คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #59 : บทส่งท้าย | The Movie : Phantom Rouge
The Movie :
Phantom Rouge
บทส่งท้าย.
ก่อนที่ไฟจะลุกลามจนหมด
ร่างของเรทซ์ที่เริ่มเปื้อนเขม่าควันเงยหน้ามอง
แปลกใจไม่น้อยที่คนตรงหน้าฝ่าเปลวเพลิงเข้ามาได้โดยไม่มีใครรู้
พี่ชายของคุเรฮะยืนค้ำหัวด้วยใบหน้าไม่คิดแยแส
เนื้อตัวไม่เสียหายจากความร้อนเลยแม้แต่นิดเดียว
คืนดวงตาให้คุเรฮะไปแล้วสินะ
“ทำไม...”
น้ำเสียงอ่อนแรงเอ่ยแผ่ว
เมื่อเจ้าของเน็นที่เป็นทั้งพี่ชายและเจ้าชีวิตตายลง
พันธนาการทุกอย่างก็คลายออก
หุ่นเชิดที่อาศัยเน็นในการใช้ชีวิตจึงกำลังจะหยุดนิ่งตามไป -- ยกเว้น เขา
มุมปากหยักขึ้น
ออร่าสีดำเปี่ยมด้วยพลังกระจายรอบตัว
“คิดว่าไงล่ะ?”
สัมผัสสุดท้ายก่อนทุกอย่างจะดับลงคือฝ่ามือแข็งแกร่งเย็นชืด
กุมรอบคอแล้วหักมันลงไม่มีชิ้นดี หัวของเรทซ์กลิ้งหลุนไปแตะปลายเท้า
ใบหน้าคว่ำลงกับพื้น ไร้สัญญาณการมีชีวิต
ใบหน้าคมคายก้มต่ำ
โน้มตัวลงไปช้อนหัวโอโมคาเงะที่เป็นผู้เริ่มต้นทุกอย่างขึ้นมา
“ประสานวิญญาณ”
แสงสว่างวาบขึ้นในเปลวเพลิง
-----
พระจันทร์ยังสวยเหมือนเคย
ละสายตาจากท้องฟ้าสีเข้มด้านบน
สองเท้าก้าวเข้ามาด้วยทางลับที่มีเพียงเขาที่รู้ เวรยามของคราวน์ตึงจนเกินจะหย่อน
แต่เทียบกับเขาที่เก่งเรื่องเส้นทางลับต่าง ๆ ยังไม่มีใครเทียบชั้นติด
เสียงขู่ฟ่อดังข้างกาย
มองด้วยหางตาก็พบเกล็ดมันเลื่อมสีดำระยะประชิด
“คิดว่าที่นี่ไม่น่าปล่อยให้แกอดยากนะ”
ไม่มีหลุดชะงัก
เขายังมุ่งหน้าต่อไปจนกว่าจะถึงจุดหมาย สัตว์เลี้ยงของบ้านแยกเขี้ยวโง้งขึ้นกว้าง
นั่นใหญ่พอที่จะขย้ำคนให้ตายภายในคำเดียว
ที่ต้องทำก็แค่
—ทักทายมันเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น
เสียงทุ้มกดต่ำ
จิตสังหารแผ่กระจาย
“โบอัน”
มันชะงักไปเล็กน้อย
ลดท่าทางที่พร้อมโจมตีผู้บุกรุกผู้หายหน้าไปนานจากรั้วตระกูลนี้
หงอลงเล็กน้อยด้วยซ้ำเมื่อเขายื่นมือไปตบปลายจมูกมือทีนึง
“ถ้าคิดแว้งกัดเจ้าของอย่างฉัน ก็ลองดู”
เบื้องหน้าคือสวนดอกไม้สีแดง
โดดเด่นตัดชัดกับผืนป่าสีเขียวยามกลางคืน
โบอันกับโบอาคงมีหน้าที่เสริมมาอีกอย่างนอกจากต้อนรับคนนอก แต่เข้ามาลึกขนาดนี้
น้อยคนที่จะพบ
ดวงตาสีฟ้าที่ชิงมามีประกายพาดผ่าน
เขาย่อตัวลง ลูบกลีบดอกไม้นับพันในสวนแห่งนี้เชื่องช้า
แตะปลายนิ้วลงบนดิน
“เข้าใจซ่อนเหมือนกันนี่”
