My Teacher คุณครูที่รัก (YAOI)

ข้อมูลเบื้องต้น

เนื้อหาของเรื่องนี้เป็นเนื้อหาเกี่ยวกับ ชายรักชาย
หากใครรับไม่ได้
กรุณากดปุ่มกากบากที่มุมบนขวาด้วยนะค่ะ

THANKYOU VERY MUCH naka~~~~

by ; writer pimmy

อ่านแล้วเมนท์เป็นมารยาทที่ดีของนักอ่านทุกท่านนะค่ะ^^

 

 

M U S I C CAFE : LUN LA

เนื้อเรื่อง

My teacher คุณครูที่รัก
 

  สวัสดีครับผมชื่อมิวครับเป็นครูสอนภาษาอังกฤษในโรงเรียน V.R.M ครับ (ไม่มีชื่ออื่นแล้วใช่มั้ย;pimmy)

ผมมีแฟนแล้วนะครับชื่ออาทร์เป็นครูสอนพละที่โรงเรียนเดียวกับผมฮะ วันนี้เป้นวันเสาร์แต่ผมกับพี่อาทร์

แล้วก็ครูบุ้งต้องเป็นเวรตรวจโรงเรียนวันนี้...ลืมแนะนำไปครูบุ้งเป็นเพื่อนของผมฮะเค้าเป็นครูสอน

คณิตศาสตร์ครับเด็กๆส่วนมากจะชอบครูบุ้งกับพี่อาทร์มากเพราะเค้าใจดี ขี้เล่น แต่เด็กส่วนมากจะไม่ค่อย

ชอบผมมีแต่เด็กผู้หญิงเท่านั้่นแหละครับที่ชอบผมอ่ะT^T

ตอนนี้ผมนั่งทำงานอยู่ในห้องซักพักพี่อาทร์ก็โทรเข้ามาหาผม

  "ฮัลโหล"

  "มิวเรามีเรื่องจะคุยด้วยช่วยมาเจอกันที่หน้าห้องม.2/1หน่อยสิ"

  "อืม ได้สิ" 
 
  ตอนนี้ห้องทุกห้องปิดหมดแล้ว (ก็มันวันเสาร์หนิใครมันจะมาเรียน;pimmy)ผมเห็นพี่อาทร์ยืนอยูผมรีบ

เดินเข้าไปหาทันที

  "มีอะไรเหรอพี่อาทร์"

  "มิว...เรา..."

  "เป็นอะไรไปเหรอพี่อาทร์มีเรื่องอะไรรึเปล่า"ผมถามขึ้นเมื่อเห็นพี่อาทร์เงียบไป

  "เอ่อ...เรา...เราเลิกกันเถอะนะ"ผมช๊อคทันทีที่พี่อาทร์พูดจบ

  "พ...พี่อาทร์...พี่...ล้อเล่นใช่มั้ย"

  "มิวพี่พูดจริง เราเลิกกันเถอะ"ผมอึ้งมาก น้ำตาเริ่มคลอมาอยู่ที่ขอบตา

  "ท...ทำไมล่ะพี่อาทร์ ทำไมพี่อาทร์ถึงจะเลิกกับมิวล่ะ"

  "มิวพี่ขอโทษ...แต่เราคงไปด้วยกันไม่ได้...เราจบกันแค่นี้นะมิว"พอพูดจบพี่อาทร์ก็เดินจากไป ผมทรุดลง

กับพื้นทันทีก้มหน้าปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาเอง

  "ฮึก...ทำไมล่ะพี่อาทร์...อึก...ทำไมถึงทำแบบนี้ ฮึก ฮือออ"ผมร้องไห้อยู่เงียบๆคนเดียว ซักพักนึงผมก็ได้

ยินเสียงเหมือนมีคนกำลังเรียกผม

  "มิว มิวเป็นอะไร ร้องไห้ทำไมมิว"

  ผมเงยหน้าขึ้นมาเห็นครูบุ้งนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าผม สีหน้าของเขาดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด น้ำเสียงของ

