คำตอบของฉันคือ "เธอ"

ข้อมูลเบื้องต้น

ถึงทุกคนที่กำลังอ่านบรรทัดนี้อยู่


ในส่วนของข้อมูลเบื้องต้นนี้ คือส่วนที่อยากใส่ลงไปในเนื้อหา แต่มันไม่พอ - -"



พูดง่ายๆคือมันคือเรื่องไร้สาระอันเกิดจากไรต์เตอร์กับเพื่อนรักเพื่อนเลวของไรต์เตอร์เองค่ะ โฮ่ๆๆๆๆ //บ้า


เพื่อนของฉัน

เธอช่างแตกต่างจากฉันมากมายเหลือเกิน


เธอชอบคณิต ฉันไม่ชอบ
ฉันรักอังกฤษ เธอเกลียด

เธอเพ้อฝันถึงตัวการ์ตูน ฉันเพ้อฝันถึงดารา
ฉันบ้าผู้ชาย เธอบ้าการ์ตูน

บางครั้งที่เธอโมโห ฉันเย็น
บางครั้งที่ฉันโมโห เธอเย็น
และบางครั้ง เราทั้งคู่ก็ร้อนใส่กัน
เวลาทะเลาะกัน
เธอว่าต่อหน้า ฉันว่าลับหลัง
ฉันรักการนินทา ในขณะที่เธอชอบพูดตรงๆ
ฉันชอบทำตัวเด่น เรียกร้องความสนใจ เธอชอบอยู่เงียบๆ ไม่เด่น ไม่มีใครสนใจ

ฉันชอบทุเรียน เธอไม่ชอบและบอกว่ามันเหม็น

เธอบอกว่าคนอื่นที่ทำตัวแบบนั้นแบบนี้ แรด แต่เธอคงไม่รู้ว่าที่เธอว่าคนอื่นนั้น ฉันเป็นหมดเลย
ฉันชอบแหกปากร้องเพลง ในขณะที่เธอบอกว่าน่ารำคาญ
ฉันชอบหนังรัก เธอชอบหนังบู๊ แอ็กชั่น
เธอชอบวาดการ์ตูน ฉันชอบแต่งนิยาย
เธอบ่นว่าเบื่อเวลาฉันมาเพ้อถึงผู้ชายให้เธอฟัง ฉับอยากบอกว่าฉันเองก็เบื่อเวลาเธอเพ้อถึงตัวการ์ตูนที่มีรหัส 18 ให้ฉันฟังเหมือนกัน



ใครหลายคนที่อ่านคงคิดสินะว่า คู่นี้มันต่างกันจริงๆ เป็นเพื่อนกันได้ไง(วะ)

แต่รู้มั้ย เราเองก็มีบางอย่างที่เหมือนๆกันบ้าง

เราทั้งคู่...วาดการ์ตูน
เราทั้งคู่...ขี้โมโห
เราทั้งคู่...โคตรจะทิฐิ
เราทั้งคู่... บ้า บ๊อง ต๊อง รั่ว แถมบวมแบบขึ้นอืดอีกต่างหาก
เราทั้งคู่...ชอบกิน

และเราทั้งคู่...



ประทับใจเพลงนี้...


หวังว่าเธอจะยังจำได้นะ ความทรงจำที่ยากจะลืมของเรา : )
♥ รักเธอเสมอ ♥

เนื้อเรื่อง

            ณ ที่นั้น ที่ฉันได้พบกับเธอครั้งแรก เพียงระยะเวลาสั้นๆ แต่ฉันกลับจำมันได้ดี คำทักทายของเพื่อนร่วมห้องของฉันทำให้ฉันได้รู้จักเธอ... “ว่าไง จู๋!” ..และมันยังทำให้ฉันขำจนแทบบ้าอีกด้วย...

