เสียงเรียกร้องจากหัวใจ

เนื้อเรื่อง

เสียงเรียกร้องจากหัวใจ
    เสียงนกนานาชนิดที่ส่งเสียงร้องก่อนที่จะบินสู่รวงรัง ทำให้ ปาน คิดถึงเขาขึ้นมา มันรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่เธฮเคยได้รับจากเขา จนทำให้เธฮรู้สึกว่าเขาคือมารร้ายที่คอยตามรังควานเธอไม่รู้จักสิ้นสุด แต่บางครั้งเธฮก็นึกขำตังเองเหมือนกัน ไม่รู้ว่าเธอทำอะไรลงไปและอะไรที่ทำให้เธอเปลี่ยนไปมากขนาดนี้
    เมื่อสองปีก่อน ปานได้รู้จักเขาโดยบังเอิญที่สวนสาธารณะใกล้ๆบ้านเธอนี่เอง ขณะที่เธอกำลังคุยกับป้าอวบที่เพิ่งมาจ่ายตลาด เขาก็โผล่เข้ามาจนทำให้ ของที่อยู่ในมือปานหล่นกองบนพื้นอย่างไม่เป็นท่า แต่แทนที่เขาจะช่วยเก็บหรือขอโทษ แต่ไม่มีเลย เขาแค่หันมายิ้มให้ปานแล้วก็เดินออกไป ปานรู้สึกหมั่นไส้นายหน้าจืดนั่นอย่างบอกไม่ถูก
“นี่นายเดินจนคนเขายังไม่รู้จักขอโทษ แล้วยังมายิ้มให้อีก ทำเป็นหล่อนักหล่ะ” ที่พูดมาก็แค่ในใจเท่านั่นหล่ะ ปานอ่อนเกินที่จะพูดอย่างนี้กับใคร
    ปานเดินกลับบ้าน ด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะพึงประสงค์สักเท่าไร นึกในใจว่าถ้าเจอหน้านายคนนั้นอีก ปานจะทำยังไง แต่แล้ว ไม่รู้ว่าสวรรค์จะเข้าข้าง หรือ อยากแกล้งปานกันแน่ ปานเจอนายคนนั้นอีกครั้ง แต่เปลี่ยนไปตรงที่ว่า ครั้งนี้ปานกลับเป็นฝ่ายเดินชนนายคนนั้นเข้า
“นี่เธฮเดินหัดดูตาม้าตาเรือบ้างซิ” ชายหนุ่มพูดทั้งที่เขาก็ไม่เจตนาสักเท่าไร ปานเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มด้วยความหมั่นไส้ เธออยากจะตะโกนออกมาดังๆ แต่ก็มีอะไรบางอย่างที่สะกดเธอไว้ ไม่ใช่ความหล่อของเขาหรอกนะ แต่เป็นหนังสือที่เขาถืออยู่ต่างหาก
“เพื่อนยาก จอห์น สไตน์เบ็ค.......”ปานมองหนังสือเล่มนั้นตาไม่กระพริบก่อนที่จะหันมามองหน้าชายหนุ่ม
“ขอซื้อต่อได้ไหม เราอยากได้” ปานอ้อนวอนทำเอาเธฮรู้สึกจะคลื่นไส้ตัวเอง ก่อนที่จะมองชายหนุ่มด้วยสายตาน่าสงสาร และรอคอยคำตอบ
“อยากได้หรือ หนังสือนี่นะ มันเก่ามากจะเอาไปทำไม” เขาพูดดูเหมือนว่าเขาไม่ต้องการหนังสือเล่มนั้นเลย ปานไม่พูดได้ทำตาละห้อย
“อยากได้มาก หรือ เราให้ก็ได้ ว่าแต่เธอชื่ออะไร เราชื่อ กร” เขาพูดพร้อมๆกับยื่นหนังสือให้ปาน มองหน้าปานตาไม่กระพริบ
“เราชื่อปาน ขอบใจมากนะนายเอ่อ กรพักอยู่ที่นี่หรือ” ปานพูดแต่ใจเธอจดจ่อที่หนังสือมากกว่า
“ใช่เพิ่งย้ายมา เอ่อไปก่อนนะ” ชายหนุ่มเดินออกไปทิ้งให้ปานหลงดีใจกับของสะสมใหม่ของเธอ
    ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาปานกับกรก็เจอกันบ่อยขึ้นทุกวัน บางครั้งปานรู้สึกว่าบังเอิญ แต่บางครั้งรู้สึกว่าเขาพยายามทำให้บังเอิญมากกว่า บ่อยครั้งที่กรทำเป็นมาทำธุระแต่ก็มาดักรอปานที่หน้าห้องพัก ปานสนิทกับกรอย่างไม่รู้ตัว จนรู้สึกว่ากรมีอะไรบางอย่างที่เหมือนกับปานมาก แต่ในความรู้สึกนั้นปานเชื่อว่าต้องมีอะไรซ่อนอยู่
    วันนี้เป็นวันเกิดของปาน ปานไม่เคยบอกกรเลยปานอยากรู้ว่าสิ่งที่ปานไม่ได้บอกเขาจะรู้ไหม
“นี่ปาน กรนะวันนี้ไปทานข้าวข้างนอกไหม กรจะแนะนำใครให้รู้จัก” ปานหน้าเศร้าไปทันทีเมื่อสิ่งที่เธอได้ยินไม่ใช่เธอเป็นตังนำเรื่องกลับเป็น ใครคนนั้นที่กรจะแนะนำให้เธอรู้จักต่างหาก ปานคิดอยู่นานก่อนที่จะตอบ
“กรไปเหอะปานไม่ว่าง” ปานตอบทั้งที่ปานก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครคนนั้นคือคนสำคัญของกรหรือเปล่า
“ว้าเสียดายจัง งั้นกรจะซื้อขนมมาฝากนะ” เขาพูดจบ ก่อนที่จะ ค่อยเงื้อมือมาปิดประตูให้ปาน ปานได้แต่ยิ้มๆทั้งที่ในใจปานอาบโชกด้วยน้ำตา ปานรู้สึกว่าเธฮกำลังจะหลงรักกรเข้าแล้ว ปานรู้สึกสงสารตัวเอง อะไรกันกรเขามีคนรักแล้ว แล้วทำไมปานยังรักเขาอีก ปานคิดไปเองว่า “คนที่กรจะแนะนำให้รู้จักคือคนรักของกร และนี่ก็คงเป็นรักครั้งแรก และการอกหักครั้งแรก มั้ง” ปานคิดในใจ   ก่อนที่จะหลับไป
    รุ่งเช้า ปานก็ต้องสะดุ้งตื่นก่อนเวลาอันควร เมื่อมีเสียงใครคนหนึ่งมาเคาะประตู ปานเอื้อมมือไปหยิบแว่น ก่อนที่จะเงยไปดูนาฬิกาแขวนที่ผนัง “เพิ่งจะ หกโมงเองใครกันนะ” ปานบ่นกับตัวเอง ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตู “เอ้า กรมีธุระอะไรหรือ มาแต่เช้าเชียว” กรมีสีหน้าที่ไม่ค่อยสบายใจ ก่อนที่เขาจะสลัดความรู้สึกบนใบหน้านั้นทิ้งไป “ขอโทษนะปาน ที่มาปลุกแต่เช้า กรมีเรื่องให้ช่วยนะ เอ้อนี่กรซื้อมาฝาก” กรยื่นขนมในถุงให้ปานและรอคำตอบ ปานไม่รู้ว่ากรมีเรื่องอะไรแต่ปานคงทนเห็นเพื่อนที่เธอรู้สึกดีด้วยไม่สบายใจอย่างนี้ไม่ได้ “เรื่องอะไรหล่ะที่ทำให้กรไม่สบายใจได้ขนาดนี้ ปานไม่ช่วยไม่ได้แล้ว” กรมีสีหน้าดีขึ้นก่อนที่จะจับมือปานขึ้นมา  “ปานขอบใจนะมีปานคนเดียวที่เข้าใจกร” “รู้ขนาดนี้แล้วทำไมไม่รู้บ้างนะว่าปานคิดยังไงกับกร” ปานก็ได้แค่คิดในใจเท่านั้น ปานรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอเกินที่จะยอมรับหากสักวันกรพาคนที่เขารักมาแนะนำให้เธอรู้จัก
