[Fic HxH : Hunter x Hunter] CHECKMATE

ลำดับตอนที่ #58 : Chapter 44 | The Movie : Phantom Rouge (IV)

Chapter 44

The Movie : Phantom Rouge (IV)

ตั้งแต่เมื่อไหร่

‘ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้ง เพื่อนยาก’

ไม่ใช่

‘ดวงตาคราวน์ของตระกูลนาย ...ไปชิงมาสิ’

นี่ก็ไม่ใช่

‘ใคร!?’

นี่ต่างหาก

คราแรกที่เห็น แม้จะไร้ดวงตา แต่หุ่นที่ถูกสร้างมาย่อมรับรู้สภาพรอบด้านได้ดี เสียงเล็กที่เคยใสกังวานทุ้มลงแต่ยังชวนให้คิดถึง ใบหน้าอ่อนวัยที่เติบโตขึ้นมากฉายชัดในความทรงจำ

หุ่นเชิดไร้ชีวิตเคลื่อนตัวออกไป มือกำอาวุธที่ถูกสร้างมาเลียนแบบของจริงไว้มั่น

นิสัยและทุกอย่างเป็นเหมือนต้นแบบ ต่างกันแค่หุ่นเชิดรับฟังแค่คำสั่งของโอโมคาเงะเท่านั้น

แต่เมื่อสบตากับลูกแก้วสีแดงฉานคู่นั้น

—เขาก็ไม่ใช่แค่หุ่นเชิดอีกต่อไป

‘โตขึ้นเยอะเลยนี่ เรย์’

ดวงตาที่เคยกลมแป๋วเบิกกว้าง ตกตะลึงจนไม่ทันได้สังเกตว่าพลังสีดำสายหนึ่งกำลังลอยเข้ามาแทรกซึมในตัวเขา แทนที่เน็นสายพิเศษในการชักใยตุ๊กตา แทรกซึมลงไปในเนื้อไม้ทุกอณู แย่งชิงความเป็นเจ้าของร่างกลับมา

ความทรงจำไหลผ่านราวกับสายน้ำ เขาที่ไร้หัวใจและเส้นเลือดโอบกอดร่างเล็กไว้แน่น กระชับความอบอุ่นที่หายไปเนิ่นนานทั้งที่ตัดใจไว้แล้วว่าจะไม่มีวันได้พบอีก

เมื่อทุกอย่างเสร็จสมบูรณ์ เขาโน้มตัวลง ก้มกระซิบข้างใบหู

‘ที่ผ่านมาใช้ได้ดีเลยใช้ไหมล่ะ ...ดวงตาของฉันน่ะ’

คิดถึงชะมัดเลย

เจ้าก้อนแป้งของเขา

-----

ห่ากระสุนของหุ่นเชิดแฟรงคลินยิงระเนระนาดไปทั่วทิศ

ในที่สุดโอโมคาเงะก็เผยท่าไม้ตายออกมา หุ่นเชิดแก๊งแมงมุมทั้งหมดที่มีลอยคว้างเข้าไปซ้อนทับกับร่างของผู้สร้าง กลายเป็นว่าเจ้าตัวสามารถเลียนแบบเน็นต่าง ๆ ของพวกแมงมุมได้เกือบเทียบเท่าตัวจริง

ทุกคนพุ่งหลบกระสุนเน็นกันไปคนละทาง -- ยกเว้นฮิโซกะไว้คนนึง -- รายนั้นพุ่งเข้าไปประชันกับหุ่นเชิดคุโรโร่ที่ยืนถือมีดเบ็นไนฟ์ด้วยรอยยิ้มสนุกสนาน หุ่นเฟย์ตันกับชาร์แน็คเองก็ไม่ต่างจากตัวจริงเท่าไหร่ พวกนั้นพุ่งเข้ามาสกัดตัวตลกหนุ่มจากหัวหน้าตนทันที

