คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 เคลียร์
ตอนที่ 2
เคลียร์
ผมตื่นมาตอนเช้า จัดการธุระส่วนตัวอะไรเรียบร้อย กำลังจะเดินไปโรงเรียน แต่วันนี้ไม่เหมือนทุกวันที่ผ่านมา คือตื่นมาแล้วเจอไอ่กัณณ์อยู่ตรงลอบบี้เนี่ยสิ ไอ่กัณณ์มันอยู่ในชุดนักเรียนครับ สงสัยจะพร้อมไปเรียนแล้ว
“เฮ้ย นั่งทำไรวะ ไม่ไปโรงเรียนหรอ สายแล้วนะมึง” ผมเดินเข้าไปถามมัน
“กูคงไปเที่ยงวะ พอดีเมื่อคืนลุงบัติเขาไม่สบายอ่ะมาไม่ได้ อีกอย่างบ้านก็อยู่ไกลกูเลยบอกให้ลุงแกพัก ถนนตอนกลางคืนก็น่ากลัว” โหแม่ง คนดีเกินไปแล้วมึง
“แล้วไงต่อ”
“กูก็ไม่มีเสื้อผ้าใส่ ของอะไรกูก็ไม่มี หนังสือกูก็เอาไว้บ้าน กูก็ว่าจะรอก่อนอ่ะ” ไอ่กัณณ์ยิ้มแห้งๆ หลังจากที่มันสาธยายความบัดซบของชีวิตมันให้ฟัง
“แล้วมึงอาบน้ำยังเนี่ย”
“ยัง” เออ ไอ่เชี่ย ทำไมมึงไม่อาบน้ำก่อน โอ้ยย ผมอยากจะด่ามันเป็นภาษาปลาทอง
“ทำไมมึงไม่อาบวะ เผื่อมีคนเอาของมาให้มึงก็แค่เปลี่ยนชุดไปเรียนเลย”
“กูไม่มีของใช้”
“แล้วทำไมมึงไม่ซื้อ”
“....”
“...?”
“กู..ไม่ทันคิดว่ะ” โอ้ยไอ่กัณณ์นะไอ่กัณณ์ แม่ง สมองทำด้วยขี้เถ้ารึไงวะ แค่นี้ก็คิดไม่ได้ ผมป่วยกับมันจริงๆ แล้วผมควรทำไงต่อเนี่ย ลากมันไปเรียนทั้งอย่างนี้ หรือให้มันรอต่อไป เหลือเวลาอีก 30 นาทีก่อนจะหมดโฮมรูม คงทันไปคาบแรกแหละวะ
“โอ้ย มึงหนินะ ตามกูมา” ผมลากมันขึ้นไปในห้องผม
“กูให้เวลามึงอาบน้ำ 10 นาที เรื่องหนังสือชั่งมันไปก่อน ส่วนชุดใส่ของกูก่อนก็ได้ มึงใส่ได้อยู่หรอก ตัวมึงก็ไม่ได้ใหญ่ไปกว่ากูเท่าไหร่ เข้าไปเลยตอนนี้ เดี๋ยวกูเอาเสื้อเข้าไปให้” ผมดันตัวมันเข้าห้องน้ำ ปิดประตูให้มันเรียบร้อย
"เนม เนม" เสียงน้ำหยุดอยู่สักพักไอ่กัณณ์ก็เรียกผม
"อือ มีไรอีกวะ" ไอ่กัณณ์แม่งน่ารำคาญครับ มันเรียกผมบ่อยมาก ถามว่า อันไหนสบู่วะ มึงแยกไม่ออกเลยหรอวะว่าอันไหนสบู่ เดี๋ยวก็ถามอีก กูใช้โฟมล้างหน้ามึงนะ มึงจะใช้อะไรก็ใช้ไปเถอะ กูไม่ใช่คนขี้หวงขนาดนั้น คิดแล้วเพลียครับ