    กรพาปานมาที่สวนสาธารณะ และเขาทำท่ารอใครสักคน ปานสงสัยแต่เธอไม่มีความกล้าพอที่จะถามกร แล้วนับประสาเล่าที่เธอไม่กล้าบอกกรสักทีว่าเธอคิดยังไง กรเห็นว่าปานรอนานจึงชวนปานคุย “ปานจะกินอะไรก่อนไหมเขาคงยังไม่มา” ปานพยายามทำสีหน้าให้ปกติที่สุด “ที่กรพาปานมานี่มาหาใครหรือ พอจะบอกปานได้ไหม” กรลังเลสักครู่จึงบอกปาน “คือกรแอบชอบคนคนหนึ่งเขาชอบมาที่นี่บ่อยๆ เขาชื่อนก เขาชอบมาที่นี่เราเจอกันครั้งแรกที่นี่ นกเขาชอบมาดูนกบินกลับรังตอนเย็นหนะ” กรพูดอย่างดีใจก่อนที่จะหันหาใครคนนั้นที่เขารอแต่เขาไม่รู้เลยว่าคนที่เขาพามาด้วยรู้สึกยังไง แต่ปานก็กลับเกลื่อนความรู้สึกนั้นได้อย่างดี เธอรู้สึกว่าเธอแสดงละครตบตากรได้อย่างสมจริง แต่ที่เธอตบตาไม่ได้คือใจตัวเองต่างหาก “เอ่อกรที่นี่มันมีนกบินกลับรังด้วยหรือไม่เห็นมีนกเลย” กรแอบยิ้ม “กรก็เคยถามนกนะ นกตอบว่าก็นกพิราบไง มันจะบินกลับวัดในตอนเย็น และผ่านตรงนี้พอดี” กรพูดโดยเขาไม่นึกเลยว่าคนข้างตัวรู้สึกอย่างไปจากที่นี่เต็มทน และปานก็ไม่สามารถทนดูคนที่กรจะให้เธอรู้จักได้ “กรขอโทษนะ ปานมีนัดต่อนะ ปานขอตัวก่อน” กรทำหน้าผิดหวัง “ไปเถอะปาน เดี๋ยวเอาไว้วันหลังกรจะแนะนำให้ปานรู้จักนกใหม่นะ” ปานเดินออกไปอย่างนึกเสียดายที่ไม่ได้เห็นหน้าคนที่กรรักแต่ปานเองก็คงทนมองหน้าใครคนนั้นของกรไม่ได้แน่ ขณะที่ปานกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้นปานก็เดินชนคนร่างยักษ์คนหนึ่งจนทำให้เธอล้มอย่างไม่เป็นท่า ก่อนที่ปานจะลุกขึ้นคนๆนั้นก็รีบมาประคอง ปานต้องมองหน้าคนๆนั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้...........โอ้แม่เจ้าอะไรกันนี่ ปานคิดในใจ เพราะคนที่มาประคองเธอนั้นเป็นผู้ชายร่างยักษ์ แต่ทว่าเขาเป็นคนที่หากจะเรียกอย่างสุภาพว่า เพศที่สาม  เขายกปานขึ้นก่อนที่จะทำเสียงเล็ก แล้วกล่าวขอโทษปานแล้วเดินออกไป ปานนึกในใจถ้าเขาเป็นผู้ชายคงหล่อมาก แต่ทำไมนะเขาคิดยังไงถึงได้เลือกเป็นเพศที่สาม ปานคิดไปก่อนที่จะมุ่งหน้าสู่บ้านของเธอ
    หลังจากนั้นมากรก็ไม่ค่อยจะมาหาปาน ทำให้ปานรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูกก่อนที่ปานจะตัดสินใจไปหากรที่ห้อง แต่เธอก็พบว่าไม่มีใครอยู่ปานจึงตัดสินใจริกรอยู่ที่หน้าประตู จนเช้าป้าอวบผ่านมาเจอปานเข้าจึงปลุกปาน “ปานมานอนอยู่นี่ได้ไง มาหากรหรือกรมันไม่กลับห้อง 2-3 วันแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าไปไหน เอ่อเมื่อกี้น้าของปานโทรมา บอกว่าแม่ไม่สบาย ให้ไปเยี่ยมหน่อย ป้าไปก่อนนะ” “ค่ะ” ปานพูดแล้วลุกขึ้นเดินโซเซไปที่ห้อง
    “น้านี่ปานนะแม่เป็นไงบ้างคะ”
“ปานแม่ปานหนะหมอบอกว่าแกสุขภาพไม่แข็งแรงและยังเป็นโรคความดันต่ำ กับเบาหวานอีก หมอว่าต้องมีคนคอยดูแลใกล้ชิด น้าก็ไม่ค่อยมีเวลา น้าอยากให้ปานมาอยู่ดูแลแม่ นะปานนะ”
“ค่ะน้าปานจะกลับไปอยู่บ้าน เอาเป็นว่าอีกสัก 4-5 วันปานจะกลับไปนะ สวัสดีค่ะ”
ปานวางหูลงก่อนที่จะรีบไปที่ทำงานและจัดการทุกอย่าง  
