คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : chapter eight อุบัติเหตุ!!
“ฮัลโหล” ร่างสูงที่ถูกปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์ตื่นขึ้นมารับสายด้วยเสียงงัวเงีย
“กูโทรมาบอกมึงว่าอย่าลืมไปตรวจอาคารให้ด้วย ตรวจให้ครบแล้วอย่าลืมบันทึกลงในสมุดที่กูเอาให้มึงด้วย เข้าใจนะ”
ตู้ดดด
บ็อบบี้ฮยองจู่ๆก็มีธุระด่วนแล้วผลักงานตรวจอาคารมาให้ผมซะงั้น นี่มันหน้าที่ของกรรมการนักเรียนชัดๆ แต่จะปฏิเสธก็ไม่ได้ดิ เล่นขู่มาถ้าผมไม่ตรวจให้ก็จะไม่เอาแผ่นเกมมาให้ยืมน่ะสิ ผมไม่ได้ติดเกมนะครับแค่เล่นฆ่าเวลานิดหน่อย จริงจริ๊งงงง
เผลอหลับไปตื่นมาเริ่มจะมืดแล้วผมเลยรีบเดินไปตรวจอาคารทุกอาคารอย่างละเอียด
หลังจากตรวจดูความเรียบร้อยทุกห้องทุกอาคารเสร็จก็เหลืออาคารสุดท้าย รู้สึกจะเป็นอาคารวิทยาศาสตร์มั้งแต่ไฮเทคสุดๆ ทางเข้ามีสแกนบัตรนักเรียนด้วย เยี่ยมใช่มั้ยล่ะ ฮ่าๆ
พรึบบบ
เพิ่งจะเดินเข้ามาไม่กี่ก้าวไฟในอาคารก็ดับพรึบหมด เท้าผมก็หยุดกึกทันที บรรยากาศเริ่มวังเวง หวังว่าผมคงไม่เจออะไรที่น่าขนลุกนะ ผมรีบเดินกลับไปที่ประตูทางเข้า แต่แน่นอนไฟดับไอ้เครื่องสแกนที่หน้าประตูนั่นก็ไม่ทำงาน มองไปด้านนอกก็มีเพียงแสงจากโคมไฟเล็กๆตามทางเดิน เหยดดดด ผมต้องติดอยู่ในอาคารนี่ทั้งคืนเหรอ
แต่เดี๋ยวนะ ผมเห็นแผ่นหลังคุ้นๆกำลังเดินผ่านหน้าอาคารไป พอเพ่งดูก็จำได้ว่านั่นมันดงฮยอกหัวหน้าห้องสุดเรียบร้อยนี่หว่า พยายามเคาะเรียกแต่หมอนั่นกลับไม่ได้ยินเข็นจักรยานผ่านไปเฉยเลย ผมรีบกดหาเบอร์ดงฮยอกในมือถือเผื่อจะเมมไว้แล้วก็เจอจริงๆครับผมรีบโทรหาหมอนันทันที ไม่นานหมอนั่นก็มายืนอยู่ตรงหน้าผมแล้ว
“นายเข้าไปทำอะไรในนั้น ไม่รู้เหรอว่าเขาจะตัดไฟกันตอนหนึ่งทุ่ม” มาถึงก็บ่นยาว
“ถ้ารู้จะเข้ามาอยู่ในนี้รึไงห้ะ”
“พูดจาไม่น่าช่วยเลย”ดงฮยอกว่าพลางหันหลังจะเดินกลับ
“เดี๋ยววว ...” จู่ๆก็แสบแปลบอยู่ในกระเพาะ ลืมไปเลยไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เที่ยง โถ่เอ้ยย
“เป็นไรๆๆ” พอเห็นผมที่กำลังยืนกุมท้องอยู่ก็รีบเข้ามาถาม
“โรคกระเพาะน่ะ นายช่วยรีบๆทำให้ไอ้ประตูนี่เปิดได้หน่อย ก่อนที่ฉันจะทุบกระจกออกไป”
“รอแปป เดี๋ยวไปบอกยามให้” ว่าแล้วดงฮยอกก็รีบวิ่งออกไป
หลังจากออกจากอาคารมาได้ ผมสาบานว่าจะไม่มาเหยียบไอ้อาคารนี่อีกเลยย