คุราปิก้าเองก็เริ่มใช่พลังของเนตรสีเพลิงประสานกับเน็นแล้ว คุเรฮะที่หลบกระสุนอยู่อีกมุมหนึ่งจิ๊ปากกับความยุ่งยาก ซ้ำยังขนลุกเกรียวกับหุ่นเชิดที่เป็นปฏิปักษ์กับโอโมคาเงะที่ยืนซ้อนหลังอยู่ด้วย

“เจ้าพวกนั้นกำลังวางแผนเปิดทางให้คนเผ่าคูลท์จัดการโอโมคาเงะ” เสียงทุ้มอยู่ใกล้เอ่ยขึ้น ชายหนุ่มวางคางลงบนหัวทุยคนตัวเล็กกว่า หลังจากซัดหุ่นแมงมุมอีกสองสามตัวกระเด็นไปก็ไม่ยี่หระกับสถานการณ์ตรงหน้าอีก

เหมือนดูหนังกลางแจ้ง มีป๊อบคอร์นให้จกคือครบเลย

เด็กสาวหดคออย่างบอกไม่ถูก ได้ยินแผนที่คิรัวร์กับกอร์นจะช่วยให้คุราปิก้าใช้เน็นที่ชื่อเชนเจลจับอดีตแมงมุมเต็มสองหู คนข้างหลังเอ่ยขึ้นอีก “ไอ้โย่งสวมแว่นมองมาทางนี้ มันกะจะให้เรย์ช่วยด้วยอีกคน”

เรย์

ชื่อเล่นสั้น ๆ ที่รู้สึกคุ้นชินเมื่อชายคนนี้พูดออกมา

ถูกกระซิบข้างหู “จะบอกจังหวะที่เจ้าโอโมคาเงะพลาดให้ เตรียมใช้ฮัทสึซะ”

ราวกับได้ดวงตากลับคืน แม้จะรู้ว่าไม่ควรไว้ใจแต่ในอกกลับไม่ลังเลที่จะทำตาม คุเรฮะพยักหน้ารับ มือคว้าอาวุธที่เป็นลวดออกมาขึงรอไว้ ออร่าสีดำที่มองไม่เห็นแผ่คลุมอีกชั้นนึง

ร่างของเด็กชายสองคนโถมตัวพุ่งเข้าใส่โอโมคาเงะ ออร่าเน็นแข็งแรงคลุมแขนไขว้กันเป็นเกราะป้องกันการโจมตีอีกชั้นหนึ่ง โอโมคาเงะตะโกนกร้าว

“เข้ามา! ฉันจะจบชีวิตพวกแกให้ไม่ต่างจากแอปเปิ้ลเน่า ๆ ลูกนึงไปเลย!!”

กระสุนเน็นของหุ่นเชิดแฟรงคลินรัวใส่ไม่ยั้ง “จงตายไปกับกองเลือดของพวกแกเองซะเถอะ!”

“ย๊ากกก!” เลโอลีโอฉายเดี่ยวมาอีกทาง ปามีดใส่ทั้งที่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หุ่นโนบุนากะกับฟิงค์โผล่ออกมาปัดอาวุธออกพร้อมจะซัดหมัดตรงใส่เจ้าตัวไปไกล

มือหนาแตะแผ่นหลัง

“ทิศ 3 นาฬิกา ห่างออกไปสิบหกก้าว —ไป!”

ถึงจะใช้เอ็นแทนดวงตาได้ แต่ความแม่นยำยังคลาดเคลื่อนอีกหลายจุด รายละเอียดที่ถูกบอกมาจึงเป็นประโยชน์มาก ร่างเล็กกว่าหายวับไปจากจุดนั้น -- มาปรากฏเบื้องหลังชายนักเชิดหุ่นในพริบตาเดียว

ลวดที่ทนทานราวกับเหล็กไหลตวัดออกไป ตรึงการเคลื่อนไหว พร้อมกันร่างของคุราปิก้าก็โดดออกมาจากด้านหลังเกราะเน็นของสองเด็กชาย ดวงตาสีแดงสวยสว่างราวกับเปลวเพลิง

เขาซัดโซ่เน็นไปที่โอโมคาเงะที่สูญเสียการควบคุมชั่วคราว

“เชนเจล!”

