เรื่องเล่าของฉัน

เนื้อเรื่อง

ทำไมวันนี้ไม่มีใครสนใจฉันเลย...
   ไม่มีใครเรียกฉัน...  ไม่มีใครรักฉัน...   พวกเขาคงลืมฉันไปแล้ว
   ฉันวิ่งไปรอบๆ  วิ่งไปหาทุกๆคน  ดูเหมือนเขามองไม่เห็นฉัน...
   พี่อุ๋มทำอะไรอยู่นะ... ทำไมเธอหยิบผ้าห่มสกปรกของฉันมากอดล่ะ  แล้วนั่นเธอกำลังร้องไห้นี่
   ไม่สิ...ไม่ใช่เธอคนเดียวคุณแม่  อาม่าก็ร้องไห้  มีอะไรน่าเสียใจนะ...  
   ช่างเถอะ   ฉันไปหาคนอื่นดีกว่า    
   คุณพ่อกับพี่อามจะไปไหนนะ   แล้วถืออะไรไปด้วยก็ไม่รู้   ฉันไปด้วยสิ   ฉันวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว
   “รอด้วย  รอด้วย”  ฉันร้องเรียกเป็นภาษาของฉัน
   พวกเขาไม่ได้ยินที่ฉันเรียกเลย   ไม่เป็นไรหรอก   ฉันวิ่งตามทันอยู่แล้วล่ะ
   พวกเขาเดินไปที่สวนหลังบ้าน   เขาพูดอะไรกันน่ะ   แย่จังฉันฟังไม่รู้เรื่องเลย
   คุณพ่อกับพี่อามเริ่มขุดดิน   เขาจะขุดดินกันทำไมนะ   หรือจะฝังอะไรไว้   ดีล่ะ...ฉันจะได้พาพวกเขามาถูก
    เฮ้อ !  มนุษย์นี่ขี้ลืมกันจังนะ   อย่างเมื่อก่อนนี้พี่อามเคยฝังของเล่นของตังเองไว้แล้วก็หาไม่เจอ  
แล้วรู้มั้ย  พอฉันช่วยขุดหาจนเจอเขาก็ว่าทำของเล่นของเขาเสีย   พี่อุ๋มก็เคยแอบฝังเมล็ดดอกไม้ไว้นะ
แล้วฉันก็ช่วยขุดหาให้   พี่อุ๋มก็โกรธฉันอีก  เธอบอกว่าฉันทำให้ต้นไม้ของเธอไม่ขึ้น
    ทุกคนเรียกฉันว่า “ไทเกอร์” ฉันอยู่ที่นี่มา2ปีแล้วมั้ง   รู้มั้ยว่าฉันรู้ได้ยังไง   ที่ฉันรู้ก็เพราะทุกๆปีพี่อามต้องพาฉันไปหาหมอล่ะ  แต่ก่อนนี้ฉันไม่ได้อยู่ที่นี่หรอก   ฉันอยู่ในที่ที่แสนไกลมาก   มีคนคนหนึ่งพาฉันขึ้นรถจากบ้านมาที่นี่  และยกฉันให้คุณพ่อ   ในที่สุดฉันก็ได้มาอยู่ที่นี่...
