Love Cosplay พลิกล็อกที่หัวใจให้ยัยคอสเพย์

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไรท์เตอร์จินตนาการล้วนๆ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องจริงสักนิด เน้น




แนะนำตัวละคร



ยัง ซึงโฮ พระเอกสุดเก่ง ไม่มีอะไรสักอย่างที่เค้าทำไม่ได้ เรียนเก่ง กีฬาก็เก่ง แม้แต่การตีหน้าซื้อก็เก่งไม่แพ้ใคร รวย หยิ่ง และบ้าอำนาจ



ปา ร์คซังฮยอน(ชอนดุง) นางเอก(?)ผู้ขี้เมา รักสุราเป็นชีวิตจิตใจ ไลท์เบียร์สุดชีวิต เต็มที่กันชีวิตด้วยการสังสัน ไม่มีอะไรดีไปมากกว่า “สุรา” สำหรับชีวิตนี้อีกแล้ว และสิ่งที่สำคัญลองลงมาคือการเต็นโคฟเวอร์บวกกับการคอสเพย์อีก(ไม่)นิดหน่อย พร้อมทั้ง เสื่อม สถุน เกรียน ถ่อย เอ๊ก เซ็กแตก และด้วยจริตจะก้านร้ายแรงกว่ามนุษย์ทั้วไปหลายล้านเท่า ทำให้เค้าสามารถแต่งชุดผู้หญิงโดยไม่แคร์ต่อยสายตาใคร




บังซอลยง(มีร์) เพื่อนสุดป่วงของชอนดุง วันๆได้แต่พร่ำเพ้อหาความรักจากแฟนหนุ่มนักกีฬาชื่อดังของเขา



อี ชางชอน(จุน) ชายหนุ่มนักกีฬาสุดเพอร์เฟ็กเป็นที่เป็นที่หมายปองของสาวๆของมหาลัย ผู้บ้าครั่งกีฬาเป็นชีวิตจิตใจ เป็นแฟนของมีร์อีกทั้งเป็นพี่ชายของชอนดุงอีกด้วย





คำเตือน เด็กที่อายุต่ำกว่า 6,570 วัน โปรดแช่เย็นก่อนอ่าน



ปล,นาง เอกเรื่องนี่ ถ่อย เสื่อม เกรียน แรง สถุน(นิดๆ) บ้าคอสเพย์มากๆ(ชุดผู้หญิงอีกตั้งหาก) และที่สำคัญ “แรด” มาก ถ้าหากใครรับไม่ได้ที่นางเอกเป็นอย่างนี้ขอให้ท่านกดปุ่มกากบาทสีแดงไปซะ เนื่องจากเราจะได้ไม่มีปัญหาต่อกันและกัน อีกทั้งผู้แต่ง อยากจะให้นางเอกบ้า ปิ่น ไม่เหมือนใคร แต่ยังไงซะฟิคนี้ก็เป็นจิตนาการ(นิสัยต่างหาก)ของไรท์เตอร์ โปรดอภัยมา ณ ที่นี้



ตำเตือนสำคัญ โปรดอ่านคำเตือน และท๊อกด้วย เนื่องจากนิยายนี้ดุงแรงมาก และเรทแรงเวอร์



คำเตือนสำคัญมากๆ โปรดทำใจก่อนอ่าน ผู้ใดอยู่เกิน6,570 วันควรพก ยาดม ยาอม ยาหม่อง เกรงว่าจะเป็นลมได้ และอาจจะช็อค



Into



ตกเย็น ณ.หอพักนักเรียนของมหาลัย Marcat(มาร์คัส)* (*หมายเหตุ ชื่อโรงเรียนนี้ไม่มีอยู่จริง เป็นการคิดง่ายๆของไรท์เตอร์)



ปาร์ตี้ ปาร์ตี้ ย๊ากกก นี่แหละคืนสิ่งที่ผมเลิฟเป็นอันดับสาม รองลงมากจากการแต่งคอสเพย์ แต่สิ่งที่ผมโปรดปรานเป็นที่หนึ่งคือ ”เหล้า” เหล้าเท่านั้น สำหรับชีวิตนี้ไม่ต้องการอะไรมากกว่า เหล้า ปาร์ตี้ คอสเพย์ และก็แดนซ์ ทุกคนอาจจะมองผมว่าผมเป็นพวกขี้เหล้า ใช่แล้วผมหนะขี้เหล้าขนาดแท้เละหละ เรียกง่ายๆว่า ขี้เหล้าตัวแม่ ทุกยี่ห้อผมชิมมาหมดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นบรั่นดี จิน เตกีล่า วอสก้า แอพเพอริทิฟ วิสกี้ บลาๆ แต่ที่ผมไม่เคยคิดจะแตะต้องคือพวกที่คนดีชอบกินเช่น นม ซุปไก่สกัด รังนก บลาๆ ของพวกนี้มันของคนดี มันไม่เพอร์เฟ๊กสำหรับผมเลยสักนิด และวันนี้ก็เป็นปาร์ตี้ตอนรับเปิดเทอมของ มาร์คัส มหาวิทยาลัยชื่อดัง ไม่มีกฎระเบียบอะไรเลยซักนิด คุณอยากจะทำอะไรก็ตามสบาย ขอแค่คุณสอบผ่าน พอ จบ แค่นี้แหละ นี่แหละน่ะมหาลัยคนรวย (ไม่ใช่ว่ารวยแล้วจะเข้าได้น่ะ ต้องฉลาดด้วย) มาเข้าเรื่องปาร์ตี้คืนนี้ดีกว่า ผมควรจะใส่คอสเพย์ชุดไหนไปดีอ่ะ อ๊ะชุดนี่แหละเริสสุดๆ




