ตอนที่ 1 : Intro... [complete]
บทนำ
“ขอบใจมากเว้ย เอิ๊ก! ที่อุตส่าห์เลี้ยงพวกช้าน~” เพื่อนคนหนึ่งที่รู้จักกันตอนลงแข่งสิงห์ความเร็วเมื่อซัมเมอร์ที่แล้วเอ่ยขึ้นหลังจากที่พวกเราไปซัดแอลกอฮอล์เข้าสู้กระแสเลือดซะเยอะ แถมยังเมามายหอบหิ้วกันออกมาจากผับ บางคนแทบจะคลานกันเลยทีเดียว
ผมที่มีสติพอได้แต่แค่นหัวเราะนึกขบขันและสมเพชกับภาพที่เห็นตรงหน้า ดูเหมือนวันนี้พวกมันจะไม่ได้กลับบ้านกันแน่ๆ ถ้าจะขับรถกลับเหมือนขามา แต่ละคนนี่มือไม้อ่อนหมดจะจับพวงมาลัยได้ยังไง คงต้องพึ่งบริการแท็กซี่แล้วล่ะ
“ไม่เป็นไร วันนี้กูชนะมา” ผมบอกแล้วยิ้มน้อยๆ เหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไรกับไอ้คำว่า ‘ชนะ’ เพราะมันเป็นเรื่องเกือบจะปกติ ธรรมด๊าธรรมดาของผมไปซะแล้ว หึๆ
ผมยังไม่ได้บอกสินะว่าผมเป็นนักแข่งรถฝีมือฉกาจ (เคยมีคนเรียกผมแบบนี้นะ ไม่ได้คิดเองเออเองนะครับผม) ลงแข่งที่ไหน เมื่อไหร่ ต้องได้รางวัลมาครอง ไม่อันดับ1ก็ไม่เคยเกิน3 ครับ ไม่ได้โม้นะ อย่ามาทำหน้าหมั่นไส้ผมแบบนี้สิ ให้ตายเหอะ ก็คนมันเก่ง แถมยังหล่อ รวย นิสัยก็ดี๊ดี ไม่มีที่ติเลยนะครับ อ๊า! ฟ้าจะผ่าไหมเนี่ย แหะๆ
วันนี้ผมได้มีโอกาสไปแข่งสนามมืดมา ไอ้สนามมืดที่ว่าไม่ใช่ว่าไม่เปิดไฟแข่งกันนะ แต่เป็นสนามแข่งรถที่เข้าไปได้เฉพาะสมาชิกพิเศษ คล้ายๆ พวกตลาดมืดอะไรพรรคนั้นแหละ การแข่งขันดุเดือดชนิดที่เรียกได้ว่าแทบจะเอาชีวิตไปทิ้งกันเลยทีเดียว เดิมพันด้วยเงิน ผู้หญิง สิ่งของผิดกฎหมาย สินค้าเลี่ยงภาษี หรือไม่ก็แค่ศักดิ์ศรี วันนี้ผมลงแข่งแล้วได้เงินจำนวนมหาศาลมา แต่ไอ้ผมน่ะก็รวยล้นฟ้าอยู่แล้ว เงินพวกนั้นน่ะก็แค่จิ๊บๆ ผมเลยโทรหาไอ้พวกนี้มาเลี้ยงเหล้าพบปะสังสรรค์กันหน่อย ตั้งแต่แข่งแม็ตสุดท้ายก็ไม่ได้เจอกันเลย ที่ผ่านมาก็บอกว่ายุ่ง แต่พอบอกว่าจะเลี้ยงเหล้ามันเล่นยกโขยกกันมาทั้งก๊ก
มันน่าเจ็บใจไหมล่ะครับ!
