[Fic HxH : Hunter x Hunter] CHECKMATE

ลำดับตอนที่ #48 : Chapter 36 | ปริแตก

♝

Chapter 36

‘ถ้าจะโทษ ก็โทษพ่อที่แสนดีของตัวเองไปก็แล้วกัน’

‘คิดว่าที่ถูกดักทางขนาดนี้มันเพราะใครกันล่ะ หืม?’

..............

........

......

...

แกร๊ก

เสียงเปิดประตูแผ่วเบาพยายามไม่ให้รบกวนร่างเล็กที่นอนอยู่ด้านใน ใบหน้าสวยคมที่หอบเล็กน้อยจากการเร่งเดินทางตรงดิ่งไปหาคนบนเตียงสีขาวสะอาด กลิ่นยาฆ่าเชื้อและยาอื่นๆ ปนกันจนฉุนจมูกไปหมด

น้องสาวของเธอนอนอยู่ตรงนั้น

ฟีโอนิกซ์คนพี่หันไปมองคนข้างเตียง เป็นซีริลที่นั่งอยู่ข้างเสาให้น้ำเกลือ พี่ชายผมสั้นประบ่ามีอารมณ์และท่าทางไม่สู้ดีนักเมื่อต้องมาอยู่เฝ้าคนที่ตนขยาดกลัว

จนกระทั่งฟีโอนิกซ์คนน้องเดินตามหลังเข้ามา

“พี่เซ็นโคคุกำลังเฝ้าเซ็นจิอยู่ห้องข้างๆ” ฟีโอกระซิบพลางหันไปมองคนบนเตียง “และข่าวร้าย แม่ใหญ่กำลังเดินทางมา คงถึงในอีกไม่กี่นาทีนี้”

พี่น้องร่วมสายเลือดมองหน้ากันอย่างรู้กัน

ก่อนฟีลผู้มีผมปลายแดงจะชะงักเล็กๆ ร่างผอมเพรียวในชุดรัดรูปเดินเข้าไปใกล้ มือเธอแตะราวกั้นข้างเตียง

“ตื่นแล้วเหรอคุเรฮะ รอบนี้หลับไปแป๊บเดียวเองนะ”

ใช่ แป๊บเดียวจริงๆ เพราะทุกอย่างมันผ่านไปแค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง

“...”

ดวงตาสีแดงแซมอำพันขยับเชื่องช้า ฟีลลอบแปลกใจเล็กน้อยเมื่อแววนัยน์ตาของน้องสาวหม่นหมองลงไปเยอะจนน่าตกใจ

คุเรฮะขยับใบหน้ามองรอบตัวทั้งที่ยังไม่ลุกขึ้นนั่ง ห้องสี่เหลี่ยมขาวปลอดช่างสะอาดบริสุทธิ์จนน่าคลื่นไส้ ดวงตาไร้แววเหลือบมองข้างหมอนที่ตนหนุนอยู่ ผมสีดำของเธอยาวสยายกลับมาเท่าเดิม และ...

สีแดง ปลายผมของเธอเริ่มมีสีแดงแซมขึ้นมา

“ผู้สืบทอดสองคนโดนรุมโจมตีพร้อมกันในวันเดียว พ่อเขาหัวเสียน่าดูเลยล่ะ” ฟีโอนั่งลงบนโซฟายาว มือข้างนึงขยับนิ้วโป้งชี้ไปยังห้องข้างๆ เป็นนัยว่าอีกคนอยู่ข้างกันนี่เอง

“เฮอะ ...”

ทุกคนในห้องเงียบกริบ เสียงแค่นหัวเราะในลำคอของคนที่นอนอยู่นั้นช่างเย้ยหยันต่อทุกอย่าง ฝ่ามือที่ต่อเข้ากับสายน้ำเกลือยกขึ้นมาปิดใบหน้าครึ่งบน เนื้อตัวสั่นระริกราวกับกลั้นหัวเราะ

ฟีลเริ่มแสดงความกังวล เธอทำท่าจะแตะตัวน้องสาว

“คุเรฮะ...”

