สายลมอ่อนๆ พัดผ่านหน้าหญิงสาวสูงศักดิ์ นามว่า มิราเชลซ์ ที่กำลังนั่งบนเก้าอี้หลุยส์ตัวโปรดบริเวณระเบียงชั้นสามของปราสาท เธอเป็นราชินีของอาณาจักรผืนนี้ แผ่นดินบ้านเกิดของเธอและสามี แผ่นดินที่เธอรัก มากที่สุด..
เธอทอดสายตาไปยังท้องฟ้ากว้างตรงหน้าด้วยดวงตาสีน้ำตาลช็อคโกแลตที่ฉายความหมองเศร้าออกมาอย่างเห็นได้ชัด ริ้วรอยที่เริ่มปรากฏบนใบหน้า บ่งบอกว่าถึงเวลาที่เธอควรจะพักผ่อนได้เสียแล้ว
แต่ตอนนี้ เธอไม่มีเรื่องที่ต้องกังวลใจไปมากกว่าการที่ ' พระราชาเลอร์ซาร์ ' พระสวามีอันเป็นที่รักของเธอล้มป่วยด้วยโรคร้ายที่ยากจะรักษา และเธอมีทายาทเพียงคนเดียว คือ โคลล์มัสต์ หรือ โคลล์ ลูกชายคนเดียวของราชวงศ์ เรมอลทิเรียร์ เธอจึงจำเป็นที่จะต้องหาทางให้ลูกชายของตนขึ้นครองราชอย่างเป็นธรรมให้เร็วที่สุด โดยต้องหาหญิงสาวที่เพียบพร้อม ทั้งตระกูล ฐานะ การศึกษา และหน้าตา ตามขนมธรรมเนียมที่ราชวงศ์ทำสืบต่อกันมานานกว่า 146 ปี จะมาผิดธรรมเนียมเพราะเธอก็คงไม่ได้ แต่ด้วยความหัวรั้นของเจ้าลูกชาย ทำให้เธอถึงกับต้องคิดหนักเลยทีเดียว แน่ล่ะ จะบังคับให้ลูกชายแต่งงานกับคนที่เขาไม่ได้รัก หัวอกคนเป็นแม่ จะทำลงได้ยังไง
" โคลล์ ลูกจำที่แม่บอกได้มั้ย..."
หญิงสาวเอ่ยถามลูกชายคนเดียวที่เพิ่งเดินเข้ามาด้วยสีหน้าตึงเครียดเล็กน้อย เธอไม่เคยที่จะเลิกกังวลเกี่ยงกับปัญหานี้เลยแม่แต่วันเดียว
" ผมจำได้ครับแม่..! แม่พูดมารอบที่ 38 แล้วนะครับ =__= "
โคลล์ ชายหนุ่มร่างสูง สมส่วน บอกมารดาด้วยความเบื่อหน่ายเล็กน้อย ถ้าให้เดาจากใบหน้าแล้ว เขาหน้าจะอายุแค่ 15 ปี แต่จริงๆ ปีนี้ เขาจะอายุครบ 18 ปีแล้ว ผมสีน้ำตาลช็อคโกแลตที่ถอดแบบออกมาจากดวงตาของผู้เป็นแม่ไม่มีผิดเพี้ยน ยาวถึงเพียงท้ายทอยแสดงถึงความรักสนุก(?) และรักสบายเป็นที่สุด แน่นอนว่าคนที่มีเชื้อสายกษัตริย์ 99% จะต้องมีนิสัยอย่างนั้นมาติดตัวตั้งแต่เกิดเสมอ ใช่แล้ว เขาเป็น เจ้าชาย นั่นเอง แต่เขาไม่ใช่เจ้าชายที่เชย หรือสนใจแต่เรื่องในวังหรอกนะ เขาเองก็เรียนหนังสือ และได้ออกไปเผชิญโลกกว้างอย่างเด็กทั่วไปเช่นกัน
" แหม.. ลูกก็รู้ เรามีกันสามคนพ่อแม่ลูก จะไม่ให้แม่ห่วงได้ยังไงล่ะจ๊ะ "
คนเป็นแม่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง พลางถอนหายใจเมื่อฟังลูกชายของเธอพูดจบ แล้วพูดต่อว่า
" ลูกรัก แม่มีคนที่อยากจะให้ลูกพบหน่อยนะ.. "
" แม่พาใครมาอีกละครับวันนี้ หวังว่าหน้าตาคงจะไม่ขี้เหร่แบบกอริลล่าผสมม้าลายแบบคราวที่แล้วนะครับ "
