายตาตามนิ้วเรียวของบีมที่ชี้ไปยังกล่องกระดาษขนาดกลางที่บ๊อบถืออยู่

"ขนอะไรมาอีกเนี่ย?"

"อย่าถามมากหนักโว้ย!" บ๊อบบี้เริ่มโวยวาย

สุดท้ายเราทั้งสี่คนก็มาจบที่ะเบียงชั้นสองของบ้าน มันเป็นลานกว้างที่บัดนี้โดยรอบถูกต้องแต่งไปด้วยฟักทองคอมไฟทั้งเล็กใหญ่ที่ถูกแกะสลักให้เป็นลายต่างๆ และของตกแต่งมากมายที่เข้ากับบรรยากาศฮาโลวีนส่วนตรงกลางผมมก็เอาผ้าปิคนิคมาปู พวกเราใช้เวลาทั้งหมดในการนั่งจิบเบียร์ทานขนมและคุยกันเรื่องทั่วไปจนตอนนี้เป็นเวลาตีสองก่อนที่บ๊อบบี้จะเอ่ยชวนพวกเราหาอะไรเล่นกัน

"นี่พวกเราเล่นซ่อนแอบกันป่ะ?"

"อารมณ์ไหนของมึงว่ะบ๊อบเล่นซ่อนแอบตอนกลางคืนเนี่ยนะ" เจมส์พูด

"ไม่งั้นกูจะปาร์ตี้วันฮาโลวีนหรอว่ะ หรือว่ามึงกลัวผี?"

"ไม่ได้กลัวเว้ย!" นั่นไงหล่ะแฟนผม นิสัยเคยยอมใครซะที่ไหนกัน

“จินเล่นด้วยกันนะ” มือหนาของเจมส์เอื้อมมือผมไว้แบบหลวมๆ ผมก็ได้แต่งส่งสายตาไปทางบีมเป็นเชิงว่าให้เล่นด้วยอีกคน ผมหน่ะขี้กลัวสุดๆไอเรื่องแบบนี้หน่ะก็เลยต้องหาเพื่อนกลัวด้วยกันซ่ะเลย 

“มาสุ่มกันใครจะเป็นคนหา” บ๊อบบี๊หยิบขวดเบียร์ที่ดื่มหมดแล้วมาว่าตรงกลางวงแล้วหมุนมัน พวกเราต่างจดจ้องไปยังขวดนั้นเวลาผ่านไปไม่นานความเร็วก็เริ่มลดลงจนมันไปหยุดที่...

 "ห๊ะกูหรอ!?" 

"กูให้เวลามึงครึ่งชั่วโมงถ้าเจอครบสามคนกูเลี้ยงเหล้าลังนึงเลย"

"มึงได้เลี้ยงกูแน่"

"หลับตาเลยมึงหน่ะ ถึงห้าสิบนะ" หลังจากบ๊อบพูดจบเจมส์ก็ปิดตาตัวเองแล้วเริ่มนับ

รู้สึกว่าบีมกับบ๊อบบี้จะไปแอบทางเดียวกันแต่ผมเลือกที่จะแยกมาแอบคนเดียว ผมลงมายังชั้นหนึ่งแล้วเดิมอ้อมไปยังด้านหลังของตัวบ้านที่เป็นสวนข่อนข้างรกเพราะผมไม่ค่อยมีเวลามาดูแลซักเท่าไหร่ตรงแถวนี้หน่ะมันมีประตูไปห้องใต้ดินที่ถูกใช้เอาไว้เก็บของ พอเข้ามาสภาพมันก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิดซักเท่าไหร่ยังพอมีที่ให้นั่งจากโซฟาเก่าๆพื้นที่ส่วนมากก็ใช้เก็บของเล่นของผมและพี่สาวมากกว่าเห็นแล้วก็คิดถึง เพราะทั้งพ่อและพี่สาวผมต้องไปทำงานที่ต่างประเทศกันแม่ของผมเลยเลือกที่จะตามไปดูแลพวกท่านเสนอให้ผมไปเรียนต่อที่นั่นด้วยเลยเพราะกลัวผมเหงาแต่ผมก็ดึงดันที่จะอยู่ที่นี่แทน ผมใช้แฟลชจากโทรศัพท์ส่องสำรวจภายในห้องไปเรื่อยๆ จนความเงียบเริ่มปลกคุมในนี้

แก๊ก! แก๊ก!!

