บ้านไร่ ปลายรัก

วรุณ เด็กหนุ่มรุ่นใหม่ไฟแรงที่เพิ่งเรียนจบปริญญาตรีด้านการเกษตรมาหมาดๆ

เขาหมายมั่นว่าจะได้ทำอาชีพที่ตัวเองรักและสร้างฐานะขึ้นมาด้วยสองมือของเขาจากอุดมการณ์อันแรงกล้าทำให้เขาไม่ไปสอบเข้าทำงานตามหน่วยงานทั้งรัฐบาลและเอกชน ด้วยหวังว่าจะสร้างงานของตัวเองจากการทำไร่ ทำสวน

"แกจะทำไร่ทำสวนยังไง ที่ดินเราก็ไม่มีสักแปลง"

พ่อของเขาเอ่ยขึ้นหลังจากไปพูดคุยกับบุตรชายคนโต ซึ่งทำให้วรุณนั่งครุ่นคิดอยู่สักพัก

"ผมคงต้องเช่าเอาน'ะครับพ่อ ไม่ต้องเยอะก็ได้"

เขายังคงเชื่อมั่นไม่ท้อถอยทำให้ผู้เป็นพ่อจำเป็นต้องยอมตามใจลูกชายที่แสนจะหัวล้านคนนี้จะว่าไปความหัวล้านของเด็กหนุ่มมันก็มาจากเขานั่นเอง

สองพ่อลูกเดินทางไปยังไร่ของป้ามยุรีที่เป็นเพื่อนของพ่อ เพื่อขอทำงานในไร่และอาจจะต้องขอเช่าที่ดินอันมากมายมหาศาลของป้ามยุรีสักแปลงหนึ่ง

"สวัสดีครับ"

"สวัสดีจ้ะ วรุณ ลูกของเธอโตไวมากเลยนะเคยเจอตอนนั้นตัวเล็กๆแค่นี้เอง เป็นหนุ่มเร็วมากเลย"

"ใช่จ้ะ คือ นี่ก็เรียนจบแล้วว่าจะฝากฝังให้หลานทำงานด้วยเธอจะว่าอะไรไหม"

"แหม วิรัช นี่หลานป้าทั้งคนทำไมจะไม่ได้ล่ะจ๊ะพอดีเลย กำลังหาคนมาช่วยงานอยู่พอดี"

การตอบรับเข้าทำงานของป้ามยุรีทำให้ชายหนุ่มมีความตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมากที่เขาจะได้ทำตามความฝันอย่างที่ตั้งใจ

"ขอบคุณมากนะรี รับรองว่าเธอไม่ผิดหวังแน่ๆ"

เมื่อพ่อกับป้าคุยกันอยู่บนบ้านตามประสาเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนาน เขาจึงขอตัวมาเดินเล่นรอบๆบริเวณหน้าบ้าน มองดูไร่นาสวนผสมแห่งนี้ช่างกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตาชวนให้หลงใหล ท้องไร่ท้องนามีความเขียวชอุ่มชุ่มชื้น เขาสูดดมกลิ่นอายของธรรมชาติเข้าเต็มปอดอย่างสดชื่น บรรยากาศที่ใฝ่ฝัน เขาจะได้มาอยู่ที่นี่ในไม่ช้า ช่างดีจริงๆ คิดพลางเดินถอยหลังไปบนพื้นหญ้ากว้างที่โล่งเตียนมันถูกตัดจนสั้นมองดูน่าลงไปนอนกลิ้งไปมา จิตใจล่องลอยอย่างเพลิดเพลิน

พลั่ก!!! "โอ๊ย"

เสียงใสของใครบางคนร้องออกมาร่างบอบบางเซไปชนต้นไม้เกือบจะล้มคว่ำลงตรงนั้น พร้อมกับทำหน้าบู้บี้เหมือนจะเจ็บไม่น้อย

"เอ่อ ขอโทษครับ"

"ตาเซ่อจริงๆเล้ย ไม่เห็นหรือไงว่ามีคนอยู่ตรงนี้"

เสียงนั้นตะคอกดังลั่นทันควัน โดยที่ไม่มองหน้าอีกฝ่าย แม้แต่นิดเดียว

เอ๊ะ!! เธอรีบหันหน้ามาทำตาขวาง มองสำรวจเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าทั้งที่ยืนยังไม่ตรง ผู้ชายตรงหน้าเป็นใครมาจากไหนท่าทางไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด เธอมองเขาอย่างหาเรื่อง

" นายเป็นใครเนี่ย เข้ามาได้ไง แอ้ะ!จะมาขโมยของแน่" เธอกล่าวหา

"เอ้า เป็นซะงั้น เพิ่งเจอหน้าแท้ๆมาว่าเราขโมย ถ้าผมเป็นขโมย ไม่ยืนอยู่แบบนี้หรอก"

