[SF]MYUNGYEOL:: MY BLIND

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เจอแต่รูปแหววๆ ทั้งที่เรื่องมันเศร้าๆ5555 ไม่เป็นไรหรอกเนอะ^^

นี่ฟิคเรื่องแรกของไรเตอร์ ยังไงก็ติดตามกันด้วยนะคะ^^




 

ฟิคชายxชาย ไม่ชอบก็อย่าแบน กดออกไปนะคะ



 

เนื้อเรื่อง

ในถนนสายหนึ่ง สองข้างทางเต็มไปด้วยความมืด เพียงชายร่างสูงคนนึงเดินไปตาทางเรื่อยๆ สองมือพยายามหาที่ยึดเกาะ


ดวงตาจากที่เคยมีเสน่ห์กลับถูกปิดไว้ด้วยดปลือกตาสวย เขาพยายามจะลืมตาขึ้นมา แต่ก็ไม่เคยสำเร็จ แล้วร่างสูงก็ถูกช่วยไว้โดยใครคนนึง 


"คุณตาบอดหรอ ให้ผมช่วยนะ ผมจะพาไปส่งที่บ้าน" ชายหนุ่มร่างบางจับแขนของชายตาบอดให้เป็นเหมือนกับการนำทางแล้วเดินมาที่รถ จาก


นั้นพวกเขาทั้งคู่ก็ตรงไปยังบ้านของร่างบางทันที เหตุผลเพราะชายตาบอดคนนี้ หลงทางออกมาแล้วหาทางกลับบ้านไม่ได้ ก็เลยต้องไปอยู่ที่


บ้านของร่างบาง

.

.

.

       บ้าน

"อ..เอ่อ ขอบคุณนะครับ คุณ.."


"ซองยอลครับ ลีซองยอล แล้วคุณละ" เมื่อร่างสูงรู้ชื่อของคนตรงหน้าก็รู้สึกเหมือนกับว่า..เค้าคือคนที่เค้าเคยเห็นนและแอบชอบมานานแล้ว



"คุณครับ?" 



"อ..ครับ?" เสียงของร่างบางทำให้ร่างสูงหลุดออกจากภวังค์



"คุณชื่ออะไรครับ?" 



"คิมมยองซูครับ เรียกผมว่าแอลละกันนะ"



"อ่อ ชื่อคุณเพราะดีนะฮะ^^" ซองยอลพูดพลางยิ้มหวานให้



"ขอบคุณครับ แต่อย่าเรียกว่าผม กับ คุณ เลยนะ มันดูห่างเหินหันยังไงก็ไม่รู้"



"อื้ม งั้นเรียกว่าฉันกับนายละกัน^^" ร่างบางพูดพร้อมส่งยิ้มหวานมาให้อีกครั้ง แอลน่ะ อยากเห็นยิ้มของซองยอลเหลือเกิน แต่กันติดที่ว่าเขา


มองไม่เห็นน่ะสิ..


ร่างสูงพยายามเปิดตาของตัวเองขึ้น เพื่อที่จะได้มองเห็นคนตรงหน้าชัดๆ ดวงตาที่เหมือนจะเปิดขึ้น แต่มันก็ไม่ขึ้น ในสายตาของซองยอล


มันดูน่าสงสารเสียเหลือเกิน เขาดึงร่างสูงมากอดไว้แน่น โดยที่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร


"ฉันอยากเห็นหน้านายจังเลย ซองยอล...." ร่างสูงควานหามือของซองยอลมาแนบไว้ที่แก้ม ดวงตาทั้งสองข้างก็ยังไม่ล้มเลิกความพยายาม


ที่จะเปิดขึ้นมา ยิ่งมองมันก็ยิ่งน่าสงสาร....สงสาร...สงสารเหลือเกินคนคนนี้...


"แอล พรุ่งนี้เราไปโรงพยาบาลกันนะ ไปผ่าตัดตากัน"



"ตานายทำไมหรอ" แอลถามด้วยความสงสัย นี่เค้าไม่รู้หรือว่าซื่อกันแน่นะ


"ไม่ใช่ตาฉันหรอก ตานายตะหาก  ฉันไม่อยากเห็นนายในสภาพแบบนี้"


"แต่ค่าใช้จ่ายมัน.."



"ไม่เป็นไรหรอก ฉันจะจ่ายให้นายเอง นายมีเมื่อไหร่ค่อยมาคืนฉันก็ได้" พอพูดจบประโยค แอลก็กอดซองยอลไว้แน่น ดีใจเหลือเกิน..