ผมรีบหันไปทางต้นเสียงที่ดังมาจากหน้าประตูด้วยความตกใจรู้สึกเหมือนกับว่ามีคนพยายามจะเปิดมันออกไม่สิเจมส์ไม่น่าจะเจอผมได้ไวขนาดนี้ ผมรีบกระวนกระวายหาที่หลบแต่ก็ไม่ทันเพราะ

แก๊กก!!!

จังหวะสุดท้ายประตูบานตรงหน้าผมเปิดอ้าออกหร้อมร่างของบุคคลที่เดินเข้ามาความเงียบภายในห้องถูกทับด้วยเสียงของฝีเท้าเขามาเดินเข้ามาแล้วหยุดลงตรงหน้าผมด้วยความมืดทำให้ผมไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ชัดแต่ผมก็รับรู้ว่าคนตรงข้ามผมไม่ใช่เจมส์..  ยิ่งบ๊อบกับบีมยิ่งไม่ใช่แน่ๆ ผมตัดสินใจค่อยๆยกโทรศัพท์ที่เปิดแฟลสขึ้นมาส่องขอร้องเถอะอย่าใช่แบบที่คิดไว้นะ ยิ่งมายืนเงียบๆแบบนี้ถ้าเป็นผีผมคงหัวใจวายแน่ๆ

พรึบ!

"นะ..นายเป็นใครกัน!?"

ผมเงยหน้ามองตามแสงแฟลชที่ส่องไปก็ประหลาดใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า เสมือนว่ามีคนเอากระจกมาตั้งไว้ตรงหน้าผมเขาตนนี้มีทั้งหน้าตาและรูปร่างที่เหมือนผมทุกอย่างเหมือนกันว่าเราเป็นคนคนเดียวกันด้วยซ้ำ

"หึ..รู้แค่ว่าฉันคือนายส่วนนาย..ก็คือฉันก็พอ ;)" 

ผมมองรอยยิ้มที่ดูมีนัยยะของเขาอยู่นานในหัวก็พยายามเรียบเรียงความคิดฟุ้งซ่านในหัวจนไม่ทันได้ระวังตัวมือบางเขาของก็หยิบไม้เบสบอลที่อยู่แถวนั้นฟาดเข้าที่ต้นคอของผมจนรู้สึกเจ็บที่บริเวณที่ถูกฟาด ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วไปหมดผมขาดการทรงตัวจนล้มลงไปนอนกับพื้นสายตาที่จ้องร่างตรงหน้าเริ่มพร่ามัวก่อนที่มันจะปิดลงจนผมไม่รับรู้อะไรอีกเลย

Jame Part

ผมลืมตาขึ้นหลักจากการนับเลขสิ้นสุดลงบริเวณรอบๆตัวผมเงียบสงัดไม่มีแม้แต่เสียงของลมพัดไม่ใช่ว่าผมไม่กลัวนะที่รับคำท้าของไอบ๊อบไป แต่ก็ดีกว่าที่ผมโดนมันล้อว่ากลัวสิ่งที่ไม่มีใครมองเห็น ใช้เวลาไม่นานมากผมก็หาบ๊อบกับแฟนมันเจอที่ห้องครัวผมมันว่าทำไมหาที่หลบง่ายมันก็ตอบมาว่าบีมบ่นหิวน้ำเลยออกมาจากที่ซ่อนเดิมผมก็ได้แต่ขำดูท่าทันจะได้เลี้ยงเหล้าผมลังนึงจริงๆซะแล้ว อย่างน้อยก็เหลือเวลาอยู่มากที่จะหาคนตัวเล็กของผมเขาไปซ่อนที่ไหนนะ  ผมเดินหาจินจนทั่วบ้านก็ไม่เจอจนได้มาหยุดที่หน้าประตูห้องห้องใต้ดินพึ่งสังเกตุว่ามีห้องนี้ที่หลังบ้านด้วยแฮะแต่จะเข้าไปได้ยังไงกันเมื่อประตูทั้งสองบานที่ปิดมันมีโซ่ค้องเอาไว้อยู่ผมชั่งใจคิดอยู่นาน  

กรอบ!  

ผมรีบหันหลังไปมองเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเหยียบเข้ากับใบไม้แห้งก็เห็นหลังเล็กไว้วิ่งอ้อมไปทางหน้าบ้านผมจึงออกเท้าวิ่งตามไป

 “จินหยุดวิ่งเลย แพ้แล้ว” พูดทั้งที่ยังวิ่งแต่คนตัวเล็กข้างหน้าก็ทำเหมือนไม่ได้ยินผมด้วยความต่างของความยาวขาทำให้ผมได้เปรียบวิ่งทันคนตัวเล็กผมเข้ากอดเข้าจากด้านหลังแขนแกร่งก็รัดลำตัวเขาแบบหลวมๆ 

 “จับได้แล้วไม่ต้องหนีแล้ว”

 “ก็จงใจจะให้เจอนั่นแหละ” จินหน้ามาทางผมทั้งที่ผมยังกอดเขาอยู่ 

“ที่พนันกับไอบ๊อบ จินจะไม่ว่าเจมส์ใช่มั้ย?”  