“พวกช้านกาบก่อนน๊า~” พวกมันโบกมือลาแล้วเดินแยกไปอีกทาง
“เออๆ แล้วเจอกันใหม่” ผมโบกมือตอบแล้วหันหลังกลับเดินแยกไปอีกทาง ผมไม่ได้ดื่มมากจึงไม่ได้เมาหมดสภาพเหมือนเจ้าพวกนั้น ผมยังขับรถกลับคอนโดไหว แหม! ถึงจะเมาหนักแค่ไหนก็กลับได้สบายๆ ฝีมือซะอย่าง
อะฮ้า! ผมยังไม่ได้แนะนำตัวเองใช่ไหมว่าผมเป็นใครนอกจากโม้เรื่องแข่งน่ะ โด่! ทำไมไม่ถามกันละ เดี๋ยวจะงอนๆ (มันจะปัญญาอ่อนไปถึงไหน) ผมชื่อ แวมพ์ อุ๊ย! นั่นแนะ! ชื่อเท่ห์ใช่ไหมล่ะ ไม่ใช่แค่ชื่อนะ คนก็เท่ห์ด้วย อิ๊วๆ ตอนนี้อายุก็ อืม... ไม่อยากจะเอ่ยถึง บอกแค่ว่าเรียนอยู่ปีสุดท้ายก็แล้วกัน
“เออๆ ลู้แล้วน่า!” เสียงผู้หญิงดังขึ้นในจังหวะที่ผมกำลังเดินผ่านข้างผับที่เป็นมุมสำหรับให้คนสูบบุหรี่และคุยโทรศัพท์เพื่อเดินไปเอารถที่จอดไว้ด้านหลังผับ “ม่ายด้ายมาว!”
ผมหยุดเดินแล้วมองไปที่เธอคนนั้นอย่างช่วยไม่ได้ อ๊า! ให้ตาย แม่เจ้าเว้ย ทำไมหุ่นดีแบบนี้
ผมไล่สายตาตั้งแต่รองเท้าส้นสูงสีเนื้อ ขายาวๆ ที่ปกปิดด้วยเอี๊ยมยีนส์ขายาวสีเข้มแต่ปล่อยสายข้างขวาออก เผยให้เห็นหน้าท้องเรียบสวย ผมกลืนน้ำลายลงคอพร้อมกับเลื่อนระดับสายตาขึ้นไปอีก เสื้อกล้ามสีดำสกรีนตัวอักษรภาษาอังกฤษสีขาวเท่ห์ๆ ตัวสั้นเล็กนิดเดียวรัดหน้าอกหน้าใจโชว์ขนาดคัพเต็มไม้เต็มมือเล่นเอาอารมณ์ของผมพุ่งปรี๊ด! ผิวขาวๆ เนียนๆ ลำคอระหง ผมสีน้ำตาลเข้มดัดลอนยาวกำลังพอดี คางเรียวยาว ริมฝีปากบางเล็กน่าจูบ แก้มใส จมูกโด่งเรียวเล็ก ดวงตากลมโต คิ้วโก่งสวย ทุกอย่างดูเหมาะเจาะราวกับจัดวาง
ถ้าผมเป็นผู้กำกับหนัง18+นะจะสั่งรับเธอคนนี้เป็นนักแสดงในสังตัว เฮ้ย! สังกัดเลย
“ก้อบอกว่าม่ายด้ายเมางาย ฟางม่ายลู่เลื่องเลอเฮีย!” เสียงยานเป็นบราใช้นานพันปีแบบนี้เนี่ยนะบอกว่าไม่ได้เมา
ผมลอบยิ้มกับท่าทางดื้อรั้นเอาเรื่องของเธอ เธอกำลังพยายามบอกใครบางคนที่คุยโทรศัพท์ด้วยว่าไม่ได้เมา แต่ทั้งอาการและน้ำเสียงของเธอบ่งบอกชัดๆ ว่าเมาแน่ๆ แถมยังเมาหนักมากด้วย
“เออๆ จาลีบกาบ!” เธอบอกเสียงดังพร้อมกับทำท่าหัวเสียก่อนจะวางสายไป “อะลายก็ม่ายลู้ วุ่นวายอยู่ด้าย”
เธอเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกงก่อนจะหันมามองทางนี้ที่ผมยืนมองเธออยู่ อุ๊ย! แบบนี้เธอก็รู้น่ะสิว่าผมกำลังจ้องเธออยู่ อ๊า! โดนจับได้ว่าแอบมองเนี่ยน่าอายนะ แต่ไม่ใช่ผม ผมด้านอ่ะ มีของดีให้มองก็มองครับ
เมื่อเราสบตากันผมก็มีอาการ ~อ๊า อี ยา อี ยา... อ๊า อี ยา อี ยา...~ สักพักเธอก็มองซ้ายมองขวามองกลับไปด้านหลังของตัวเองแล้วหันกลับมาก่อนจะขมวดคิ้วยุ่งๆ เธอชี้นิ้วเรียวๆ ใส่หน้าอกตัวเองเล่นเอาผมมองตามตาแทบจะทะลักออกมา ยัยนี่ไม่ได้แต่งตัวโป๊อะไรแต่มันดึงดูดสายตาให้มองเอามากๆ ทั้งอยากจับ อยากขยับ โอ๊ย! คิดแล้วอนาดตัวเอง โรคจิตวิปริตชิบหาย!