กอร์นกับคิรัวร์ที่ปลดเน็นลงไปนอนกองกับพื้นแปะมือกัน

“สำเร็จ!”

“ที่นี้มันก็ตกอยู่ในสภาพเซ็ทสึแล้ว!”

คุเรฮะถอยออกมา ร่างที่ไร้ดวงตาอยู่คนเดียวในสถานที่นี้ยืนคุมเชิงอยู่ทางด้านหลัง

“ฉันตัดสินใจว่าจะใช้ความสามารถนี้กับพวกแมงมุมเท่านั้น แต่ว่าแกบุกโจมตีฆ่าล้างเผ่าคูลท์ ถ้าเป็นตอนนี้ที่แกยังมีรอยสักแมงมุมอยู่ละก็ ฉันก็ถือว่าแกเป็นพวกแมงมุมเหมือนกัน!”

“เฮอะ คิดว่าของแบบนี้จะจับฉันอยู่อย่างนั้นเรอะ” สายตาหยามเหยียดมองสายโซ่ที่รัดรอบตัว ไร้ความกังวล

ขณะที่คุราปิก้าตั้งท่าจะใช้เน็นตั้งสัตย์สาบานเพื่อบีบหัวใจให้แหลกเป็นชิ้น เสียงฝีเท้าคู่นึงก็เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ เด็กสาวผมสีดำแซมแดงหันขวับ กรงเล็บในมือจ่อลำคอในเสี้ยววิ

เธอคนนั้นอยู่อยู่ในมุมอับ เด็กผู้หญิงในชุดโลลิต้าน่ารัก

มือแตะลงบนปลายมีด

“เธอคงเป็น...คุเรฮะสินะ?”

ผู้หญิงคนนี้คงเป็นเรทซ์ เดาจากที่พวกกอร์นคุยกันได้ไม่ยากเท่าไหร่

ไม่มีจิตสังหารหรือท่าทีคุกคาม เรทซ์คือหุ่นเชิดที่ไร้ดวงตาไม่ต่างกัน เจ้าของผมสีบลอนด์อ่อนเอียงหัวแปลกใจที่เด็กสาวตรงหน้าลดกรงเล็บลง ก่อนจะคลี่ยิ้มอ่อนโยน

“ต่างกันจริง ๆ เธอกับเขาคนนั้น”

คิ้วเลิกขึ้นสูง -- นั่นอาจหมายถึงหุ่นเชิดคราวน์ที่เปลี่ยนฝั่ง

“น่าอิจฉาจัง” เสียงหวานเอ่ยข้างแก้ม มือเล็กเลื่อนมาแตะที่อกเชื่องช้า “ถ้ามีโอกาสฉันก็อยากออกเดินทางไปกับพวกเธอบ้าง ไปเจอสิ่งต่าง ๆ ด้วยกัน ได้พูดคุยเล่นกัน...”

“แต่คงเป็นไปไม่ได้”

เรทซ์ตัวเล็กกว่าเธอมาก

หุ่นเชิดเด็กผู้หญิงซบหัวลงบนบ่า เสียงสั่นเทาเล็กน้อยเมื่อใกล้ได้เวลาจะทำในสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจ คุเรฮะเองก็คงเข้าใจถึงได้ยืนนิ่งให้เธอแนบชิดอยู่แบบนี้

ใจดีกว่าพี่ชายเยอะเลย

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ คุเรฮะ”

“เช่นกัน เรทซ์”

