ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ 13
รถันามมาอเทียบอยู่หน้าหอพัอหิสาวั้แ่่วเ้า เ้าอนั่รออยู่ในรถอย่าอทน พิาราูสถานที่ที่หล่อนเลืออยู่อาศัย ที่นอย่าเาไม่มีวันไ้มาใ้บริารถ้าไม่ำเป็น
มันอาะสะอา และูปลอภัย แ่มัน็เล็นแทบะไม่มีที่ให้ิ้นไปไหน รัน้ามับห้อพัสอร้อยาราเมรบนอนโมิเนียมให่แถวสาธรที่เาเยให้หล่อนอยู่อาศัย
นไม่มีรสนิยม…อยู่ีๆ สะวสบาย็ไม่อบรนะหาวามลำบา
เ้าอร่าสูหลบมายืนรออยู่ริมถนนอย่าอทน นระทั่เห็นร่าเล็บาเินออมาาประูรั้ว หล่อนัวเล็แู่อิ่มเอิบึ้นริๆ ไม่เหมือนผู้หิัวเล็ๆ นเิมที่เาเยนอนออยู่แทบทุืนเลย
“ะไปทำานแล้วเหรอ?”
เสียเรียทำให้หิสาวะั ่อนะหันมามอเ้าอเสีย ใบหน้าามมวนิ่ว โยเพาะยิ่เมื่อเห็นเาเินเ้ามาอย่าถือวิสาสะ
“ุมาทำอะไรแ่เ้า”
“็ไปสุ่ไปทำานอนเ้า”
“นาเินไปทำานเอไ้”
“ะบ้าเหรอ เมื่อืนเพิ่เป็นลม อนเ้าะเินไปทำานนเียวไ้ยัไ เป็นลมลาทาึ้นมาอีใระูแล”
นลินาถอนหายใ้วยวามหุหิ ระับระเป๋าับไหล่อัวเอ ยาม่อปา่อำับนรหน้า
“ปิัน็เินไปทำานเอลอ ุว่าหรือไะ หรือว่าเพี้ยนไปแล้ว ันว่า่อนหน้าุ็ไม่เยะมาวุ่นวายนะะว่าันะไปทำานอนไหนยัไ”
ำบออหิสาวทำให้เาสะุไป เป็นวามริที่เาไม่เยสนใเรื่อารไปไหนมาไหนอหล่อนมา่อน เพราะเาให้วามสนใเพาะานอัวเอเท่านั้น
“ผมอารม์ี็เลยนึอยามารับุบ้า” เาแถไปนสี้าถลอ “พอี่วนี้ว่าๆ ไม่มีอะไระทำ มารับแฟนไปส่ที่ทำานบ้าไม่ไ้หรือไ?”
“ใรเป็นแฟนุ” หล่อนแทบีปี้วยวามโรธ วันออหูเหมือนไฟเือ… “เราเลิันแล้ว อย่าลืม”
เาเม้มริมฝีปา พยายาม่มใไม่อบโ้หิสาว ถือวิสาสะว้า้อมือเรียวบาแล้วึให้หล่อนเินไปพร้อมัน
“อุ้ย”
นลินาใหายวาบเมื่อร่าอหล่อนเถลาเือบะล้มลไปบนพื้น ีแ่ว่าเาเอื้อมมือมาว้าไว้ไ้ทัน ประอระอไว้ในอ้อมแน
“ระวัหน่อยสิเี๋ยวล้มไป เห็นไหมมัวแ่ะัใผม”
เพราะวามลัวระทบระเทือน่ออีหนึ่ีวิในท้อทำให้หล่อนไม่ล้า่อเถีย เินู่ับเาเียบๆ อย่าระมัระวั
“ุปล่อยมือเถอะ ันเินเอไ้”
รัยหน้าอ…แ่สุท้าย็ยอมปล่อยอย่าแสนเสียาย มอเสี้ยวหน้าามที่เร่รึมไม่อยเอาแ่ใเหมือนเมื่อ่อน
“เี๋ยวนีุ้เป็นนละนเลยนะ”
“ันไม่อบนพูไม่รู้เรื่อ”
“แน่แหละผมอบทำมาว่าพู”
“ุรัย”
วาสีเ้มมอหล่อนอย่าท้าทาย ล้ายะบอว่าพร้อมที่ะ ‘ทำอย่าที่พู’ แล้วริๆ
“ัน้อรีบไปทำาน” นลินา้มหน้าุ รีบ้ำเินให้ห่าาน้านหลั “อย่ามาวุ่นวายไ้มั้ย”
“อ๋อเี๋ยวนี้ว่าผมวุ่นวายละเหรอ? ทีเมื่อ่อนใรอ้อนวอนให้ผมอยู่้วยลอไม่ทราบ”
“ุ!”