            ฉันกับเธอ เราพบกันครั้งแรกตอน ป.4 ระหว่างที่ฉันกับเพื่อนขึ้นบันได พวกเราสวนกับเธอ คำทักทายของเพื่อนของฉัน ทำให้ฉันสงสัย ‘ทำไมถึงเรียกคนนี้แบบนั้นนะ’ พอฉันถาม ก็ได้คำตอบมาว่า เป็นคำแรกของชื่อเล่นของเธอ เพื่อนๆจึงเรียกกันแบบนี้

            พอขึ้น ป.5 ฉันกับเธอก็ได้มาอยู่ห้องเดียวกัน ฉันไม่ได้เรียกเธอเหมือนที่คนอื่นเรียกแต่เรียกชื่อของเธออย่างที่เธอขอ เราสนิทกันได้อย่างรวดเร็ว จะเพราะคอการ์ตูนเหมือนกัน รึเพราะอยู่ห้องเดียวกันก็ไม่ทราบ แต่ฉันรู้แค่ว่า ปีแรกที่เราสนิทกัน เราก็ทะเลาะกันเสียแล้ว... ไม่ว่าจะ ป.5 ป.6 ม.1 ม.2 รึว่า ม.3 ปีไหนๆเราก็ทะเลาะกัน เรียกว่าแทบทุกเดือนเลยก็ว่าได้ ถ้าเป็นคู่อื่นเขาคงตัดมิตรกันตั้งแต่ปีแรกแล้ว แต่เราทั้งคู่กลับอยู่รอดมาได้ถึง 7 ปี (แถมยังทะเลาะกันเหมือนเดิมอีกต่างหาก) หัวข้อการทะเลาะของพวกเรา “ไม่เคยมีสาระเลยสักครั้ง” จำได้ว่า ช่วง ม.3 เธอไม่แบ่ง “ชินมัย” ให้ฉัน แต่ไปแบ่งให้คนอื่น ฉันก็เลยงอนและพูดไม่ดีใส่เธอ เราจึงทะเลาะกัน จะเรียกว่าเป็นการทะเลาะกันครั้งรุนแรงที่สุด(และไร้สาระที่สุด)ก็ว่าได้ เราไม่พูดไม่คุย และหาเรื่องแกล้งกันลับหลัง เป็นระยะเวลาถึง 3 เดือน และคืนดีกันได้เพราะอะไรก็ไม่รู้ ไม่ใช่ว่าจำไม่ได้แต่เพราะอะไรไม่รู้จริงๆ ฉันจำได้ว่าอยู่ๆเธอก็มาคุยกับฉัน ทั้งที่เมื่อวานยังด่าฉันฉอดๆอยู่เลย แต่ฉันก็รู้สึกโล่งใจ เพราะช่วงระยะเวลา 3 เดือนที่ทะเลาะกับเธอ จริงอยู่ที่ฉันมีเพื่อนคนอื่นที่สามารถเรียกเสียงหัวเราะจากฉันได้อีก แต่พอขาดเธอแล้ว ฉันกลับรู้สึกโหวงๆ เหมือนขาดอะไรบางอย่างไป บางสิ่งที่ฉันเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ฉันรู้แต่ว่า พอฉันทะเลาะกับเธอทีไร ความรู้สึกนี้มันก็แล่นมาจับหัวใจฉันทุกที

            เมื่อเราคืนดีกันได้(แบบงงๆ)แล้ว เราถึงได้รู้ตัวว่า “เหลือเวลาอีกแค่ไม่ถึงเดือนที่เราจะได้เจอกันแล้วนะ” เพราะพอจบ ม.3 ฉันต้องย้ายโรงเรียนด้วยเหตุผลบางอย่าง  ฉันจึงใช้เวลาตรงนั้นให้คุ้มค่าที่สุด ด้วยการอยู่กับเธอ ..และแล้ววันสุดท้ายของการสอบก็มาถึง ฉันแทบจะร้องไห้เมื่อคิดว่า หลังจากนี้ฉันจะไม่ได้เจอเธออีกแล้ว หรืออีกนานเท่าไรไม่รู้ที่เราจะได้เจอกัน แต่ฉันขอสัญญา เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป

            ระยะเวลา 7 ปี ที่เราได้รู้จักกัน มันเป็นอะไรที่เหนือความคาดหมายจริงๆ ขอบคุณที่เธอคอยเคียงข้างไม่ว่าฉันจะทำอะไร ขอบคุณที่เธอมักจะเป็นที่ปรึกษาให้ฉัน(แม้คำพูดของเธอจะบาดลึกเกินบรรยายก็ตาม) ขอบคุณที่โกรธฉัน เพราะมันทำให้ฉันรู้ว่าคนเราจะทำอะไรต้องคิดถึงจิตใจคนอื่นบ้าง และหากมีใครถามว่า “ใครเป็นเพื่อนรักของคุณ” ฉันไม่ลังเลที่จะตอบไปว่า คนคนนั้นคือเธอ “จู๋จิน”