สะพานนี้ข้ามแม่น้ำพระจันทร์

            

                                       (ภาพจาก  https://www.fotoblur.com/images/521991)

           “ทำไมหมามันถึงได้มีลูกเยอะอย่างนั้นล่ะป้านวล” โอมถามอย่างสงสัย “แล้วก็แปลกนะ แม่มันสีขาว แต่ทำไมมันมีลูกสีดำด้วย”

            โอมนึกถึงพวกลูกหมาพวกนั้น เขาจำได้ว่ามันมีหลายสี บางตัวก็ขาวล้วนเหมือนแม่มัน แต่บางตัวก็เป็นลายด่างบ้าง สีน้ำตาลบ้าง สีดำสนิทเลยก็มี

            “ก็เพราะมันมีหลายพ่อน่ะสิ...มันถึงได้ออกลูกมาสารพัดสีอย่างนั้น”

            โอมนั่งตัวแข็ง คนที่ตอบไม่ใช่ป้านวล แต่เป็นคุณผู้ชาย เขาเดินเข้ามาในครัวตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

            คุณผู้ชายเดินมาหยุดที่บันไดเตี้ยๆ ซึ่งทอดลงมาที่ครัว เขายืนล้วงกระเป๋ามองมาที่โอมอย่างเยาะๆ แล้วก็พูดเสียงดังพร้อมกับหัวเราะอยู่ในลำคอ

            “ก็เหมือนแกนั่นแหละ...ไอ้โอม...แกมันก็มีหลายพ่อเหมือนกัน แต่คนมันออกลูกได้ทีละคน ไอ้พันธ์แปลกๆ มันก็เลยผสมกันอยู่ในตัวแก หน้าตาแกถึงได้ออกมาเป็นแบบนี้ไง”

            โอมได้ยินชัดทุกคำ แต่ฟังแล้วไม่เข้าใจเลย...

     .............................................................................................................................................................

“บอกเขาสิว่าฉันเป็นใคร หรือว่าไม่กล้า ฉันว่าเมียเธอเขาคงไม่รู้หรอกใช่ไหมว่าจริงๆ แล้วเธอเป็นใคร มาจากไหน ฮึ...โอม เขาคงไม่รู้หรอกใช่ไหมว่าที่เธอดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาอย่างทุกวันนี้เพราะใคร ถ้าไม่ใช่เพราะฉันปั้นเธอมาอย่างนี้ อยากรู้นักว่าถ้ามาเห็นเธอตอนนั้นมันจะสนใจไหม เชื่อฉันเถอะไม่ว่าผู้หญิงคนไหนถ้ามาเห็นเด็กล้างจานท่าทางประหลาดๆ อย่างนั้น ไม่มีทางที่มันจะสนใจเธอหรอก” สาวใหญ่พ่นเสียงออกมาจากจมูกอย่างดูถูก ก่อนจะพูดต่อไปอย่างได้ใจ

“เขาคงไม่รู้ใช่ไหมว่าเธอเคยอยู่กินกับผู้หญิงที่แก่คราวแม่อย่างฉัน” เสียงของมนทิราเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ

“ผู้ชายอย่างเธอน่ะมันทำได้ทุกอย่าง แค่พยายามหาเมียรวยๆ ให้ได้เท่านั้น เธอมันก็แค่ผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกิน เธอบอกเขาหรือเปล่าว่าคนอย่างเธอน่ะมันทำได้ทุกอย่าง เคยกระทั่งซักกางเกงในให้ฉันน่ะ เธอก็ยังทำได้ เธอกล้าบอกเขาไหมล่ะ”

โอมได้แต่ยืนนิ่ง พูดอะไรไม่ออก นึกไม่ถึงว่าคนที่ด่าเขาแบบนี้จะเป็นหล่อน แต่แล้วกลับเป็นแจนที่ร้องขึ้นมา

“ฉันรู้...!” หล่อนบอกเสียงแข็ง พร้อมกับเดินออกมายืนขวางหน้าโอมไว้

“ฉันรู้เรื่องของคุณ ฉันรู้ว่าพี่โอมเป็นใครมาจากไหน เขาเล่าให้พวกเราฟังหมดแล้ว” แจนพูดเสียงสั่น หล่อนยืนกำมือแน่น

“คุณไม่ควรจะพูดแบบนี้ คุณไม่รู้หรอกว่าพี่โอมเขารักคุณแค่ไหน วันนั้นที่คุณเดินหนีเขาไป รู้หรือเปล่าว่าเขาแทบจะเป็นจะตายเพราะความเสียใจ คุณต่างหากที่เป็นคนทำให้เขาเสียใจ”

มนทิราถึงกับอึ้งไป สาวใหญ่หันไปมองหน้าโอม ก็เห็นเขายืนนิ่งตามองพื้น ดวงตาว่างเปล่าราวกับร่างที่ไร้ความรู้สึก