“นายมองช้านทามมาย!” เธอถามเสียงยาน
“เปล่า!” ผมตอบแทบจะทันทีก่อนจะเดินต่อไปถ้าไม่ติดที่ว่ายัยนี่เรียกเอาไว้ก่อน
“เดี๋ยวๆ จะมาเปาด้ายง้าย ก็นายอ่ะมองช้านอยู่”
“ก็บอกว่าเปล่าไง” ผมบอกอีกครั้งแล้วทำท่าจะเดินต่อไป เธอคนนั้นบ่นอะไรไม่รู้ออกมาสองสามคำก่อนจะทำหน้าพะอืดพะอมกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “มีปัญหาอะไรเนี่ย”
“อะ! กร๊วก!!!”
ผมหลับตาปี๋เพราะไม่อยากเห็นภาพอันน่าสะอิดสะเอียดเมื่อยัยนี่โกงคออ้วกใส่ต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆ ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาดูเมื่อเสียงอ้วกเงียบหายไปแล้ว
“แหวะ!” เธอส่ายหน้าไปมาทำให้ผมเผ้าพะรุงพะรังไปหมด นี่จะโดนอ้วกไหมล่ะเนี่ย น่าขยะแขยงชะมัด “อ้ายพวกบ้า แก้งกานชาดๆ” เธอใช้หลังมือเช็ดปากลวกๆ ก่อนจะสะบัดหน้าขึ้นมาเหวี่ยงผมยุ่งๆ ไปด้านหลังแล้วยืนค้ำเอวอยู่ตรงนั้นพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
แล้วรู้อะไรไหม ผมกำลังจะทำอะไร... ผมเดินไปที่รถแล้วเดินกลับมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับมีขวดน้ำติดมือมาด้วย แล้วผมก็คาดการณ์ไม่ผิดเพราะยัยขี้เมายังยืนอยู่ที่เดิมในท่าเดิมแต่ดูเหมือนตาจะปิดอยู่รอมร่อ ผมเดินเข้าไปใกล้เธอที่ทำท่าจะอ้วกแต่ไม่อ้วก กลิ่นเหล้าจากตัวเธอนี่หึ่งเชียว ซัดหนักกว่าผมเสียอีก ผมสะกิดไหล่นุ่มๆ ของเธอทำให้เธอค่อยๆ หันมา
“อะราย!?”
“น้ำ” ผมบอกพร้อมกับยื่นขวดน้ำไปให้เธอ เธอรับมันไปแล้วนั่งลงกับพื้นก่อนจะเปิดฝาออกแล้วกรอกน้ำใส่ปาก
อ๊า!!! ยัยนี่ตั้งใจจะยั่วผมใช่ไหม ใช่ไหมๆ
เพราะความเมาทำให้เธอควบคุมมือไม่ค่อยได้ ผลที่ตามมาคือน้ำที่ควรจะไหล่ลงสู่ปากของเธออย่างเดียวกลับไหล่ลงไปตามลำคอ ไหปลาร้า เนินอก และมันก็ไหลลงต่ำ....
เซ็กซี่โคตร!