เขา

ดูร้อนรนแต่กลับแฝงไปด้วยความเป็นห่วง

  "ฮึก บุ้ง"

  ผมร้องไห้ออกมาอีกครั้งพอครูบุ้งเห็นน้ำตาของผมเขาก็รีบคว้าตัวผมเข้าไปกอดทันที ผมก็ได้แต่ซุกหน้า

ลงบนอกของอีกฝ่ายร้องไห้ระบายความรู้สึกทั้งหมดออกมา

  "ฮือออ บุ้ง พี่อาทร์เค้าบอกเลิกมิวแล้ว ฮึก พี่อาทร์เค้าไม่รักมิวแล้ว ฮึก ฮือออ"

  "ไม่เป็นไรนะมิว ไม่ร้องนะ มิวยังมีบุ้งอยู่นะ บุ้งจะอยู่ข้างๆมิวเองนะ ไม่ต้องกลัว"

  "อึก จ...จริงๆนะ บุ้งพูดจริงใช่มั้ย"

  "จริงสิมิว บุ้งจะคอยอยู่ข้างๆมิวเองนะ"ว่าแล้วครูบุ้งก็จูบลงบนหน้าผากของผมราวกับจะเป็นเครื่องยืนยัน

ว่าอีกฝ่ายจะคอยอยู่เคียงข้างเราอย่างที่พูดจริงๆ เราสองคนนั่งกอดกันอยู่อย่างนั่นจนเวลาล่วงเลยไป

จนถึงตอนเย็น

  "มิว กลับบ้านกันเหอะเดี๋ยวเราไปส่ง"

  "อืม"ผมตอบรับไปเพราะวันนี้ผมไม่ได้เอารถมาถ้าเป็นเมื่อก่อนผมจะกลับกับพี่อาทร์แต่ตอนนี้เค้าบอก

เลิกผมแล้วมันก็คงไม่มีประโยชน์ที่จะนั่งรถกลับบ้านด้วยกันอีกต่อไำป


  วันจันทร์ที่XXXเดือนYYYปีZZZ


  วันนี้ผมก็มาสอนหนังสือตามปกติ ทุกอย่างในโรงเรียนดูปกติดีแต่สำหรับผมมันกลับดูไม่ปกติเท่าไหร่

เพราะตอนนี้ไม่มีพี่อาทร์มาเดินข้างๆเหมือนแต่ก่อนมันทำให้ผมรู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูกวันนี้คาบแรกผมมี

สอนห้องม.2/1พอจะก้าวเข้าไปในห้องก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินบทสนทนาของเด็กๆ

  "นี่แก!ได้ยินมาว่าครูอาทร์เค้าจะแต่งงานแหละ"

  "อุ้ย!จริงเหรอแต่งกับใครอ่ะผู้ชายหรือผู้หญิงอ่ะ"

  "โหย~~~ก็ต้องผู้หญิงอยู่แล้วสิแก"

  ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนขอบตามันร้อนผ่าว รู้สึกเจ็บที่หน้าอกนิกๆ ผมตัดสินใจฝืนตัวเองก้าวเท้าเข้าไปใน

ห้องพยายามปั้นสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด

  "เอ่อ เมื่อกี้พวกเธอคุยอะไรกันเหรอ"

  "อ้าว!ครูมิวไม่รู้เหรอค่ะว่ามะรืนนี้ครูอาทร์เค้าจะแต่งงานน่ะค่ะ"

  "เอ่อ งั้นเหรอ"ผมทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วผมลุกออกจากเก้าอี้เพื่อที่จะไปหาที่ร้องไห้คนเดียว

  "น.ร.อยู่กันเงียบๆนะเดี๋ยวครูมา"ผมพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่นแต่จังหวะที่จะก้าวเท้าออกจากห้องนั้น

  "ครูมิวค่ะ!!!"เสียงใสๆของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเรียกผมเอาไว้ผมหันไปหาต้นเสียงก็ต้องชะงักเมื่อเด็กคน

