Melissa, Where are you? เมลิสซ่า… เธออยู่ที่ไหน?

หลังจากที่พ่อหายไปอย่างไร้ร่องรอย แม่ที่เป็นที่พึ่งหนึ่งเดียวก็มาด่วนจากพวกเราไปอีก เพื่อให้ชีวิตน้อยๆ ของฉันและเมลิสซ่ายังคงอยู่ต่อไปได้ ฉันจึงตัดสินใจที่จะไม่เรียนต่อแล้วออกมาหางานทำทันทีหลังจากพิธีศพของแม่สิ้นสุดลง

ผู้ควบคุมเส้นด้ายแห่งโชคชะตาคงเห็นว่าชีวิตของฉันมันยังยากลำบากไม่พอสินะ ถึงได้เล่นตลกกับฉันและเมลิสซ่าด้วยคำสาปที่แสนร้ายกาจ

“ผมเกรงว่าในกรณีของคุณ คุณอาจจะอยู่ได้อีกประมาณ 1 เดือน”

ทุกอย่างมันกำลังจะดีขึ้นแต่ดันมาพบว่าตัวเองกำลังจะตาย ในขณะที่ฉันกำลังคิดว่าจะบอกเมลิสซ่าอย่างไรดี เด็กน้อยกลับรับรู้เรื่องนั้นก่อนที่ฉันจะเอ่ยขึ้นมาเสียอีก

“ฉันจะต้องรักษาพี่ให้ได้แม้ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิตของฉันหรือชีวิตของใครก็ตาม ฉันก็จะทำ!!!”

เพียงประโยคเดียวและหนังสือนิทานเก่าๆ เพียงเล่มเดียวกลับเปลี่ยนชีวิตของพวกเราสองคนไปตลอดกาล

“อา…”

มีเสียงแผ่วเบาดังขึ้นมาจากที่ไหนซักแห่งใกล้ๆ กับฉัน เสียงนุ่มทุ้มชวนจั๊กจี้หูทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงราวกับบ้าคลั่ง มาแค่เสียง… แล้วที่มาของเสียงล่ะ คงไม่ใช่ ‘ผี’ ใช่มั้ย?

“ชิ! หิวชะมัด”

ในไม่ช้า ‘เขา’ ก็เผยรูปร่างของตัวเองภายใต้แสงของดวงจันทร์ที่กำลังส่องสว่างรำไรไปที่เขา เส้นผมสีม่วงพลิ้วไหวจนเปล่งประกาย ดวงตาสีแดงส่องแสงวาววับราวกับนักล่าที่กำลังหิวโหย ริมฝีปากอิ่มยกมุมปากขึ้นแย้มยิ้มจนเห็นเขี้ยวเล็กๆ ก่อนจะก้มตัวลงมาใกล้กับใบหน้าของฉันพร้อมกับสูดลมหายใจอย่างรุนแรงราวกับผู้ล่าที่กำลังสูดกลิ่นหอมจากเหยื่ออันโอชะ

“อะ…อะไร! จะทำอะไรน่ะ”

“เธอคือใคร…ทำไมถึงมีกลิ่นที่น่ารังเกียดเหมือนกับเจ้านั่น..”

“ไม…ไมร่า และตอนนี้ฉัน..ฉันกำลังหลงทาง คุณ..รู้ทางออกจากป่านี้ไหม?”

“ฮึ่ม…กลิ่นไม่ได้น่ารังเกียจซะทีเดียว มันดูน่าอร่อยมากกว่าด้วยซ้ำ คิก คิก”

________________________

ช่วงเวลาสุดท้ายในชีวิต ฉันได้พบกับคนที่ตามหามาตลอด ฉันพยายามพยุงร่างกายและขาที่อ่อนแรงให้ก้าวออกไปอย่างไม่ยอมลดละ เส้นผมที่เคยเป็นสีดำเงางามในตอนนี้กลับถูกสีขาวอมฟ้ากลืนกินจนไม่เหลือเค้าโครงเดิม

“เมลิสซ่า…”

เด็กน้อยที่ฉันตามหามาตลอด บัดนี้ได้ปรากฎตัวขึ้นมาตรงหน้า แม้ว่าเธอจะดูโตขึ้นมามากกว่าแต่ก่อนจนคล้ายกับเด็กสาววัย 17 ปี แต่ฉันกลับจำรายละเอียดของเธอได้อย่างแม่นยำ แตกต่างแค่เพียงดวงตาสีแดงแฝงไปด้วยความเย็นชานั่นที่ทำให้ฉันรู้สึกไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย

“คุณคือใคร? ทำไม.. อึก!”

เธอใช้มือทั้งสองข้างกุมขมับของตัวเองด้วยดวงตาแดงก่ำประดุจเลือด ก่อนจะหนีหายไปอย่างไร้ร่องรอย

“เมลิสซ่า…ที่รัก ทำไมเธอถึง… อั๊ก!!”

ร่างกายราวกับภูเขาไฟปะทุ เลือดสีแดงไหลออกมาจากริมฝีปากของฉันราวกับสายน้ำที่เชี่ยวกราดที่ไม่มีทีท่าจะหยุดไหล

 เธอ…จำฉันไม่ได้

แววตานั่น…ทำไมถึงดูทรมานนัก

อา… หมดเวลาแล้วสินะ นี่ฉัน…เจอเธอช้าไปงั้นเหรอ?

__________________________________

สวัสดีค่ะ!

เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกที่ฉันแต่งขึ้นมาจากจิตนาการของตัวเองล้วนๆ โดยรวบรวมความกล้าที่จะทำตามความฝันตั้งแต่เด็กเพื่อแต่งเรื่องนี้ขึ้นมาค่ะ

“ตัดสินใจ แล้วเดินไปตามทางที่ตัดสินใจได้แล้ว”

เพียงประโยคง่ายๆ เพียงแค่ประโยคเดียวทำให้ฉันที่มีแต่ความกลัว กลัวที่จะล้มเหลวจนไม่กล้าทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ อยากแต่งนิยาย อยากทำตามความฝันแต่กลับไม่ลงมือทำซะที สามารถฮึดสู้และก้าวออกมาจากจุดนั้นได้อย่างกล้าๆ กลัวๆ

เรื่องแรกอาจจะยังไม่ดีนักแต่ก็พร้อมจะรับคำติชมและพยายามจะพัฒนาตัวเองไปเรื่อยๆ เพราะฉะนั้นได้โปรดติชมด้วยความเอ็นดูและรับนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ (กระซิก)

ทั้งนี้ต้องขออภัยล่วงหน้าด้วยนะคะ ถ้าหากว่ามีคำผิดหรือมีส่วนไหนของเนื้อหาสามารถแจ้งด้วยการคอมเม้นด้านล่างได้เลย จะพยายามแก้อย่างรวดเร็วสุดความสามารถเลยค่ะ! (ฮึบ)

 ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านด้วยนะคะ

และสุดท้าย… ขอให้สนุกกับนิยายเรื่องนี้นะคะ (ฮิ..ฮิ…ฮิ)