"ขอบคุณนะซองยอล..ขอบคุณจริงๆ"




"อื้ม ไม่เป็นไรหรอก...ป่ะ ไปนอนกัน^^" จากนั้นทั้งคู่ก็เดินขึ้นห้องนอนไปด้วยกัน โดยซองยอลเป็นคนประคองแอลไว้



พอถึงห้องนอนซองยอลก็ขอตัวไปอาบน้ำ แล้วให้แอลนั่งรออยู่บนเตียง ร่างสูงนั่งนิ่งๆ เงียบๆ พยายามจะลืมตาขึ้นมาอย่างเดิม จนสุดท้ายก็



ผล็อยหลับไป...แต่เค้าอาจจะไม่หลับจริงๆก็ได้นะ

 

หลังจากที่ซองยอลหลับไปสนิทแล้ว ร่างสูงก็เริ่มขยับตัว สวมกอดร่างบางเอาไว้แล้วกระชับอ้อมกอดแน่น เขาไม่รู้หรอกนะว่าคนๆนี้จะรู้รึเปล่าว่า



เขากอดอยู่ รู้แค่ว่า คืมมยองซูคนนี้อยากกอดลีซองยอลเหลือเกิน..



"ฝันดีนะ ซองยอลอา"


.



.



.




  แสงแดดยามเช้าที่แยงตาร่างบางเข้ามา ทำให้ซองยอลรู้สึกตัว ร่างบางขยับตัวเล็กน้อยแล้วบิดขี้เกียจออกมา จนร่างสูงรู้ตัวว่า ซองยอลตื่นแล้ว




"ตื่นแล้วหรอ"



"อื้ม นายตื่นเช้าจัง ฮะๆ" ซองยอลขำออกมาเล็กน้อย



"ฮ่าๆ คงตื่นเต้นละ วันนี้เราจะไปผ่าตัดกันใช้มั๊ย?" อ่า ใช่สินะ วันนี้เขาต้แงพาแอลไปรพ.นี่นา



"จริงด้วย งั้นเราไปอาบน้ำแต่งตัวกันเถอะ^^" หลังจากนั้นทั้งซองยอลและแอลก็พากันจัดการธุระส่วนตัวแล้วออกจากบ้านไป














    ณ โรงพยาบาลโซล

"คุณคนตาบอดคนนี้ต้องการผ่่าตัดใช่มั๊ยคะ?"  หญิงวัยกลางคนพูดขึ้น ซึ่งทุกคนรู้ดีว่าเธอเป็นหมอ



"ใช่ครับ ผมมีโอกาสผ่าตัดมั๊ยครับหมอ!?" ร่างสูงพูดขึ้นในน้ำเสียงที่ดูตื่นเต้นไม่น้อย




"คุณสามารถผ่าตัดได้นะคะ แต่ว่ามันเสี่ยงต่อชีวิตของคุณมาก และอีกอย่าง ค่าใช้จ่าย.."




"ไม่เป็นไรครับ ผมจ่ายเอง"  ซองยอลพูดแทรกขึ้น จนคนข้างๆที่ฟังอยู่รู้สึกตกใจไม่น้อย



"ห๊ะ!! แล้วนายจะเอาเงินที่ไหนมาจ่าย!?" แอลพูดขึ้นเสียงดัง




"เอาเป็นว่าฉันจ่ายให้นายได้ละกัน :)" แล้วทั้งคู่ก็เงียบไปจนหมอต้องมาทำลายบรรยากาศที่เงียบสงัดนี้



"ตกลงว่าคุณจะผ่าตัดมั๊ยคะ?"



"อ..เอ่อ.." ร่างสูงพูดอย่างลังเล




"ครับ" และก็เป็นซองยอลอีกเช่นเคยที่มาตอบแทนมยองซู





"ค่ะ เดี๋ยวไปรอสักครู่หมอจะให้พยาบาลไปจัดห้องให้แล้วจะโทรตามหมอผ่าตัดมาให้นะคะ" แล้วทั้งคู่ก็เดินออกจากห้องไป





"แอลๆๆๆๆ นายดีใจมั๊ย นายจะได้มองเห็นแล้วว" ร่างบางพูดอย่างตื่นเต้นแต่กลับกันกับร่างสูงที่ดูออกจะกังวลเล็กน้อย





"แอลอ่า นายเป็นอะไรไป..ไม่ดีใจหรอกหรอ?"




"อ่ะ..เอ่อ..ก็ดีใจ แต่.."




"แต่อะไร"




"ค่าใช้จ่ายมันแพงนะนายก็รู้" ซองยอลถึงกับพ่นลมออกจากปากพลางกรอกตาไปมอย่างเบื่อหน่าย ก็คำถามนี้เป็นเป็นครั้งแรกที่แอลถามซะ




ซะเมื่อไหร่กันเล่า..




"เห้อ..ฟังฉันนะ คิมมยองซู...ฉันจ่ายได้ก็คือได้ นายไม่ต้องกังวล"




"ก..ก็ได้" 

 



.



.




.




.





