คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Chapter 18 | อดีตฟลอร์มาสเตอร์
♜
Chapter 18
“สเตรทฟรัช~ ♥”
มือเรียวตวัดเปิดไพ่ โพแดงห้าใบเรียงสีต่อสายตาคู่แข่ง เจ้าแห่งเกมหัวเราะในลำคออย่างเปิดเผย ยิ่งเด็กน้อยฝั่งตรงข้ามขมวดคิ้วมองไพ่สลับกันไปมายิ่งชอบใจ
สุดท้ายจึงเปิดไพ่ตัวเองอย่างจำยอม
“...ฟูลเฮ้าส์”
แพ้ราบคาบ
เจ้าของผมสีฮอตพิ้งค์ยิ้มแย้มเผื่อแผ่ไปยันดวงตา ต่างจากเด็กสาวผมดำที่หน้าตานิ่งเรียบแต่ออร่ารอบตัวอยู่ไม่สุข ฮิโซกะเท้าคางกับโต๊ะ มือข้างนึงกวาดรวบไพ่มารวมกัน
“ดูเหมือนสลีปปี้จะไม่ถูกกับพวกไพ่นะ ♦”
แหงล่ะ เล่นมากี่รอบก็แพ้หมดทุกรอบ
หรือไม่ก็แค่ตามกลโกงใครบางคนไม่ทัน -- ดวงตาคมภายใต้คอนแทคเลนส์เหลือบมองเจ้ามือ นอกจากอีกคนจะไม่หลบตาหนี ยังจะยิ้มจ้องตาตอบมาอีกต่างหาก
เธอเอ่ย
“ลองเปลี่ยนมาเล่นหมากรุกดูไหมล่ะ”
“เสียดายจัง พอดีฉันไม่ชอบเกมเดินหมากซะด้วยสิ ♦”
เกมไพ่ไม่ใช่แค่อาศัยโชคช่วย มันเป็นเกมแห่งศาสตร์แห่งความน่าจะเป็นที่ต้องอาศัยความเชี่ยวชาญในการเล่นไม่มากก็น้อย ยิ่งมีประสบการณ์ยิ่งได้เปรียบ
ไม่เหมือนหมากรุกที่เน้นกลยุทธ์และแผนการ เกมที่ต้องประเมินคู่แข่งเพื่อนำทุกอย่างมาคำนวณล่วงหน้าว่าควรจะเดินหมากไปทางไหน -- ต่างจากเกมที่มีกระดาษบาง ๆ แต่โกงกันซึ่งหน้าโดยที่จับไม่ได้ว่าทำได้อย่างไร
ลิ้นไล้เลียตรงขอบไพ่ กรอบตาสีอำพันหยีขึ้นเป็นพระจันทร์เสี้ยว
“เกมที่ทุกอย่างเป็นไปตามความคาดหมายน่ะ สำหรับฉันมันน่าเบื่อจะตายไป ♥”
หากคุเรฮะเป็นเจ้าแห่งหมากรุก คำนวณและเดินหน้าอย่างมีแบบแผน ฮิโซกะก็คือเจ้าแห่งไพ่ที่พร้อมโกงเพื่อความสนุกของตนในทุกสนาม คาดเดายากว่าจะไปทิศทางไหน
เป็นคนที่บิดเบี้ยวตั้งแต่การแต่งกายลากยาวไปยันนิสัย
คนตัวเล็กกว่าถอนหายใจก่อนจะปล่อยให้ร่างตัวเองไถลงไปกับพนักเก้าอี้ด้านหลัง เหลือแต่หัวโผล่มาบนขอบโต๊ะด้วยแววตาปลาตาย
ปากขยับมุบมิบ “ว่าแต่...”
“ไอ้ท้องป่อง ๆ นั่นมันอะไร?”