คราวนี้ฝ่ายลูกชายเป็นคนที่ถอนหายใจบ้าง ตั้งแต่เดือนที่ผ่านมา เขามีนัดดูตัวไม่ต่ำกว่าอาทิตย์ละเจ็ดครั้ง ทำให้เขาต้องเบื่อเป็นธรรมดา แต่ไม่ใช่แค่นั้นหรอก เพราะเขา ยังไม่เจอหญิงสาวที่ถูกใจเลยซักคนต่างหากล่ะ
" ไม่ใช่หรอก วันนี้ไม่มีนัดดูตัวนี่จ๊ะ แต่วันนี้ แม่เชิญหมอดูที่ดัง ดี และแม่นที่สุดในอาณาจักรมาแหละจ้ะ! "
หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงดีขึ้น หวังว่าลูกชายจะสนใจในสิ่งที่เธอพูด แม้จะสักเล็กน้อยก็ตาม
" หมอดู?? แม่เชิญมาทำไมครับ!? จะมาดูดวง ทำนายเนื้อคู่ ดวงชะตา ดวงสมพงษ์ หรอครับ!!?? "
" แหม ลูกนี่รู้ใจแม่ไปซะหมดนะเนี่ย ฮะๆ เอาล่ะ เราไปหาแม่หมอกันเถอะ ท่านรออยู่ที่ห้องโถงจ้ะ เดี๋ยวท่านจะรอนาน "
" ครับผมมม... "
ห้องโถง
" ถวายบังคมเพคะองค์ราชินี องค์รัชทายาท.. "
ทันที่มิราเชลซ์และโคลล์เดินเข้ามา บุคคลที่นั่งรออยู่ภายในห้องโถงโอ่อ่าก็ลุกขึ้นทำความเคารพผู้มาใหม่ ห้องโถงสีทองอร่าม ประดับประดาด้วยของตกแต่งหรูหรา ดูมีราศี และบ่งบอกฐานะของเจ้าของปราสาทได้เป็นอย่างดี มูลค่าไม่น่าจะต่ำกว่า 2 ล้าน เวเดลน์* สร้างความสนใจให้แขกของมิราเชลซ์ไม่น้อย
" ไม่ต้องใช้คำราชาศัพท์ก็ได้จ้ะ จะพูดลำบากเสียเปล่าๆ "
" ไม่เป็นไรมิได้เพคะองค์ราชินี เดี๋ยวกระหม่อมจะถูกกล่าวหาว่าเป็นคนไม่เคารพ ยศและศักดิ์ของพระองค์ "
" เอาอย่างนั้นก็ตามใจเถอะจ่ะ.. เพื่อไม่ให้เสียเวลา เรามาเริ่มกันเลยดีมั้ย? "
" เพคะ.. องค์รัชทายาท โปรดยื่นพระหัตถ์มาให้หม่อมฉันหน่อยนะเพคะ "
" ครับ.. "
ชายหนุ่มยื่นมือออกไปตามคำขออย่างว่าง่าย แม่หมอก็จัดการพิจารณามือของเจ้าชายอย่างละเอียดและทะนุถนอม หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่ถึงสองนาที แม่หมอก็วางมือของโคลล์ลง
"เป็นยังไงบ้างจ๊ะแม่หมอ ชะตาของเขาเป็นอย่างไรบ้าง"
หญิงสาวเอ่ยถามทันทีที่แม่หมอวางมือของโคลล์ลง แม่หมอเงียบไปสักครู่ แล้วจึงตอบคำถามของหญิงสาว
“องค์รัชทายาท จะต้องออกจากพระราชวังไป เพื่อทำภารกิจบางอย่าง หรือ ช่วยเหลือใครบางคน เพคะ”
“ จริงหรือ... แล้ว เนื้อคู่ละจ๊ะ?? ”
“ เนื้อคู่... เนื้อคู่ขององค์รัชทายาทเป็นคนสีผิวขาว หรือ อาจจะสีผิวคล้ำเล็กน้อย เพคะ เป็นคนรูปร่างผอม มีน้ำมีนวล ร่าเริงแจ่มใส และที่สำคัญ..”
“อะไรหรอจ๊ะแม่หมอ?”
“......”
แม่หมอเว้นระยะการพูดเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อว่า..
