คนที่ใช่

เนื้อเรื่อง

“เกวอยู่ที่นั่นใช่มั้ย”  เสียงชายหนุ่มถาม  ดังขึ้นมาจากโทรศัพท์

“อืม” หญิงสาวตอบสั้นๆ

“รอก่อนนะ..............เดี๋ยวผมไปหา”

“อืม”  หญิงสาวตอบก่อนที่เขาจะวางสาย  ภายในเวลาไม่ถึง 15 นาทีชายหนุ่มก็มาถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง  เขารีบเดินไปที่นั่งใต้ต้นไม้ใหญ่  ที่หญิงสาวนั่งอยู่  เขานั่งข้างๆโดยที่เธอไม่รู้สึกตัว  สายตาของเธอมองไปที่ท้องฟ้ากว้างใหญ่ไกลแสนไกล

“อะ  อึม”   เขาแกล้งกระแอมเพื่อให้เธอรู้สึกตัว

“อ้าว...”เธอหันมามอง “มาเร็วจัง”

“ก็คิดถึงเกวก็เลยรีบมา”  ชายหนุ่มตอบหน้าทะเล้น  แต่แล้วก็ต้องหน้าจ๋อย  เมื่อเจอเธอหญิงสาวทำหน้าขึงใส่

“แล้วเกวมานั่งทำอะไรตรงนี้”  ชายหนุ่มถามทั้งที่รู้คำตอบ

สายลมพัดเอื่อยๆมามาขาดสาย  หญิงสาวไม่ตอบ   กลับหันไปมองท้องฟ้าอย่างเดิม

“คิดถึงเขาอีกแล้วใช่มั้ย”  เขาถามเสียงนุ่ม  เธอตอบด้วยการพยักหน้า จิตใจนึกถึงชายหนุ่มอีกคนที่ตอนนี้อยู่ไกลกันคนล่ะฝากฟ้า  คนละแผ่นดิน  ทุกถ้อยคำ  ทุกการกระทำของเขายังอยู่ในจิตใจเธอเสมอ  แม้ว่าเขาจะจากไปด้วยประโยคที่ว่า 

“เกวไม่ต้องรอพัฒน์นะ  ไม่รู้ว่าพัฒน์ต้องอยู่ที่นั่นนานแค่ไหน  ไม่อยากให้เกวเสียเวลากับผม”  เธอยังจำรอยยิ้มสุดท้ายที่อ่อนโยนของเขาได้ดี  หญิงสาวคิดไปเรื่อยเปื่อย......จนลืมนึกถึงว่ามีอีกชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ

“ถ้าเขาไม่กลับมา  เกวจะทำยังไง”  ในที่สุดเขาก็ถามคำถามที่เธอเองก็คิดมาตลอด 

หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มเหมือนจะบอกอะไรบางอย่างแต่เธอก็ไม่พูด

                “เดี๋ยวเขาก็กลับมา”  เธอตอบ

                “เมื่อไร.....เมื่อไรล่ะ.......เกวหลอกตัวเองอยู่รึเปล่า” 

หญิงสาวงงกับเพื่อนชาย

                “วันนี้นายเป็นอะไร........ถามอะไรแปลกๆ”

       “เกว........”

                “อืม.........เรียกทำไม”

                “เป็น.....เป็นผมไม่ได้เหรอ”   หญิงสาวไม่ตอบพยายามที่จะเข้าใจในสิ่งที่ชายหนุ่มพูด  เขาหมายความว่ายังไง  หรือว่า..........

                “มองผมบ้างได้มั้ย.......”

