Fic Some (kaisoo,ft.chanbaek)

ลำดับตอนที่ #1 : INTRO

  Intro

       แสงจากพระอาทิตย์ตอนเช้าส่องมาโดน ชายหนุ่มผู้มีเรือนร่างเซ็กซี่ ผิวสีแทน ริมฝีปากบาง ที่กำลังหลับตาเคลิ้มอยู่บนเตียง แต่ก็ดันมีเสียงรบกวนของ บุคคลหนึ่ง ดังขึ้น



 

       "ไอ้กัมจง แกจะนอนกินบ้านกินเมืองไปไหนฮะ วันนี้วันเปิดเทอมวันแรกนะ"

 

       "ฮ้าววว แม่กำลังเคลิ้มเลยอ่ะ"


       บุคคลที่ขึ้นชื่อว่า แม่ กำลังปลุกกับคนอย่างเขา


 

       "วันนี้วันแรกนะ ตอนนี้ก็ 6 โมงครึ่งละนะ เร็วๆสิไอ้ลูกคนนี้นิ"



       แต่คิดว่าอย่าง 'คิม จง อิน' จะยอมเหรอครับไม่มีทาง


 

       "ขออีกแปปหนึ่งนะแม่"



       และคิดว่าผู้เป็น 'แม่' จะยอมเหรอครับ 'ลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้น' เคยได้ยินมั้ยครับ



 

       "จะลุกดีๆหรือให้ถีบฮะ"




       ในเมื่อ ใช้ไม้อ่อนไม่ได้ก็ต้องใช้ไม้แข็ง

 

       "ก็ได้ครับ"


       และคนอย่าง 'คิม จง อิน' คนนี้ก็ต้องยอมสิครับ





 

       พอเสร็จธุระส่วนตัวในตอนเช้าก็ลาแม่และรีบไปโรงเรียนเพราะเกรงว่าจะโดนฝ่าเท้าของแม่สุดที่รักจนได้ แต่ก็ไม่ได้รีบขนาดเสือซีต้าห์วิ่งเพราะโรงเรียนก็ไม่ไกลจากที่บ้านมากถึงแม่ไล่เตะก็คงจะวิ่งทัน

 

       "ไปละนะครับแม่ สวัสดีครับ"


       "อ่าๆ แล้วเย็นนี้อย่าซ้อมบาสจนดึกนะ รีบกลับแหละ"

 

       "ครับ แม่"



 

       ระหว่างที่ผมกำลังเดินฟังเพลงอย่างสบายๆ ก็มีคนทักทายมาอย่างไม่ขาดสาย ก็แหงแหละ ก็ผม 'คิม จง อิน' คนดัง คนป๊อปของโรงเรียนนิ


       โอ้ยยยย!


       แต่เหมือนวันนี้ก้าวเท้าผิดก้าว ดันชนกับ'บุคคลปริศนา'

       แหม่กล้าชน 'คิม จง อิน' คนนี้ 



       คนร่างสูงก้มมองคนตัวเล็กที่เดินชนเขา



       อะไรว่ะเนี่ย 'คิม จง อิน' คนนี้จะไม่ยอมถึงจะมองไม่ค่อยชัดก็เถอะ แต่แม่-งเอ้ย ร่างเล็กๆ ผิวขาวๆ ตาโตๆ ปากรูปหัวใจของคนที่ล้มลงนี่! 'บอกเลยแม่-งน่ารักโครตๆ'



        สงสัยเขาคงจะพลาดก้าวผิดจริงๆแหละ ถึงได้ตกหลุมแห่ง'ความรัก'



 

 

       "โอ้ย เจ็บชะมัด"

 

       "เป็นอะไรมั้ยครับ"

 

       "เห็นอย่างนี้ไม่เป็นมั้ง โอ้ย"



        แหม่ ปากดีนักนะตัวเล็กแค่เนี่ย เดี๋ยว 'คิมจงอิน' คนนี้ก็จับจูบ เอ้ย จับสั่งสอนซะให้เข็ด


       

        สายตาของคนร่างสูงคนนี้กำลังเห็นคือ ความพยามยามของคนตัวเล็กที่กำลังจะลุกขึ้น สิ่งที่เขาคิดอย่างเดียวคือ 'น่ารัก'



       ถึงเวลาพระเอกเกาหลีออกโรงแล้วโว้ย 'คิม จง อิน'

 

 

       "มานี่ เดี๋ยวผมช่วย" พูดเสร็จก็ยื่นมือ

 

       "ไม่เป็นไรเราลุกเองได้"


 

       แหม่ซึนจังเลยนะ ก็เห็นอยู่ อย่างนี้มันต้องใช้วิชาของแม่สุดที่รัก ที่ฝึกฝนอย่างลับๆมานาน!?!