“ออกไป”

ไม่เพียงแค่น้ำเสียงเย็นเยียบที่บาดลึกที่เปลี่ยนขวับในเสี้ยววิ แต่จิตสังหารที่แผ่ออกมาเองก็ทำทุกคนเผลอก้าวถอยหลัง ซีริลแม้จะโตเป็นวัยรุ่น แต่ด้วยความกลัวที่มีอยู่เดิมทำให้เขาตัวสั่นเทา ได้แต่นั่งเหงื่อตกอยู่บนเก้าอี้ที่ใกล้ที่สุดอย่างลุกไม่ไหว

“คุเรฮะ เป็นอะไรน่ะ—”

คำพูดถามไถ่ของฟีลหยุดลงเมื่อบานประตูถูกเปิดเข้ามา เป็นร่างของผู้อำนาจสูงสุดของคราวน์ ใบหน้าเคร่งเครียดของเชสเตอร์จับบรรยากาศที่ผิดปกติได้ตั้งแต่ยังเดินมาไม่ถึงหน้าห้อง

จิตสังหารในห้องเพิ่มสูงขึ้นจนหลายคนเผลอกลั้นหายใจ

ดวงตาสีแดงก่ำมองลอดหว่างนิ้วตรงมาที่บุคคลหน้าประตู ยิ่งอีกฝ่ายก้าวเข้ามาใกล้มากเท่าไหร่ จิตสังหารที่อบอวลไปทั่วห้องก็ยิ่งทวีคูณมากเท่านั้น -- พวกฟีลและซีริลขยับตัวเข้าหากัน หลบฉากออกมามองทุกอย่างเท่าที่จะห่างได้

ร่างสูงเดินมาถึงปลายเตียง มือหนาล้วงเข้าสาบเสื้อ

“พ่อเจอเจ้านี่ในช่องเก็บอาวุธของลูก”

มีดไวเปอร์ที่เธอเก็บไว้

“ทำไมลูกถึงมีมันได้”

ลูกสาวคนเล็กค่อยๆ วางฝ่ามือลงข้างตัว ก่อนจะยันตัวเองขึ้นมานั่งประจันหน้ากับคนตั้งคำถามด้วยแววตาที่บีบอัดด้วยความรู้สึกมากมาย นั่นทำให้เชสเตอร์เผลอกำมีดในมือแน่นขึ้น

สำหรับเขา แววตาอันแสนอ่านยากของลูกสาวนั้นเป็นสัญญาณที่ดี แต่ไม่ใช่กับดวงตาที่มีทั้งคำถามและคำตอบหลายอย่างปะปนอยู่ในนั้น

ริมฝีปากซีดที่มุมปากช้ำกำลังขยับเอ่ย—

“เพราะมันเป็นพวกเดียวกับไอ้คนทรยศนั่นไงล่ะ”

เสียงอันเย่อหยิ่งแทรกขึ้น -- ร่างระหงของหญิงสาวผมสีน้ำเงินรวบเป็นมวยแล้วปล่อยยาวยืนเชิดหน้า รองเท้าส้นสูงดังกระแทกส้นเข้ามา เธอผลักไหล่ของผู้นำคราวน์ออกไปเพื่อจะมองเด็กสาวบนเตียงให้เต็มตา

นังเด็กตายยากประจำตระกูลนี้

“หลักฐานทนโท่ขนาดนี้ยังจะต้องถามอะไรอีก” นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มมองร่างเล็กบนเตียงที่ส่งสายตาไม่เป็นมิตรกลับมาชัดเจน “อ้อ… ลืมไป นังเด็กนี่มันลูกรักของคุณนี่เชส ทำอะไรก็ไม่ผิด”

“คุณหยุดกล่าวหาคุเรฮะสักที ผมจะเป็นคนคุยกับลูกเอง”

ร่างสูงแตะเอวคอดเบาๆ พลางออกแรกดันออกไปอย่างไม่จริงจัง ต่างจากลูกอีกสามคนที่ตอนนี้พากันไปนั่งซุกกันบนโซฟาแล้วปิดปากฉับ ใบหน้าสวยตวัดมองอย่างไม่พอใจ

“ลูก ของคุณ” เธอดึงเสียงสูง “แล้วลูกของฉันที่นอนไม่ได้สติอยู่อีกห้องล่ะ! จะเป็นตายร้ายดียังไงนั่นไม่สำคัญกับคุณหรือยังไง!?”