นั้นยื่นกระดาษใบหนึ่งให้ ดูแล้วมันก็คล้ายกับการ์ดงานแต่งไม่มีผิด

  "ครูอาทร์ฝากมาให้น่ะค่ะ บอกว่าอยากให้ครูมิวไปร่วมงานแต่งครั้งนี้น่ะค่ะ"

  "เหรอ ขอบใจนะ"ผมรับมันมาแล้วก็รีบวิ่งออกจากห้องไปพยายามไม่ให้ใครเห็นน้ำตาของผม

ผมวิ่งไปเรื่อยๆจนไปถึงต้นลีลาวดีแล้วจึงหยุดวิ่งผมนั่งลงตรงต้นลีลาวดีต้นนั้นมือหยิบบัตรเชิญงานแต่ง

ขึ้นมาดูน้ำตามันก็ไหลออกมาเองแล้วดูท่าทางจะไม่หยุดไหลง่ายๆด้วยผมนั่งร้องไห้อยู่เงียบๆโดยที่ไม่ทัน

สังเกตุเลยว่ามีคนกำลังแอบมองเขาอยู่ด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวด

  "เป็นฉัน...เป็นฉันคนนี้ไม่ได้เลยเหรอมิว"


 

  ณ.โรงแรมที่จัดงานแต่งงาน


 

  บรรยากาศภายในงานดูครึกครื้น มีแต่เสียงพูดคุยแสดงความยินดีกับคู่บ่าวสาวเจ้าของงานทุกคนดูมี

ความสุขมีเพียงแต่ผมที่รู้สึกเจ็บปวดกับภาพตรงหน้าภาพที่เจ้าบ่าวยืนจับมือกับเจ้าสาวบนเวทีภาพของอีก

ฝ่ายที่ดูมีความสุข รอยยิ้มที่เมื่อก่อนเคยเป็นของผมแต่บัดนี้กลับไปอยู่กับผู้หญิงที่สวมชุดกระโปรงสีขาว

สะอาดตาสีหน้าของเธอก็บ่งบอกถึงความสุขเช่นเดียวกันผิดกับผมที่ตอนนี้สีหน้าแสดงออกถึงความทุกข์

ผมทำได้แค่ยืนมองคู่บ่าวสาวคู่นั้นด้วยสายตาที่เศร้าหมองตอนนี้ผมรู้สึกอยากร้องไห้ออกมาอีกครั้งแต่ก็ทำ

ไม่ได้ดูเหมือนน้ำตามันคงจะเหือดหายไปหมดแล้วสินะมันถึงไม่ยอมไหลออกมา

  "มิวนายไหวรึเปล่า"ครูบุ้งที่มาร่วมงานด้วยถามขึ้นเมื่อเห็นผมดูซึมๆไปหลังจากที่งานจบ

  "...."

  "มิว เป็นอะไรรึเปล่า"

  "...."

  "มิวได้ยินที่ฉันพูดมั้ย มิว"ร่างสูงเริ่มขึ้นเสียงดังจนผมสะดุ้งด้วยความตกใจเพราะมัวแต่คิดเรื่องของพี่อา

ทร์อยู่เลยไม่ทันฟังที่ครูบุ้งถาม

  "ห๊ะ!!!ม...มีอะไรเหรอบุ้ง"

  "ฉันเห็นนายเงียบตั้งแต่เเมื่อกี้แล้ว เป็นอะไรรึเปล่า"

  "เอ่อ...ป...เปล่าหรอก ฉันไม่ได้เป็นอะไร"ผมบ่ายเบี่ยงที่จะตอบคำถามของอีกฝ่ายแต่ในหัวกลับมีแต่ภาพ

ของคนรักที่ยืนอยู่กับผู้หญิงคนนั้นเต็มไปหมด

  "หน้านายซีดๆนะมิวไหวรึเปล่า พักก่อนมั้ย"ผมส่ายหน้าก่อนจะบอกร่างสูงไป

  "ไม่เป็นเรายังไหว"ปากบอกไปอย่างงั้นแต่ที่จริงตัวเองแทบจะล้มอยู่แล้ว

  "งั้นเรากลับก่อนนะบุ้งขอบใจที่อยู่เป็นเพื่อนนะ"ผมบอกลาร่างสูงตรงหน้าโดยที่ไม่ทันสังเกตุเลยว่าร่าง