ไอ้รสนิยมคลั่งสัญลักษณ์ไพ่ตามฉบับโจ๊กเกอร์นั่นยังพอเข้าใจ แต่ครั้งนี้ที่มีบอลกลม ๆ อยู่ตรงท้องอย่างผิดอนาโตมี่มนุษย์นั่น ...จะเอียงหัวซ้ายขวาหรือตีลังกามองก็ไม่เข้าใจอยู่ดี
“ไม่คิดว่ามันน่ารักเหรอ~” ฮิโซกะหัวเราะคิกคัก ทำเนียนขยับเก้าอี้มาใกล้แล้วเบ่งพุงให้ดู “นี่ไงสลีปปี้ น่าลูบไล้จะตายไป!”
ตรง-ไหน-วะ…
เด็กน้อยที่นั่งยืดขาให้หัวโผล่พ้นขอบโต๊ะมาหน่อยเดียวหันไปจ้องคนข้างตัว วงหน้าราบเรียบสื่อความนัยผ่านสายตาว่าถ้าเข้ามาใกล้มากกว่านี้— เธอยกขายันหน้าหงายจริง ๆ ด้วย
ก่อนจะเลื่อนสายตามองต่ำไปยังหน้าท้องกลมที่อีกคนพยายามพรีเซนต์เต็มที่ คุเรฮะมองหน้าผู้ใหญ่สติไม่เต็มสลับกับพุงกลม ๆ ไปมา สุดท้ายก็ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย มือขึ้นไปตบแปะบนสัมผัสเรียบเนียนของตัวตลกอย่างช่างแม่งกับชีวิต
“ท้องกี่เดือนแล้วล่ะ” ดวงตาที่ตอนแรกโฟกัสกองไพ่บนโต๊ะ เหลือบตามองต่ำ “...เดาว่าสี่”
อืม นี่ก็บ้าจี้ตามหน่อย ๆ เหมือนกัน
สงสัยรอกอร์นกับคิรัวร์สู้จนขึ้นมาถึงชั้น 100 นานเกินไป มันเลยเบื่อจนต้องหาอะไรเบาสมองทำ โดยเฉพาะช่วงนี้ที่เธอตาสว่างกลางดึกแล้วต้องออกมาเล่นไพ่กับคนข้าง ๆ
ถ้าไม่ติดว่าตัวตลกผมสีแสบตาเสนอให้เธอเล่นเกมกับตัวเองก่อนถึงจะบอกเรื่องที่รู้เธอคงไม่มานั่งจ๋องตรงนี้หรอก
คุเรฮะดึงมือกลับออกมา ก่อนจะชะงักเมื่อยกมือขึ้นแล้วใช้เงียวมอง ...บันจี้กัมอีกแล้วเหรอ
นักสู้ฝีมือหาจับตัวยาก ย่อมต้องรู้อะไรมากกว่าพวกคนธรรมดาที่นี่อยู่แล้ว โดยเฉพาะคนที่คลั่งไคล้ในการต่อสู้อย่างฮิโซกะ มีหรือจะพลาดเรื่องฟลอร์มาสเตอร์
(ยิ่งตอนนี้ตามตูดพวกกอร์นมาที่ลานประลองนี่อีก)
เมื่อเลิกคิดเรื่องในหัว หันกลับมาอีกทีก็พบผู้ใหญ่ข้าง ๆ ทำทีเป็นจ้องหน้าจริงจังในระยะที่ใกล้กว่าทุกที คิ้วเรียวเลิกขึ้นอย่างฉงนสงสัย
“อะไร?”
“ใส่ทำไมคอนแทค ไม่เห็นเหมาะกะสลีปปี้เลย ♣” เจ้าตัวทำเบะปากไม่ชอบใจ คุเรฮะกะพริบตาปริบ ขณะลุกขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ดี ๆ
“ถ้าเอาเวลาตั้งคำถามไร้สาระมาตอบคำถามฉันที่ถามไปนานแล้วจะดีมาก”
“โธ่ ฉันจริงจังนะ ♦” นิ้วเรียวทำทีเป็นจิ้มแก้มนุ่มนิ่มจึ๊ง ๆ ให้คนโดนจิ้มมองด้วยแววตาสื่อความหมายเป็นคำด่า ถ้าเปรียบสายตาเป็นมีดได้ เขาคงตัวพรุนไปหมด “ตาสีผสมนั่นน่ะสวยสุดแล้ว”
ร่างเล็กกลอกตาวนเป็นวงกลม “และพวกนักล่าฝีมือดีก็จะพากันมาล่าตาฉันที่นี่”
“ปิ๊งป่อง~” ตัวตลกโปรยไพ่กระจายเหมือนถูกรางวัลที่หนึ่ง “แล้วฉันก็จะได้ของเล่นใหม่ ๆ อีกเยอะไงล่ะ!”
