เด็กกว่าแล้วไง?

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เป็นนิยายYaoi ใครไม่ชอบแนวนี้ก็คลิ๊ก มุมบนขวามือออกได้เลยนะ
แต่ใครที่ชอบก็มาร่วมอ่าน คอมเม้นต์ได้ หรือจะอ่านอย่างเดียวก็ไม่ว่ากัน ^__^  

เนื้อเรื่อง

บทนำ

                ตึกๆ ตึกๆ

                เสียงวิ่งขึ้นบันไดดังก้องไปทั้งทางเดินหนีไฟของคอนโดระดับกลางแถบชานเมือง บ่งบอกถึงความเร่งรีบของเจ้าของฝีเท้าได้เป็นอย่างดี สองเท้าวิ่งขึ้นบันไดไปอย่างมุ่งมั่นไม่มีทีท่าว่าจะหยุดสักก้าว แม้เจ้าของฝีเท้าจะเหนื่อยจนหอบ เหงือไหลเป็นทางลงมาให้เสื้อนักศึกษาเปียกแนบไปกับหลังบอบบางที่ถ้าบอกว่าเป็นผู้หญิงก็มีคนเชื่อ ถ้าไม่ติดที่....ที่....ผมเป็นผู้ชายอ่ะนะ   แม้จะอยากหยุดวิ่งสักแค่ไหนแต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะไม่งั้นชีวิตการเป็นนักกษาอาจหาไม่อีกต่อไป เพราะอะไรนะเหรอ?....ก็เพราะผมดันลืมงานโปรเจกพิเศษที่นั่งทำหลังขดหลังแข็งเมื่อคืนนะสิ ถ้าเอาไปส่งภายในสิบห้านาทีนี้ไม่ทันผมเตรียมซิวใหม่ได้เลย และมันจะไม่เป็นปัญหาเลยถ้าลิฟต์ที่คอนโดจะไม่มาเสียเอาวันนี้นะน่ะ ผมต้องซวยวิ่งขึ้นบันไดเจ็ดชั้นแบบนี้ นรกชั้นเจ็ดชัดๆ

จะว่าไปผมก็ยังไม่ได้แนะนำตัวเลยนี่  สวัสดีครับผมชื่อ เพนต์ครับ เป็นเด็กเหนือมาเรียนในเมืองกรุงได้สองปีแล้วครับ ตอนนี้เรียนเอกนิเทศ ภาพยนตร์ ปีสอง  ชีวิตผมก็เหมือนเด็กมหาลัยทั่วไปครับไม่มีสาระอะไรมากเท่าไหร่ วันๆก็อยู่กับเพื่อน เที่ยวเล่น จีบสาวบ้างพอให้ชีวิตมีสีสันเป็นธรรมดาครับว่างๆก็ออกเดินทางหาไอเดียทำหนังเล่นๆ ตามประาหนุ่มโดครับ ผมเป็นคนไม่ค่อยชอบพูดมากเท่าไหร่แต่ชอบทำมากกว่า แต่ผมชอบฟังคนอื่นพูดนะมันทำให้เราได้เห็นมุมมองใหม่ๆดี

                พลัก !!

`              “เฮ้ย!/ระวัง!”  สิ้นเสียงภาพขั้นบันไดตรงหน้าก็กลายเป็นเพดานโดยที่ผมยังไม่ทันจะรู้ตัว หัวฟาดพื้นตายไปแล้วหากไม่ได้อ้อมแขนขอบางคนคว้าเอวไว้ซะก่อน หัวใจตกไปตาตุ่มแล้วครับ เดินยังไงของมันวะ

“เกือบตายแล้วไหม จะรีบอะไรหนักหนา” ไอ้คนชนมันทำหน้าหงุดหงิดว่าให้ผม นี่คือผมผิด?

“อ้าว พูดงี้หมายความว่ายังไง คุณเดินมาชนผมเองนะ” พอตั้งหลักได้ก็ขอเถียงก่อนครับเรื่องอะไรจะยอม ไอ้คนชนมันไม่พูดอะไรตอบมามันมองหน้าผมนิ่งๆ แล้วก็เดินลงบันไดไปเลย......ผมก็งงสิครับอะไรของมัน เมื่อกี้ทำท่าอย่างกับจะต่อยผม แต่ช่างเถอะครับเวลาไม่เคยคอยใครรีบไปเอางานดีกว่า

...............................................................................................................................................