ตอนนี้ผมนั่งซ้อนท้ายจักรยานของดงฮยอกอยู่ ก็หมอนั่นพอเห็นสภาพผมก็บังคับให้ผมซ้อนท้ายมาด้วย ผมแค่ปวดท้องเองอาการเหมือนคนใกล้ตายหรือไงนะทำไมหมอนั่นต้องตื่นตูมขนาดนั้น
“ขอบคุณ” ผมพูดออกไปเบาๆผ่านสายลม
“ห้ะ”คนตรงหน้าถามขึ้นมา
“เปล่า”
“นายยังไม่ขอบคุณฉันเลยนะ”
“ขอบคุณ”
“นายคุยกับผีเหรอ พูดให้มันได้ยินชัดๆหน่อยดิ”
“ขอบคุณณณณโว้ยย”ผมตะโกนแหกปากใส่หูของหมอนั่นจนรถเสียหลัก
“จะตะโกนทำไมฟะ เดี๋ยวพาหน้าแหกเลยเนี่ย” ผมนึกว่าหมอนี่จะเป็นเด็กเรียบร้อยซะอีก แต่คำพูดช่างร้ายกาจ
[Jinhwan’s part]
“ทำไมวันนี้มึงมาเช้าจังวะ เอ้านี่” แทฮยอนที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องเรียนทักทายพร้อมยื่นกล่องนมให้ผม
“วันนี้อะไรเข้าสิงวะถึงซื้อนมมาให้กู”
“มีเด็กฝากมาให้เถอะ มึงคิดว่ากูจะหอบสังขารเดินไปซื้อมาให้มึงเรอะ”
“เออ กูประเมินมึงผิดไปเอง” ผมมองกล่องนมในมือพลิกไปด้านหลังก็มีกระดาษโน้ตเล็กๆแปะอยู่ ‘ดื่มนมเยอะๆนะครับ จะได้แข็งแรง^^’
ไม่บอกก็รู้ว่าใคร ไอ้เด็กม.ปลายคนนั้นนั่นแหละ
วันนี้ก็เป็นเหมือนทุกๆวัน พอออกมาหน้ามหาลัยก็เจอฮันบินยืนยิ้มแป้นรออยู่ที่หน้าประตู ความรู้สึกเหมือนมีผู้ปกครองมารอรับกลับบ้านเลยแฮะ ทำไมหมอนั่นต้องทำตัวเหมือนผู้ปกครองผมด้วยเนี่ย อีกอย่างผมโตแล้วนะทำไมต้องให้ใครมารับด้วยเนี่ย
“ฮยอง ฮยอง” หลังจากที่ผมทำเป็นไม่สนใจหมอนั่นก็รีบตามมาติดๆ
“ฮยองจะเดินหนีทำไมเนี่ย”
“แล้วทำไมนายต้องทำตัวเหมือนเป็นผู้ปกครองฉันด้วยเล่า”
“ก็มารับแฟนผมผิดตรงไหนล่ะ”
“ใครแฟน?” ผมหันไปทำหน้าดุใส่ฮันบิน หมอนั่นเลยยิ้มกลบเกลื่อน
“ว่าที่แฟนน่ะ”
“โว้ะ!!” ผมสบถแล้วเดินต่อไป
“แล้ววันนี้ฮยองจะไปไหนอ่ะ”
“เออไม่รู้ดิ คงกลับบ้านมั้ง”
“วันนี้ซึงฮุนฮยองให้ผมเอาของไปให้ที่ห้องซ้อมอ่ะ ฮยองไปด้วยกันมั้ย”
“เออก็ดีเหมือนกันอยากไปทักทายพี่แกสักหน่อย”
พอเปิดประตูห้องซ้อมออกภาพตรงหน้าทำผมหยุดกึก
มินโฮฮยองผู้หล่อเหลากำลังเต้นท่าปลาหมึกหรืออะไรสักอย่างที่ดูประหลาดๆ
รู้สึกอยากจะขำก๊ากกไปตรงนั้นแต่ก็ต้องกลั้นขำไว้กลัวฮยองแกจะหมดความมั่นใจ แต่พอหันไปด้านข้างเด็กนั่นลงไปขำกลิ้งที่พื้นเรียบร้อยแล้ว - -
“ฮ่าๆๆ เฮียทำไรโคตรจี้เลยว่ะ วะฮะฮ่า กร๊ากกก” ฮันบินหัวเราะจนน้ำตาเล็ด ผมก็อยากขำนะแต่ต้องรักษามารยาทนิดนึง
“มึงขำไร กูกำลังหาวิธีง้อแฟนอยู่เว้ย เจอจินฮวานก็ดีละมานี่หน่อยดิ” ว่าแล้วก็กวักมือเรียกผมเข้าไปหา