มือเรียวที่มีเล็บสีฉูดฉาดคว้ามีดสั้นในมือสามีออกมา

ปามันออกไป ตัดเสาน้ำเกลือล้มตึง

“มีดสั้นนี้เป็นของพวกคนทรยศ เธอเองก็เป็นพวกมัน และในงานประมูลยอร์คชินเธอก็ร่วมมือกับพวกมันรุมทำร้ายเซ็นจิใช่ไหม ใช่ไหม!”

นายหญิงที่หนึ่งตวาดลั่น มือจิกเข้ากับข้อเท้าของคนบนเตียงที่นั่งนิ่งไม่เอ่ยแย้งอะไรจนเลือดซึมผ่านเนื้อผ้าสีขาว

“พูดออกมาสิ!!”

ใบหน้าของคุเรฮะไม่เปลี่ยนไปจากเดิม เธอมองหญิงสาวที่อ้าปากพ่นคำบังคับต่างๆ ออกมาด้วยอารมณ์ที่พุ่งสูง ไม่ใช่ว่ายอมรับหรือเงียบโต้แทนความไม่พอใจ แต่เพราะคำพูดที่ได้ยินทำให้หัวของเธอค่อยๆ กลายเป็นสีขาวโพลน

‘คนทรยศ’

พวกเขารู้อยู่แล้ว รู้ทุกอย่างมาตั้งแต่ต้น

ก่อนการบีบคั้นด้วยกำลังจะถูกหยุดด้วยฝ่ามือหนา เชสเตอร์ดึงกรงเล็บออกแล้วยืนคั่นตรงกลาง คิ้วเข้มของเขาเริ่มขมวดเข้าหากัน

“หยุดซะที คุณก็เห็นว่าคุเรฮะเองก็โดนเล่นงานเหมือนกัน จะคาดคั้นไปให้ได้อะไร”

เสียงนิ่งๆ ของฟีโอผมปลายฟ้าเอ่ยเสริม เธอรู้ว่าผู้หญิงคนนี้เองก็ไม่ชอบขี้หน้าเธอเหมือนกัน แม้จะรองจากคุเรฮะลงมาก็ตาม “ซีริลบอกว่าตอนไปเจอคุเรฮะกับเซ็นจิก็อยู่กันคนละที่ค่ะ”

“หุบปาก! มันก็ไม่ต่างจากเธอเท่าไหร่หรอกนังเด็กเลือดผสม!”

เชสเตอร์เริ่มเส้นเลือดขึ้นขมับ เขาขึ้นเสียง

“คาเรนซา!”

ตึง!!!!!!

“...”

ผนังตรงหัวเตียงแผ่ขยายรอยร้าวออกไม่ต่างจากใยแมงมุม เส้นหินและฝุ่นเล็กๆ ร่วงกราวบนพื้นห้อง แว่วได้ยินเสียงนอกห้องพักฟื้นของโรงพยาบาลพากันวุ่นวายไปหมด

กำปั้นของคุเรฮะที่กระแทกลงไปคาไว้ตรงกลางรอยร้าว เลือดสีแดงหยดลงมาตามผนังบ่งบอกว่าเธอไม่ได้สนใจจะใช้ออร่าป้องกันแรงกระแทกเมื่อครู่ จิตสังหารแผ่ขยายรอบบรรยากาศหนักหน่วงจนซีริลเริ่มน้ำตาคลอ เขาเกาะเอวแฝดสาวคนพี่เอาไว้แน่น

