เจตนา[ไม่]รักคุณ [พีเรียดไทย]
วาสนาของเราสอง...น้องขอให้มันสิ้นเสียตั้งแต่ชาตินี้ เกิดชาติหน้าฉันใดน้องจะมิรักผู้ใดนอกจากตัวเอง วาสนาของเราสอง...น้องขอให้มันสิ้นเสียตั้งแต่ชาตินี้ เกิดชาติหน้าฉันใดน้องจะมิรักผู้ใดนอกจากตัวเอง
ผู้เข้าชมรวม
819
ผู้เข้าชมเดือนนี้
25
ผู้เข้าชมรวม
พีเรียดไทย ย้อนยุค พีเรียด ไทยโบราณ นิยายไทย ซึ้งกินใจ ย้อนอดีต โรแมนติก อบอุ่น นิยายรัก นิยายไทยย้อนยุค ไทยพีเรียด ฟีลกู๊ด
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
เจตนา [ไม่] รักคุณ
ปกเกศ
วาสนาของเราสอง...
น้องขอให้มันสิ้นเสียตั้งแต่ชาตินี้
เกิดชาติหน้าฉันใดน้องจะมิรักผู้ใดนอกจากตนเอง
**********************
“ฉันบอกแล้วว่าจะมิแต่งกับคุณพี่”
ถ้อยคำปฏิเสธที่มีผลเสมอยังคงมีฤทธิ์ในการกัดกร่อนหัวใจของคนฟังให้เกิดรอยแผล...เพียงแต่รักที่มันซึมลึกอยู่ภายในใจกลับมีอำนาจมากพอในการกดข่มอารมณ์ขุ่นเคืองให้มอดลงไป
“น้องจะขุ่นเคืองพี่อย่างไรก็ได้แต่อย่างไรเสียแม่ก็ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียตบเมียแต่งของพี่แล้ว”
ใบหน้างดงามที่ได้รับการแต่งแต้มให้หวานซึ้งยามนี้กลับมีสีหน้าของความเย้ยหยันเมื่อไม่ได้คิดยินยอมอยากได้ตำแหน่งนี้ตั้งแต่แรก
“เหตุใดจึงพูดจาเอาแต่ได้เช่นนี้เล่าเจ้าคะ” สีหน้าของบุรุษผู้พูดจาเอาแต่ได้ไม่ได้น่ามองเลยสักนิดเมื่อพยายามกัดฟันข่มความขุ่นเคืองของตนเอาไว้...
“แม่พิกุลเป็นเมีย...เป็นคนที่นั่งเคียงกันเพื่อฟังคำอวยพรจากแขกเรื่อในงาน เป็นคนที่สมเด็จท่านพระราชทานน้ำสังข์มาเพื่อให้คำอวยพร แม่จะลงโทษพี่อย่างไรก็ได้แต่ชั่วชีวิตนี้แม่อย่าคิดว่าจะหนีหน้าพี่ไปไหนเด็ดขาด”
เมื่อได้ชื่อว่าเป็นเมียแล้วย่อมไม่มีสิทธิ์หลีกหนี...นัยน์ตาคู่คมเป็นประกายคมเข้มจนน่ากลัวเมื่อนึกถึงการดิ้นรนจะล้มเลิกงานแต่งในวันนี้ของเจ้าสาว
เมื่อคิดมาถึงตอนนี้คนตัวโตที่นั่งข่มใจอยู่บนเตียงก็ผุดลุกขึ้นและเดินสาวเท้าเข้าไปหาร่างอรชรที่เตรียมถอยร่นเพื่อเว้นระยะห่าง แสดงชัดว่ารังเกียจจนไม่อยากอยู่ใกล้
“อย่าเข้ามานะเจ้าคะ” เมื่อเห็นแล้วว่าเขาไม่ยอมหยุด...เจ้าสาวที่ยังมีปิ่นปักผมประดับอยู่ก็ดึงมันออกมาเพื่อเป็นสิ่งป้องกัน
ทว่าบุรุษผู้ไม่เคยกลัวเกรงสิ่งใดกลับยื่นมือมาคว้าข้อมือนุ่มพร้อมกับออกแรงดึงให้ปลายปิ่นปักผมที่แหลมคมมากพอจะเรียกเลือดเนื้อที่อยู่ในกายให้รินไหลออกมาเข้าไปจ่อบริเวณหน้าอกกว้างในตำแหน่งที่มีหัวใจเต้นเป็นจังหวะอยู่
“แทงพี่สิ...ลงมือกับพี่ให้สมกับความขุ่นเคืองของแม่เลย” คนฟังเม้มปากและพยายามขัดขืนไม่ลงแรงจึงได้แต่เชิดหน้าขึ้นเพื่อรักษาศักดิ์ศรีอันน้อยนิดของตนเองเอาไว้...
“พี่ยินดีรับโทษจากแม่พิกุล”
****************************
สวัสดีค่ะ
นิยายเรื่องนี้ต้องขอประกาศก่อนว่าไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์ บุคคล หรือสถานที่ใด
เป็นเพียงจินตนาการของนักเขียนที่สร้างขึ้นเท่านั้น
เขียนขึ้นมาเนื่องจากหานิยายพีเรียดไทยอ่านไม่ค่อยยได้
เนื้อหาไม่หนักค่ะ เป็นการกลับมาพบกันของพระนาง และแก้บ่วงกรรมที่ผูกกันไว้เท่านั้น
ใครที่ชื่นชอบฝากกดติดตาม และกดหัวใจเอาไว้นะคะ
ขอบคุณค่ะ
:)
ผลงานอื่นๆ ของ ปกเกศ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ปกเกศ
ความคิดเห็น