“อ๊ะ แต่สลีปปี้ไม่ต้องน้อยใจนะ ถึงฉันจะมีของเล่นในสต็อกเยอะ แต่สลีปปี้ที่เป็นถึงผู้สืบทอดคราวน์น่ะในตอนนี้ฉันให้อยู่อันดับที่หนึ่งเลย♥!”
หางคิ้วคุเรฮะกระตุกยิก
เอ่ยเสียงเย็น “ฮิโซกะ...”
“จ๋าจ๊ะ?”
มือหยิบมีดสั้นออกมาถือ ใบหน้าด้านนึงถูกความมืดปกคลุม ดวงตาสีแดงเสี้ยวเรืองแสงทะลุคอนแทคเลนส์ออกมาวิบวับ
“ถ้ายังไม่เลิกเล่น ฉันจะคว้านลูกในท้องนายออกมาเดี๋ยวนี้!”
“อ๋า ไม่นะ หมูกระทะและชาบูของเค้า!!”
♜
“พอจะรู้เรื่องตอนฉันเป็นฟลอร์มาสเตอร์รึเปล่า?”
เด็กสาวในชุดเสื้อคอเต่าทับด้วยเสื้อโค้ทยืนมองหน้าจอถ่ายทอดสดบริเวณทางเดิน คิรัวร์กำลังต่อสู้กับผู้ชายรูปร่างเพรียว แม้ไม่ได้อึดเท่าเด็กชายที่ชื่อซูชิ แต่ก็พอเห็นออร่าอ่อน ๆ ผ่านเงียวได้อยู่ การต่อสู้เลยยืดไปมากกว่าปกติ
“...หืม”
เสียงจากโทรศัพท์ข้างหูดังลากยาว ทิ้งทวนให้คนเปิดประเด็นเอ่ยขยายความ
“ตั้งแต่มาที่ลานประลองกลางหาวก็ดูเหมือนจะมีหลายคนจำหน้าได้ แต่แปลก” โสตประสาทการฟังของเธอจับได้ว่าคนฟังกำลังสูดหายใจลึก “ฉันไม่เห็นจำได้ว่าเคยมา”
“บางทีคนที่นั่นอาจจำคนผิด”
“ถ้าหาคำแก้ตัวที่ดูดีกว่านี้ไม่ได้ก็ไม่ต้องทำ” คุเรฮะกดเสียงต่ำ “บอกเรื่องที่ฉันเป็นฟลอร์มาสเตอร์มา”
“ง่ายเกินไปรึเปล่า”
เชสเตอร์ที่อยู่ปลายสายหัวเราะในลำคอ น้ำเสียงคล้ายจะขบขันและเย้ยหยันในคราวเดียวกันจนน่าหงุดหงิด “อย่าลืมสิว่าตอนนี้ลูกไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะขอข่าวจากคราวน์ง่าย ๆ แล้วนะ”
“...”
“ในเมื่อตัดสินใจจะออกจากบ้านไปแล้ว ก็ควรสืบเรื่องที่อยากรู้ด้วยตัวเองซะ--”
—สายถูกตัดดังปี๊บอย่างไม่ใยดี
ร่างสูงผมสีดำแซมแดงผู้กำลังนั่งเอนหลังบนเก้าอี้บุหนังเลื่อนโทรศัพท์ออกจากหู ใบหน้าที่ทำทีเป็นขำขันในตอนแรกค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นกังวลใจ แววตาลุ่มลึกเลื่อนไปทางพ่อบ้านผมสีควันบุหรี่
เดเรคที่กำลังรินน้ำชาชั้นดียิ้มบาง ๆ ให้เหมือนเคย
“ยังไงนายน้อยก็ต้องรู้อยู่ดีครับ ท่านเชสเตอร์ทำได้มากสุดก็แค่ปิดหูปิดตาไม่ยุ่งเกี่ยวเท่านั้น”
“ฉันรู้เดเรค”
ฝ่ามือหนาของนายเหนือหัวคราวน์ลูบไปตามหัวไม้เท้า มันสั่นระริกกว่าปกติ
นัยน์ตาสีผสมหลุบลง
“ฉันรู้...”