“ หญิงสาวคนนั้น... ไม่ใช่เชื้อพระวงศ์เพคะ ”
หญิงสาวเบิกตาขึ้นเล็กน้อย ความจริงเป็นเรื่องที่น่าตกใจเกินกว่าที่เธอจะเบิกตาเพียงเล็กน้อย แต่เธอเป็นถึงกษัตริย์ ต้องรักษาเกียรติ์ของราชวงศ์ไว้เป็นดี
“ทำไมเป็นอย่างนั้นละแม่หมอ? บุคคลในราชวงศ์ทุกคนล้วนเป็นเชื้อพระวงศ์ และไม่เคยมีใครที่เป็นสามัญชนธรรมดา ท่านแน่ใจแล้วหรอ?”
“ หม่อมฉันแน่ใจเพคะ หม่อมฉันเป็นถึงหมอดูที่ดีที่สุดในอาณาจักร ไม่มีทางที่จะตรวจดวงชะตาผู้ใดผิดแน่นอนเพคะ”
แม่หมอพูดอย่างมั่นใจ แต่ก็ยังไม่คลายสงสัยของมิราเชลซ์แม้แต่น้อย
“ ถึงเป็นเช่นนั้นก็เถอะ สามัญชนจะแต่งงานกับเชื้อพระวงศ์ได้ยังไงกัน ”
“แต่ก็ไม่ได้มีกฎข้อไหนบอกไว้ว่าเชื้อพระวงศ์ต้องแต่งงานกับเชื้อพระวงศ์เท่านั้นนี่ครับ”
“ จ้ะ... แม่รู้... แต่มันเป็นขนบธรรมเนียมนะจ๊ะลูก เราทำสืบต่อกันมานานแล้ว เราต้องรักษาขนบธรรมเนียมไว้สิจ๊ะ”
คำว่า ‘ขนบธรรมเนียม’ อยู่กับเขาตั้งแต่ลืมตามาดูโลก ทำไมเขาจะไม่รู้ เขาเพียงแค่คิดว่า ขนบธรรมเนียม มันสำคัญขนาดนั้นเลยหรอ? ถ้าหากเรารักใครซักคน แล้วมีขนบธรรมเนียมไร้สาระนั่นขวางกั้นชีวิตของคนสองคน พวกเขาจะทำยังไงล่ะ? ถ้าเขารักผู้หญิงสามัญชน แม่จะห้ามเขาได้ไหม...
“ ครับ.. ผมจะไปนั่งที่สวนนะ แม่ต้องไปงานเลี้ยงไม่ใช่หรอครับ นี่ก็จะห้าโมงแล้วนะครับ”
“ จ้ะ..อ้อ ขอบใจมากนะจ๊ะแม่หมอ เดินทางดีๆนะจ๊ะ”
“เป็นพระกรุณาอย่างยิ่งเพคะ หม่อมฉันทูลลา”
แม่หมอกล่าวลาทั้งคู่ แล้วเดินออกจากห้องโถงไป ภายในห้องจึงเหลือเพียงแค่มิราเชลซ์และโคลล์
“แม่ไปก่อนนะจ๊ะ แม่จะกลับมาค่ำๆนะ รักลูกจ้ะ”
หญิงสาวหอมแก้มลูกชายสุดที่รักของเธออย่างที่เคยทำทุกครั้ง และลูกชายเธอก็ทำอย่างนั้นตอบเช่นกัน
“ครับแม่ ผมก็รักแม่ครับ”
“จำไว้นะลูก ไม่ว่าลูกจะเป็นใคร ไม่ว่าลูกจะเป็นยังไง ไม่ว่าลูกจะไม่เหลือใคร เรื่องการแต่งงานก็เหมือนกัน เรื่องราวที่แม่จะไปควบคุมมันไม่ได้ เพราะมันคือตัวของลูก ความรักของลูก ดังนั้น แม่.. จะอยู่ข้างลูกเสมอนะ โคลล์... ”
หญิงสาวยิ้ม ยิ้มที่สร้างความอุ่นใจให้ลูกชายนับครั้งไม่ถ้วน เธอไม่เคยรักใครมากเท่าลูกชายคนนี้ของเธอเลย เขาเป็นชีวิต เป็นเลือดเนื้อของเธอ เขาเป็นคนที่ทำให้เธอรู้ว่า ความรักของคนเป็นแม่นั้น ยิ่งใหญ่แค่ไหน
“ครับผม ^^ ไปเถอะครับ เดี๋ยวจะสายเอานะ”
“จ้าๆ.. แม่ไปแล้วนะ จะรีบกลับจ้ะ”
“โชคดีครับแม่”
เขาโค้งตัวลงทำความเคารพมารดาเช่นทุกครั้ง ก่อนที่จะยืนรอจนมารดาเดินไปจนลับสายตา
“เฮ้ออ.. ในที่สุดก็ได้พักซะที เดินเล่นดีกว่าเรา”
ชายหนุ่มยืนบิดขี้เกียจอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเดินออกไปที่สวน ดอกไม้นับร้อยสายพันธุ์ ต้นไม้ร่มเย็น เขาชอบที่นี่ เขาชอบความสงบ เขาชอบความงดงามของสวนในปราสาท หรือที่เขาเรียกว่า บ้าน หลังนึงของเขา
“องค์รัชทายาทเพคะ...”