ใช้เวลานานไปเกือบสี่ชั่วโมงที่มยองซูเข้าห้องผ่าตัดไป ตอนนี้ยาสลบก็ยังไม่หมดฤทธิ์ เขาหลับๆตื่นๆอยู่หลายครั้งจนมารู้สึกตัวได้..





ร่างบางที่กำลังเปิดไล่หน้านิตยสารดาราฉบับนึงไปอย่างเบื่อหน่าย ซองยอลมองที่เตียงเป็นระยะๆเพื่อเฝ้ามองว่าอีกคนจะตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่




"อืออ..ซองยอล.."




"หือ..? ใคร?.."










"มยองซู!!!!!!!!" ร่างบางโผกอดร่างบนเตียงแน่น จนอีกคนแทบตั้งตัวไม่ทัน




"ซองยอล..นี่นายหรอ..?" มยองซูถามอย่างงงๆ ก็เขาเพิ่งจะมองเห็นนีนา..




"ใช่แล้วละแอลอ่า...นี่ลีซองยอลเองนะ"




'ก็อกๆๆ..'


"ขอโทษนะคะ ดิฉันมาตรวจอาการคนไข้ค่ะ" เสียงของหญิงสาวดังเข้ามาในห้อง พร้อมกับอุปกรณ์ในรถเข็น เธอเป็นคุณพยาบาล 




ซองยอลและมยองซูก็เข้าใจดีว่าเธอจะทำอะไรจึงยอมถอยห่่างออกมา




"ครับ" ร่างโปร่งปลีกตัวออกมานั่งอยู่ที่โซฟาข้างๆ ให้พยาบาลทำหน้าที่ของเธอไป





พยาบาลเธอตรวจการมองเห็นของมยองซู เอายาให้ทาน ใช้เวลาไม่นานเธอก็พูดขึ้น "คุณมยองซูแข็งแรงดีมากค่ะ สายตาของเค้าปรับตัวได้เร็วมาก วันนี้ให้กลับบ้านได้





เลยนะคะ ใช้เวลาไม่กี่วันตาก็จะเป็นปกติ เดี๋ยวชำระเงินที่เคาน์เตอร์ด้านหน้าแล้วกลับบ้านได้เลยนะคะ"  จากนั้นพยาบาลสาวก็เดินออกจากห้องไป 




"แอลนายได้กลับบ้านแล้วนะ ~ " ซองยอลปรี่เข้าหาร่างบนเตียงด้วยความดีใจ มือเรียวกุมมือนั้นไว้หลวมๆโดยที่ไม่รู้เลยว่า หัวใจของมยองซูตอนนี้น่ะ.. ทำงานหนักแค่ไหน.. 




"อื้ม.. ซองยอล.. ขอบคุณนายมากนะ.. ไม่มีนายฉันคงไม่มีวันนี้หรอก: - )" คำพูดของมยองซูตอนนี้มีอิทธิพลต่อซองยอลมากเลยล่ะ.. อ๊าาาากกกกกกคิมมยองซู!!!!!! 




ตอนนายมีตานี้นายเอาตาหล่อๆคมๆมาเฉือนหัวใจคนเล่นรึไงกันนะะะ!! >//< 





"อ..อื้อๆ ไม่เป็นไรหรอก ฉันเต็มใจน่าาา~ เดี๋ยวไปกดตังก่อนละกัน นายรออยู่นี่นะ~ " ไม่รอให้ใครตอบอะไรเลยล่ะ ซองยอลก็ถือกระเป๋าตังหายออกไปจากห้องเลย 





ปล่อยคนที่อยู่ในห้องนั่งยิ้มให้กับความน่ารักของอีกคนเหมือนคนบ้า.. แล้วคนบ้าคนนี้แหละจะขอเป็นเจ้าชีวิตของซองยอลไปในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี่หล่ะ.. J 
. 



.



.
   SUNGYEOL PART' 


  -หน้าโรงพยาบาล- 



"เห้อ..โรง'บาลบ้าไรเนี้ยไม่มีเอทีเอ็ม-3- ต้องลำบากคนเดินข้ามถนนอีก" ตอนนี้ผมกำลังยืนรอไฟแดงที่ยังไม่ยอมขึ้นสักทีแล้วก็จะได้เดินไปกดตังซะที 



..อีก3วิ... 3....2....1....  




สัญญาณไฟแดงโผล่ขึ้นข้างหน้า แต่รถก็ไม่มีซะแล้ว เพิ่งจะวิ่งไปหมดตอนไฟเหลืองเนี้ย  ดีละ.. เดินสบาย ~ 




ผมเดินข้ามถนนไปเรื่อยๆ โดยที่อยู่ดีๆก็มีรถปิคอัพคันนึงวิ่งมาที่ผม ผมคิดว่าคงไม่ฝ่าไฟแดงหรอกมั้ง





แต่ความคิดนั้นผิดถนัด รถคันนั้นวิ่งมาด้วยความเร็วสูงแล้วพุ่งเข้าที่ผมทันที เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นไวมาก แต่ก็ทำให้ผมรู้สึกเจ็บมาก..ลุกไม่ไหวเลยละ 




ผมเอามือไปแตะที่หน้าผากเบาๆ ..เลือด.. อ่า.. มยองซู..ถ้าฉันลืมตาขึ้นมาใหม่ไม่ได้แล้วนายจะทำยังไงละ.. มยองซู.. 



