เจตน์จำนนรัก

เจตน์จำนนรัก

แนะนำตัวละคร

เจตน์ กิจติสกุล

ขวัญเนตร วีรยาภักดิ์

************************

“วิธีเดียวที่จะทำให้ผมเชื่อง...คุณเนตรก็แค่ต้องทำให้ผมภักดีต่อคุณเนตร”

ขวัญเนตรทำได้แค่สูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อระงับอารมณ์ที่มันกำลังพุ่งพล่านของตนเองให้สงบลง

ประสบการณ์มันสอนเธอแล้วว่าการใช้อารมณ์นั้นไม่เคยทำให้เธอได้ชัยชนะ

แต่ถึงแม้จะพยายามสกัดกั้นอารมณ์มากมายที่กำลังปะทุของตนเองให้เย็นลง 

แต่คนตรงหน้ากลับเป็นเหมือนข้อยกเว้นหนึ่งเดียวในชีวิตของขวัญเนตร

เธอสามารถควบคุมอารมณ์ของตนเองได้ดียามต้องเผชิญหน้ากับคนที่เกลียด...

ทว่าเขาที่ยืนอยู่ตรงหน้ากลับเป็นข้อยกเว้น

 “พูดอะไรไม่รู้เรื่อง!”

เสียงหวานยังคงตวาดออกไปแม้จะพยายามข่มอารมณ์ของตนเองให้เยือกเย็นมากเพียงใด

โดยเฉพาะเมื่อเห็นนัยน์ตาคมคู่ตรงข้ามที่มันเต็มไปด้วยความพึงพอใจเมื่อได้เห็นเธอโกรธมากขนาดไหน

ใช่...เธอกำลังพยายามข่มความโกรธที่เขาทำเธอขายหน้าต่อหน้าผู้คนมากมายด้วยการพาเธอกลับออกมาจากงานโดยไม่ทันได้ไปล่ำลาแขกผู้ใหญ่หรือบอกลากลุ่มเพื่อนสนิท

แต่ดูเหมือนว่าคนทำนั้นกลับไม่ได้รู้สึกผิดหรือเสียใจกับการกระทำนั้นของตนเองเลยสักนิด

“ผมแค่กำลังชี้ทางให้คุณเนตรได้เห็นว่าการรับมือกับคุณท่านมันง่ายนิดเดียวเท่านั้น อย่าเสียเวลาไปทำเรื่องไร้สาระแบบที่คุณเนตรกำลังคิดจะทำเลยครับ”

ใบหน้าของ ‘คนกำลังทำเรื่องไร้สาระ’ เชิดขึ้นหลังจากได้ฟังคำตำหนิ...

            เรื่องของเธอมันไร้สาระอย่างนั้นหรือ?

แล้วใครกันที่แล่นไปลากเธอออกมาทันทีที่รู้เรื่องว่าเธอกำลังคิดจะทำอะไร

“เลือกเป็นคนของคุณพ่อแล้วนี่...ในเมื่อเลือกแล้วก็ควรจะไปให้พ้นหน้าฉัน”

ขวัญเนตรเลือกที่จะออกปากไล่อย่างไม่ไว้หน้า 

เมื่อวันนี้เธอโกรธเกินกว่าจะมานั่งคำนึงถึงความเหมาะสมใดอีกต่อไปแล้ว

“ผมถึงได้บอกยังไงครับว่าถ้าคุณเนตรอยากให้ผมเป็นคนของคุณเนตร...

คุณเนตรเองก็ต้องลงทุนมากหน่อย”

คิ้วเรียวสวยขยับเข้าหากันอย่างไม่สามารถทำความเข้าใจถึงความต้องการของคนกล่าวมากนัก

ทว่ากลับเลือกที่จะประสานสายตากับนัยน์ตาคมอย่างคนไม่ยอมแพ้

ใบหน้างามประดับรอยยิ้มเล็กน้อยก่อนจะทอดเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นความไหววูบในแววตาคู่คมยามที่เธอขยับยิ้มให้...

“ฉันรวยไม่ได้ครึ่งของคุณพ่อ เพราะฉะนั้นก็คงจะจ่ายให้นายไม่ไหว”

เจตน์ยังคงปล่อยให้เธอได้ฉลองชัยชนะเล็กๆ ของตนเองที่สามารถทำให้นัยน์ตาคู่คมนั้นสั่นไหวได้ชั่วครู่

เขาร้ายกาจเมื่อปล่อยให้เธอนั้นคิดไปเองว่าเหนือกว่าเขาเสมอ

ทว่าในความเป็นจริงแล้วนั้นเธอไม่สามารถสู้เขาได้เลยสักครั้ง

“ถอยออกไปนะ”

คนที่ย่างสุ่มเข้ามากลับไม่ฟังเสียง...

เมื่อเขายังคงทำลายระยะห่างของเราสองคนให้ลดน้อยลงจนเหลือเพียงเอื้อมมือถึง

“ผมเลี้ยงง่าย...แค่คุณเนตรเมตตาแล้วก็เอาใจนิดหน่อยแค่นี้ก็แทบจะสยบอยู่แทบเท้าของคุณเนตรแล้ว”

คนฟังหัวใจเต้นถี่รัวเพราะประโยคนั้น...