“ทำไม่ต้องคิดว่าจะว่าด้วยหล่ะ?”  

 แปลก  

ที่ผมเอ่ยถามจินไปแบบนั้นก็เป็นเพราะจินไม่ค่อยชอบให้ผมกินพวกแอลกอฮอลเยอะเท่าไหร่เขาบอกผมเสมอว่ามันไม่ดีต่อสุขภาพแต่ครั้งนี้เขาไม่ปากห้ามผมด้วยซ้ำแปลกมาก

หลังจากที่ผมหาจินเจอเป้นคนสดท้ายทุกอย่างก็เป็นไปตามที่ตกลงกับไอบ๊อบไว้มันออกไปซื้อเหล้ามาให้ผมจริงๆแล้วเราปาร์ตี้กันต่อ

"ไม่หนาวหรอ?" ผมวาดแขนไปโอบเข้ากับไหล่ของคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างตัว จินเป็นคนที่ค่อนข้างจะขี้หนาวผมกลัวว่ามาอยู่นอกระเบียงกลางดึกแบบนี้นานเขาจะไม่สบายเอาได้ แต่เขากลับขยับตัวออกจากแขนผมเล็กน้อย

"ลมเย็นสบายดีไม่เห็นจะหนาวตรงไหนเธอหน่ะคิดมาก" พูดจบมือบางก็ชิงแก้วเหล้ามือผมไปดื่มอย่างหน้าตาเฉย

"นี่ชงให้หน่อยสิขอแบบเจมส์เลย" 

"ห๊ะ? กูหรอ?" บ๊อบถามจริง

"ก็ใช่ไง"

"มาแปลกหว่ะวันนี้..."  นั่นไงหล่ะอย่างน้อยก็ไม่ใช่ผมคนเดียวที่คิดว่าแฟนตัวเองหน่ะมีอะไรแปลกๆไปตั้งตาเราเจอกันที่สวนหลังบ้าน  

"แบบที่เจมสืดื่มแรงนะจิน แน่ใจหรอ" บีม

"ก็ชอบหนิ"

เวลาผ่านไปไม่นานผมเริ่มรู้สึกว่าคนตัวด้านข้างดื่มแอลกอฮอลไปเยอะมาก แบบว่ามากกว่าปกติจนผมเองเริ่มเป็นห่วง

"จินพอได้แล้ว ดื่มเยอะไปแล้วนะนอนมั้ย?" จังหวะที่ผมลดแก้วที่กำลังจ่อปากบางลงจินก็ดูหงุดหงิดขึ้นทันควันจนส่งสายตาดุมาหาผม แต่ความเป็นห่วงมันมากกว่าความกลัวผมเลยพยายามคะยั้ยคะยอให้เขาไปนอนจนจินใจอ่อนผมจึงรับหน้าที่ไปส่งจินที่ห้องของเขา

"ดีใจนะที่เราได้อยู่ได้กันสองคน" 

"พูดเหมือนเราไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันอย่างนั้น" ผมเอ่ย

"ก็..ประมาณนั้น.." ร่างบางโน้มตัวเข้ามาหาผมเรื่อยจนเราสัมผัสถึงลมหายใจของกันและกันได้ดี ผมรับรู้ถึงความต้องการของอีกฝ่ายในขณะนี้ได้ดีจึงใช้มือประครองใบหน้าหวานเข้ามาริมฝีบางของเราทั้งสองสัมผัสกันความชื่นจากปลายลิ้นของจินแทรกเข้ามาในโพรงปากของผม

"อื้มมม"

เรียวลิ้นเราตวัดกันเนิ่นนานผมโถมตัวให้คนตัวเล็กอยู่ด้านแล้วผมขึ้นคร่อมละจากปากอิ่มผมก็ลามไปที่ลำคอออกแรวดึงดูดเบาพอให้เป็นรอย จนแอลกอฮอลในตัวผมเริ่มออกฤทธิ์แรงขึ้นจนทุกอย่างเลยเถิด

CUT

"ตกลงมันมีอะไรไหนเล่าให้กูฟัง" 