เขาสวนขึ้นมาทันควัน และเริ่มจะคิดว่าเด็กสาวคนนี้เพี้ยนหรือเปล่า อยู่ดีๆก็กล่าวหาว่าเขาเป็นขโมยทั้งที่ไม่เคยรู้จักท่าทางแสบไม่ใช่น้อย คนอย่างเขาหรือจะยอม

"งั้นมาทำอะไรที่นี่ อย่าบอกนะว่ามาเดินเล่น นี่คือที่ส่วนบุคคลไม่ใช่สถานที่ท่องเที่ยวที่จะให้ใครมาเดินเล่นตามใจชอบ"

เธอเริ่มซักไซ้เขาเสียงดังรัวๆ โดยไม่ฟังอะไรดูท่าทางหวงของด้วยล่ะ

" อ้าว ยายตาล มาแล้วเหรอลูก"

คุณป้าเข้ามาช่วยชีวิตเขาได้ทันเวลาพอดีเป๊ะ

"เพื่อนป้าลุงวิรัช แล้วก็ลูกชาย ชื่อวรุณจ้ะ"

"นี่ยายตาล หลานสาวค่ะ"

สาวน้อยยกมือไหว้ผู้สูงวัยกว่าอย่างว่าง่ายเขายิ้มให้เธอพร้อมทักทาย

"หวัดดีๆ ลูก ไหว้พระเถอะ"

ส่วนอีกคนเธอเมินหน้าใส่เขา โดยที่ไม่พูดอะไร เขาเองก็มองเธออย่างกังวลว่าการมาอยู่ที่นี่ อาจจะไม่ใช่เรื่องง่าย

จากนั้นทั้งสองฝ่ายต่างร่ำลากันเมื่อสองพ่อลูกกลับไปแล้ วผู้เป็นป้าจึงได้เอ็ดหลานสาวเล็กน้อย

"ยายตาลนี่นะ ทำไมหน้างอต่อหน้าผู้ใหญ่แบบนั้นล่ะลูก"

ผู้เป็นป้ายิ้มน้อยๆพร้อมส่ายหน้า เธอรู้จักนิสัยหลานสาวคนนี้ดีกว่าใคร ท่าทางยายตาลไม่ชอบผู้ที่จะมาอยู่ใหม่เป็นแน่

ลูกตาล สาวน้อยไร้เดียงสาที่เพิ่งจะแตกเนื้อสาว ท่าทางแก่นแก้วคนนี้ของเธอดูเอาแต่ใจ แต่ก็รักเคารพป้าของเธอที่สุดเนื่องจากผู้เป็นป้าเลี้ยงดูเธอตั้งแต่เล็กๆหลังจากที่พ่อแม่ของเธอเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์พลิกคว่ำ เสียชีวิตคาที่ตั้งแต่เธออายุเพียง 1 ขวบครึ่ง ถึงเธอจะดูเอาแต่ใจเพราะถูกเลี้ยงมาแบบตามใจมาตลอดแต่เธอก็มีเหตุผลและว่านอนสอนง่าย อ่อนหวาน มีมารยาท มีน้ำใจงามมาตลอดจนกระทั่งวันนี้

"ก็เขาเป็นใครก็ไม่รู้นะคะคุณป้า อยู่ๆก็จะมาอยู่กับเรา ไว้ใจได้หรือเปล่าไม่รู้"

"พ่อของตาวรุณเป็นเพื่อนสนิทของป้า เรารู้จักสนิทสนมกันตั้งแต่เล็กๆ ป้ารู้จักเขาดี อาวิรัชน่ะเขาเป็นคนดีนะลูก ป้าเชื่อว่าเขาอบรมลูกชายมาดี

"ทำไมคุณป้าไม่เคยเล่าให้หนูฟังเลยล่ะคะถ้าคุณป้ามีเพื่อนสนิทคุณลุงตอนไหน"

คนถามเสียงใสเจื้อยแจ้ว ดวงตากลมโตสุกใสมองผู้เป็นป้าอย่างรอคำตอบ

ป้ามยุรีไม่ได้ตอบคำถามของเธอแต่กลับใช้มือลูบหัวของเธอเบาๆอย่างเอ็นดู ลูกตาลสังเกตสีหน้าของป้ามีรอยยิ้มน้อยๆอย่างเก็บอาการ และเธอก็ไม่ถามอะไรอีกถ้าอย่างนั้น เธอนี่แหละจะเป็นคนเช็คพฤติกรรมของนายคนนั้นเองว่าจะมาไม้ไหน ลูกตาลยิ้มให้คุณป้าแต่ในใจเธอมีแต่แผนการทั้งนั้น