ดวงตาแข็งกร้าวของคุเรฮะจ้องมองไปที่ผู้ที่ได้ชื่อว่าพ่อ อารมณ์รุนแรงพุ่งสูงจนไม่ทันสังเกตว่าทุกคนกำลังตกใจกับดวงตาที่เปลี่ยนไป

เสี้ยวจันทร์อำพันโดดเด่นขยายคลุมเต็มดวงตา ส่วนสีแดงเข้มกระจายแทนที่ตาขาวจนเต็ม

“ไสหัวไปให้หมด”

“นี่แก—”

เชสเตอร์ดึงภรรยาสาวออกมาแล้วเหวี่ยงไปทางพวกฟีโอนิกซ์ เขาสั่งอย่างเด็ดขาด “พาแม่เค้าออกไป พ่อจะคุยกับคุเรฮะเอง”

ดวงตาสีผสมของฟีลมองไปทางคุเรฮะด้วยความตกตะลึงและเป็นห่วง ก่อนฝาแฝดสาวจะพยักหน้ารับพลางพากันดึงแม่ใหญ่ที่ฟึดฟัดจะไม่ยอมออก กับหิ้วซีริลที่กลัวจนก้าวขาไม่ไหวออกไปด้านนอก

จิตสังหารค่อยๆ เบาบางลง มันไม่ได้หายไปแต่กำลังถูกกดเอาไว้ เชสเตอร์มองดวงตาของลูกสาวที่กลับมาเป็นปกติ ก่อนจะเข้าไปแตะกำปั้นอาบเลือดที่กำแน่นเบาๆ

เขาเม้มปากเป็นเส้นตรง

♝

‘อ๊ากกกกกก!!!!!’

ร่างเล็กที่กรีดร้องลั่นเกร็งตัวเจ็บปวด ไม่รู้สาเหตุว่าทำไมรอบด้านถึงเต็มไปด้วยสีดำ แม้จะได้ยินเสียงเรียกของคนที่รู้จักดีแว่วเข้ามาในโสตประสาทแต่เธอกลับไม่มีสติพอจะโต้ตอบ

ดื้นทุรนทุรายจนคนที่ล้อมรอบตกใจ เสียงที่ดังขึ้นรอบตัวมีเสียงกรีดร้องของคนอื่นเพิ่มเข้ามา เสียงเนื้อฉีกขาดออกจากกัน เสียงกระดูกที่ถูกหักจนบิดเบี้ยว เสียงของแข็งบางอย่างที่กระทบกันแล้วแผละแตกออก

เธอมองเห็นแต่สีดำ แค่สีดำ

อะไร ทำไม เกิดอะไรขึ้น ไม่เข้าใจ ทำไมเธอควบคุมตัวเองไม่ได้ เสียงรอบตัวนี่มันอะไร ใครกำลังพูด มองอะไรไม่เห็นเลย แต่เจ็บไปหมด ไม่...ไม่นะ —ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่

“คุเรฮะ!!”

“...”

—มือข้างที่ทุบกำแพงจนเลือดอาบถูกทำแผลให้ใหม่

คุเรฮะวางมือข้างนั้นไว้บนตัก ก่อนจะเอนหลังพิงเตียงที่ถูกยกขึ้นให้ เธอทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง เมินผู้ที่นั่งอยู่ข้างเตียงไปราวกับไม่มีตัวตน

“ผมของลูก...”