กำมีดเบ็นไนซ์ในมือแน่น

ก่อนที่เด็กหญิงผู้เด็ดเดี่ยวจะวิ่งออกไป

ปลายมีดเคลือบพิษแทงทะลุแผ่นหลังผู้เป็นพี่ชาย เลือดสีแดงฉานทะลักออกมาเต็มพื้นท่ามกลางเสียงร้องตกใจของเพื่อนใหม่ด้านหน้า

โอโมคาเงะแค่นเสียงถาม “ทำไม ทำกับพี่แบบนี้”

“ถ้าหนูยังมีชีวิตอยู่ ก็คงทำแบบเดียวกันนั่นแหละค่ะ”

“การเลียนแบบความรู้สึกไปจนถึงส่วนลึกของจิตใจ กลับเป็นภัยงั้นเหรอ...”

เรทซ์ร้องไห้ออกมา เธอค่อย ๆ โอบกอดพี่ชายจากด้านหลังอย่างเศร้าสร้อย ซบหัวลงบนบ่ากว้าง “พี่น่ะ...ไม่ใช่เทพนักเชิดหุ่นอะไรนั่นหรอก”

แค่เป็นคนที่ทะเยอทะยานคนนึงแค่นั้นเอง

โอโมคาเงะนิ่งไป ผมสีเทายาวปรกหน้าอย่างสิ้นหวัง ไม่นึกว่าคนที่ตนหมายจะหาความเป็นอมตะมามอบให้ตลอดจะปรารถนาไปคนละทางกับเขา

“งั้นพี่จะมอบความตายให้กับมนุษย์ —ที่มีชีวิตไม่ต่างจากเศษขยะทั้งหลายเอง!”

วูบ! —หุ่นเชิดแฟรงคลิน โนบุนากะ และฟิงค์ที่แฝงอยู่ในร่างปรากฏออกมาในท่าเตรียมโจมตี คุเรฮะขมวดคิ้ว ส่วนทุกคนผงะให้กับการดิ้นรนครั้งสุดท้ายของคนที่กำลังจะตาย

แต่แล้วบางอย่างกลับพุ่งผ่านหน้าไป

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

กระสุนเน็นของแฟรงคลินตัวจริงทะลุทะลวงเจ้าตัวปลอมจนกลายเป็นเศษซาก ฟิงค์หมุนหมัดอัดเน็นซัดหุ่นเชิดกระเด็นไกล ดาบของโนบุนากะฟันไม่กี่ท่าหุ่นก็สิ้นฤทธิ์

เจ้าซามูไรผมยาวบ่นอุบอิบ

“ชิ พอเห็นหุ่นเชิดทีไรเป็นต้องอารมณ์ไม่ดีทุกทีสิน่า”

เห็นของเลียนแบบตัวเอง ใครยังเฉยอยู่ได้ก็แปลกแล้ว!

มาลาสคิลตอนท้ายเฉยเลย -- คุเรฮะที่อยู่ใกล้ปลายดาบสุดถอนหายใจยาว โนบุนากะกับฟิงค์เหลือบมองเธอนิดหน่อย ก่อนจะเดินลงเวทีผ่านหน้าคุราปิก้าที่ดวงตายังเป็นเนตรสีเพลิงไป คนเผ่าคูลท์กำมือแน่น รู้ตัวว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะสู้กับพวกแมงมุม

ฟิงค์ทำท่าจะเอ่ยคำสบประมาทใส่ แต่เพราะเห็นเพื่อนหลายคนในกลุ่มมีท่าทีแปลกไปเลยชักหัวคิ้วฉงน

“เฮ้ เป็นอะไรกัน?”