                “นาย............”หญิงสาวรู้สึกอึ้ง  เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเขาคิดยังไงกับเธอ

                “เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ”

                “ใช่........เพื่อน”  ชายหนุ่มตอบ  “เพื่อนที่ไม่เคยคิดอยากเป็นเพื่อนเลย”

                “นัท .....ทำไมนายพูดแบบนี้....เราเป็นเพื่อนกันนะ”  เธอมองเพื่อนชายอย่างคนแปลกหน้า

                “ผมรักเกว....  เกวเข้าใจมั้ย”

       “หยุดได้มั้ย”  เธอพยายามไม่ใส่อารมณ์  “อย่าพูดอีกเลย....เรา”

                “ทำไมถึงพูดไม่ได้......การที่เราบอกรักใครสักคนมันเลวร้ายมากนักหรือไง”

                “..................”  หญิงสาวเงียบงัน

                “ผมรักคุณ - - รักมาก่อนที่คุณจะเจอเค้า….” 

                “เราไม่อยากฟัง...ตรงนี้เป็นที่ของเค้า  ไม่ว่านานแค่ไหน เค้ายังอยู่  นายเข้าใจมั้ย! เค้ายังอยู่.........” แล้วน้ำตาที่เอ่อ ก็ค่อยๆล้นออกมา

                นัทมองสาวคนที่เขารักมาตลอด  ตอนนี้เธอกำลังร้องไห้ เธอร้องไห้เพราะอะไร เพราะสิ่งที่เขาพูด  หรือเพราะคิดถึงใครคนนั้นอย่างมากมาย

                ดวงใจของเขาสั่นไหว  ไม่รู้ว่าจะทำอย่าง   อยากเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาแต่ก็กลัวว่าเธอจะปัดมือเขาทิ้ง  อยากกุมมือเธอไว้  อยากให้เธอรู้ว่าคนที่อยู่ตรงนี้ คนที่ค่อยอยู่ข้างๆเธอคือเขาเอง  แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย

                “ถ้ารักเขา....ทำไมรออยู่อย่างนี้”  ชายหนุ่มเงียบก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง “ตามเขาไปสิ”

---------------------------------------------

                ผมมานั่งอยู่นี่สวนนี้อีกแล้ว - -ไม่รู้ทำไม

                อาจเป็นเพราะที่นี่  มีความทรงจำอยู่ - - ผมบอกรักเกวที่นี่  ซึ่งเป็นวันเดียวกับที่ผมตัดสินใจพูดในสิ่งที่อยากลำบากยิ่งกว่าการบอก “รัก” คือ การบอกให้คนที่เรารักไปหาคนอื่น  คนอื่นที่เธอรักเหลือเกิน  วันนั้นหลังจากที่เกวร้องไห้  เธอตัดสินใจบินตามพัฒน์ไป  ผมไม่ได้ไปส่งเธอที่สนามบิน  ไม่อยากไปส่งเธอด้วยน้ำตาหรือใบหน้าที่อาจทำให้เธอทุกข์ใจ

                ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้  มีจดหมายหลายฉบับที่เธอส่งถึงผม  พอให้ผมได้ทราบข่าวคราวถึงเธอบ้าง 

เกวจะกลับมาแต่งงานที่เมืองไทย  แต่ที่น่าแปลกใจคือเธอไม่ได้แต่งงานกับพัฒน์  คู่ชีวิตของเธอเป็นชาวต่างชาติที่ต่างข้ามขอบฟ้าขอบน้ำมาเจอกัน  เฮ้ยยยยยย.......  ป่านนี้ผมเพิ่งจะมาเข้าใจว่าทำไมผมแทนพัฒน์ไม่ได้  เพราะเกวไม่เคยรักผม  ถึงไม่มีผู้ชายที่ชื่อพัฒน์  เกวก็ไม่มีวันรักผม

                พวกคุณอาจเคยสงสัยว่าทำไมคนที่คุณรัก  ไม่เคยหันกลับมามองคุณ  คุณดีสู้ใครคนอื่นๆไม่ได้หรือไง  มันไม่ใช่เลย...นั่นเป็นเพราะใครคนนั้นไม่อาจรักคุณได้ต่างหาก ต่อให้ไม่เหลือใคร