“แน่ริอย่าเินหนีสิ ยอมรับวามริ็ไม่ไ้เหรอ…”
“วามริอะไร?”
“วามริว่าุยัมีใให้ผมอยู่ อยาไ้อะไรทำไมไม่บอีๆ ล่ะ นา เิน ระเป๋า อนโ เอาสิถ้าุอยาไ้ ในานะนที่อยู่ับผมไ้นานที่สุ ผมให้ไ้อยู่แล้ว”
“ุรัย ันเลียุ” หิสาวหยุเินแล้วหันมามอเา้วยสายาวับวาว้วยวามโรธ “ันไม่้อารอะไรทั้นั้นรวมถึุ้วย…หยุิว่าันะมีใใหุ้ไ้แล้ว ลอเวลาที่อยู่ับุมามันเป็นวามผิพลาอีวิัน ถ้าย้อนเวลาลับไปไ้ ันะไม่ยอมเสียเวลาีวิไปอยู่ับุเลยสัวินาทีเียว”
“นลินา”
ำพูรๆ เหมือนมีอะไรมาฟาลบนใบหน้า นลินาไม่สนในที่เินามมาอี่อไป พยายามลั้นวามรู้สึอยาร้อไห้เอาไว้้านในแสนลึ สะน้ำาที่ำลัรื้นไหล และบอัวเอให้เ้มแ็เสียที
โปริามอน่อไป
มันอาะสะอา และูปลอภัย แ่มัน็เล็นแทบะไม่มีที่ให้ิ้นไปไหน รัน้ามับห้อพัสอร้อยาราเมรบนอนโมิเนียมให่แถวสาธรที่เาเยให้หล่อนอยู่อาศัย
นไม่มีรสนิยม…อยู่ีๆ สะวสบาย็ไม่อบรนะหาวามลำบา
เ้าอร่าสูหลบมายืนรออยู่ริมถนนอย่าอทน นระทั่เห็นร่าเล็บาเินออมาาประูรั้ว หล่อนัวเล็แู่อิ่มเอิบึ้นริๆ ไม่เหมือนผู้หิัวเล็ๆ นเิมที่เาเยนอนออยู่แทบทุืนเลย
“ะไปทำานแล้วเหรอ?”
เสียเรียทำให้หิสาวะั ่อนะหันมามอเ้าอเสีย ใบหน้าามมวนิ่ว โยเพาะยิ่เมื่อเห็นเาเินเ้ามาอย่าถือวิสาสะ
“ุมาทำอะไรแ่เ้า”
“็ไปสุ่ไปทำานอนเ้า”
“นาเินไปทำานเอไ้”
“ะบ้าเหรอ เมื่อืนเพิ่เป็นลม อนเ้าะเินไปทำานนเียวไ้ยัไ เป็นลมลาทาึ้นมาอีใระูแล”
นลินาถอนหายใ้วยวามหุหิ ระับระเป๋าับไหล่อัวเอ ยาม่อปา่อำับนรหน้า
“ปิัน็เินไปทำานเอลอ ุว่าหรือไะ หรือว่าเพี้ยนไปแล้ว ันว่า่อนหน้าุ็ไม่เยะมาวุ่นวายนะะว่าันะไปทำานอนไหนยัไ”
ำบออหิสาวทำให้เาสะุไป เป็นวามริที่เาไม่เยสนใเรื่อารไปไหนมาไหนอหล่อนมา่อน เพราะเาให้วามสนใเพาะานอัวเอเท่านั้น
“ผมอารม์ี็เลยนึอยามารับุบ้า” เาแถไปนสี้าถลอ “พอี่วนี้ว่าๆ ไม่มีอะไระทำ มารับแฟนไปส่ที่ทำานบ้าไม่ไ้หรือไ?”