ความคิดของผมก็หยุดเพียงเท่านี้ สติทั้งหมดดับวูบ. ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นคือพยาบาลและผู้ชายสองสามคนมาเอาตัวผมไป ผมจะตื่นขึ้นมาเจอมยองซูอีกมั๊ยนะ.. 



    MYUNGSOO PART' 


ตอนนีเผมกำลัวรอคนน่ารักกลับขึ้นมาอยู่ล่ะ..นานมากเลย นานจนอยู่ดีๆก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของหลายๆคนวิ่งผ่าน หมอ? พยาบาล?  ผมได้ยินเสียงคนพูดว่าพบอุบัติเหตุหน้าโรงพยาบาลด้วยล่ะ.. อา..ผมรู้สึกกระวนกระวายใจยังไงก็ไม่รู้.. 



..ซองยอล..จะเป็นอะไรรึเปล่า.. 


..ซองยอล..กำลังมาหาผมหรอ?.. 



..ซองยอล..ตอนนี้อยู่ไหนแล้ว?.. คำถามทุกคำถามที่เป็นซองยอลวิ่งวนเข้ามาหาผม .. ชักมีลางแล้วสิ.. 



..'แอ้ด.. ' เสียงประตูเปิดเข้ามาครับ.. ผมรีบเด้งตัวขึ้นมาทันทีพร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่ตั้งใจจะให้ซองยอลเปิดประตูเข้ามาแล้วเห็นรอยยิ้มผม.. 




แล้วผมก็ต้องหุบยิ้มทันทีเมิ่อเค้าไม่ใช่คนที่ผมต้องการจะหา ..แต่เป็นคุณหมอ.. ที่มาพร้อมกับสีหน้าเคร่งเครียด 

        

"ญาติของคุณซองยอลใช่มั๊ยครับ?" 


.



.





ตอนนี้ผมมาอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน.. ดวงตาสองข้างที่ซองยอลเพิ่งให้มาจับจ้องไปอยู่ที่ไฟสีแดงเหนือประตู..หวังว่ามันจะดับลงในไม่ช้านี้.. 




มันไม่มีทีท่าจะดับลงเลย.. และในที่สุดก็ดับลง..



ผมยืนรอบุคคลที่จะเดินออกมาให้คำตอบ.. "คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ" หรือ .."หมอพยายามเต็มที่แล้ว" 





แต่คำตอบมันเป็น.... หมอพยายามเต็มที่แล้ว.. นั่นทำให้ผมแทบจะล้มทั้งยืน.. 



..ฮึก.. ซองยอล.. ฉันขอโทษ.. ฉันช่วยนายไม่ได้.. อ๊าาากกกกกกกกก!! .. 



นายไม่อยู่แล้วฉันจะทำยังไง..


นายไม่อยู่แล้วใครจะดูแลฉัน.. 


นายไม่อยู่แล้วนายจะได้ยินฉันบอกรักได้ยังไง.. ตอบฉันสิซองยอล..!! 





...นายไม่ได้ยินฉันใช่มั๊ย... ตื่นมาฟังกันก่อน.. ได้โปรดเถอะ.. 



..ฉันรักนายซองยอล..รักนายมาก..นายได้ยินฉันมั๊ย..ฮืออออออ.. 




..ทำไมนายใจร้ายแบบนี้..นายรักฉันอยู่รึเปล่า..? 




      

   
       หลับให้สบายนะซองยอล..ฉันจะอยู่กับตาที่นายให้มาเอง.. ฉันรักนายนะ.. ♡ 










                                                      -T H E E N D- 















TALK★

จบแล้วววววว อ๊าากกกกกกกกก!!!! ตอนแรกตั้งใจจะให้ซองยอลฟื้น แต่ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวยาว5555555555 

มันมึนๆงงๆหน่อยอ่า ไรเตอร์มึนหัว 


หนุกมั๊ยน้อออ เม้นให้หน่อยน้าาา <3 



ลืมแนะนำตัว.. ไรเตอร์ชื่อผิงผิง เป็นบิวตี้แต่ตอนนั้นปิ๊งมยองยอลเลยแต่ง เพิ่งจะหาเวลาอัพได้5555555555



จบปิ้ง ~ ♡ รักรีดเดอร์ทุกคนน ~ 

 

   -writerpingsaengpedd-