เจตนา[ไม่]รักคุณ [พีเรียดไทย] - นิยาย เจตนา[ไม่]รักคุณ [พีเรียดไทย] : Dek-D.com - Writer
×

    เจตนา[ไม่]รักคุณ [พีเรียดไทย]

    วาสนาของเราสอง...น้องขอให้มันสิ้นเสียตั้งแต่ชาตินี้ เกิดชาติหน้าฉันใดน้องจะมิรักผู้ใดนอกจากตัวเอง วาสนาของเราสอง...น้องขอให้มันสิ้นเสียตั้งแต่ชาตินี้ เกิดชาติหน้าฉันใดน้องจะมิรักผู้ใดนอกจากตัวเอง

    ผู้เข้าชมรวม

    819

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    25

    ผู้เข้าชมรวม


    819

    ความคิดเห็น


    3

    คนติดตาม


    14
    จำนวนตอน :  12 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  6 มี.ค. 67 / 12:25 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

     

    เจตนา [ไม่] รักคุณ

    ปกเกศ

     

    วาสนาของเราสอง...

    น้องขอให้มันสิ้นเสียตั้งแต่ชาตินี้

    เกิดชาติหน้าฉันใดน้องจะมิรักผู้ใดนอกจากตนเอง

     

     

     

    **********************

    “ฉันบอกแล้วว่าจะมิแต่งกับคุณพี่”

    ถ้อยคำปฏิเสธที่มีผลเสมอยังคงมีฤทธิ์ในการกัดกร่อนหัวใจของคนฟังให้เกิดรอยแผล...เพียงแต่รักที่มันซึมลึกอยู่ภายในใจกลับมีอำนาจมากพอในการกดข่มอารมณ์ขุ่นเคืองให้มอดลงไป

    “น้องจะขุ่นเคืองพี่อย่างไรก็ได้แต่อย่างไรเสียแม่ก็ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียตบเมียแต่งของพี่แล้ว”

    ใบหน้างดงามที่ได้รับการแต่งแต้มให้หวานซึ้งยามนี้กลับมีสีหน้าของความเย้ยหยันเมื่อไม่ได้คิดยินยอมอยากได้ตำแหน่งนี้ตั้งแต่แรก

    “เหตุใดจึงพูดจาเอาแต่ได้เช่นนี้เล่าเจ้าคะ” สีหน้าของบุรุษผู้พูดจาเอาแต่ได้ไม่ได้น่ามองเลยสักนิดเมื่อพยายามกัดฟันข่มความขุ่นเคืองของตนเอาไว้...

    “แม่พิกุลเป็นเมีย...เป็นคนที่นั่งเคียงกันเพื่อฟังคำอวยพรจากแขกเรื่อในงาน เป็นคนที่สมเด็จท่านพระราชทานน้ำสังข์มาเพื่อให้คำอวยพร แม่จะลงโทษพี่อย่างไรก็ได้แต่ชั่วชีวิตนี้แม่อย่าคิดว่าจะหนีหน้าพี่ไปไหนเด็ดขาด”

    เมื่อได้ชื่อว่าเป็นเมียแล้วย่อมไม่มีสิทธิ์หลีกหนี...นัยน์ตาคู่คมเป็นประกายคมเข้มจนน่ากลัวเมื่อนึกถึงการดิ้นรนจะล้มเลิกงานแต่งในวันนี้ของเจ้าสาว

    เมื่อคิดมาถึงตอนนี้คนตัวโตที่นั่งข่มใจอยู่บนเตียงก็ผุดลุกขึ้นและเดินสาวเท้าเข้าไปหาร่างอรชรที่เตรียมถอยร่นเพื่อเว้นระยะห่าง แสดงชัดว่ารังเกียจจนไม่อยากอยู่ใกล้

    “อย่าเข้ามานะเจ้าคะ” เมื่อเห็นแล้วว่าเขาไม่ยอมหยุด...เจ้าสาวที่ยังมีปิ่นปักผมประดับอยู่ก็ดึงมันออกมาเพื่อเป็นสิ่งป้องกัน

    ทว่าบุรุษผู้ไม่เคยกลัวเกรงสิ่งใดกลับยื่นมือมาคว้าข้อมือนุ่มพร้อมกับออกแรงดึงให้ปลายปิ่นปักผมที่แหลมคมมากพอจะเรียกเลือดเนื้อที่อยู่ในกายให้รินไหลออกมาเข้าไปจ่อบริเวณหน้าอกกว้างในตำแหน่งที่มีหัวใจเต้นเป็นจังหวะอยู่

    “แทงพี่สิ...ลงมือกับพี่ให้สมกับความขุ่นเคืองของแม่เลย” คนฟังเม้มปากและพยายามขัดขืนไม่ลงแรงจึงได้แต่เชิดหน้าขึ้นเพื่อรักษาศักดิ์ศรีอันน้อยนิดของตนเองเอาไว้...

    “พี่ยินดีรับโทษจากแม่พิกุล”

     

     

     

    ****************************

    สวัสดีค่ะ

    นิยายเรื่องนี้ต้องขอประกาศก่อนว่าไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์ บุคคล หรือสถานที่ใด

    เป็นเพียงจินตนาการของนักเขียนที่สร้างขึ้นเท่านั้น

    เขียนขึ้นมาเนื่องจากหานิยายพีเรียดไทยอ่านไม่ค่อยยได้

    เนื้อหาไม่หนักค่ะ เป็นการกลับมาพบกันของพระนาง และแก้บ่วงกรรมที่ผูกกันไว้เท่านั้น

    ใครที่ชื่นชอบฝากกดติดตาม และกดหัวใจเอาไว้นะคะ

    ขอบคุณค่ะ

    :)

     

     

     

     


     

     

     

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น