“ฉันเองก็รู้เรื่องอดีตฟลอร์มาสเตอร์ไม่มากหรอกน้า ♦”
“แค่มีอยู่อันนึงที่ฉัน เคย สนใจ”
“อดีตฟลอร์มาสเตอร์ที่อายุน้อยที่สุดเท่าที่เคยมีมา เป็นฟลอร์มาสเตอร์ลำดับที่ 21 จากทั้งหมด 21 คนในช่วงนั้น เอ... ที่ดังก็เพราะเป็นเด็กตัวนิดเดียวนี่ล่ะมั้ง ♥”
“แต่เกือบจะทุกอย่างของเด็กคนนั้นเป็น ความลับ”
“ไม่มีเบาะแสอะไรให้ตาม”
“ข่าวและเทปวิดีโอการต่อสู้ที่ถูกบันทึกไว้ถูกลบทิ้งหมดไม่มีเหลือ”
“ใครเป็นคนทำรู้ไหม?”
“คราวน์ไงล่ะ ♥”
“คุเรฮะ อ้าปากเร็ว—”
คุเรฮะที่เพิ่งกดตัดสายพ่อไปไม่นานผงะไปด้านหลังอย่างงุนงง ก่อนจะอ้าปากรับขนมปังมากัดไว้ตาปริบ ๆ โดยมีเสียงหัวเราะของเด็กชายผมดำตั้งดังไปทั่วอย่างเอ็นดู
“ทำหน้าน่ากลัวเชียว ฉันก็นึกว่าโมโหหิวซะอีก”
กอร์นยิ้มกว้างขณะชูกองขนมในมือที่วิ่งโร่ไปซื้อมา คนโดนป้อนขนมปังคาปากทีเผลอกะพริบตามอง แววตาที่ดำมืดก่อนหน้านี้เลือนหายไปเหลือแค่เพียงดวงตาเอื่อยเฉื่อยตามวิสัยคนขี้เซา
และนั่นทำให้ดวงตากลมสีเปลือกไม้ยิ้มหยีขึ้น
เขาไม่รู้หรอกว่าใครที่คุเรฮะคุยโทรศัพท์ด้วยแล้วหน้าหงิกงอ แต่ถ้าเขาเป็นคนทำให้ท่าทีแข็งกร้าวนั่นกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ -- ก็น่าพอใจไม่น้อยเลยล่ะ
เธอเอ่ยหลังจากกลืนชิ้นขนมปังลงคอ
“คิรัวร์ดูสับสนนะ”
หน้าจอถ่ายทอดสดเบนกล้องไปที่คู่อื่นเป็นสัญญาณว่าคู่ของเด็กชายผมฟูฟ่องจบลงแล้ว ชัยชนะยังเป็นของคิรัวร์จอมสับเหมือนเคย กอร์นพยักหน้ารับขณะเดินเคียงไปกับร่างสูงกว่า
“อื้อ ตั้งแต่สู้กับซูชิมาก็เป็นแบบนี้มาตลอดเลย” เจ้าของผมสีดำตั้งเอียงคอมองคนข้างกาย สังเกตว่าพอในหัวเริ่มคิดอะไรบางอย่างคุเรฮะจะหายจากอาการง่วงนอนไปชั่วคราว
“เห็นว่าข้องใจกับกระบวนท่าของซูชิที่เรียกมันว่า เร็น ล่ะ”
นั่นคือสาเหตุที่ทำให้กำหนดการของพวกเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