สูงนั้นดูเศร้าเมื่อผมพูดคำว่า"เพื่อน"ออกไปแต่จังหวะที่ผมกำลังจะก้าวเท้าออกไปจากโรงแรมนั้นอยู่ๆ

สายตาก็เริ่มพร่ามัว ขาเริ่มทรงตัวไม่อยู่ ่รางกายเหมือนจะหมดแรงไปดื้อๆ...ปวดหัวเหลือเกิน

  'ตุ้บ!!!'
 
  "มิว!!!"
  


  ~~Bung say~~



  "มิว!!!เป็นอะไรรึเปล่ามิว!!!"ผมเรียกมิวเมื่อเห็นร่างเล็กล้มลงไปดีที่ผมหันมาเห็นเข้าพอดีเลยวิ่งเข้ามารับ

ทันไม่งั้นมีหวังหัวได้ฟาดพื้นเอาแน่ๆ ใบหน้าของร่างเล็กดูซีดเซียวผมรีบตั้งสติก่อนจะอุ้มร่างเล็กขึ้นแล้ว

รีบวิ่งขึ้นรถทันที



  ณ.บ้านของครูบุ้ง



  ผมค่อยๆวางร่างเล็กลงบนเตียงอย่างแผ่วเบาก่อนจะค่อยๆเอามือไปอังหน้าผากของร่างเล็กเพื่อวัด

อุณหภูมิของมิว

  "ตัวร้อนจี๋เลยแฮะ...สงสัยคงต้องเช็ดตัวให้แล้วมั้งแนี่ย"ผมพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ

ก่อนจะออกมาพร้อมกับกะละมังใส่น้ำหนึ่งใบพร้อมกับผ้าขนหนูอีกหนึ่งผืนแล้ววางไว้ข้างเตียงผมค่อยๆ

เอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อของมิวทำให้ผมได้เห็นผิวเนื้อของมิวอย่างชัดเจน ผิวที่ขาวราวกับผู้หญิง

หน้าอกที่ดูเซ็กซี่ในสายตาของผม ยอดอกสีชมพูน่าลิ้มลองตรงหน้าทำให้ผมแทบคุมตัวเองไม่อยู่ ผมรีบ

สะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆออกจากหัวทันที ผมเอามือที่ติดสั่นของผมเอื้อมไปหยิบผ้ามาเช็ดให้ร่างเล็กทันที

แล้วจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เสร็จสรรพ แต่ดูเหมือนว่าเสื้อผ้าที่ผมหามาได้มันคงจะใหญ่ไปหน่อยล่ะมั้ง

  "อืมมม"

  "ตื่นแล้วเหรอมิว"ผมรีบเข้าไปหาร่างเล็กทันทีเมื่อเห็นอีกฝ่ายค่อยๆลืมตาขึ้นมา

  "อืม ที่นี่...ที่ไหน"

  "บ้านฉันเองแหละ เป็นไงมั่ง ปวดหัวรึเปล่า"

  "ไม่เป็นไรแล้วแหละ"ผมถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกทันทีเมื่อรู้ว่าร่างเล็กไม่เป็นอะไรแล้ว

  "งั้นก็กินยาหน่อยนะ" ผมยื่นยาให้ร่างเล็ก แต่ปัญหาคือมิวดันเกลียดยานี่สิ แต่ถึงยังไงผมก็จะพยายาม

เอายาให้มิวกินให้ได้

  "เอ่อ...ไม่กินได้มั้ยอ่ะ"

  "ไม่ได้นะไม่งั้นมันจะหายได้ไงล่ะ"

  "แต่ฉันไม่ชอบหนิ นายก็รู้"

  "เฮ้อ~งั้นฉันขอโทษนะ"



  writer say
 



  บุ้งจัดการเอายาใส่ปากของตัวเองพร้อมกับน้ำร่างสูงค่อยๆจับใบหน้าของมิวให้หันมาทางตนก่อนจะรีบ