เขาเอ่ยเชื่องช้า ดวงตาสีเดียวกันมองผมสีดำยาวแซมแดงของลูกสาวที่ยาวสยายบนเตียง -- เหมือนกับเขา เซ็นโคคุ และฟีโอนิกซ์คนพี่ -- สีผมที่แสดงให้เห็นถึงพันธุกรรมเด่นของสายตระกูลหลัก มันจะปรากฏออกมาเมื่อถึงจุดๆ หนึ่งของวัย

แต่สำหรับคุเรฮะ เขาคิดว่ามันยังเร็วเกินไป

เชสเตอร์ถอนหายใจ “มันยาวเร็วเพราะเป็นผลพวงจากการรักษาด้วยเน็นน่ะ เผื่อลูกสงสัย”

โกหก

“จำเป็นอะไรถึงต้องรักษาด้วยเน็น”

คุเรฮะเอ่ยเสียงเย็นชา เธอรู้ตัวเองดีว่าความเสียหายในร่างกายมีกี่จุดและต้องรักษายังไงบ้าง มือข้างนึงที่ไม่บาดเจ็บกดลงใต้ซี่โครงและเลือดสีแดงซึมติดมือออกมาเล็กๆ บอกชัดเจนว่าการรักษาด้วยเน็นนั่นไม่ได้รักษาร่างกายที่สาหัสปานกลางนี่แน่นอน

“คุณกำลังปิดบังอะไรฉันไม่สน” ดวงตาสีแดงเสี้ยวเฉยชามองรอยเลือดอย่างไม่ใส่ใจ ไม่แม้แต่จะหันไปมองหน้าผู้เป็นพ่อที่ใจเสียกับคำพูดห่างเหิน “แต่ไม่ว่าคุณจะแก้ตัวยังไง มันจะไม่มีอะไรให้ฉันเชื่อใจคุณอีก”

“คุเรฮะ...”

“อธิบายมาให้หมด ...ทุกอย่าง”

‘ได้ยินว่าคราวน์มีแบ่งสายตระกูลด้วย มันเป็นยังไงเหรอ?’

‘มีสายตระกูลหลัก สายตระกูลรอง แล้วก็สายตระกูลแยกย่อยไปอีก...’

สายตระกูลหลักเอเรอัส

สายตระกูลรองออร์ฟิอัส

สายตระกูลสาขาหลัก ๆ มีโดว์กัลและเมลันทิออส

ใบหน้าสุขุมก้มลง ยอมจำนนให้กับคำถามบีบคั้นที่เขาไม่อยากเอ่ยถึง

“ไวเปอร์ ...คือซัลลิแวน อดีตตระกูลสายรองของเรา”

“เขาเป็นพี่น้องเรา”

♝

บานประตูปิดลง

บนเตียงสีขาวสว่าง เด็กสาวนั่งอยู่ตรงนั้นราวกับไม่รู้สึกถึงอะไรรอบตัวอีกต่อไป

ในส่วนลึกของจิตใจ เสียงกรีดร้องของเด็กคนนึงไร้ซึ่งคนรับฟัง รอยเย็บประสานทุกอย่างปริแตกออกราวกับปุยนุ่น ความผิดหวังล้นทะลักถมทุกช่องว่าง

ไม่มีทางซ่อมกลับมาได้อีก

เด็กน้อยตะโกนก้องในจิตสำนึก ร้องตะโกนจนเส้นเสียงทุกสายฉีกขาด สองมือตะกายข่วนทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยยึดไว้เป็นรอยแผลช้ำหนอง

ในฐานะของคุเรฮะ เอเรอัส คราวน์

ยังมีใครคิดว่าเธอเป็นมนุษย์คนนึงอยู่ไหม

หึ

ไม่มี ...ไม่มี!!

น้ำตาเอ่อล้นรอบดวงตาที่ร้อนผ่าวก่อนจะไหลรินลงมา แผ่นหลังในชุดผู้ป่วยโก่งโค้งคว่ำราวกับจะอาเจียน กรงเล็บแหลมเกร็งระริกจิกลากเตียงเป็นรอยขาดยาว ริมฝีปากอ้าขึ้น กรีดร้องความว่างเปล่าออกมาสุดเสียง

“ซัลลิแวนทรยศและแยกตัวออกไปเพราะคิดตั้งตัวเองเป็นใหญ่แทนเอเรอัส”

“หากดวงตาของเอเรอัสคือแดงเสี้ยว ซัลลิแวนคือสีน้ำเงิน”