“…”

ฟิงค์มองตาม ก่อนจะชะงักอยู่กับที่

ดวงตาหลายคู่มองตรงไปยังชายหนุ่มตัวสูงผู้ยืนอยู่ข้างเวที เจ้าของผมสีดำแซมแดงรวบต่ำเลื่อนใบหน้ามาหา ดวงตาคมสีแดงเสี้ยวฉายแววดุดัน เจ้าตัวเลิกคิ้วข้างนึงใส่อย่างเฉยเมย

มาจิปิดปากแน่น แต่ถึงอย่างนั้นเสียงกระซิบแผ่วเบาที่หลุดออกมา

คุเรฮะได้ยินชัดเจน

“...โคเซย์”

ขอบตาร้อนผ่าวจนน้ำตาคลอหน่วย หญิงสาวผู้ถูกคนทั้งแก๊งเรียกว่าหญิงแกร่งสะอื้นตัวสั่นเทา ชิซึคุยืนอยู่ข้าง ๆ แตะไหล่ปลอบแม้จะไม่เข้าใจ โนบุนากะอ้าปากค้าง ยกด้ามดาบชี้หน้า

“ได้ไงฟะ! ก็หัวหน้าบอกว่านาย— อื้อ!”

มือเค็ม ๆ ของฟิงค์อุดปากไว้ทัน เฟย์ตันพยักเพยิดหน้าไปทางคุเรฮะที่มองไม่เห็นยืนฟังอยู่อีกทาง เด็กสาวที่เดินมารวมกลุ่มกับพวกกอร์นมองมาทางต้นเสียงไม่ห่าง

เจ้าของชื่อที่ถูกเรียกหันไปมองคุเรฮะแวบนึง แล้วโบกมือส่ง ๆ ให้เหล่าแมงมุมที่ยืนตกตะลึงกันอยู่ เป็นการทักทายและไล่ให้ไสหัวไปในคราวเดียวกัน เขาไม่เห็นปาคูโนด้าในกลุ่มนี้ แต่รัศมีเอ็นจับได้ว่ามีคนนึงยืนรออยู่ข้างนอกห่างออกไป คงมีเหตุผลของเธอที่จะไม่แสดงตัว

กองโจรเงามายามองหน้ากัน

นอกจากชิซึคุที่เป็นสมาชิกใหม่ ทุกคนล้วนพอเข้าใจการกระทำตรงหน้า

คุราปิก้าทรุดตัวลงหลังฝืนใช้เนตรสีเพลิงมากเกินไป แต่ดวงตาที่กลับมาเป็นสีนิลก็ยังมองพวกแมงมุมที่พากันเดินหายไปไม่ห่าง -- ถึงจะเพิ่งจบเรื่องคุโรโร่มา ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังห้ามใจให้สงบไม่ได้เวลาเจอพวกมันอยู่ดี

“โคเซย์...เหรอ?” กอร์นทวนซ้ำ มองชายหนุ่มตรงหน้าสลับกับคุเรฮะข้าง ๆ อย่างงงงวย ตามด้วยร้องเสียงหลง “อ๊ะ! นั่นดวงตาของคุเรฮะนี่ คืนมาเดี๋ยวนี้นะ!”

คิรัวร์จับไหล่ไว้ “กอร์น ใจเย็น”

“แต่ว่า...!”

ความร้อนที่กำลังแผดเผามาจากทางด้านหลัง

ทุกคนรีบหันไปมอง รู้ตัวอีกทีเรทซ์ก็พาร่างไร้ชีวิตของโอโมคาเงะขึ้นไปบนแท่นสูงของเวทีแล้ว เด็กหญิงวางพี่ชายลง ลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าที่ไร้ความกังวลใดท่ามกลางเปลวเพลิง

“ฉันจะกลับไปพร้อมกับพี่... กลับไปสู่ความทรงจำของเรา”

ผมสีอ่อนพลิ้วไหวไปตามเปลวไฟที่ลุกฮือ ริมฝีปากคลี่ยิ้มอย่างมีความสุข

“กอร์น คิรัวร์ ขอบคุณนะ เพราะพวกเธอสองคน ฉันเลยได้มีชีวิตจริง ๆ ซะที”

“เรทซ์!”