ตกดึกตอน 21:00 หรือ สามทุ่มนั้นเอง ในที่สดเวลาที่ผมรอคอยก็ได้มาถึงเสียทีหึๆ


ก๊อกๆๆ




เสียงเคาะประตูของชอนดุงดังขึ้นเบาๆ



“มาแล้วๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละ” ชอนดุงตะโกน




ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูห้องของชอนดุงดังขึ้นอีกครั้ง



“โอ๊ยยย บอกว่ามาแล้วไงว่ะ รีบไปตายหรอ” เจ้าของห้องตะโกบอกด้วยความหงุดหงิด(มาก)




พึ่บ~
เมื่อชอนดุงเปิดประตูห้องพักของเขาก็ได้พบกับเพื่อนสุดป่วง สุดบ้านิยาย ของเขา




“โอ๊ย มีร์แกจะเคาะหาสวรรค์วิมานอะไรนักว่ะ คนยังไม่ตัวไม่เสร็จเลย” เจ้าของห้องบ่นอุบเพลงเดินเข้าไปแต่ตัวต่อ





“เรื่องของชั้น นี่จะได้เวลาแล้วยังไม่เสร็จอีกหรือไงห๊ะ” เพื่อนสุดป่วงของชอนดุงเอ่ยขึ้น




“แกก็รู้หนิว่าชั้นเป็นพวก “เลือกชุดนาน”หนิว่าจะเลือกได้แต่ละชุดนะเลือดตาแทบกระเด็นอ่ะ”





“ชุด….เออว่าแต่แกเลือดชุดที่จะใส่เข้างานได้แล้วรึยังหละ”




“ได้แล้วๆ ชั้นเลือกชุดบันนี่เกลิว์สำหรับงานนี้เลยหละ” ว่าจบชอนดุงก็หยิบชุดขึ้นมาให้ดู




“โอ๊ยตายๆเพื่อนกู แกนี่เสื่อมจริงๆเลยว่ะ โอ๊ยตูจะบ้าตาย” มีร์บ่นกับความเสื่อมของเพื่อนที่สุดแสนจะบรรยายไม่ถูก




“นี่แกยังไม่ชินอีกรึไงห๊ะ ชั้นก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่มอปลายแล้วนะโว้ย”




“ชั้นอะชิน แต่คนอื่นหนะสิที่ไม่ชินแล้วอาจจะช็อกเลยเลยก็ได้ ที่แกแต่งตัวแบบนี้”





“เอา หน่า วันนี้มันเป็นปาร์ตี้เปิดเรียนนะ ยังไงก็ต้องเผยความเป็นตัวเองออกมาสิถึงจะถูกให้คนอื่นเค้าได้รับรู้กันว่า เราเป็นยังไง ไม่ต้องมานั่งอ๊งนั่งแอ๊บเป็นคนดี เรียบร้อย มีมารยาท บลาๆๆ”





“เออๆ รีบแต่งตัวซะไปเดียวจะเข้างานสายนะ”





“โอเค ไปเปลี่ยนชุดแป๊ป” ว่าจบก็หันหลังแล้วเดินตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนชุด





“เดี๋ยวๆ เดี๋ยวพึ่งไป” ก่อนที่ชอนดุงจะถึงห้องน้ำมีร์ก็ร้องเรียกเอาไว้





“อะไรอีกหละ” ผู้ถูกเรียกหันมาพูดด้วยน้ำเสียงเคืองขุ่น






“แกสัญญากับชั้นอย่างนึงได้ปะ” มีร์พูดด้วยสีหน้าคร่ำเครียด





“อะไร ทำได้ก็ทำ ไม่ได้ก็ไม่ทำ”





“ชั้นขอเถอะ ถือว่าชั้นขอสุดๆ ขอให้แกงดเหล้าวันนี้ได้ไหม เพื่อความปลดภัยของแก และภาพพจน์ที่ดีงาม”





“คง จะไม่ได้หรอกนะเพื่อน แกก็รู้หนิว่า เหล้าคือชั้น และชั้นคือเหล้า เพราะฉะนั้น ไม่ว่าจะงานไหนๆชั้นก็ไม่พลาด” ว่าจบก็เข้าห้องน้ำทันที ปล่อยให้เพื่อนมีร์ต้องน้ำตาตกใน





“ชั้นจะฟ้องพี่แก!!!!” มีร์ตะโกนบอกชอนดุง





“พี่ชั้นก็รู้ว่าชั้นเป็นอย่างนี้ อยากฟ้องก็ฟ้องไปสิ”





“=.=”




ผ่านไปครึ่งชั่วโมง




“ปะแก ไปงานเลี้ยงกันเถอะ” ชอนดุงพูดพลางขยับโบว์ที่คอเล็กน้อย





“เออๆ ไปๆ”




เมื่อทั้งสองคนเดินมาถึงห้องโถมอันมโหฬาลก็ได้พบกับเสียงเพลงสุดมันส์ที่ขย่มจิตใจขาแดนซ์ให้แดดิ้นกับฝูงคนที่แดดิ้นกันอย่างเมามันส์