    ฉันมีความสุขนะที่อยู่ที่นี่   ทุกคนดีกับฉัน... ทุกคนรักฉัน... และฉันก็รักทุกๆคน...  ไม่ว่าจะเป็น
        อาม่า(คุณย่า)ชอบดุฉัน  เพราะฉันชอบเล่นซนเป็นประจำ   แต่เธอก็เป็นคนหาข้าวให้เรากินทุกๆวันนะ
        คุณพ่อ   ต้องไปทำงาน  กลับบ้านดึกทุกวัน   ฉันไม่เคยลืมที่จะทักทายคุณพ่อเลย
        คุณแม่   ใจดีกับฉันเสมอ   คุณแม่ไม่ตีฉันเมื่อฉันกระโดดใส่จนเสื้อผ้าเปื้อน
       พี่อุ๋ม    เธอเป็นคนเงียบ  ไม่ค่อยมีเพื่อน  เธอจะมีเรื่องมาเล่าให้ฉันฟังอยู่เสมอ   ทั้งนิทานและเรื่องอื่นๆมากมาย   และเธอมักจะนำขนมที่เธอทำในชั่วโมงคหกรรมมาฝากฉันเป็นประจำเลยล่ะ   ถึงแม้ทุกคนจะไม่กล้ากินขนมของที่พี่อุ๋มทำ  แต่ฉันว่าอร่อยดีนะ   ฉันเลยกินหมดทุกที   พี่อุ๋มมักเรียกฉันไม่เหมือนใคร  เธอเรียกฉันว่า “น้องเกอร์”ล่ะ
        พี่อาม   เป็นคนที่รักฉันมากที่สุด   เขาจะเล่นกับฉันทุกๆวันหลังเลิกเรียน   เขามักจะซื้อขนมและของกินดีๆมาฝากฉัน   บางทีก็ของเล่น  ด้วยเงินของเขา   ทำให้เขามีเงินเก็บที่เหลือน้อยนิด
        เจ็กทุย (คุณอา)   เป็นคนที่ฉันไม่ชอบมากที่สุดเลย   เขาชอบแกล้งฉันเป็นประจำ   ทั้งแตะเวลาฉันนอนหลับและตีเจ็บๆอีกด้วย   แต่ฉันก็เคยกัดเขานะ   ถือว่าหายกันละกัน
    คนที่อยู่ที่นี่ก็มีเท่านี้ล่ะ   ทุกคนดีกับฉัน (เว้นเจ็กทุย)
    ฉันชอบเล่นกับทุกๆคน  
    ฉันชอบวิ่งเล่นกับพี่อาม
    ฉันชอบช่วยพี่อุ๋มขุดดินปลูกต้นไม้  (แต่เธอคงไม่ชอบให้ฉันช่วยหรอก)
    ฉันชอบเล่นน้ำ   ชอบเอาเท้าวักน้ำในอ่างบัวเล่น   ในนั้นมีปลาด้วยล่ะและ มันคงตกใจมากเมื่อเห็นฉัน  เลยไม่กล้าขึ้นมาบนผิวน้ำเลย   ทุกคนจะหัวเราะทุกทีเมื่อเห็นฉันกำลังเอาเท้าวักน้ำ   เขาคงคิดว่าฉันกำลังว่ายน้ำมั้ง...
    ฉันชอบเล่นน้ำฝน...ที่ตกลงมาจากฟ้า   สงสัยจังว่าใครทำให้ฝนตกลงมา...
    ฉันชอบร้องเพลงในเวลากลางคืน   แต่ทุกๆคนไม่ชอบให้ฉันร้องเพลง   แรกๆจึงลงมาดุฉันบ่อยๆ  แต่หลังๆเขาคงชินแล้วมั้งเลยปล่อยให้ฉันร้องเพลงตามสบาย
    ฉันชอบแอบเข้าไปค้นหาของเล่นแปลกๆในห้องเก็บของ   เมื่อวันก่อนฉันเจอตุ๊กตากระต่ายสีชมพูของพี่อุ๋ม
ในห้องเก็บของ   ฉันเล่นกับมัน  แต่มันอ่อนแอจังเล่นได้ไม่เท่าไรก็ขาดเป็นชิ้นๆพี่อุ๋มมาเห็นเลยโกรธฉันมาก  ฉันคิดว่าคงถูกตีแน่ๆ  จึงทำตาละห้อยให้เธอสงสาร   เธอไม่ตีฉันแต่ก็ไม่เล่นด้วยตั้งหลายวันแน่ะ   ฉันอยากให้เธอหายโกรธจึงเอาผ้าห่มผืนโปรดของฉันไปให้เธอ   เมื่อเธอเห็นเธอหัวเราะใหญ่เลย   ไม่รู้ว่าน่าขำตรงไหน?