“ใรเป็นแฟนุ” หล่อนแทบีปี้วยวามโรธ วันออหูเหมือนไฟเือ… “เราเลิันแล้ว อย่าลืม”
เาเม้มริมฝีปา พยายาม่มใไม่อบโ้หิสาว ถือวิสาสะว้า้อมือเรียวบาแล้วึให้หล่อนเินไปพร้อมัน
“อุ้ย”
นลินาใหายวาบเมื่อร่าอหล่อนเถลาเือบะล้มลไปบนพื้น ีแ่ว่าเาเอื้อมมือมาว้าไว้ไ้ทัน ประอระอไว้ในอ้อมแน
“ระวัหน่อยสิเี๋ยวล้มไป เห็นไหมมัวแ่ะัใผม”
เพราะวามลัวระทบระเทือน่ออีหนึ่ีวิในท้อทำให้หล่อนไม่ล้า่อเถีย เินู่ับเาเียบๆ อย่าระมัระวั
“ุปล่อยมือเถอะ ันเินเอไ้”
รัยหน้าอ…แ่สุท้าย็ยอมปล่อยอย่าแสนเสียาย มอเสี้ยวหน้าามที่เร่รึมไม่อยเอาแ่ใเหมือนเมื่อ่อน
“เี๋ยวนีุ้เป็นนละนเลยนะ”
“ันไม่อบนพูไม่รู้เรื่อ”
“แน่แหละผมอบทำมาว่าพู”
“ุรัย”
วาสีเ้มมอหล่อนอย่าท้าทาย ล้ายะบอว่าพร้อมที่ะ ‘ทำอย่าที่พู’ แล้วริๆ
“ัน้อรีบไปทำาน” นลินา้มหน้าุ รีบ้ำเินให้ห่าาน้านหลั “อย่ามาวุ่นวายไ้มั้ย”
“อ๋อเี๋ยวนี้ว่าผมวุ่นวายละเหรอ? ทีเมื่อ่อนใรอ้อนวอนให้ผมอยู่้วยลอไม่ทราบ”
“ุ!”
“แน่ริอย่าเินหนีสิ ยอมรับวามริ็ไม่ไ้เหรอ…”
“วามริอะไร?”
“วามริว่าุยัมีใให้ผมอยู่ อยาไ้อะไรทำไมไม่บอีๆ ล่ะ นา เิน ระเป๋า อนโ เอาสิถ้าุอยาไ้ ในานะนที่อยู่ับผมไ้นานที่สุ ผมให้ไ้อยู่แล้ว”
“ุรัย ันเลียุ” หิสาวหยุเินแล้วหันมามอเา้วยสายาวับวาว้วยวามโรธ “ันไม่้อารอะไรทั้นั้นรวมถึุ้วย…หยุิว่าันะมีใใหุ้ไ้แล้ว ลอเวลาที่อยู่ับุมามันเป็นวามผิพลาอีวิัน ถ้าย้อนเวลาลับไปไ้ ันะไม่ยอมเสียเวลาีวิไปอยู่ับุเลยสัวินาทีเียว”
“นลินา”
ำพูรๆ เหมือนมีอะไรมาฟาลบนใบหน้า นลินาไม่สนในที่เินามมาอี่อไป พยายามลั้นวามรู้สึอยาร้อไห้เอาไว้้านในแสนลึ สะน้ำาที่ำลัรื้นไหล และบอัวเอให้เ้มแ็เสียที
โปริามอน่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น