“แม่หมอ! ยังไม่กลับอีกหรอครับ ตกใจหมดเลย ”
ชายหนุ่มตกใจเล็กน้อย แน่ล่ะ แม่หมอออกไปตั้งนานแล้วนี่ ก็นึกว่ากลับไปแล้วซะอีก เล่นเอาตกใจหมด
“ยังหรอกเพคะ หม่อมฉันแค่มีเรื่องจะทูลพระองค์เรื่องหนึ่งเพคะ”
หญิงสาวตอบด้วยท่าทางเป็นมิตร ผมสีขาวแซมผมดำขลับของเธอแสดงถึงอายุที่น่าจะมากกว่ากว่าชายหนุ่มพอสมควร
“ เรื่องอะไรหรอครับ? เกี่ยวกับท่านแม่รึเปล่า?”
เขาคิดว่าควรเลี่ยงที่จะใช้คำว่า แม่ เพราะมันจะดูสนิทไปหน่อย เขาเพิ่งจะเจอแม่หมอท่านแรก คงไม่เหมาะเท่าไหร่หรอก
“ ไม่เกี่ยวหรอกเพคะ หม่อมฉันเพียงแค่จะนำสิ่งนี้มาให้พระองค์”
หญิงสาวพูด พลางเปิดกระเป๋าใบใหญ่ของเธอ หยิบลูกแก้วสีฟ้าขึ้นมา แล้วยื่นให้ชายหนุ่มที่พอหญิงสาวยื่นให้ ก็ทำหน้างงไม่เลิก
“มันคืออะไรหรอครับแม่หมอ??”
“ลูกแก้วเนื้อคู่เพคะ เคยได้ยินมั้ยเพคะ?”
ลูกแก้วเนื้อคู่..? ชื่อประหลาดดีแท้ -.-
“ไม่เคยครับ มันคือ..?”
หญิงสาวไม่ตอบ แต่ยื่นให้ชายหนุ่มถือ ชายหนุ่มก็รับมาแต่โดยดี หญิงสาวร่ายคาถาอะไรบางอย่างใส่ลูกแก้วเนื้อคู่ มันส่องแสงสว่างวาบหนึ่ง ก่อนที่มันจะกลับมาเป็นอย่างเดิม
“ทำไมมัน..”
หญิงสาวยังคงไม่ตอบ เธอหยิบลูกแก้วออกมาจากมือที่ชายหนุ่มถือมันอยู่อย่างเบามือ แล้ววางมันลงกับพื้น
ลูกแก้ว กลายเป็นกระต่ายน่ารักตัวหนึ่ง ชายหนุ่มยืนนิ่ง เรียบเรียงความคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น ลูกแก้วจะกลายเป็นกระต่ายได้ยังไง?
“ ลูกแก้วนี้ จะกลับมาหาพระองค์...”
“กลับมาหรอครับ?”
ชายหนุ่มค่อนข้างงงกับสิ่งที่แม่หมอพูด หมอดูก็งี้แหละ =w= เข้าใจยากแฮะ
“ใช่แล้วเพคะ... มันจะกลับมา...”
“ พร้อมกับเนื้อคู่.. ของพระองค์เพคะ องค์รัชทายาท แห่งอาณาจักร วันเดอร์แลนด์ ”
:)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* เวเดลน์ คือ หน่วยเงินของวันเดอร์แลนด์ค่ะ มีค่าเท่ากับ 25 บาทของประเทศไทย
ในที่สุดพิงค์ก็อัพบทนำเสร็จซะที >w<b เย้~~ ฝากเพื่อนๆติชมด้วยนะคะ พิงค์จะพยายามปรับปรุงให้ดีขึ้นค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมากๆเลยนะคะ ^^ แล้วเจอกันใหม่น้า~! ></
ความคิดเห็น