คิรัวร์ทำท่าจะถลาเข้าไปหา แต่ถูกแขนของคุเรฮะยื่นมาห้ามไว้ ดวงตาสีฟ้าครามสั่นคลอน ถึงจะตั้งแง่กัดกับเรทซ์บ่อย แต่เขาไม่ได้ต้องการให้เธอจากไปทั้งอย่างนี้เลย

ฝ่ามือของกอร์นตบบ่า ดวงตามองเพื่อนใหม่ที่ถูกเปลวไฟกลืนกินไปด้วยแววตาซื่อตรง

“ปล่อยเรทซ์ไปเถอะ”

เรทซ์ได้เป็นอิสระแล้ว

-----

ทุกคนเคลื่อนตัวออกมาข้างนอก ภาพของคฤหาสน์หลังโตที่กำลังมอดไหม้อยู่ในแววตา

อ่า ยกเว้นคุเรฮะไว้คนนึง เพราะดวงตาของเธออยู่กับคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ นี่...

เลโอลีโอเอามือล้วงกระเป๋า ใบหน้าแม้จะสะบักสะบอมไปบ้าง แต่ก็นับว่าไม่มีอะไรในร่างแตกหัก มือดันกรอบแว่นขึ้น “แบบนี้คงจะดีแล้วล่ะ”

“มีชีวิตจริง ๆ งั้นเหรอ...” คุราปิก้าพึมพำ ถ้อยคำของเด็กคนนั้นยังคงก้องอยู่ในหัว กอร์นมองลึกเข้าไปในเปลวเพลิงที่กำลังโชติช่วง

“นั่นน่ะ หมายความว่าอะไรกันนะ?”

เลโอลีโอหันมา ตาข้างนึงบวมตุ่ย “ไม่ได้หมายถึงการใช้ชีวิตในแบบของตัวเองหรอกเหรอ”

“เห~ เหมือนที่เลโอลีโอมีเป้าหมายจะเป็นหมอสินะ!”

คุเรฮะหันไปมองตามเสียงเจื้อยแจ้ว ถ้อยตำที่ได้ยินทำให้รู้ว่าพวกนั้นมีท่าทีเข้าใจอะไรหลายอย่างมากกว่าที่คิด ตอนแรกนึกว่าจะทำเสียงเศร้ากับการจากไปของเธอคนนั้นซะอีก แต่ก็ดีแล้ว

สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อฝ่ามือหนายื่นมาลูบหน้าแบบคาดเดาไม่ได้ เงยหน้าขึ้นไปหาคนลูบด้วยใบหน้างุนงง ฝ่ามือใหญ่กว่าเลื่อนจากหัวมาที่ใบหูให้สะเดิดเล่น ลงมาแตะที่แก้ม จมูก กดเบา ๆ ที่มุมปากนุ่ม

สัมผัสสุดท้ายมาลงเอยด้วยการจับพุงแล้วขยำหมุบหมับ

หัวหมุนจนไม่รู้จะทำหน้ายังไงดีแล้ว

“ผอมเกิน ใครเป็นคนดูแลเรื่องอาหารการกินให้”

“เอ่อ... ไม่มี”

“แล้วเดเรคหายหัวไปไหน”

มีการถามถึงพ่อบ้านประจำตัว แต่เพราะดูท่าทางไม่ใช่ศัตรู ถึงจะสงสัยที่เหมือนจะรู้อะไรมากกว่าที่คิดแต่ก็ตอบไปโดยดี “อยู่ที่คราวน์ ไม่ได้ตามมาด้วย”

ได้ยินเสียงจิ๊ปากไม่สบอารมณ์ คนตัวใหญ่กว่านิ่งไปสักพักราวกับกำลังใช้ความคิด ก่อนจะก้มลงมาใกล้

“เอาเถอะ กำลังอารมณ์ดี จะปล่อยไปก่อนละกัน”

