นาฏลดา

เช้าวันเสาร์แสนรื่นอภิรมย์ นาฏลดา เด็กทารกหน้าตาน่ารักแต่ก็น่าสงสาร กำลังนอนหลับในตระกล้าสานเก่าๆข้างสาวปากแดงผู้เป็นมารดาอย่างสงบเงียบ น่าเอ็นดูนัก แม้เธอจะพาเด็กน้อยคนนี้มายืนรอหน้าบ้านริมน้ำแห่งนี้ตั้งแต่เช้าตรู่ เธอก็ไม่ร้องโวยวายให้ต้องหนักใจเลยสักนิด

รออยู่ครู่ใหญ่ก็ได้ยินเสียงคนรับใช้สูงวัยคนหนึ่งเดินออกจากประตูข้างบ้าน มุ่งตรงเข้ามาหาทั้งสองด้วยท่าทางเป็นมิตร 

“สวัสดีจ่ะ ป้าชื่อ อุไร นะจ้ะ ป้าให้คนช่วยหากุญแจห้องให้คุณอยู่จึงได้ออกมารับเสียช้าขนาดนี้”

“สวัสดีค่ะ คุณป้าอุไร ยายหนูแกยังไม่ตื่นเลยไม่ได้ลำบากอะไรหรอกค่ะ”

“เด็กทารกกระหม่อมบางอย่างนี้จะให้อยู่ข้างนอกตากน้ำค้างนานๆได้อย่างไร” หญิงสูงวัยว่าพลางเปิดกลอนประตูรั้วไม้ขาวสะอาด พร้อมเชื้อเชิญสองแม่ลูกให้ก้าวตามมา “วางกระเป๋าไว้ตรงนี้เถอะค่ะ เดี๋ยวนายภาคคนสวนจะมาช่วยยกไปส่งให้ที่ห้องพัก” 

“จะดีหรือคะ ของมีไม่มาก ไม่หนักหรอกค่ะ”

“ให้เราช่วยคุณเถอะนะคะ เก็บเรี่ยวเก็บแรงไว้ไกวแปลคุณหนูแกเถอะค่ะ”

ว่าแล้ว ป้าอุไร ก็เดินนำทาง พาสองสาวเดินผ่านบ้านกลางหลังใหญ่อ้อมไป เรือนเล็กข้างสวนดอกไม้ แถบริมน้ำ 

วันแรกของหญิงขายบริการและลูกอ่อนในบ้านรื่นอภิรมย์ก็ได้เริ่มขึ้น แม้ต่อมาโชคชะตาจะพาเธอกลับออกไปเร็วเกินกว่าที่ใครจะคาดคิด แต่ก็ป็นสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตเด็กกำพร้าทั้งสองแล้ว