จากแค่ฝึกฝนวิชาเพื่อต่อยหน้าฮิโซกะของกอร์น กลายเป็นพวกเขาสองคนจะตะลุยไปจนถึงยอดหอเพื่อไขข้อข้องใจความแข็งแกร่งของซูชิ ความแข็งแกร่งที่คล้ายกับพลังอันตรายไม่ต่างจากตอนถูกอิรุมิข่มขู่ด้วยคำพูดสั้น ๆ
(ยังไงซะ เธอก็กะจะสืบเรื่องตัวเองเป็นอดีตฟลอร์มาสเตอร์ด้วยอยู่แล้วนี่นะ)
“อือ” คุเรฮะทอดสายตามองไปข้างหน้า ครางรับในลำคอเป็นนัยว่ารับรู้
เร็น หนึ่งในสี่มหาวิถี พื้นฐานแรกสุดของผู้ใช้เน็น
...คงใกล้จะถึงเวลาที่กอร์นกับคิรัวร์จะต้อง สอบภายใน เพื่อผ่านการเป็นฮันเตอร์เต็มตัวแล้วสิ การฝึกฝนเด็กรุ่นใหม่ให้รู้จักพลังแฝงในร่างกายที่คนนอกอย่างเธอไม่มีสิทธิ์เข้าไปแทรกแซง พี่สาวฝาแฝดบอกว่ามีแค่ฮันเตอร์ตัวจริงเท่านั้นที่ทำได้ซะด้วย
ตอนนี้เท่าที่เข้าตา
...ก็มีแค่ครูฝึกของซูชิที่ชื่อ วิงก์ นั่นแหละ
♜
“เพียงแค่ไม่กี่วัน นักสู้คิรัวร์และนักสู้กอร์นก็ไต่ขึ้นมาจนถึงชั้นที่ 150 ได้เรียบร้อยแล้วค่ะ จนถึงวันนี้ชนะรวดมาแล้วเจ็ดครั้ง หรือว่าพวกเขาจะเดินหน้าต่อไปเรื่อย ๆ โดยไม่ยอมเสียแต้มเลย พวกเขาขึ้นได้ถึงไหนต้องติดตาม—”
ปี๊บ!
คนนั่งพิงขอบเตียงทำปากคว่ำ มือโยนรีโมตที่เพิ่งกดปิดโทรทัศน์ไปอีกทางอย่างไม่ใยดี “ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลย ก็คนเขามีฝีมือนี่หว่า”
คิรัวร์แหงนหน้ามองสองคนบนเตียง ภาพที่เห็นคือเจ้างูขี้เซากำลังนอนขดซบตักให้กอร์นทำผมเปียเล่น
นับวันสองคนนี้ยิ่งเข้าขากันได้ดีกว่าครั้งแรกที่เจอ หรือเพราะกอร์นเป็นคนประเภทที่คุเรฮะแพ้ทางให้เขาก็ไม่ค่อยแน่ใจนัก เท่าที่สังเกต...ดูเหมือนคุเรฮะจะปล่อยเลยตามเลย ยังไงก็ได้ ส่วนกอร์นจะจับทางคอยดูแลญาติฝั่งคราวน์ของเขาได้ดีจนน่าหมั่นไส้
เขานี่แหละหมั่นไส้มัน
ตาสีฟ้าครามเหลือบไปทางขอบเตียง เห็นสมุดบัญชีสีเหลืองนวลของเพื่อนชายกางแผ่ล่อตาล่อใจ มือขาวเลยคว้ามาถือไว้แล้วโบกไปมาเรียกสายตา “ไอ้นี่อะ ขอยืมใช้หน่อยเด่ะ”
กอร์นมองตามเสียง เลิกคิ้วสงสัย “ทำไมล่ะ คิรัวร์เองก็ได้เงินเท่า ๆ กับฉันไม่ใช่เหรอ?”
“ก็ใช่ แต่ฉัน...ใช้หมดแล้ว”
“อะไรนะ!?”