"กูรู้สึกว่า...จินทำตัวแปลกไปหลังจากที่เจออยู่ที่สวนหลังบ้านตอนเล่นซ่อนแอบกัน" หลังจากที่ผมทำอะไรกับจินเสร็จแล้วร่างบางก็หลับแต่มีผมที่นอนไม่หลับความสงสัยมันยังคาใจผม เมื่อครู่ที่จูบกันจินจูบเก่งขึ้นมากมันไม่ใช่จูบที่หอมหวานละเมียดละไมเหมือนกับที่ผ่านๆมาแต่มันกลับเป็นจูบที่ค่อนข้างเร่าร้อนเหมือนมันสามารถทำให้ผมละลายได้เลย และที่สำคัญจินไม่ค่อยเป็นฝ่ายรุกผมก่อนผมเลยตัดสินใจมาเล่าให้เพื่อนตัวเองฟัง

"มึงไม่ได้คิดไปคนเดียวหรอกกูก็รู้สึก"

"บีมก็สงสัยนะ สังเกตุตั้งแต่จินแย่งแก้วเหล้าไปจากมือเจมส์แล้ว"

"กูว่าไอตรงหลังบ้านต้องมีอะไรแน่ะๆ"

ผมบ๊อบและบีมชวนกันสองมาจากชั้นสองของบ้านเพื่อมาดูสิ่งที่ผมสงสัยบริเวณสวนหลังบ้านแต่ก้ต้องชงักเมื่อเจอเข้ากับแฟนตัวเองยืนอยู่หน้าประตูไปห้องใต้ดิน

"จินลงมาทำอะไร?"

"เจมส์! เอ่อ..." 

"ดูตกใจนะที่เจอเจมส์ ลงมาทำอะไร?"

"ไม่มีอะไรหรอก ขึ้นบ้านกันเถอะ" มือบางเข้าขว้าข้อมมือผมแล้วออกแรงดีให้เดินตามเจ้าตัวกลับเข้าไปในบ้านแต่ทว่าฝีเท้าก็ต้องขงักเมื่อได้ยินเสียงดังมาจากห้องใต้ดินนั้น

"ได้ยินเสียงกันมั้ย?" บีม

"เสียงอะไรกัน! ไม่เห็นจะได้ยินอะไรเลย" 

"แต่เราได้ยิน" ผมตอบแล้วมองไปที่จิน

ผมรีบเดินตรงไปทางต้นเสียงที่ดังอยู่เรื่อยๆ

"ก็บอกว่าอย่าไง!!" 

"นายเป็นใครกันแน่ นายไม่ใช่จินใช่มั้ย?" ผมถามเขา

"ฉันคือจิน" เขาพูดด้วยเสียงที่หนักแน่นแต่ผมก็ยังไม่ปักใจเชื่อสนิทผมสงสัยว่าในห้องนั้นมีอะไรทำไมต้องห้ามไม่ให้เข้าไปขนาดนั้นด้วย

"

แก๊ก! ปัง!!

ผมหยิบค้อนเหล็กที่สนิมค่อนข้างเยอะแถวนั้นมาแล้วใช้มันกระชากโช่ออกโชคดีที่มันคล้องไว้ไม่แน่นพอผมเลยสามารถเอามันออกได้ง่ายๆ แล้วเปิดประตูเก่านั้นให้อ้าออก

เหมือนทุกอย่างหมุดหมุนคนตรงหน้าผมที่อยู่ด้านในห้องใต้ดินรกๆนั้นคือจินอีกคนนึงที่อยู่ในสภาพถูกมัดมือมัดเท้าและปิดปากทำให้เขาร้องขอความช่วยเหลือไม่ได้

"อื้ออๆๆ!"

"เจมส์มึงนิ่งอยู่ทำไมว่ะรีบแก้มัดจินเร็ว!" 

เสียงของไอบ๊อบดังเข้ามาในโสตประสาทผม เมื่อรู้ตัวหลังจากสติหลุดไปผมก็รับแก้มัดให้ร่างเล็กตรงหน้าทันที

"เจมส์!" เมื่อจินหลุดออกจากพันธนาการทั้งหลายก็รีบโผเข้ามากอดผม ทุกอย่างมันกระจ่างหมดเมื่อผมสัมผัสกอดของคนตัวเล็กนี้มันเหมือนเป็นสัมผัสที่ผมคุ้นเคยมาตลอดกลิ่นหอมอ่อนๆที่อีกคนนั้นไม่มี มันทำให้ผมแน่ใจว่าคนในอ้อมกอดผมคือแฟนผมจริงๆ

"จริงอยู่ที่ฉันชอบนายนะเจมส์ แต่ก็ไม่ได้ชอบขนาดนั้น.." ผมหันไปมองคนด้านหลังหวังจะถามให้รู้เรื่องว่าเขาเป็นใครกันแน่

สวบ!