แต่ก็ต้องรีบดึงตนเองกลับมาทันทีที่ความจริงบางอย่างร้องเตือน

ขวัญเนตรเลือกที่จะเป็นฝ่ายก้าวถอยออกมาอีกก้าวเพื่อเว้นระยะห่างพอให้ตนเองได้ตั้งหลัก

คุณหนูจอมเอาแต่ใจขยับยิ้มก่อนจะกล่าวให้ความเห็น

“คงจะเลี้ยงง่ายจริงอย่างที่ว่าเพราะมีคนรอต่อแถวรอเลี้ยงนายเต็มไปหมด”

“ผมจะลัดคิวให้คุณเนตรเป็นพิเศษ”

คนได้รับสิทธิพิเศษเม้มปากด้วยความขัดใจเมื่อไม่อาจทำให้คนตรงหน้าถอยกลับหรือยอมแพ้ได้

“ฉันต้องขอบคุณที่มอบสิทธิพิเศษนี้ให้รึเปล่า”

“คุณเนตรแค่ตกลงรับข้อเสนอก็พอ”

คนที่ถูกยัดเหยียดให้รับข้อเสนอกระตุกยิ้มก่อนจะตัดบทอย่างไร้เยื่อใย

“เสียใจด้วยฉันไม่คิดอยากจะเลี้ยงใครในตอนนี้”

พูดจบก็เตรียมหมุนตัวขึ้นสู่บันไดบ้าน ถ้าไม่ติดว่ามือใหญ่ของเจตน์นั้นดึงรั้งเธอเอาไว้

“นี่! ปล่อยนะ!”

ใบหน้าของคนถูกรั้งเริ่มเบ้เพราะความพยายามในการสะบัดแขนของตนเองออกไม่ได้ซ้ำร้ายมือใหญ่ยังคงบีบเพื่อออกแรงรั้งไม่ให้เธอได้เป็นอิสระ

“ถ้าคุณเนตรยังดื้อออกไปกับมันเหมือนอย่างวันนี้อีก...คราวหน้าผมจะไม่ใจดีแบบนี้แน่นอน”

“เป็นใครมีสิทธิมาสั่ง!”

คนสั่งเพียงกระตุกยิ้มและใช้สายตาของตนเองมองใบหน้างดงามที่อยู่ใกล้เพียงเอื้อมมือถึง

“เจตน์!”

เจตน์ไม่สนใจแววตาที่เต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธของขวัญเนตรเมื่อยังคงข่มขู่ต่อได้อย่างหน้าตาเฉย...

“ถ้าไม่อยากให้ชู้รักของคุณเนตรต้องหมดตัวก็อย่าท้าทายความอดทนของผมอีก”

คนที่เริ่มรู้ว่าสู้ไม่ไหวเริ่มจึงเริ่มพาล...

“ฉันจะฟ้องคุณพ่อ!”

“คิดว่าผมกลัวอย่างนั้นเหรอครับ”

คนไม่กลัวยังคงขยับยิ้มพึงพอใจเมื่อได้เห็นสีหน้าบูดบึ้งจากคนที่เริ่มพ่ายแพ้...

“เจตน์!”

เสียงหวานเริ่มร้อนรนเมื่อใบหน้าของตนเองถูกลูบไล้

“ผมเคยบอกแล้วว่าผมจะใจดีกับคุณเนตรก็ต่อเมื่อคุณเนตรไม่ดื้อ”

คนดื้อยังคงพยายามดิ้นรนแม้จะรู้ว่าการทำเช่นนั้นเป็นเรื่องที่ไร้ประโยชน์

เพราะหากเขาไม่คิดจะปล่อยเธอก็ไม่มีวันได้รับอิสระ...

“เจตน์!”

คนถูกเรียกดึงสายตาของตัวเองกลับมาหลังจากมันหยุดอยู่ที่ริมฝีปาดสีสดที่วันนี้ถูกแต่งแต้มด้วยลิปสติกสีอ่อนหวาน

“ผมยังคงยืนยันคำเดิมว่าจะใจดีกับคุณเนตรก็ต่อเมื่อคุฯเนตรเลิกดื้อ”

เขากล่าวพร้อมทั้งยกมือขึ้นมาลูบกลุ่มผมนุ่มและยังคงประสานสายตากับหญิงสาวจอมดื้ออย่างต้องการท้าทาย

“เพราะฉะนั้นถ้าอยากถูกโอ๋...คุณเนตรก็ต้องเป็นเด็กดี”

คนที่ต้องเป็นเด็กดีเพื่อให้ถูกโอ๋ฟังแล้วเลือดขึ้นหน้าอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน...

แต่ชายหนุ่มกลับไม่แยแสแววตาดื้อรั้นที่กำลังต่อต้านอยู่เงียบๆ นั้น 

เขายังคงกระตุกยิ้มพร้อมกับจ้องมองคนดื้อแสดงออกผ่านสีหน้าและแววตา

ดีแล้ว...เพราะเขาเกลียดยามเมื่อเธอมองผ่านเขาไปราวกับอากาศ

“ผมสั่งมาหาก็ต้องมา...หรือสั่งให้เลิกร้ายก็ต้องนั่งเป็นเด็กดีอยู่ข้างๆ ผม”

ริมฝีปากสีสดเม้มเข้าหากันเมื่อได้ฟัง...เป็นเด็กดีอยู่ข้างๆ เขาอย่างนั้นหรือ?

เหลวไหลสิ้นดี!

“อยากนอนกับฉันมากขนาดนั้นเลยรึไง” 

คนถูกถามกลับเลือกที่จะตอบไม่ตรงคำถาม...

“เอาไว้คุณเนตรค่อยพิสูจน์ข้อสงสัยตอนที่ผมเป็นคนของคุณเนตรดีกว่า...”

เขาบอกพร้อมกับปล่อยเธอให้เป็นอิสระ และเตรียมถอยออกไป...

“วันนี้คงต้องส่งคุณเนตรเข้านอนที่ตรงนี้...พรุ่งนี้เจอกันครับ”

******************

ฝากเรื่องใหม่ด้วยนะคะทุกคน

:)