“พวกเขาแบ่งฝ่ายด้วยเอกลักษณ์ทางสายเลือด”

“พวกเขาจะฆ่าผู้สืบทอดอย่างลูกเพื่อพิสูจน์ว่าเหมาะสมกว่า”

“เพื่อให้พ่อยอมรับพวกเขา”

ร่างสูงในช่วงเวลาก่อนเธอแยกตัวไปกับกอร์นและคิรัวร์ยิ้มบางให้ เขากุมมืออบอุ่นของตนเข้ากับฝ่ามือเย็นชืดของลูกสาว พลางเอ่ยเสียงทุ้ม

‘ไม่ว่าจะเป็นเพราะช่วยให้คิรัวร์ได้อยู่กับกอร์น หรือเพราะช่วยให้คิรัวร์กลับบ้านตามที่อิรุมิบังคับ ทุกเหตุผลนั่น ไม่ได้มาจากคำสั่งของพ่อ’

‘นั่นแสดงว่าลูกไม่ใช่เครื่องจักร อาวุธ หรือหุ่นเชิด ...อย่างน้อยพ่อก็ไม่เคยต้องการให้ลูกเป็น’

สาเหตุที่ผู้ชายคนนั้นยอมปล่อยเธอออกมาจากคราวน์เพื่อให้ซัลลิแวนที่เก็บตัวมานานออกเคลื่อนไหว และสาเหตุที่แต่งตั้งผู้สืบทอดขึ้นมาถึงสองคน เพราะเธอไม่ใช่หุ่นเชิดจริงๆ

แต่เป็นตัวตายตัวแทน

สองมือเลื่อนขึ้นมากุมหน้า มวลสารความคิดทั้งหมดแตกกระจายเป็นวงกว้าง ทุกอย่างที่สั่งสมมาเมื่อได้รู้คำตอบที่แท้จริงก่อเกิดเป็นน้ำตาที่ปนมากับเลือด ก่อนที่ทุกอย่างจะนิ่งสงบลงราวกับผืนน้ำก่อนพายุ

“เป็นพ่อเองที่บอกความสามารถเน็นของลูกไป...”

“ตอนแรกพ่อทำไปเพื่อแก้ปัญหาที่เกิดขึ้น แต่ทุกอย่างมันกลับตาลปัตรไปหมด”

“เป็นความผิดของพ่อเอง ของพ่อคนเดียว”

“...”

ดวงตาสีแดงก่ำเบิกโพลง มองสองมือเบื้องล่าง

ถ้าไม่มีดวงตาคู่นี้… ถ้าไม่มีสายเลือดในร่างนี้ ถ้า— ถ้าเป็นแบบนั้น…

เธอจะหลุดพ้นได้รึเปล่า?

เปรี้ยง—!!

ราวกับมีพลังสีดำวาบขึ้นไปทั่วห้อง เด็กสาวผงกหัวขึ้นมากะพริบตาแปลกใจ ก่อนสายตาจะไปปะทะกับตัวอะไรสักอย่างที่ลงไปนอนหมอบกับพื้นห้อง

“...ฮิโซกะ?”

เธอเอ่ยครางอย่างไม่เข้าใจว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น นักมายากรหนุ่มดีดตัวขึ้นมา ปลายเท้าเหยียบราวกั้นเตียงเป็นที่ยึด ท่าทางงงๆ ไม่แพ้กัน

“เมื่อกี้นี้มันอะไรน่ะสลีปปี้ อุตส่าห์แอบเข้ามาเงียบๆ ซัดฉันซะกระเด็นเล— เห ทำไมผมกลับมายาวเท่าเดิมล่ะเนี่ย มีไฮไลท์สีแดงด้วย!”