“เพนต์ วันนี้ตอนเย็นไปประชุมคณะเป็นเพื่อนกูหน่อยนะ พี่โอ๊คสั่งว่ะ” เสียงบีมหรือพีรนัทเพื่อนสนิทผมครับ มันเป็นหนุ่มกรุงแต่กำเนิดครับเจ้าสำอางค์ อะไรที่เป็นของมันต้องเนี้ยบหมดถ้าผมไม่คบมันตั้งแต่ปีหนึ่งคงคิดว่ามันเป็นเกย์ไปแล้ว มันบอกผมทันทีที่อาจารย์เดินออกจากห้อง ผมเริ่มเห็นลางร้ายในอนาคตทันที ก็ถ้าเป็นพี่โอ๊คประธานคณะกรรมการของคณะพ่วงด้วยตำแหน่งลุงรหัสของผม สั่งมาแบบนี้เห็นทีจะเลี่ยงไม่ได้  ผมก็ไม่ใช่นักกิจกรรมอะไรหรอกครับติดจะขี้เกียจด้วยซ้ำแต่พอมีชื่อพี่โอ๊คแถมมาด้วยแบบนี้ก็หนีไม่ได้อยู่ดี หวังว่าคงไม่ให้ผมทำงานหนักเยี่ยงแรงงานทาสเหมือนครั้งก่อนๆหรอกนะ

“เออ คราวนี้จะใช้กูทำอะไรอีกว่ะ” ผมบ่นกับไอ้บีมเบาๆ

“กูก็ไม้รู้ว่ะแต่น่าจะเป็นเรื่องหนังสั้นค่ายอาสาประชาสัมพันธ์คณะล่ะมั้ง เอาน่ามึงยังมีเวลาเตรียมใจทั้งบ่ายฮ่าๆๆ”

“มึงไม่มาเป็นกูไม่เข้าใจ ตั้งแต่กูรู้จักพี่โอ๊คมาเวลาเรียกกูใช้งานทีไร งานแมมมอสทั้งนั้น” ประมาณว่าช้างมันน้อยไปนะครับ

“ไม่เป็นไรเพนต์เดี๋ยวกูไปเป็นเพื่อน” ไอ้ธัน หรือชื่อเต็มๆว่าธันวา พูดขึ้นพร้อมกับมือมันที่มาล็อกคอผม ไอ้นี่มันถึกครับตัวสูง ผิวคล้ำๆแบบคนเล่นกีฬา หน้าตาคมเข้ม ยิ้มทีสาวๆหัวใจละลายกันเป็นแถวแต่ไอ้นี่มันไม่ค่อยยิ้มเท่าไร มันบอกว่าขี้เกียจหิ้วสาวกลับห้อง

“มึงไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรกูเลย กูหิวล่ะไปหาอะไรกินกันก่อนเหอะแล้วไอ้เอกล่ะ” ผมปัดแขนธันออก ถามหาเพื่อนอีกคนที่มักจะมาช้าเสมอ เอกหรือเอกภพ ไอ้นี่มันเป็นเดือนคณะปีสองครับหน้าตานี่ไม่ต้องพูดถึงแค่เดินผ่านไม่ว่าจะสาวหรือชายก็เหลียวมองคอแทบเคล็ด ยิ่งช่วงนี้มันไปทำสีผมแบบแพตตินัมมาใหม่ ไม่อยากบอกว่าผมเห็นครั้งแรกยังอยากจะฉุดเลยถ้ามันเป็นผู้หญิงน่ะนะ

“ไปหาอาจารย์ชัช เดียวมันตามไป” ไอ้ธันพูดพร้อมกับหันไปมองสาวบัญชีใต้ตึกเรียน ยังไม่ทันที่ผมจะลากหน้าไอ้ธันให้มองทางเดิน สายตาผมกลับไปสะดุดใครบางคนที่กำลังเดินตรงมาทางนี้พร้อมกับสาวสวยหน้าตาจิ้มลิ้ม ก็ไม่ให้ผมนิ่งได้ไงนั้นมันไอ้คนไร้มารยาทที่ชนผมนี่หว่า มองไกลๆแบบนี้มันก็หล่อใช้ได้ ตัวสูง ผิวขาว ผมสีน้ำตาลเข้ม ตาคมแบบลูกครึ่งฝรั่ง จะว่าไปลักษณะแบบนี้เหมือนใครบางคนที่ผมเคยรู้จักแต่ก็ไม่น่าใช่อาจจะแค่คนเหมือนเท่านั้น

“เพนท์เป็นอะไรว่ะ มึงรู้จักไอ้เจมส์เหรอ” แรงสะกิดจากไอ้บีมทำให้ผมรู้สึกตัวว่าตัวเองจ้องมันมากไป

“ชื่อเจมส์เหรองั้นเหรอ  ไม่รู้จักแค่คุ้นหน้าช่างเหอะ กูหิวไปกินข้าวดีกว่า” แล้วผมก็ลากบีมกับธันไปโรงอาหารทันทีโดยไม่เห็นสายตาของใครที่จ้องมองตามหลังมา

Shirakuma