หมดหัวใจ (ไอริน)

หมดหัวใจ

“หนังสนุกไหมคะ” หญิงสาวถามเขาพร้อมกับรอยยิ้ม และนั่นก็ทำให้ปารณัทเย็นวาบไปทั่วแผ่นหลัง เขาสบตาคู่เศร้าของภรรยาอย่างต้องการเค้นหาว่าเธอไปรู้อะไรมา

“ยิ้มถามพี่ปาล์มว่าหนังสนุกไหมคะ ยิ้มดูไม่ค่อยรู้เรื่องเลยค่ะ” เธอยังคงวางสีหน้าเรียบเฉยแม้ว่าน้ำตาจะไม่รักดีไหลออกมาให้เขารู้ว่าเธอกำลังเจ็บปวดอย่างที่สุด

“นี่ยิ้มตามพี่เหรอ” เขาถามกลับเสียงแข็ง บ่งบอกให้รู้ว่าไม่พอใจกับสิ่งที่ภรรยาทำอย่างที่สุด

“ไม่ได้ตาม มันเป็นความบังเอิญ ไม่น่าเชื่อนะคะ ยิ้มดูหนังกับพี่ปาล์มล่าสุดเมื่อไหร่ยิ้มก็จำไม่ได้ แต่วันนี้ยิ้มได้ดูหนังกับพี่ปาล์มอีกครั้ง แต่เป็นเราสองสามคน” แล้วเธอก็หัวเราะเบาๆ สายตาจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาอย่างไม่ลดละ

“ผู้หญิงคนนั้น คนที่พี่แทบจะไม่คุยกับเธอเมื่อวานที่บ้าน แต่วันนี้กลับนัดชวนกันไปดูหนังลับหลังยิ้ม สนิทสนมราวกับเป็นคนละคนพี่ว่ามันตลกไหมคะ”

“ยิ้มพี่ไม่ชอบที่ยิ้มจับผิดพี่ อีกอย่างพี่กับน้ำเราเป็นเพื่อนกัน เรารู้จักกันมานานข้อนี้ยิ้มก็รู้”

“ค่ะยิ้มรู้ แต่ยิ้มก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมพี่ต้องทำลับๆ ล่อๆ มีอะไรที่ยิ้มยังไม่รู้อีกเหรอคะ” หญิงสาวขยับเท้าเข้าไปใกล้สามีเธอโน้มใบหน้าลงตำแหน่งหน้าอกของเขา หญิงสาวหลับตาสูดดมกลิ่นจากตัวชายหนุ่มแล้วเธอก็รู้สึกปวดหนึบที่ใจ มันชัดเจนยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น

“กลิ่นน้ำหอมที่พี่ปาล์มไม่ชอบ มันติดที่เสื้ออยู่น่ะค่ะ ตกลงชอบหรือไม่ชอบคะ”

“ยิ้ม! อย่าปัญญาอ่อนได้ไหม”

“ยิ้มเหรอคะที่ปัญญาอ่อน น้ำหอมกลิ่นนี้ยิ้มใช้พี่ไม่ชอบเพราะพี่ชอบที่จะให้เขาใช้แค่คนเดียวใช่ไหมคะ ตอบยิ้มมาสิคะ ทำไมพี่ถึงได้ทำแบบนี้กับยิ้ม” เสียงทั้งสองคนเริ่มดังขึ้นจนทำให้คนที่กังวลอยู่ในห้องรับแขกถึงกับนั่งไม่ติดเก้าอี้ ชุติภาเงยหน้ามองไปบนชั้นสองแม้จะไม่เห็นพวกเขาแต่เสียงมันก็ชัดมากขึ้น

ฝากอีบุ๊ก ‘หมดหัวใจ’ ด้วยนะคะ