"กูไม่มีแปรง" ตั้งแต่ถามมา คำถามนี้ค่อยเข้าท่าหน่อยครับ แม่งแต่ละคำถาม ถามมาได้
"มึงก็ใช้ๆ ไปเหอะ ใช้ของกูก่อนก็ได้ กูไม่ถือ" ผมบอกปัดๆไป วันนี้ผมจะได้ไปเรียนมั้ยวะเนี่ย
"แต่กูถือ"
"มึงอย่าเรื่องมากได้มั้ย ถ้าไม่ใช้ก็ไม่ต้องแปรงแม่งแล้ว กูจะไปเรียน"
"ได้ไงวะ เออๆ มึงไปโรงเรียนก่อนก็ได้ เดี๋ยวกูตามไป"
"กูสายขนาดนี้แล้ว ไปพร้อมมึงนั่นแหละ โดนด่าจะได้เจ็บน้อยหน่อย มีคนตายเป็นเพื่อน"
"หึหึ" มันหัวเราะความคิดของผม ผมพูดจริงๆนะ เวลาโดนด่าโดนว่า ถ้าเรามีคนโดนเป็นเพื่อน มันอุ่นใจไม่น้อยเลยนะครับ
ในขณะที่มันกำลังอาบน้ำและแต่งองคชาติ เอ้ย แต่งองค์ทรงเครื่องอยู่ผมก็อ่านการ์ตูนไปพลาง คนเราต้องทำอะไรฆ่าเวลาครับ ส่วนการ์ตูนที่ผมอ่านก็เป็นการ์ตูนเนื้อหาดีครับ ส่วนมากเป็นเรื่องของชายรักชายครับ ผมไม่ได้พิศวาสอยากเป็นพวกนั้นนะครับ แต่ผมว่ามันน่าอ่านกว่ารักธรรมดาชายหญิงทั่วไป ผู้หญิงออกแนวโลกสวยเกินไปครับ แล้วเริ่มเรื่องเนี่ย ยังไงเวลาเจอผู้ชายหล่อๆก็ต้องมีหวั่นไหวบ้างแหละครับ แต่นิยายวายการ์ตูนวายเนี่ย ผมแนะนำเลย ผมมีเต็มห้องเลยนะ หนังสือพวกนี้น่ะ ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้อ่ะครับ จริงๆ เอ่อ แต่มันก็แล้วแต่วิจารณญานของแต่ละคนนะครับ
"มึงเป็นเกย์หรอวะ" ผมอ่านการ์ตูนเพลินไปจนไม่ทันสังเกตว่ากัณณ์มันออกมาจากห้องน้ำพร้อมชุดนักเรียนแล้ว ตอนนี้มันกำลังนั่งดูคลังหนังสือ(วาย)ของผม
"จำเป็นปะว่าผู้ชายที่อ่านการ์ตูนวายต้องเป็นเกย์" ผมหันไปถามมัน ผมไม่ชอบให้ใครมาตัดสินว่าผมเป็นเกย์เพียงเพราะอ่านหนังสือพวกนี้เลย
"กูแค่ถามให้ชัวร์อ่ะ" ไอ่กัณณ์ยักไหล่
"มึงไม่ต้องสนใจกูหรอก ว่ากูจะเป็นไงอ่ะ ไม่ใช่เรื่องของมึง จะไปยังโรงเรียนน่ะ"
"เนม มึงอยู่กับกูอึดอัดปะวะ" มันถามผมหลังจากเราออกจากห้องหอ เอ้ย หอพักมาแล้ว
"ก็...มีบ้าง"
"เมื่อวานอ่ะ ทำไมมึงบอกกูว่าไม่ว่างวะ ทั้งๆที่พอมึงทำเวรเสร็จ มึงก็กลับหอเลย..."