 

       "จะให้ผมช่วยดีๆหรือให้อุ้มครับ"

 

       "ไม่ๆๆๆ เราเเดินเองได้"



       ดื้อจริงๆนะเรา ต้องลองใช้วิชาตวามรู้และความห่วงใย!?!เข้าแลก


 

       "สงสัยข้อเท้าแพลง ขี่หลังผมไปก่อนนะ อย่างงี้เดินไม่ไหวแน่ๆ"

 

       "ไม่เปนไรเราเดินได้จริงๆ"



       ใช้ไม้แข็งไปแล้ว ก็...คงจะเหลือไม้เดียว 'ไม้แข็งสุด'!?!


 

       "ถ้าไม่ขี่หลังผมจะอุ้มนะ ผมพูดจริงนะ"

 

       "อ่ะๆ ก็ได้ๆ รีบแหละ"



       ระหว่างทางคนก็ซุบซิบ นินทากัน ผมรู้เลยต้องเรื่องผมตอนนี้แน่ๆ ก็ผม 'คิม จง อิน' นี้  แต่นั้นไม่สำคัญหรอกที่สำคัญคือคนที่ขี่หลังผมต่างหาก คงหน้าแดงไปถึงหูแล้วมั้ง 555+


       .


       .


       .


       .


       .


       .


       .


       .


       .
       

       .


       .


       .



 

       ห้องพยาบาล


       . . .



       ครู ไม่ อยู่ โอ้ย! 'คิม จง อิน' ทำไม ทำไม ทำไม วันนี้ถึงเป็นแบบนี้โว้ย

       แต่ยังไงก็เถอะ พระเอกคนนี้จะช่วยเอง

 

 

       "มาครับ เดี๋ยวผมเอายามานวดให้"

 

       "อะ...อืมก็ได้"


 

       พอมองหน้าดีๆ จากที่โครตน่ารัก ก็'โครตของโครตน่ารัก'เลยว่ะ แม่ครับ 'ปมจะเอาคนนี้งับ~'



       "น...นี่ นี่ๆ นี่!"


       "หะ...ห้ะ"



       ร่างสูงหลุดจากภวังค์ หลังจากได้ยินเสียงคนตรงหน้า



 

       "นี่! ถ้าเป็นปลากัด ป่านนี้คงท้องแล้วมั้ง"


 

       แหม่ ถ้าเป็นจริงๆก็ดีสิครับ เนี่ยแม่ของลูกผม


 

 

       "หู้ย นี่ก็ใกล้เรียนแล้วไปกันเถอะ ขอบใจมากๆนะ ไม่เป็นไรแล้ว"  ร่างเล็กพูดพลางมองนาฬิกา และยิ้มขอบคุณอย่างจริงใจ



       ดะ...เดี๋ยวๆนะ 'ยิ้มขอบคุณอย่างจริงใจ' นี่มัน!

       นะ...นี้มัน! 'รอยยิ้มของนางฟ้า' ชัดๆ

      เพื่อไม่ให้เสียเวลา ชื่อสิครับ ชื่อ



 

       "อะ...เอ่อ ว่าแต่นายชื่อไรอ่ะ"

 

       "อะ...อ้อ! เราชื่อ โดคยองซู อ่า!หรือเรียกว่า ดีโอก็ได้นะ อืม...ลืมไป เราอยู่ ปี 2 คลาส A นะ แล้วนายอ่ะ"

 

       "อะ...อ่อ ผมชื่อ คิมจงอิน หรือไค อยู่ ปี 1 คลาส C ครับ"
       

       "อ่าว...นี่! นายเป็นรุ่นน้องเราหนิ... งั้น! เรียกเราพี่เลยนะ จงอินอ่า"

     
       "ครับ ดีโอฮยอง"

       "งั้นไปก่อนนะ บาย"