ประกบปากเข้าไปทันทีมิวที่ตกใจกับกาารกระทำของอีกฝ่ายทำให้เขาเผลอยกปากขึ้นโดยไม่รู้ตัว ร่างเล็ก

กลืนยาลงไปแล้วแต่อีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมถอนปากออกมาร่างสูงค่อยๆเอาลิ้นสอดเข้าไปในปากร่างเล็กเก็บ

เกี่ยวความหวานร่างเล็กจนพอใจมิวที่เคลิ้มกลับรสจูบที่อีกฝ่ายมอบให้ทำให้เขาเผลอจูบตอบไปทั้งสอง

แลกจูบกันเนิ่นนานจนร่างเล็กเริ่มขาดอากาศมิวทุบไปที่หน้าอกของร่างสูงทำให้บุ้งต้องถอนจูบออกมา

อย่างช่วยไม่ได้

  "..."

  "..."

  ไม่มีเสียงพูดคุยกันของทั้งสองฝ่ายบุ้งที่รู้ตัวว่าเผลอทำอะไรลงไปก็ได้แต่นั่งเงียบส่วนมิวเมื่อถอนจูบออก

มาแล้วก็ได้แต่นั่งก้มหน้าใบหน้าของร่างเล็กขึ้นสีเพราะความเขินปนอาย ทั้งคู่ได้แต่นั่งเงียบกันอยู่อย่าง

นั้นจนในที่สุด

  "เอ่อ...มิว"บุ้งที่ทนต่อสถานการณ์น่าอึดอัดแบบนี้ไม่ไหวตัดสินใจเปิดบทสนทนาขึ้นก่อน มิวเงยหน้าขึ้น

มาด้วยความสงสัยก่อนที่บุ้งจะพูดขึ้นอีก

  "เอ่อ...ค...คือ...เมื่อกี้"

  "..."

  "ม...เมื่อกี้...ฉ...ฉัน...ขอโทษนะ...ที่..."

  "ไม่เป็นไรหรอกบุ้ง"มิวพูดขึ้นร่างสูงมองหน้ามิวด้วยความแปลกใจ...นี่มิวไม่โกรธเราเลยเหรอ

  "มิวไม่โกรธฉันเหรอที่...ฉัน...เอ่อ...จูบ...นายน่ะ"ร่างเล็กส่ายหน้าเบาๆก่อนจะพูดขึ้น

  "ไม่...ฉันไม่เคยโกรธนายเลยบุ้ง"

  "งั้นเหรอ"บุ้งพูดขึ้นเบาๆ

  "งั้นมิวนอนห้องนี้ละกันนะเดี๋ยวฉันจะไปนอนโซฟาข้างล่างเอง"ร่างสูงบอกก่อนจะลุกขึ้นแต่ก็ต้องชะงัก

เมื่อมิวดึงชายเสื้อเขาไว้ ร่างสูงมองร่างเล็กด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความแปลกใจระคนสงสัย

  "อย่าไป...ได้มั้ย"

  "..."

  "อยู่เป็นเพื่อนฉันเถอะนะ"มิวขอร้องอีกฝ่ายใบหน้าของมิวเริ่มแดงนิดๆร่างสูงจึงยอมนั่งลงข้างเตียงพอ

เห็นว่าอีกฝ่ายยอมนั่งลงแล้วมิวจึงยอมนอนลงไปบนเตียงบุ้งจึงล้มตัวนอนตามร่างเล็ก บุ้งมองไปที่ใบหน้า

ของร่างเล็ก

  'มิวตอนนอนหลับนี่ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ'บุ้งคิดก่อนจะค่อยๆก้มหน้าลงไปที่ริมฝีปากของร่างเล็กแล้ว

มอบจุมพิศแสนหวานให้กับร่างเล็กตรงหน้าแล้วกระซิบที่ข้างหูร่างเล็กเบาๆ

  "ฝันดีนะมิว...ฉันรักนาย" 

  พอร่างสูงหลับไปแล้วร่างเล็กที่แกล้งหลับอย่ก็ลืมตาขึ้นมามองหน้าบุ้งพลางคิดถึงคำพูดที่ร่างสูงทิ้งไว้