คิรัวร์ยิ้มแห้งแต่หน้าไม่แห้งตาม พอกอร์นร้องเสียงดังจนคนบนตักขยี้ตาตื่นเลยยกมือชี้ไปอีกทาง เป็นกล่องลังหลายสิบกล่องซ้อนทับกันเป็นชั้นสูงเกือบจะชิดเพดานห้อง
กอร์นหันมามองเหงื่อตก
“จะว่าไปฉันก็สงสัยมาตั้งแต่แรกแล้ว ...ไอ้นั่นมันคืออะไร?”
“ช็อกโกโรโบ้ของโปรดฉันเอง เห็นที่นี่มีขายเลยเหมามาหมดเลย~” เจ้าแมวขาวยิ้มกระหยิ่ม ควงสมุดบัญชีเพื่อนบนนิ้วไปมาอย่างลั้ลลา
สิบกว่าล้าน -- หายเกลี้ยงไปกับขนมนามช็อกโกโรโบ้
คุเรฮะมองด้วยแววตาปลาตาย ขยับหัวออกจากตักกอร์นดึ๊บ ๆ อย่างรู้งาน ฝั่งเด็กชายผมดำตั้งแข็งเป็นหินไปสามวินาที ก่อนจะยกมือชี้กล่องลังด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ พร้อมพุ่งลงจากเตียงจะเอาของ ๆ ตัวเองคืน
“มีแค่นั้นก็น่าจะพอแล้วนี่ เอาคืนมานะ!”
“เดี๋ยวฉันใช้คืนให้น่า! อย่าทำตัวขี้งกกับเพื่อนกับฝูงเซ่!!”
ท่ามกลางการต่อสู้ฟัด ๆ ตบ ๆ ชิงสมุดบัญชีของเจ้าหมาเจ้าแมว เจ้างูขี้เซาผู้นอนแหง่วเป็นแบ็คกราวห้องก็อ้าปากหาววอดใหญ่ ได้ยินเสียงกล่องลังล้มละเนละนาดก็ไม่คิดจะสนใจ เผลอตัวนอนสบายจนกระทั่ง—
“แอ๊ก!”
โดนกอร์นที่ถูกคิรัวร์จับโยนมานอนทับจนตัวแทบบี้...
“คุเรฮ้—า!”
ฟู่ว
มะนาวสองลูกงาม ๆ ปูดขึ้นบนหัวเจ้าแมวขาว มีแอฟเฟ็กต์เป็นควันลอยฟุ้งบ่งบอกว่าเพิ่งผ่านการเขกมะเหงกมาไม่เท่าไหร่
คิรัวร์พองแก้ม เกาะหลังญาติผู้พี่ที่นอนหันหน้าเข้าหากอร์นอีกด้านอย่างเจ็บแค้น
“ไม่ยุติธรรมอะ ทำไมฉันโดนเขกหัวอยู่คนเดียว!”
กอร์นที่นอนตะแคงหาคนตรงกลางหัวเราะคิกคักอย่างอดไม่ไหว โผล่หัวขึ้นมาแลบลิ้นให้ “ก็เพราะคิรัวร์เป็นคนเริ่มเรื่องไงเล่า คุเรฮะโดนลูกหลงไปด้วยเลยเห็นไหม”
“ถ้านายให้ฉันยืมตังค์ไปซื้อช็อกโกโรโบ้แต่แรกคุเรฮะก็ไม่โดนทับหรอกน่า”
“ยังไม่เลิกอีกเรอะ—!”
“ช็อกโกโรโบ้ฟอร์เอฟเวอร์โว้ย!”
__________C H E C K M A T E__________
ช่วงแรกของภาคลานประลองจะเน้นที่ความสัมพันธ์รอบตัวคุเรฮะหน่อย และหลังจากนี้หมีคิดว่าอาจจะมาอัพไวขึ้นกว่าเดิม เพราะกำลังจะเปิดเทอมมหาลัยแร้ว
ยู้ฮู หมีกำลังจะเป็นเด็กหอล่ะ ヽ (^o^) 丿!
ปล.สำหรับคนที่ไม่เก็ท ฟอร์เอฟเวอร์ = Forever
สายตาคุเรฮะ : แทงมัน แทงมัน แทงมัน---
ความคิดเห็น