"..." ผมไม่ตอบ
"ถ้ามึงไม่อยากพากูไป หรือมึงไม่ชอบกู หงุดหงิดหรือรำคาญกู มึงบอกกูตรงๆก็ได้นะ" กัณณ์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ
"อือ ไว้คราวหน้ากูจะบอกมึงนะ แต่กูว่ากูคงต้องมองมึงใหม่แล้วแหละ" ผมหันไปยิ้มให้มัน มันยิ้มตอบครับ
ผมถึงโรงเรียนแล้วครับ โชคดีครับด่านแรก ลุงยาม วันนี้เวรลุงยามใจดีมาเฝ้าครับ เลยรอดไป แถมยังบอกให้ผมรีบไปอีก เดี๋ยวเรียนไม่ทันเพื่อน แหม่ ลุงครับเดี๋ยวโอกาสหน้าผมซื้อช็อคโกแลตมาฝากนะครับ น่ารักแบบเนี่ย
"มาวันที่สองก็สายแล้วหรอ รู้มั้ยว่านี่กี่โมงแล้ว เข้าสายขนาดนี้ไม่ต้องมาเรียนเลยดีกว่ามั้ย" อ่าว ทำไมครูพูดอย่างนี้ล่ะครับ
ผมได้แต่ก้มหน้าขอโทษขอโพยอาจารย์ที่เคารพรัก แล้วก็ไปนั่งที่ใครที่มัน ผมอยากจะตอบมากเลยนะ แต่กลัวอาจารย์จะคาดโทษ แล้วไปคิดบัญชีทีหลัง ผมไม่ชอบให้อาจารย์พูดแบบนี้เลยครับ ประชดว่า อย่างนู้นอย่างนี้ไม่ต้องเรียนเลยดีกว่า บลาๆ อีกบานน
ตอนนี้พักเที่ยงละครับ ผมนั่งกินข้าวกับไอ่เชน ไอ่กัณณ์ แล้วก็ไอ่โจที่โรงอาหาร
"ตัวมึงใหญ่ขึ้นข้ามวันเลยหรอวะ?" ไอ่โจถามกัณณ์ "กินเยอะหรอมึงอ่ะ"
"กูว่าเสื้อมันหดได้ว่ะ มึงเปลี่ยนยี่ห้อผงซักฟอกเลยนะเว้ย" ฮ่าๆๆ ไอ่พวกนี้ช่างคิดเนอะ งั้นก็ปล่อยให้มันเข้าใจอย่างนั้นไปละกัน ผมกับไอ่กัณณ์หัวเราะให้กับความปัญญาอ่อนของพวกมัน แต่กัณณ์ก็ไม่พูดอะไร
"เฮ้ยเนม วันนี้แพรไม่มาหรอวะ?" ไอ่เชนมันถามผม
"อืมม ถ้ามาก็คงจะเห็นเร็วๆนี้แหละ ถามทำไมวะ"
"ป่าวว่ะ" อ่าว ไอ่นี้
ตอนนี้ผมอยู่ในห้องสมุดของหอพักครับ เก๋ป่ะล่ะ ผมกับไอ่กัณณ์นัดกันไปกินข้าวเย็นกันครับ ไม่มีอะไรเกินเลยนะครับ มันบอกไปคนเดียวมันเขินๆ ผมก็เป็นเหมือนกันในช่วงแรกๆ แต่เอาไปเอามาตอนนี้ก็เริ่มชินแล้ว ก็ดี มีเพื่อนนั่งกินข้าว เผลอๆให้มันเลี้ยง
ผมกำลังเลือกการ์ตูนวายฆ่าเวลาอยู่ครับกะว่าจะยืมไปสักวันสองวัน ไอ่กัณณ์นี่ก็ช้าจังเลย อยู่โรงเรียนก็กว่าจะกลับ ผมนั่งรอมันในห้องเปลี่ยนชุดรอมันเรียบร้อย มันก็มาเคาะประตูแล้วบอกว่า เดี๋ยวมันขอส่งเมลให้เพื่อนมันก่อน ผมก็เลยบอกมันให้ไปหาผมอยู่ห้องสมุด
ตอนนี้มือของผมถือการ์ตูนอยู่3-4เล่ม เลือกไว้แล้วครับ กะว่าจะยืม การบ้านไม่ต้องทงไม่ต้องทำมันหรอกครับ อ่านให้ตาเป็นผัวยายไปเลย อ้าว ตาเป็นผัวยายอยู่แล้วหรอ
‘เธอทำให้ฉันรู้ ว่ารักจริงๆมันคืออะไร...’ เสียงเพลงของนิยายเรื่องโปรดดังขึ้น ไม่ต้องสงสัยหรอกครับว่าเสียงมาจากไหน จากโทรศัพท์ผมเองครับ ผมต้องรีบยกสมาร์ทโฟนขึ้นมาดูชื่ออย่างรวดเร็ว เพราะกลัวจะไปกวนสมาธิคนอ่านหนังสือ
'แพรวา'
"ฮัลโหลครับ"
(เนมอยู่ไหน?)