เธอเทน้ำจนหมดขวดแล้วขว้างขวดเปล่าทิ้งไป “อะรายเนี่ย หนาวชะมัด”
จะไม่ให้หนาวได้ยังไงล่ะ ตอนนี้ช่วงบนของเธอเปียกไปหมด แถมเนื้อผ้ายังแนบเนื้ออีก อื้ม! หน้าอกกำลังดี เฮ้ย! คิดเปิดเผยแบบนี้ได้ไงวะเรา
“หนาว...” เธอเอ่ยเสียงแผ่วเบาราวกับสติที่มีอันน้อยนิดกำลังจะหมดไป
ผมเดินไปนั่งยองๆ ตรงหน้าเธอแล้วยิ้มกับใบหน้าสวยที่กำลังอ่อนแรง “ให้กอดเอาไหม จะได้อุ่นๆ”
“กอด... มากอดกาน...” แล้วเธอก็โผเข้ากอดผม ไอ้ผมที่อ้าแขนรออยู่แล้วก็ยิ้มกริ่ม ใบหน้าของผมสัมผัสกับไหล่เนียนนุ่มหอมๆ ทำเอาสติกระเจิง ความคิดลามกทั้งหลายกำลังบังเกิดขึ้น
ถ้าเกิดผมได้สัมผัส ถ้าเกิดผมได้จูบ ถ้าเกิดผมได้... อ๊า! คงจะฟินละมั้ง
เอาแล้วไง ไอ้ตอนแรกกะแค่จะเอาน้ำให้ก็จะไป แต่นี่... ผมกำลังทำอะไร มันจะบาปหรือเปล่าวะถ้าจะหิ้วยัยนี่กลับไปด้วย หน้าตาท่าทางเหมือนจะอายุยังน้อย จะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์ไหมเนี่ย แต่เรื่องนั้นช่างมัน ตอนนี้ผมรู้สึกอยากมากๆ
“กลับคอนโดกับฉันนะ” ผมเอ่ยชวนเบาๆ ที่ข้างหูของเธอ คนตัวเล็กกว่ารีบพยักหน้าหงึกๆ ผมแสยะยิ้มร้ายๆ ก่อนจะออกแรงอุ้มเธอขึ้นมาจากพื้น ยัยนี่ตัวเบาแหะ แล้วหน้าอกกับก้นนิ่มๆ เนี่ยจะหนักซักเท่าไหร่กัน ฮิฮิ ทะลึ่งแล้วเรา
ผมเปิดประตูรถด้านข้างคนขับแล้วยัดร่างยัยตัวเล็กเข้าไปอย่างง่ายดายก่อนที่เธอจะหลับไป พอผมเข้ามาในรถประจำตำแหน่งคนขับมือถือของคนข้างๆ ก็ดังขึ้น ผมเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของเธอด้วยใจตุ้มๆ ต่อมๆ ก่อนจะคว้ามือถือของเธอออกมาอย่างรวดเร็ว พอเห็นหน้าจอที่มีรายชื่อโทรเข้าพร้อมกับรูปของผู้ชายคนหนึ่งปรากฏขึ้นมาผมถึงกับชะงักไป
‘1-wan’
นี่มันไอ้วันวาน ศัตรูตลอดกาลของผมนี่นา ผมหันขวับไปมองร่างคนไร้สติด้วยความสงสัย ยัยนี่เป็นอะไรกับมัน แฟน? หรือแค่เพื่อน? ผมอยากจะรู้จริงๆ ถ้ามันรู้ว่าผมอยู่กับยัยนี่มันจะทำยังไงน๊า~ ผมยิ้มเยาะแล้วจัดการตัดสาย ปิดเครื่อง แล้วริบมือถือเครื่องนี้เอาไว้ก่อนจะสตาร์ทเครื่องแล้วมุ่งหน้าสู้คอนโดของตัวเอง
ไม่ใช่แค่เครื่องยนต์นะที่ร้อน ไอ้เครื่องล่างของผมมันก็ร้อนด้วย ไม่หมดแรงไม่หยุดแน่ หึๆ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ลุ้นตอนต่อไปค่ะ
อึ้ม!
เป็นกำลังใจให้นะคะ รีบอัพต่อน้า
อิอิ