    วันต่อมาปานรีบเก็บของ แต่ปานก็นึกขึ้นได้ว่า เธอยังไม่ได้ลากรเลย เธอจึงรีบไปที่ห้องกรเพื่อบอกลาและบอกความรู้สึกที่อยู่ในใจ ทั้งที่ก็ยังลังเลอยู่มาก ทันที่ทีปานจะเคาะประตูห้องกร ปานก็ต้องชะงัก เพราะปานได้ยินเสียงคนในห้องคุยกัน ปานนึกในใจว่ากรคงมีแขก จึงเลี่ยงที่จะเดินเข้าไป แต่ในใจปานก็คิดไปต่างๆ นานา ว่าคนในห้องเป็น นก คนที่กรรักหรือเปล่า แต่แล้วปานก็ตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป ปานคิดว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ช่างมัน เพราะว่าใจของปานมันเรียกร้องอย่างนี้นี่นา แต่แล้วสิ่งที่ปานเห็นอยู่ตรงหน้า ทำให้ปานแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง  นั่นคือ กรกับผู้ชายร่างยักษ์ที่เธอเจอในสวนสาธารณะ นอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง ปานยังไม่ทันได้พูดอะไร ชายร่างยักษ์?ก็ตะโกนกรี๊ดวี๊ดว๊าย ขึ้น  ปานได้แต้อึ้ง แต่ในที่สุดปานก็เรียกสติกลับมาได้ ขณะที่กรกำลังปลอบชายร่างยักษ์คนนั้น ปานก็พูดขึ้นอย่างสลดใจ “อะไรกันกรที่กรบอกว่านกคนที่กรชอบคือ ไอ้กระเทยควายนี่นะหรือปานไม่อยากจะเชื่อ” ชายร่างยักษ์สวนขึ้นทันที “ว๊ายนี่ ยายแว่น อยากมาเรียกฉันอย่างนั้นนะย่ะ อย่างน้อยฉันก็หา ผัว ได้ไม่เหมือนแก แล้วกรก็รักฉันด้วย ใช่ม๊ะจ๊ะที่รัก” กรไม่พูดอะไร ปานระเบิดความโกรธออกมาความเป็นคนอ่อนแอตกใจวิ่งหายไปไหนหมดแล้วก็ไม่รู้ “นี่ เธอ อีกระเทยควาย ถึงฉันจะหาผัวไม่ได้ แต่ฉันก็ไม่เคยทำอะไรบัดสีบัดเถลิง กลางวันแสกๆ โธ่ เอ๊ย น่าสมเพชนะ แปลงเพศก็ไม่ แล้วนี่มาทำ ........ ไม่อยากจะพูด ทุเรศที่สุด เอ่อนี่กรผู้หญิงดีๆหาไม่ได้แล้วหรือไงถึงได้มาเอาไอ้กระเทยควายนี่ รู้ไหมว่ามันทุเรศที่สุด”  ชายร่างยักษ์ ไม่พูดอะไรได้แต่อ้อนกร แล้วก็ร้องกรี๊ดๆ จนคนข้างๆห้องมามุงดู กรได้แต่ทำหน้าจ๋อยก่อนที่ปานจะระเบิดทุกอย่างออกมา “เจ้าข้าเอ่ยมาดูอะไรนี่เร็วคนอะไรทำบัดสีกลางวันแสกๆ มาดูไอ้พวกไม้ป่าเดียวกันเร็ว” คนที่ได้ยินแห่มามุงดู ก่อนที่ปานจะเดินออกมา แล้วเก็บของขึ้นรถ มุ่งหน้าสู่บ้านเกิด ปานนึกแล้วมันตลกจนอยากหัวเราะดัง แต่ลึกๆปานก็นึกสงสารกรเหมือนกัน แต่นั่นก็ทำให้ปานรู้ว่าบางทีสิ่งที่เราเห็นอาจไม่เป็นอย่างที่เราคิดก็ได้ และนั่นก็เป็นภาพที่ตามหลอกหลอนเธอมาตลอด สองปี   และนั่นก็เป็นรักครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของปาน เพราะเสียงเรียกร้องจากหัวใจของเธอแท้ๆทำให้เธอตาสว่าง  นึกแล้วก็น่าขำอยู่ไม่น้อย ปานอยากรู้ว่าหลังจากนั้นกรและชายร่างยักษ์คนนั้นจะเป็นยังไงแต่ไม่ต้องคิดมาก เราคงจะนึกภาพออก