"เนมอยู่หอครับ ทำไมครับแพรวามีอะไรรึเปล่า"
(ป่าว...คิดถึง) ห้ะ มาแบบนี้ผมงงเลยนะเนี่ย คือร้อยวันพันปีไม่เห็นจะโทรมาเพื่อแค่บอกคิดถึงเลย
"เป็นไรรึป่าวครับ?"
(เปล่าหรอก โทรมาแค่นี้แหละ แค่นี้นะ)
นี่ถ้าผมไม่หูฝาด แพรก็คงเพี้ยนอ่ะนะครับ แพรไม่ใช่คนที่จะพูดอะไรแบบนี้นะครับเนี่ย
ผมเลิกสนใจเรื่องของแพรวา แต่จู่ๆก็มีแรงเขย่าจากข้างหลัง เน้นนะครับว่าเขย่า แรงสั่นเสทือนประมาณ 9.7 ริกเตอร์ ทำเอาหอแทบทรุดเลยทีเดียว อยากมีเรื่องหรอน้อง ผมหันไปจะต่อว่าไอ่คนทำ แต่ยังไม่ทันอ้าปากคายคำด่าออกมา มันก็เอามือปิดปากผม แถมมากระซิบข้างๆหู
"นี่ห้องสมุด" ผมเบี่ยงหน้าหลบเล็กน้อย เพราะความตกใจ ไอ่บ้านี่ทำอะไร กูเป็นผู้ชายนะโว้ย ทำอย่างกับกูเป็นนางเองมึงเป็นพระเอกงั้นแหละ ดูบ้าง กูมีดุ้นโว้ยย
"ไอ่เชี่ยกัณณ์ มึงพูดเบาๆก็ได้ยินปะ กระซิบให้กูขนลุกทำไมเนี่ย"
"มึงขนลุก มึงเขินหรอ"
"เขินพ่อมมมดิ"
"ฮะๆๆ" ไอ่เชี่ยนี่หัวเราะผม ผมอยากเอาเล็บข่วนหน้ามันจังเลย เคยมั้ยครับ หมั่นไส้ปนโกธร อยากฆ่าคน ฮึ่ยยย!
ผมเดินสบัดหน้าไปที่เคาเตอร์ ปล่อยให้มันเดินตามผมต้อยๆๆ
ผมจัดการยืมหนังสืออะไรเรียบร้อยแล้ว แต่ไอ่กัณณ์มันดึงถุงหนังสือผมไปให้พนักงาน
"ฝากก่อนนะครับ เดี๋ยวกลับมาเอา" พนักงานก็รับหน้างงๆ แล้วไอ่กัณณ์ก็ลากผมออกมา
"อะไรของมึงเนี่ย กูถือเองได้" มันก็ยังไม่หยุดลากผม ผมเลยยอมเดินตามแบบงงๆ จนไปถึงร้าน
"มึงกินไร?" เรากำลังเลือกอาหารอยู่หน้าร้านป้าน้อย ร้านที่อยู่ไม่ไกลจากหอพักเท่าไหร่
"มึงจะสั่งให้หรอ กูเอากะเพราหมู”
“ไข่ดาวมั้ย?”
