ลำดับตอนที่ #24
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : บทที่ 24
แสไฟบนเสาริมถนนสลัว อาาศเริ่มเย็นแ่เายัรออยอย่าอทน วาสีเ้มทอมอ ไม่เ้าใเ่นันว่า ทำไมยามเมื่อเห็นร่าบาเินออมาใเาถึเ้นรัวระริเหมือนลอ
อยู่ับหล่อนมาหลายปี แ่หัวใเา็เหมือนไม่ไุ้้นินไป้วย วามอบอุ่นเล็ๆ มันแผ่่านึ้นมาโยไม่รู้เนื้อรู้ัวเสมอ
“นา” เาเรียเบาๆ พอให้หล่อนหันมา ในวามมืสายาที่ทอมอ้วยวามห่วใยนั้นันั เ้าัวเสหลบา
“ุมาทำอะไรอี ไม่้อมารอนาลับบ้านหรอ”
“็ผมเป็นห่วุ”
ำอบื่อๆ ทำให้ในฟัเผลออเ้นแรไม่ไ้ เม้มริมฝีปา พยายามสะลั้นวามรู้สึ
“ไม่ไ้เป็นอะไรมาแล้ว ุพัผ่อนเถอะ”
“ีแล้ว”
เาอบสั้นๆ เบือนหน้าไปอีทาเหมือนไม่อยาไ้ยินำปิเสธอหิสาว
ลมยามึพัผ่าน ผมยาวสลวยปลิวมาระใบหน้า หิสาวยมือปัึ้นมาทัหู เหลือบมอเาที่ยันิ่อยู่ไม่ยอมไปไหน
รัยถอนหายใ เม้มริมฝีปาเบาๆ แล้วลาย แ่ไม่ไ้พูอะไรมาไปว่านั้น ปล่อยให้ทุอย่าอยู่ในวามเียบ…
“ุไม่ลับบ้านไปพัผ่อนอีเหรอะ?” หล่อนถาม เมื่อเวลาผ่านไปแล้วเายันิ่อยู่อย่านั้น
“ยัไม่อยาลับ…”
“อ้าว”
“็ไม่ไ้อะไร… แ่อยู่เียบๆ อย่านี้็มีวามสุี”
ำบออเาสัมผัสใอหล่อน นลินาะพริบา ับำพูที่ลอหลายปีที่ผ่านมาไม่เยไ้รับฟัาเา บ่อยรั้ที่เาโฟัสับาน ับธุรินหล่อนไม่รู้เลยว่า พื้นที่ว่าในหัวใ ในสมออเามีหล่อนอยู่มาน้อยแ่ไหน
ลมึพัมาอีระลอ หิสาวระับเสื้อลุมที่สวม แว่บหนึ่ที่เาสัเเห็น ึเปิประูรถหยิบผ้าพันอผืนให่มาส่ให้
“รนี้หนาวไปหรือเปล่า”
“็ไม่่อยร้อน”
“อื้อ”
มือหนาเอื้อมมาพันผ้าวูลไว้รอบอเรียวบาระห ัแ่ให้เ้าที่ พิศมอเสี้ยวหน้าาม้วยวามอาวร์
“นา…”
“ะ?”
“ุไม่มีวามสุเวลาที่อยู่ับผมเหรอ?”
โปริามอน่อไป
อยู่ับหล่อนมาหลายปี แ่หัวใเา็เหมือนไม่ไุ้้นินไป้วย วามอบอุ่นเล็ๆ มันแผ่่านึ้นมาโยไม่รู้เนื้อรู้ัวเสมอ
“นา” เาเรียเบาๆ พอให้หล่อนหันมา ในวามมืสายาที่ทอมอ้วยวามห่วใยนั้นันั เ้าัวเสหลบา
“ุมาทำอะไรอี ไม่้อมารอนาลับบ้านหรอ”
“็ผมเป็นห่วุ”
ำอบื่อๆ ทำให้ในฟัเผลออเ้นแรไม่ไ้ เม้มริมฝีปา พยายามสะลั้นวามรู้สึ
“ไม่ไ้เป็นอะไรมาแล้ว ุพัผ่อนเถอะ”
“ีแล้ว”
เาอบสั้นๆ เบือนหน้าไปอีทาเหมือนไม่อยาไ้ยินำปิเสธอหิสาว
ลมยามึพัผ่าน ผมยาวสลวยปลิวมาระใบหน้า หิสาวยมือปัึ้นมาทัหู เหลือบมอเาที่ยันิ่อยู่ไม่ยอมไปไหน
รัยถอนหายใ เม้มริมฝีปาเบาๆ แล้วลาย แ่ไม่ไ้พูอะไรมาไปว่านั้น ปล่อยให้ทุอย่าอยู่ในวามเียบ…
“ุไม่ลับบ้านไปพัผ่อนอีเหรอะ?” หล่อนถาม เมื่อเวลาผ่านไปแล้วเายันิ่อยู่อย่านั้น
“ยัไม่อยาลับ…”
“อ้าว”
“็ไม่ไ้อะไร… แ่อยู่เียบๆ อย่านี้็มีวามสุี”
ำบออเาสัมผัสใอหล่อน นลินาะพริบา ับำพูที่ลอหลายปีที่ผ่านมาไม่เยไ้รับฟัาเา บ่อยรั้ที่เาโฟัสับาน ับธุรินหล่อนไม่รู้เลยว่า พื้นที่ว่าในหัวใ ในสมออเามีหล่อนอยู่มาน้อยแ่ไหน
ลมึพัมาอีระลอ หิสาวระับเสื้อลุมที่สวม แว่บหนึ่ที่เาสัเเห็น ึเปิประูรถหยิบผ้าพันอผืนให่มาส่ให้
“รนี้หนาวไปหรือเปล่า”
“็ไม่่อยร้อน”
“อื้อ”
มือหนาเอื้อมมาพันผ้าวูลไว้รอบอเรียวบาระห ัแ่ให้เ้าที่ พิศมอเสี้ยวหน้าาม้วยวามอาวร์
“นา…”
“ะ?”
“ุไม่มีวามสุเวลาที่อยู่ับผมเหรอ?”
โปริามอน่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น