"ไอเจมส์!"

"เจมส์!!"

ผมโดนแทงเขาชักมีดปลอกผลไม้ที่ชุ่มไปด้วยเลือดของผมออกแล้วปล่อยมันทิ้งลงพื้นพร้อมกับที่ผมทรุดตัวล้มลงไปเนื่องจากทรงตัวไม่อยู่

"เจ็บ.." 

Jin Part

ผมรีบสาวเท้าเข้าไปหาเจมส์ที่นอนใช้มือกุมแผลอยู่ ภาพที่เห็นมันทรมาณมากทำไมคนที่โดนแทงไม่เป็นผมกันทำไมต้องเป็นเขา เจมส์ไม่ควรที่จะต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยซ้ำเรียวนิ้วผมก็ประสานเข้ากับมือหนาของอีกฝ่าย

"ฮึก..จะ..เจมส์.."

"จะ..เจ็บ..มาก"

"นายอยากให้เจมส์ตายใช่มั้ย?" ผมเงยหน้าขึ้นไปมองบุคคลที่เหมือนตัวเอง เขาเป้นคนบอกผมเองว่าเขาคือผมและผมคือเขาเราคือคนๆเดียวกันดังนั้นมันไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่ผมจะฆ่าคนรักของเอง ถึงจินอีกคนเขาจะดูร้ายแต่ผมมั่นใจว่าลึกแล้วเขาก็มีความดีอยู่ เขาต้องรักเจมส์ไปไม่น้อยกว่าที่ผมรักแน่เพราะ เขาคือผม

"มัน..ต้องเป็นอย่างนั้น"

"ไม่! ไม่มีวันที่จินจะต้องการอย่างนี้ยังมีตัวนายหลงเหลืออยู่มั้ย? ตัวที่เป็นจินจริงๆที่แคร์พอที่จะเห็นใจเจมส์..นายบอกเองหนิว่านายคือฉัน แล้วฉันก็รักเจมส์ไม่มีวันที่ฉันจะยอมเห็นคนที่ตัวเองรักต้องตายต่อหน้าหรอก"

เขาเงียบไปก่อนซักพักที่จะก้มลงหยิบมีดเล่มเดิมขึ้นมา

"นายอย่านะ"

อัก!

เขาแทงตัวเองต่อหน้าผม ร่างบางล้มลงกับพื้นสายตาคู่นั้นที่เหมือนกับผมมองมา เราสบตากันก่อนที่มันจะค่อยๆปิดลง...

"ขอให้นี่เป็นแค่..ฝันร้ายนายนะ..จิน..."

"ไม่เอาแบบนี่สิ!! ฮึก..ฮือออมันต้องไม่เป็นแบบนี้!!!!"

เฮือก!!!

แฮ่กก แฮ่กก

ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาก็รีบเปิดคอมไฟข้างเตียงแล้วยันตัวเองลุกขึ้นนั่งเอนกับหัวเตียง ตอนนี้ผมอยู่ในห้องนอนของตัวเองชุดทีี่สวมใส่ก็เป็นชุดนอนทุกอย่างเงียบโดยปกติผมสำรวจร่างกายของตัวเองก็ไม่ได้มีรอยเลือดใดๆ ผมเริ่มประติประต่อเรื่องทั้งหมดก็สรุปว่าเมื่อครู่ มันเป็นเพียงความฝัน คืนนี้มันยังเป็นคืนของฮาโลวีนทั้งที่ผมคิดว่ามันผ่านไปแล้ว 

Rrrrrrrrrrrrrrrrr

ผมมองไปมองโทรศัพท์ของเองที่ดังขึ้นและคนที่เป็นคนโทรก็คือ เจมส์ คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนผมชั่งใจอยู่ซักพักเรื่องความฝันเมื่อครู่ภาพที่ตัวของผมอีกคนเข้าไปแทงเขามันยังติดอยู่ในหัวของผมไม่หาย ได้แต่สบัดหัวให้ความคิดฟุ้งซ่านนี้พ้นไปแล้วกดรับสายทันที

"ฮัลโหล"

'ลงมาเปิดประตูหน่อยอยู่หน้าบ้าน' 

ไม่สิมันต้องไม่ใช่ในแบบที่ผมคิด...

"มาทำไม?"

'แฮปปี้ฮาโลวีนไง ปาร์ตี้กันบ๊อบกับบีมก็มานะ'

แต่งเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ

cut ไม่เน้อเพราะว่าไรท์แต่งไม่เป็น แฮะๆ