    เช้าวันนี้  ฉันก็ตื่นแต่เช้าอย่างทุกที   ฉันเห็นประตูรั้วบ้านเปิดอยู่จึงรีบวิ่งออกไป   คุณแม่ที่กำลังจะไปทำงานออกมาเห็นเลยห้ามฉันไว้   เธอรัองเรียกฉันให้เข้ามาในบ้าน  แต่เรื่องอะไรล่ะได้อกนอกบ้านแล้วก็ต้องเล่นให้สนุกสิ   ฉันวิ่งไล่จับผีเสื้อ... ตามมันไปเรื่อยๆ.... ตามไปเรื่อยๆจนถึงกลางถนน   เจ้าผีเสื้อก็บินหายลับไป...
ฉันได้ยินเสียงคุณแม่ตะโกนเรียกสุดเสียง.....
    ฉันรู้สึกตัวเมื่อสายลมบางเบาพัดผ่านตัวฉัน...ได้ยินเสียงเพลงแสนเศร้าจากต้นไม้ใบหญ้า
    เกิดอะไรขึ้นนะ...ฉันคิด  
    ฉันวิ่งไปรอบๆหาทุกคน...ดูเหมือนทุกๆคนมองไม่เห็นฉัน... ไม่มีใครสนใจฉันเลย...ทั้งๆที่ฉันเฝ้าดูทุกคนทำบางสิ่งบางอย่างอยู่ใกล้ๆ
    และแล้วฉันก็รู้สึกว่าร่างของฉันกำลังล่องลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า...   ไม่นะ...  ไม่...  ฉันอยากอยู่ที่นี่... อยากอยู่กับทุกๆคน... ฉันคิด
    “ไม่ได้หรอกเจ้าหมาน้อย... เจ้าตายแล้ว  เจ้าจะต้องจากทุกๆคนไป  ไปอยู่บนสรวงสวรรค์...”
    “ท่านเป็นใคร...”ฉันถาม
    “ข้าคือสายลมที่กำลังโอบอุ้มร่างของเจ้าอยู่ไง”
    “ฉันอยากอยู่ที่นี่   อยากอยู่กับทุกๆคน   ฉันมีความสุขที่อยู่ที่นี่  ทุกคนรักฉัน  ฉันไม่อยากให้ทุกคนลืมฉัน”
     “เจ้าก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้...แต่เจ้าก็สามารถมองเห็นพวกเขาได้ตลอดเวลา...เพียงแต่เจ้าคิดถึงพวกเขา  และข้าก็เชื่อว่าพวกเขาก็คงจะไม่ลืมเจ้า...  เจ้าลองมองลงไปสิ...”
     ณ  เบื้องล่าง
     อาม่ากำลังมองชามข้าวของฉันอยู่
     เจ็กทุยกำลังเดินเข้ามาในบ้าน   วันนี้เขาดูเศร้าจัง
     นั่นคุณพ่อกับพี่อามขุดหลุมเสร็จแล้วนี่...เขา...คงกำลังฝังร่างฉัน   คุณแม่หยิบปลอกคอมาใส่ให้ฉันแล้วเอา
ผ้าห่มห่อตัวฉัน  แล้วพี่อุ๋มล่ะ...นั่นเธอถืออะไรมา...มันคือดอกหญ้ากำเล็กๆ...เธอวางมันไว้ข้างตัวฉัน...ก่อนที่คุณพ่อกับพี่อามจะช่วยกันเอาดินกลบร่างฉัน...
      “ไทเกอร์ขอให้เจ้ามีความสุขอยู่บนสรวงสวรรค์...  พวกเราทุกคนจะไม่มีวันลืมเจ้าตลอดไป”
นั่นเสียงของพี่อุ๋มนี่....
    ไม่มีใครลืมฉันจริงๆ...  ทุกๆคนรักฉัน....  ดีใจจัง
    และแล้วร่างของฉันก็ร่องรอยขึ้นไปบนท้องฟ้า...ไปสู่สรวงสวรรค์