ก่อนนอน

  'บุ้ง...นี่นายรักฉันอย่างนั้นเหรอ'มิวคิดก่อนจะรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองนั้นร้อนผ่าว หังใจก็เต้นแรงผิด

ปกติ...นี่เราเป็นอะไรไป ร่างเล็กคิดถึงคำพูดนั้นอยู่นานจนตัวเองเผลอหลับไป

 

  เช้าวันรุ่งขึ้น

 

  วันนี้เป็นวันที่19เดือนธันวาคมอีกไม่กี่สัปดาห์ก็จะถึงวันคริตส์มาสแล้วบรรยากาศในโรงเรียนตอนนี้เต็มไป

ด้วยของประดับมากมมายมีต้นคริตส์มาสขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางโรงเรียน ห้องเรียนแต่ละห้องเริ่มมีนร.เอา

สายรุ้งมาตกแต่งห้องตัวเองส่วนครูบางท่านก็เริ่มเปิดรับสมัครนักแสดงวันคริตส์มาสบ้างแล้ว

  ในห้องพักครูมิวกำลังจัดของเตรียมที่จะเข้าสอนในคาบต่อไปแต่ในหัวกลับคิดถึงแต่เหตุการณ์เมื่อคืนตลอดเวลา

  "ขออนุญาติค่ะ"มิวหันไปมองตามเสียงก็พบกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ในมือถือสมุดกองนึงอยู่หน้าประตูมิว

พยักหน้าเป็นเชิงอนุญาติเด็กคนนั้นก็เดินเข้ามาในห้องก่อนจะวางสมุดลงบนโต๊ะส่งงานก่อนจะเดินไปที่

มิวพร้อมกับยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆให้กับมิว

  "มีคนฝากมาให้ค่ะ"มิวรับกระดาษแผ่นนั้นมาแบบงงๆก่อนจะคลี่กระดาษออกเพื่ออ่านเนื้อความในนั้นดู

  

  "มิว วันนี้ตอน3ทุ่มเจอกันที่โรงเรียนนะ"



  "3ทุ่มงั้นเหรอแต่ว่าโรงเรียนปิด6โมงนี่นา"มิวคิดก่อนจะหันไปมองเด็กผู้หญิงที่ยังยืนอยู่ที่เดิม

  "ใครเป็นคนฝากกระดาษแผ่นนี้มาให้"เด็กคนนั้นส่ายหน้ารัวก่อนจะตอบ

  "เค้าไม่ให้หนูบอกค่ะ^^"

  "งั้นเหรอ"

  "เอ่อ...ครูมิวค่ะ"

  "หืม?"

  "เอ่อ...Happy Birthday นะค่ะคุณครู>///<"เด็กคนนั้นพูดก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องพักครูทันที

  'จริงสิัวนนี้วันเกิดเราหนิ ลืมสนิดเลย'มิวคิด ก่อนจะเก็บกระดาษปริษนานั้นเข้ากระเป๋าก่อนจะหยิบของ  

  แล้วเดินไปสอนต่อทันที



  เวลา 23:00 



  ร่างเล็กเดินเข้าไปในโรงเรียนที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่เลยบรรยากาศรอบๆตัวตอนนี้มีแต่ความวังเวง น่ากลัว

มิวพยายามข่มความกลัวก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปจนไปถึงสนามหญ้าของโรงเรียนสายตากวาดไปรอบๆ

บริเวณนั้นเพื่อหาคนที่นัดเขามาดึกๆดื่นๆแบบนี้

  สักพักก็เริ่มมีแสงสว่างปรากฏขึ้นในบริเวณที่เขายืนอยู่แสงไฟหลากสีเรียงตัวกันเป็นรูปต่างๆมิวมองแสง

ไฟเหล่านั้นด้วยความตกตะลึงก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นตัวอักษรขนาดใหญ่อยู่ด้านหลัง

Happy Birthday Mew

  ตึก ตึก

  มิวหันหลังกลับไปมองด้านหลังทันทีเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากข้างหลังบุ้งที่ยืนหลบอยู่หลังต้นไม้เดิน