มือหนาเชยคางขึ้นมา รู้สึกได้ว่าผ้าผันแผลที่ปิดตาอยู่ถูกปลดออกไป

สัมผัสนุ่มนิ่มประทับลงที่มุมปากอย่างอ้อยอิ่ง

“เราต้องเจอกันอีก”

ลืมตาขึ้นมาอีกทีก็ไม่มีใครอยู่ตรงหน้าแล้ว

แต่หันหลังมากลับเจอหน้าใหญ่ ๆ ของใครบางคนที่ถูกลืมเข้ามาจ้องประชิด ตาที่ตี่อยู่แล้วตี่ลงไปอีกเมื่อหรี่ตาใส่ เหมือนจับผิดและไม่พอใจในคราวเดียวกัน

“เห็นนะ ตั้งแต่ต้นเลย”

“...อาฮะ”

เด็กสาวกะพริบตาปริบ ไม่เข้าใจว่าจะบอกทำไม เอียงซ้ายมองเลยโจ๊กเกอร์หนุ่มไปนิด เห็นสี่หน่อที่เพ้อถึงเป้าหมายชีวิตจบแล้วกรูกันมาทางนี้ นี่เธอถูกหิ้วออกมาห่างเจ้าพวกนั้นมาไกลขนาดนี้เลยเรอะ

หันกลับมาอีกที ปลายนิ้วของฮิโซกะก็แตะที่เรียวปาก

“ฮึ่ม ไม่ชอบใจเลยนะ ฉันเพิ่งได้เฟิร์สคิสของสลีปปี้ไปเมื่อคืนเอง”

ถึงจะหน้าร้อนนิดหน่อยตอนนึกถึงเรื่องจูบเมื่อคืน แต่นั่นสติแตกอยู่ น้ำตาก็ไหลจนชุ่มผ้าห่มไปอีก คิดย้อนไปแล้วรู้สึกอยากหันไปโฟกัสทางอื่น

แต่สุดท้ายก็จ้องตากลับ เลิกคิ้วขึ้นข้างนึงกวนเบา ๆ

“มั่นใจนายเป็นเฟิร์สคิสของฉัน?”

ขี้โมเมชะมัด

ถึงมันจะเป็นเรื่องจริงก็เถอะ

ใบหน้าหล่อเหลายิ้มร้าย

“มั่นใจต้องได้จูบเด็กขี้แยอีกครั้งแน่ ๆ ล่ะ”

กอร์นกับคิรัวร์ที่กำลังวิ่งมาตาโตเป็นไข่ห่าน เลโอลีโอทำปากพะงาบ ๆ -- เห็นเด็กสาวผมยาวถูกดึงเข้าไปจูบเต็มรัก คุเรฮะยังตาโตตกใจไม่ต่างกันเลย ส-สองมือที่ดันไหล่กับจิกผมฮิโซกะออกนั่นหมายความเธอไม่เต็มใจใช่ไหม!

มาถึงตัวอีกทีเจ้าโจ๊กเกอร์สายเปลี่ยนแปลงก็หายตัวไปแล้ว ทิ้งไว้แค่เสียงหัวเราะน่าหมั่นไส้กับร่องรอยบวมแดงที่ปากคุเรฮะอย่างจงใจ สองหมาแมวแยกเขี้ยวตะโกนลั่น

“คุเรฮะอายุแค่ 14 เองนะโว้ย!!”

คนถูกกระทำกระแอมเบา ๆ ปัดฝุ่นเสื้อผ้าสักหน่อย ทำเมินไม่สนใจเสียงแวด ๆ ที่สบถด่าไล่หลังคนทำมาเป็นพรวน อืม...กลับไปวันนี้นอนซ้อมตายสักหน่อยดีไหมนะ

คุราปิก้าที่ยังอึ้งไม่หายแอบมองคุเรฮะจากด้านหลังนิด ๆ

...หูแดงด้วยล่ะ

__________C H E C K M A T E__________

The Movie : Phantom Rouge (IV)