เขาเปล่งเสียงหัวเราะออกมา
กวาดมือลงไป
ไม่สนใจเหล่าดอกไม้ที่ถูกถางอย่างไร้ความอ่อนโยนใด ดวงตาคมหรี่ลงจนแทบจะปิดมิด
ป้ายหลุมศพหินอ่อนนาบต่างพื้นดินปรากฏสู่สายตา
เพียงแค่รวมออร่าไว้ที่ฝ่ามือ
แปะลงไป ทุกอย่างแตกเป็นชิ้น ๆ
โครงกระดูกที่ถูกฝังอยู่ในโลงหรูช่างน่าสมเพช
เวลาผ่านไปนับหลายปี
เนื้อหนังคงเน่าแล้วเปื่อยยุ่ยไปตามกาลเวลา
ฮิกันบานะไม่ได้ช่วยชะลอให้มันช้าลงสักเท่าไหร่
น่าเสียดายกับการร่วมไว้อาลัยของคนที่นี่จริง ๆ
มือหยิบหัวกะโหลกสีขาวหม่นขึ้นมา
ปัดเศษดินออกผ่าน ๆ และ---
กร๊อบ
—บีบมันจนหักครึ่ง สวมมันลงบนใบหน้าอย่างไร้ความรู้สึกใด
เงาของผู้ที่เคลื่อนตัวเข้ามาหาช่างดูน่าขัน
ตาเบิกกว้างตกใจพอกันทั้งคู่ คงเอะใจได้ตั้งแต่เห็นว่าเจ้าโบอันไม่ทำอะไรนั่นแหละ
มีน้อยคนที่มันจะหงอใส่แบบนั้น
“เป็น...ไปไม่ได้”
เขาหัวเราะหยัน
“อะไรที่จะเป็นไปได้ล่ะ ร่างของฉันที่กลายเป็นปุ๋ยให้ดอกไม้โง่ ๆ พวกนี้?”
ชายวัยกลางคนที่มีเค้าโครงคล้ายกับเขาหลายส่วนมีสีหน้าตกตะลึง
ตามด้วยแววตาเคร่งเครียด
อาจเพราะกำลังหาเหตุผลหลายข้อมายืนยันว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นความจริง
“ได้ยังไงกัน ในเมื่อ—”
เขาตายไปแล้ว
ตายต่อหน้าต่อตา
อาวุธแหลมคมปักลงบนอกมิดด้าม
ร่างโชกเลือดไร้เสียงหัวใจเต้นอีกต่อไป
“แน่ใจเหรอว่าอยากได้ยิน?”
“...”
โคเซย์หัวเราะในลำคอ
ขาก้าวเดินผ่านร่างของนายเหนือหัวคราวน์ที่ยืนนิ่งไปอย่างเมินเฉย
เดเรคที่ตามมาด้วยอีกคนมองตาไม่กะพริบ แล้วจึงตัดสินใจก้าวตามออกไปอย่างไม่ลังเล
เจ้านายคนแรกและคนเดียวของเขา
ความมืดคืบคลานกลับมายังสวนบ้านของตระกูลอีกครั้ง
สวนดอกไม้สีแดงเลือดที่เคยเบ่งบานตลอดปีแห้งเหี่ยวลง
ไร้เงาของผู้บุกรุกและข้ารับใช้ผู้ภักดีในค่ำคืนนี้ ราวกับไม่เคยมีใครมาที่นี่
เชสเตอร์มองป้ายหลุมศพที่แตกพัง
ร้าวราน
โคเซย์
ลูกชายที่ชิงชังในตัวเขามากกว่าใคร
__________C
H E C K M A T E__________
Complete.
The
Movie : Phantom Rouge.
ส่วนตัวหมีง่วงคิดว่าตัวร้ายเดอะมูฟวี่ภาคนี้ค่อนข้างเมพไป
สร้างหุ่นเชิดไม่พอ ใส่นิสัยได้ ป้อนคำสั่งได้ด้วย
แถมยังใช้เน็นของตัวต้นแบบได้อีก สุด ๆ ไปเลย555 แต่ภาคนี้ภาพสวย ลายเส้นดีงามเลยให้อภัย
ภาคนี้เป็นภาคเปิดตัวพี่ชายด้วย
ก็คือไม่มีพี่น้องคุเรฮะคนไหนกั๊กไว้อีกละ หมดแร้ว
พี่ชายคุเรฮะ :
โคเซย์
ความคิดเห็น