ใบหน้าแต้มสีรูปดาวและหยดน้ำยิ้มหยี “ตอนแรกนึกเสียดายที่แย่งตัวสลีปปี้ออกจากพวกพี่ๆ กลับไปที่รังไม่ได้ แต่พอตามมาดูอีกทีแล้วได้เห็นอะไรแบบนี้ อืม…” เขามองใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตา “ก็ไม่เลวนี่นา”

เด็กสาวมุ่นคิ้วไม่เข้าใจ ไม่สนใจคำถามเรื่องผมเท่าอีกเรื่อง “แล้ว .. แล้วเมื่อกี้นายแอบเข้ามาจะทำอะไร?”

“ก็แค่เห็นเด็กกำลังงอแง”

เขาอ้าแขนออก ยิ้มร่าเมื่อเด็กน้อยกะพริบตาปริบ มีทำท่าถอนหายใจทีนึงใส่เขาด้วย

หลังจากนั้นก็เบะปากร้องแล้วมุดเข้ามากอดใหญ่เลย

♝

บานหน้าต่างที่ถูกเปิดไว้ทำให้ลมพัดผ้าม่านปลิวไสว เชสเตอร์และลูกชายคนโตที่เข้ามาดูอาการคนในห้องด้วยกันยืนนิ่งอยู่หน้าเตียงที่ว่างเปล่า ในมือของเซ็นโคคุถือชุดสำรองที่จะเอามาให้น้องสาวเปลี่ยนคาไว้

ผู้เป็นพ่อมองภาพตรงหน้าด้วยความเจ็บปวด เขารู้ว่าความจริงที่พูดออกไปย่อมทำร้ายลูกสาวคนเล็ก แต่เขาก็มีเหตุผลของเขาเหมือนกัน และไม่ว่าจะเป็นทางไหนก็ล้วนไม่ทำให้คุเรฮะรู้สึกดีขึ้นอยู่ดี

เซ็นโคคุมองแผ่นหลังของพ่อแสดงความเหนื่อยล้าออกมา

เขาเข้าใจทุกอย่าง แต่เขาเองก็ช่วยน้องสาวคนเล็กมากไม่ได้เท่าที่อยากทำ

ทุกคนล้วนมีเหตุผลของตัวเอง

“ถ้าห่วงน้องมาก ทำไมไม่ออกคำสั่งให้เงาพาตัวน้องกลับบ้านล่ะครับ?”

ใบหน้าที่มีริ้วรอยน้อยกว่าที่ควรส่ายหน้าเบาๆ มือกระชับไม้เท้าในมือ “ให้คุเรฮะอยู่ข้างนอกยังไงก็เอาตัวรอดได้ง่ายกว่าอยู่ที่คราวน์ตอนนี้ อีกอย่าง เจ้านายของเงาไม่ใช่พ่อมาตั้งแต่แรก พ่อแค่ทำหน้าที่เป็นนายให้ชั่วคราวเท่านั้น”

ชายหนุ่มผมสีน้ำเงินแซมแดงยาวทำหน้าแปลกใจ ก่อนจะคิดได้ทันในเวลาต่อมา

วางแผนล่วงหน้ามาได้เป็นสิบปีแบบนี้…

“...ก็สมกับเป็นหมอนั่นล่ะนะ”

__________C H E C K M A T E__________

ตอนนี้ถือว่าได้เปิดเผยเรื่องของพวกไวเปอร์ให้รู้แล้ว พร้อมกันนั้นก็เป็นตอนที่ทำร้ายน้องเบาๆ (?) ไปด้วย เห็นเม้นนึงบอกว่าบรรยากาศตอนแรกกับตอนปัจจุบันต่างกันมาก ก็จริงนะ 555

ภาคแรกยังไม่มีอะไรมากเลยเฮฮาได้ แต่พอเริ่มเจาะลึกดราม่าครอบครัว (?) ก็จะเริ่มเครียดนิสนึง

จุดสังเกตเล็กๆ ในตอนนี้คือซัลลิแวนมีตาและผมสีน้ำเงิน นายหญิงที่หนึ่งและลูกชายต่างก็มีผมสีน้ำเงินกันทั้งคู่

?