ออกมาหามิวพร้อมรอยยิ้ม

  "สวยมั้ยมิว^^"มิวรู้สึกว่าตัวเองหน้าแดงนิดๆ มิวก้มหน้าไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่ายก่อนจะพูดกับอีกฝ่าย    

  เสียงเบา

  "อื้ม -///-"

  "ชอบมั้ยล่ะ"

  "ช...ชอบสิ ชอบมากด้วย -///-"

  "ขอบใจนะมิว...นี่มิว"

  "หืม?"

  ร่างสูงจับใบหน้าของอีกฝ่ายให้หันมาสบตาเขาก่อนจะค่อยๆก้มลงไปจูบอีกฝ่ายโดยที่ร่างเล็กก็ไม่ได้

ขัดขืนแต่อย่างใดทั้งสองแลกจูบกันอย่างเนิ่นนานจนร่างเล็กเริ่มขาดอากาศหายใจร่างสูงจึงยอมถอนจูบ

ออกมา บุ้งมองอีกฝ่ายที่หน้าแดงนิดๆอย่างเอ็นดูก่อน  "จะก้มลงไปกระซิบที่หูของร่างเล็ก

  "มิว...ชั้นรักนายนะ"

  "!!!"

  มิวอึ้งกับคำพูดของร่างสูงได้แต่ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูกบุ้งเองก็ลุ้นอยู่กับคำตอบของร่างเล็ก บรรยากาศเริ่ม

ตึงเครียดจนน่าอึดอัด

  "แล้วฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่านายจะไม่ทำให้ฉันเจ็บเหมือนกับที่พี่อารท์ทำกับฉัน"มิวมองหน้าร่างสูงราวกับ

จะค้นหาคำตอบ ร่างสูงยิ้มก่อนจะพูด

  "แน่ใจสิ ขอสัญญาด้วยชีวิตของฉันเลย^^"

  ร่างสูงคุกเข่าลงตรงหน้ามิวร่างสูงเงยหน้ามองใบหน้าหวานที่เขาหลงไหลมาตลอดก่อนจะเอ่ยคำพูดที่เขา

อยากจะบอกร่างเล็กออกมา

  "มิว...คบกับฉันได้มั้ย?"มิวคิดหนักกับสิ่งที่ร่างสูงขอร้องแต่สุดท้ายก็ยอมตอบไปทั้งๆที่ใบหน้านั้นแดงไป

ถึงใบหูแล้ว

  "อื้ม>///<"

  พอได้ฟังคำตอบของมิวบุ้งถึงกับร้องออกมาด้วยความดีใจก่อนจะกระโดดกอดมิวที่หน้าแดงอยู่จนทั้งคู่

ล้มลงไปกองกับพื้นในสภาพที่บุ้งทับอยู่บนตัวของมิวใบหน้าของทั้งสองห่างกับไม่ถึงคืบร่างสูงยิ้มอย่า

งมีเลสนัย ก่อนบุ้งจะก้มลงไปกระซิบบอกอะไรบางอย่างกับมิว จนมิวถึงกับหน้าซืดในใจนึกถึงสิ่งที่จะเกิด

ขึ้นกับตัวเองต่อจากนี้ทันที

  "ทำที่นี่คงไม่สะดวกงั้นไปต่อกันที่บ้านดีกว่านะจ้ะ มิวจ๋า~~~"

  ม่ายยยยยยย

 

  <<จบ>>



  ในที่สุดเค้าก็แต่งจบแล้ว ดองมานานมาก เพื่อนก็ถามแต่ฟิค กว่ามันจะมีเวลาว่างนั่งอัพฟิคได้ทรมารแท้

ส่วนฟิคเรื่องต่อไปของไรเตอร์นั้นยังไม่บอกค่ะให้ไปหาเอง แต่รับรองสนุกแน่ค่ะ^^(แต่ยังเน้นวายเหมือน

เดิมนะอยู่ว่าไรเตอร์จะแต่งคู่ไหน)