ฮูหยินเอกที่สามีชังน้ำหน้า

หลินเหมยอ้าย บุตรสาวอดีตอัครเสนาบดีสกุลหลินที่ลากเกวียนข้ามภูเขาหลายรูปมาจนถึงเมืองเหมยเจียง ดินแดนสาวงามเพื่อค้าขายหยกของมีค่า

ทว่า...


โชคชะตาชีวิตดันกลั่นแกล้งสตรีร่างบอบบางผู้หนึ่งที่หนาวนี้เพิ่งจะอายุบรรจบครบ 17 ปี พรากท่านพ่ออย่างมิมีวันหวนคืนหลังจากที่ท่านพ่อเข้าไปช่วยเหลือบุรุษวัยกลางคนจากการปล้นฆ่า...แล้วโดนโจรร้ายจ้วงแทงอย่างมิใยดี


....


ฮูหยินจวนสกุลฉินนึกเมตตาเอ็นดู และซาบซึ้งในบุญคุณของท่านพ่อที่เข้าไปช่วยเหลือผู้เป็นสามีเช่นฉินเฟยหมิงจากการปล้นฆ่าจนสิ้นชีพ จึงรับเด็กสาวเข้ามาเลี้ยงดูอยู่ในจวนในฐานะบุตรบุญธรรมซึ่งตั้งใจหมายมั่นอยากได้เป็นสะใภ้ของลูกชาย


แต่ ฉินหยางหยาง กลับมิเคยสนใจเหลียวแล เพราะตนมีคนรักอยู่แล้วนั่นก็คือ ฮุ่ยเสี่ยวหลิน สตรีหญิงงาม ผิวพรรณเปล่งปลั่งดุจหยกล้ำค่า ทว่า...เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็ดันเกิดขึ้น เขาถูกสตรีหน้าซื่อใจคดที่คอยประจบประแจงเอาใจมารดาเพราะหวังอยากเป็นฮูหยินของบุรุษรูปหล่อเช่นเขา วางยาปลุกกำหนัดจนได้เสียเป็นผัวเมีย!
เคราะห์ร้าย ฮุ่ยเสี่ยวหลิน ดันมาเจอภาพบาดตาบาดใจในรุ่งสาง และตัดสินใจใช้ปิ่นปักผมหมายฆ่าตัวตาย


"ท่านพี่ น้องคงรับมิได้หากจู่ ๆ  ชายที่น้องรักจะต้องแต่งงานกับสตรีอื่นแล้วยกย่องนางขึ้นเป็นฮูหยินเอก...น้องกับลูกขอลาเจ้าค่ะ" เมื่อสิ้นเสียงนางก็ปักปิ่นปักผมลงบนหน้าท้องหมายจะให้สิ้นใจตาย แต่หมอหลวงสามารถยื้อชีวิตของนางเอาไว้ได้ทันการซึ่งต้องแลกด้วยชีวิตของเด็กในครรภ์


"เสี่ยวหลิน!!!!"


...


"ต่อให้ท่านพ่อท่านแม่จะบังคับให้ข้าตบแต่งเจ้าเป็นฮูหยินเอก! แต่เจ้าจงจำไว้เถอะหลินเหมยอ้ายว่าเจ้าจะมิมีวันได้ความรักหรือความเมตตาจะข้า ข้าจะทำให้เจ้าทุกข์ตรมแสนขมเหมือนกับตกนรกทั้งเป็นอย่างไรเล่า" นี่คือคำพูดของบุรุษผู้นั้นในคืนวันแต่งงาน


เขาจะทำให้หลินเหมยอ้ายลิ้มรสความเจ็บปวดทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสเช่นที่เขาได้รับเมื่อเสียคนรักและเลือดเนื้อเชื้อไขไปโดยมิหวนคืนกลับ...