ชะตา(พราก)รัก

ชะตา(พราก)รัก

เขาคือบุรุษผู้ถูกสั่งให้อยู่ห่างจากเมืองหลวง

นางคือสตรีผู้มิเชื่อในกรอบประเพณีอันดีงาม

เมื่อผู้คนกล่าวว่า...ชีวิตนี้ล้วนถูกชะตาลิขิต

แล้วเหตุใดเล่า ‘ชะตา’ จึงได้ ‘พราก’ ผู้คนออกจากกัน

***********************************

“อยากให้ข้ารักหรือไม่”

"อื้อ...!"

ผู้ถูกถามยังคงใช้ความพยายามเป็นอย่างมากที่จะมิตอบสนองความปรารถนาให้บุรุษน่าชังที่อยู่เหนือร่างกายตนเองนั้นได้ชัย

นางหลับตาลงเมื่อริมฝีปากร้อนเคลื่อนเข้ามาครอบครองยอดอกอวบและกัดมันเป็นบางจังหวะตามแรงอารมณ์ของผู้นำพา

"มิคิดถึงข้าหรือ"

"ไม่!"

นางมิอยากแพ้...

การพ่ายแพ้ให้กับบุรุษผู้มีรักมากเช่นเขาล้วนเป็นสิ่งที่นางมิอาจทำใจรับได้

"ปากแข็ง..."

เสียงกระซิบบอกด้วยความถือดีพร้อมกับนิ้วเรียวที่ขยับเข้ามาเติมเต็มสู่ร่างกายอันร้อนรุ่มของนาง

ทำเอาคนปากแข็งได้แต่เม้มปากกลั้นเสียงคราง

"อย่า...!"

เสียงขยับนิ้วเป็นจังหวะถี่รัวยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ร่างบอบบางยังคงสั่นคลอนไปตามจังหวะการนำพาของเขา

"รู้หรือไม่ว่าร่างกายของเจ้าบอกว่าคิดถึงข้าเพียงใด"

คนถูกถามยังคงประสานสายตากับบุรุษผู้กำลังร่ายมนต์กับร่างกายของตนเองอยู่พร้อมกับความคิดหนึ่งที่เข้ามาครอบครองและกระชากนางออกจากความลุ่มหลงมัวเมาจากน้ำคำของเขา

"ท่านกำลังจะแต่งงาน..."

            แต่งกับสตรีที่ผู้คนล้วนกล่าวว่าช่างเหมาะสม

คนถูกคลื่นของความปรารถนาซาดซัดกัดฟันกล่าวเพื่อบอกให้เขาหยุดการกระทำ

แต่เปล่าเลย...เขายังคงเดินหน้าต่อ

"แล้วอย่างไร"

ร่างสูงขยับขึ้นเหนือร่างงามที่ยังคงนอนอ่อนระทวยอยู่ภายใต้ร่างของเขา

"อย่างไรเสียเจ้าก็รักข้า..."

ผู้พ่ายแพ้ได้แต่สะท้านอยู่ภายในใจ

“เจ้ามิมีวันเลิกรักข้าหรอกหยางมี่”

เขาบอกด้วยความโอหังพร้อมกับนำพาความแข็งกร้าวเข้าเติมเต็มร่างกายอ่อนนุ่มที่แสนโหยหา

มองใบหน้างามที่บิดส่ายอยู่ภายใต้อาณัติแล้วยกยิ้มร้ายกาจนัยน์ตาคมเป็นประกายแรงกล้า

เมื่อขยับร่างกายตอกตรึงตามแรงอารมณ์ที่ปะทุขึ้นมา

นางเป็นของเขาและจะต้องเป็นของเขาตลอดไป

"...ได้โปรดปล่อย..."

ปล่อยนางหรือ...

มิมีวัน

"อย่างไรเสียร่างกายนี้ก็เป็นของข้า...ยอมให้ข้ารักเสียอย่าได้ต่อต้านเพราะมันล้วนเปล่าประโยชน์"

****************

ฝากติดตามด้วยนะคะ

เรื่องนี้จะเป็นเรื่องที่มี NC เยอะเลยค่ะ

:)