          “ก็ดีแล้วนี่...เธอรู้แล้วก็ดี” มนทิราหันมามองหน้าหญิงสาวแล้วบอกกับหล่อนว่า “รู้ไว้เสียด้วย ว่าโอมเป็นของฉัน”

          นิยายเรื่องนี้ดราม่าแรง ไม่มีรักหวานซึ้งตรึงใจ ออกแนวเทาๆ หม่นๆ ของคนที่มีตัวตนอยู่บนโลกจริง ย้อนยุคแบบไม่ไกลมาก แค่ 20-30 กว่าปีก่อนเอ๊งเล่าเรื่องแบบ non-narrative กระโดดไปมา เป็นนิยายเรื่องที่เขียนไปเรื่อยๆ ไม่มีแผน หรือพล็อตละเอียดวางไว้ก่อน ด้นไปตามฟีลลิ่งล้วนๆ (^^) ถ้าท่านใดลองอ่านแล้วสนใจอ่านทั้งหมด แวะไปอุดหนุนตามลิงค์อีบุ๊คด้านล่างนี้ได้เลยนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ :D

สะพานนี้ข้ามแม่น้ำพระจันทร์ พินธุนาถ www.mebmarket.com จากชีวิตที่โดดเดี่ยวและไร้ค่าราวเศษขยะ โอมถูกหยิบขึ้นมาปั้นแต่งให้มีชีวิตที่ดีขึ้นราวพลิกชีวิต แต่สิ่งที่เขาไขว่คว้าหามาชั่วชีวิตกลับเป็น ใครซักคนที่จะมีรักแท้จริงให้กัน-----------------------------------โอม เด็กกำพร้าที่ถูกแม่เอามาทิ้งไว้ที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง คนในบ้านนั้นเลี้ยงเขาไว้เป็นคนรับใช้ ดุด่าทารุณเขาสารพัด แต่นั่นยังไม่ร้ายกาจเท่ากับความจริงบางอย่างที่โอมได้รับรู้จนวันหนึ่งชีวิตของโอมก็ถูกเหวี่ยงด้วยกงล้อแห่งโชคชะตาทำให้เขาหลุดพ้นออกมาจากบ้านของคนใจร้าย ได้มาพบเจอมนทิรา สาวใหญ่รุ่นแม่ที่ยังสวยพริ้ง หล่อนให้ชีวิตใหม่แก่เขา ทำให้โอมรู้จักกับความรัก ซึ่งเป็นสิ่งที่โอมแสวงมามาตลอดชีวิต แม้จะเป็นความรักที่น่ารังเกียจในสายตาคนทั่วไป  แต่โอมก็รักมนทิราอย่างสุดหัวใจ จนวันหนึ่งที่เขาได้รู้ว่าจิตใจมนุษย์นั้นยากแท้หยั่งถึง เมื่อมนทิราทำให้เขาเจ็บปวดใจอย่างที่สุดเมื่อหล่อนทิ้งเขาอย่างไม่ใยดี    แล้วกงล้อแห่งโชคชะตาสำหรับโอมก็ถึงเวลาถูกหมุนอีกครั้ง มันเหวี่ยงให้เขาได้ไปเจอกับครอบครัวที่แสนจะอบอุ่น และใจดี ที่ซึ่งทำให้เขาได้พบเจอกับจันทร์ส่อง เด็กสาวธรรมดาที่แอบหลงรักเขาตั้งแต่แรกเห็น จันทร์ส่องแตกต่างจากมนทิราโดยสิ้นเชิง แต่ถึงอย่างนั้นหล่อนก็ได้ให้ “ครอบครัว” ซึ่งเป็นสิ่งที่โอมแสวงหามาตลอดชีวิต     ชีวิตครอบครัวของเขาและจันทร์ส่องทำท่าเหมือนจะดี แต่ตลอดเวลาจันทร์ส่องก็เต็มไปด้วยความเคลือบแคลงสงสัยในความรักของโอม ทำให้ชีวิตของโอมไม่เคยง่าย นอกจากนั้นอดีตอันขมขื่น น่ารังเกียจยังคืบคลานราวกับเงาคอยตามติดมาเล่นงานและหลอกหลอนเขาราวกับจะไม่มีที่สิ้นสุด ที่ร้ายไปกว่านั้นทั้งโอมและจันทร์ส่องก็ไม่อาจแน่ใจได้ว่า โอมจะสามารถฝังกลบความทรงจำของรักครั้งแรกในชีวิตระหว่างเขากับมนทิราได้หมดสิ้นหรือเปล่า...มีเพียงพลังแห่งความรักเท่านั้น ที่จะช่วยนำพาให้คนทั้งสองฟันฝ่าคลื่นลมแห่งอุปสรรคทั้งปวงไปได้ในที่สุด

ท่านไหนอยากพูดคุย คอมเมนต์ หรือแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเกี่ยวกับนิยาย แวะเข้าไปทักทายในเพจพินธุนาถได้ตามลิงค์ด้านล่างนี้เลยนะคะ ขอบคุณค่ะ :D