“เอา”
“ไข่แดงสุกมั้ย?”
“ไม่จำเป็น”
“เอาหมูชิ้นหรือหมูสับ”
“หมูสับ”
“ใส่หอมมั้ย?”
“ไม่”
“ถั่วล่ะ?”
“จะเอาไรก็เอามาเหอะ แม่งกินได้หมดแหละสัตว์”
“หึๆ” ทิ้งท้ายโดยการหัวเราะกวนโสตประสาท เดี๋ยวแม่โบกซะเลย
“ป้าครับ เอากระเพราหมูไข่ดาวสองจานครับ” ดูมันดิ กวนตี_ผม
“สั่งแค่นั้นแล้วถามกูหาเตี่ยมึงหรอ”
“ฮะๆ ก็มึงบอกจะเอาอะไรมามึงก็กินได้หมดหนิ”
‘สัตว์’ ผมขยับปากด่ามันแบบไม่มีเสียง มันหัวเราะใส่ผมแล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
นั่งรออยู่ไม่นานข้าวแสนอร่อยก็มาถึง ข้าวกะเพราหมูหน้าตาธรรมดาๆ สามารถพบได้ทั่วไปตามร้านอาหาร ภัตตาคาร หรือแม้กระทั่งในกล่องโฟมที่คุณครูเอามาแจกตอนไปทัศนศึกษา แต่มันดูน่าทานกว่าในกล่องที่เอามาแจก เพราะอะไรน่ะหรอ เพราะผมหิวไงล่ะ แป่ว ถามเองตอบเอง ผมว่าผมไม่ปกติแล้วล่ะครับ
“เฮ้ยกัณณ์ มึงเลี้ยงนะ กูไม่ได้เอาเป๋าตังค์มาว่ะ”
“มึงไม่ต้องมาทำเนียน”
“จริงๆเว้ย ค้นตัวกูก็ได้นะ”
“มึงพูดจริง?”
“เออดิว่ะ”
“หึ” ไอ่เชี่ยกัณณ์เดินอ้อมโต๊ะมาฝั่งที่ผมนั่ง มือมันยื่นมากำๆตรงกระเป๋าเสื้อ เลื่อนลงมาที่กระเป๋ากางเกง ยอมรับเลยครับว่าเสียวอยู่เหมือนกัน (?)
“ยืนขึ้น”
“หือ?” ผมทำเป็นไม่เข้าใจที่มันสั่ง เพราะอะไรน่ะหรอ เพราะกระเป๋าสตางค์ผมมันอยู่ในกระเป๋าหลังของกางเกงยีนส์ผม
“ยืน” สั้นๆ น้ำเสียงบ่งบอกให้รู้ว่าเป็นประโยคคำสั่ง กลัวตายล่ะ
ผมยืนตามคำสั่งมัน ตกลงมึงเป็นพ่อกูปะเนี่ย มันยื่นมือมาดึงกระเป๋าสตางค์ออก แล้วชูขึ้นมาเป็นผู้เหนือกว่า แต่ตอนนี้ใครจะจ่ายผมก็ไม่สนแล้ว ผมสนแค่
ตอนนี้
คน
ในร้าน
มอง
ผม
กับ
ไอ่กัณณ์
เป็น
ตา
เดียว
เลย
=0=!!!!
ดำเนินเรื่องเร็วไปมั้ยอ่ะ? พอดีไม่ชอบเรื่องดราม่าอ่ะ >< ช่วยคอมเม้นกันหน่อยน้าาา
thanks : BB
ความคิดเห็น