คนอย่างเธอใช่สำหรับฉันแล้วเหรอ(It’s you)

ดีจ้าทุกคน ชื่อ อุ้ม น่ะค่ะ อายุ 13ปีค่ะ ช่วงนี้อุ้มว่างมว้ากกกก><(((ที่จริงไม่ว่างหรอกค่ะ แต่ไม่อยากทำการบ้าน หุหุ)))อุ้มเลยมาแต่งนิยายให้อ่านจ้า ยังไงก็เม้นด้วยน่ะค่ะ จะได้มีแรงกำลังใจ^^

   อิมเมจค่ะ^^
 

พิม-พิมประภา__สาวน้อยไม่ค่อยคิด เป็นพวกบ้อเลือด ใครท้าเธอ เธอรับหมด หึหึ เธอไม่เคยคิดหรอกว่าอะไรจะตามมา แต่ที่เทอเป็นแบบนี้ก็เพราะเขาคนนั้นนั่นแหละ เหอะ!

 
โทโมะ-วิศวะ__หนุ่มหล่อขั้นเทพ อดีตคนที่พิมเคยแอบรักเมื่อวัยอนุบาล แต่ด้วยอะไร และยังไง ทำไมเขาและเทอต้องมาเจอกันอีกครั้งด้วย

 
คิทตี้-กัลยวีร์__สาววน้อยออกแนวหล่อเท่ เอ๊ะยังไง แต่ถึงเธอจะเท่แค่ไหน แต่เธอก็อ่อนไหวเป็นน่ะ((ติดตามเรื่องของคิทตี้ได้ในเรื่องต่อไปจ้า^^))น้องสาวพิม นิสัยไม่ค่อยจะต่างกันเลยก็ว่าได้

 
จินนี่-ผุสชา__เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ เพราะอะไรกัน ถึงทำให้พิมและจินนี่ต้องแตกคอกัน สองคนนี้ใครกันแน่ที่เป็นคนผิด ติดตามค่ะ
 
มิน-มีนาพร__แฟนโทโมะ ที่พ่อแม่บังคับ ถึงแม้มินจะรักโทโมะมากเท่าไหร่ โทโมะก็ไม่เคยจะรักมินเลย

บทนำ

 เมื่อ 12 ปี ที่แล้วววว

โทโมะนายโทโมะใช่ไหมสาวน้อยเสียงหวานตัวเล็กท่าทางอ่อนแอ เรียกหนุ่มน้อยผู้เด่นที่สุดในอนุบาล หนุ่มน้อยได้ยินจึงหันไปมองที่ต้นเสียง ด้วยความที่ว่าสาวน้อยยังเป็นเด็กนักจึงไม่สามารถที่จะพูดอะไรได้นอกจากยื่นกล่องสีชมพูเล็กๆให้หนุ่มน้อย

เอามาให้ฉันทำไม ฉันไม่เอา ไร้สาระที่สุด!หนุ่ยน้อยพูดแล้วสะบัดกล่องขวัญของที่อยู่บริเวณหน้าออก ทำมห้ของขวัญชิ้นนั้นกระเด็นไปไกลโขเลยทีเดียว

ทำไมนายทำแบบนี้สาวน้อยพูดออกมาเพียงแผ่วเบา น้ำตาเริ่มเข้าครอบงำ สาวน้อยไม่สามารถที่จะกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป

ไร้สาระที่สุดหนุ่มน้อยพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาเหลือเกิน แล้วก็เดินจากไปโดยไม่เหลียวหลังกับมามอง ทำให้สาวน้อยร้องไห้หนักกว่าเดิมหลายเท่าตัว

.. ..

แฮกๆๆๆอะไรกัน เรื่องผ่านมาตั้ง12ปีแล้วทำไมถึงได้ฝันแบบนี้อีก ทำไมฉันยังลืมเค้าไม่ได้ เพราะอะไรกัน หลังจากเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้น ฉันได้แต่ฝันร้ายแบบนี้เป็นระยะๆ หวังว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกน่ โทโมะ วิศวะ ไทยานนท์

..............................................................................................................................................................

ไอ้พี่พิมมมมม!!!เสียง1000เดซิเบลของยัยคิทตี้ที่สามารถปลุกคนได้ทั้งหมู่บ้านดังพร้อมกับเสียงวิ่งขึ้นบรรได

พี่อาบน้ำแล้วใช่ไหม ไปโรงงเรียนได้แล้วยัยคิทตี้วิ่งเข้ามาในห้องฉันด้วยชุดนักเรียนม.ต้นด้วยควาเหนื่อยล้า

วิ่งน่ะ เอากระโปรงหน่อยฉันพูดแล้วมองกระโปรงของยัยคิทที่ยาวเท่าเข่าพอดี เฮ้อออออ โตขนาดนี้แล้วยังวิ่งไปดูกระโปรงอีกกก

อย่าเพิ่งพูดเรื่องอื่น ตอนนี้เราไปโรงเรียนกันได้แล้วน่ะยัยคิทมันจะรีบไปไหนของมันน่ะ หลังจากที่ยัยคิทพูดเสร็จก็จับข้อมือฉันวิ่ง จะรีบอะไรกันนักกันหนาเนี่ย ฉันจะตายก็เพราะแกเนี่ยแหละยัยคิทท

โอ้ยยยย ต้องข้ามถนนไปขึ้นรถสายอีกเหรอเนี่ย อยากจะบ้าตายยัยคิทพูดบ่นๆพร้อมเดินข้ามถนนโดยที่ไม่ดูรถหรืออะไรทั้งสิ้น เฮ้ยย ยัยคิทเดินข้ามถนนโดยที่ไม่ดูรถ แย่แล้ว!

คิท ระวัง!!!ฉันตะโกนเมื่อเห็นว่ามีรถคันหนึ่งกำลังแล่นมา เมื่อยัยคิทตี้ได้ยินเสียงฉัน ก็หันมาแต่ยัยคิทยังคงยืนอยู่ ณ ที่เดิม โดยที่ที่ฉันเรียกเพราะอยากให้ค้าหลบรถน่ะ....

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ยัยคิทเป็นยังไงบ้าง ฉันไม่อยากเปิดตาไปดู ฉันกลัว ฉันกลัวจริงๆ แต่ถ้าฉันไม่เปิดตาดู ฉันก็ไม่มีวันรู้เลยว่ายัยคิทเป็นยังไง ด้วยความคิดนี้ได้สั่งการ ตาของฉันก็เปิดขึ้น o.o T^T TOT

เอ๊ะๆๆๆๆๆ ทำไมพิมถึงทำหน้าตาแบบนั้นด้วย คิทตี้เป็นอะไรหรือป่าว ถ้าอยากรูโปรดติดตามตอนต่อไปจ้า

อ่านแล้วเม้นด้วยน่ะค่ะ สั้นๆก็ได้ค่ะ อุ้มไม่ว่า ขอแค่ให้เม้นเป็นกำลังใจให้กันเท่านั้นก็พอ