       เชรดดดด! รุ่นพี่ครับ รุ่นพี่ๆ ชั่งเหมาะกับรุ่นน้องจริง แถมมีชื่อในวงการเหมือนกัน!?! พรมลิขิตหล่ะครับบบ


 

       ณ ห้องเรียน


 

 

       "อ่าว... ไอ้กัม ไมวันนี้มาช้าจังว่ะ"


       ชายสูงประมาณ 180 เซนปลายๆเหมาะที่จะเป็นนายแบบ ผิวขาว จมูกโด่ง หูกาง!?! ชื่อว่า 'ปาร์ค ชาน ยอล' ที่เป็นเพื่อนสนิทของเขา สนิทจนสามารถเรียกชื่อที่แสดงถึง 'ความดำ' เอ้ย 'ความเข้มของสีผิว' ได้


 

       "ใครกัมๆ เดี๋ยวกูปัดตบหัวทิ่ม อ้าวอีหูกางเท่าจานดาวเทียม"



       เรียกมาก็เรียกกลับสิครับ ใครจะยอมก็ยอมไป แต่สำหรับ 'คิม จง อิน' ไม่มี

       อ่า...ตอกกลับไม่เป็นละสิครับ 555


 

       "กูถามว่า ทำไมมาช้าจังครับท่าน 'จงอินทร์ดำทมิฬมืดมิดจักวาล' "



       อ้าวๆ วอนไอ้นี่ เรียกชื่อ 'หักหน้า' และ 'ค่าของสีผิว' แบบนี้

      'คิม จง อิน' คนนี้ต้องขอสงบศึกพูดกับมันดีๆและเปลี่ยนเรื่อง เออ... และเปลี่ยนเป้าหมายล้อชื่อ


 

       "พอดีกูเจอรุ่นพี่ว่ะ เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย อ้าว แล้วอีคุณฮุนหรร-มส์ใหญ่ไปไหนแล้วอ่ะ"
 

       "อ้อ อีรายนั้นเห็นบอกติดภริยา"
 

       "ใครว่ะมึงภริยามัน? กูไม่เคยเห็นมันมีเป็นตัวเป็นตนซะที"
 

       "อะ...เอ่อ ได้ยินว่าภริยา มันชื่อเสี่ยวลู่หรืออะไรสักอย่างแหละ อ้าวนั้นไงมาแล้วสัส"
 

       "พวกคุณมึงนินทาไรกูครับ"

      
       แหม่ กำลังพูดถึงก็มาเลยนะ


       'โอ เซ ฮุน' หรือ 'อีหรร-มส์ใหญ่' ที่ผมพูดถึง มันก็เป็นเพื่อนสนิทของผมอีกคนครับ ส่วน          
       ชื่อเนี่ยถึงมันจะไม่ค่อยสุภาพ แต่ก็เรียกแค่ในหมู่เพื่อนเท่านั้นครับ
 

       
 

       "แหม่... อีหรร-มส์ใหญ่ มึงมีภริยาแล้วก็ไม่บอกคุณกูนะครับ"
 

       "แหม่... แล้วคุณมึงอยู่ให้คุณกูบอกมากเลยนะครับ เห็นวันๆก็อยู่กับกิ๊กคุณนิ"
 

       "พวกคุณมึงพอเลยๆ อีคุณหรร-มส์ใหญ่เล่ามาครับ ส่วนอีคุณกัมเงียบๆแล้วก็ฟัง"
 

       "เออๆ กูเล่าหล่ะนะ แฟนกูชื่อ 'เสี่ยว ลู่ ห่าน' อ่ะ อยู่ปี 2 คลาส A เป็นนักเรียนแรกเปลี่ยน         จากจีน แล้วเราก็เจอกันที่-"
 

       "เชรด! แม่-งอยู่ห้องเดียวกันอ่ะ"


       จากไอ้ที่ผมฟังอยู่เงียบๆ แต่ดันมาสะกิดตรงห้องนี่สิครับ เงียบไม่ไหวแล้ว

       พอผมตะโกนบุ่มบ่าม ก็ต้องย่อมมีคำถามครับ

 

       "ใครว่ะ?" ทั้งสองถาม
 

       "...เดี๋ยวพวกมึงก็รู้..."
 

 

 

:) Shalunla