“มีไรครับ”
“แทฮยอนงอนพี่เรื่องไรไม่รู้ จู่ๆก็เงียบไป ไลน์ไปก็ไม่ค่อยตอบ พี่จะง้อยังไงดี”
“เมนมามั้งพี่”
“จริงดิ 0.0”
"ผมล้อเล่น ฮยองเชื่อคนง่ายจัง"
"ซีเรียสนะเนี่ย"
"มันก็เป็นงี้แหละพี่ อารมณ์ติส เดี๋ยวมันก็หายเองแหละ"
"แน่ใจนะ"
"ถ้าฮยองไม่ได้ทำอะไรให้มันโกรธนะ"
"หรือว่าแทฮยอนรู้แล้วว่าฉันแอบขโมยตุ๊กตาเป็ดจากห้องเขามา" มินโฮฮยองทำท่าครุ่นคิด เครียดสุดๆ
ผมว่า 2 คนนี้ก็เข้ากันดีนะครับ คนนึงก็ติสเกิน อีกคนก็ติ๊งต๊อง 555555
"ฮยองก็ลองบอกมันสิครับ"
“โอเคขอบใจมาก^^”
“แล้วเฮียซึงฮุนไปไหนอ่ะ” ฮันบินถามหลังจากที่ไม่เห็นคนที่พูดถึงตั้งแต่เดินเข้ามา
“ไปซื้อของมั้งเดี๋ยวก็คงมา”พี่มิโนตอบแล้วหันไปวุ่นกับการเขียนเพลงตามสไตล์พี่แก
“งั้นผมเอากีตาร์ไว้ตรงนี้นะฝากบอกเฮียด้วย” ว่าแล้วฮันบินก็วางกีตาร์พิงผนังไว้ แล้วก็มาลากผมออกไป
“เฮ้ยๆ จะรีบไปไหนยังไม่ได้ทักพี่ซึงฮุนเลย” ผมสะบัดแขนออก
“เดี๋ยวเฮียแม่งมาเต๊าะแฟนผมอีกอ่ะ”
“ห้ะ อะไรนะ” ผมต้องเอ่ยปากถามอีกครั้งเมื่อหมอนั่นไม่สามารถพูดอะไรที่ผมได้ยินได้
“ผมบอกว่าหิวข้าวแล้ว ไปหาอะไรกินกันเถอะ^^”
“เออๆ เริ่มหิวเหมือนกัน” ว่าแล้วผมก็เดินตามไปที่รถ
ไม่นานนักเราก็มานั่งอยู่ในร้านเนื้อย่างแห่งหนึ่ง เนื้อย่างเนี่ยนะ ผมเพิ่งกินไปเมื่อไม่กี่วันมาเองนะ
แต่ผมปฏิเสธได้ที่ไหนล่ะก็หมอนั่นมันคนขับรถ ชิ - -
“กินเยอะๆนะฮยอง ผมเลี้ยง^^”
“นึกไงมาเลี้ยงเนื้อย่างเนี่ย”
“นึกอยากกิน.. อ่า” พูดพลางคีบเนื้อจากเตาเข้าปาก แต่ต้องรีบอ้าปากเอามือพัดเพื่อระบายความร้อนออก
“ฮ่าๆ สมน้ำหน้าตะกละนัก”
“โหย ลิ้นพองแล้วมั้ง ฮยองดูให้หน่อย” ว่าแล้วไอ้เด็กตรงหน้าก็แลบลิ้นออกมาให้ผมดู
“เฮ้ย เคี้ยวให้หมดดิเว้ย น่าเกลียดชิบ” ผมว่าพลางเอาช้อนเคาะหัวอีกคน ก็มันเล่นแลบลิ้นออกมาทั้งที่เนื้อยังเต็มปากอยู่น่ะสิ
“ทำไมเล่าไม่เห็นเป็นไรเลย” หลังจากโดนด่าไปหมอนั่นก็ก้มหน้าก้มตากินต่อไม่สนใจใคร
“สั่งมาเยอะๆกินให้หมดนะเว้ย” ผมมองเนื้อที่และเครื่องเคียงที่ถูกนำมาเสิร์ฟเต็มโต๊ะ ถ้ากินหมดนี่ก็ไม่ใช่คนละ
“ฮยองก็กินเยอะๆนะ จะได้โตไวๆ” ว่าพลางลูบหัวอีกคน
“ฉันเป็นพี่นายนะเว้ย” ผมโวยวายแล้วตบหัวไอ้เด็กลามปามไปที
“ฮยองรุนแรงง่ะ T3T”
“เหอะ ไม่ต้องมาทำหน้างั้น ไม่สงสารเฟ้ย” แล้วผมก็ก้มลงย่างเนื้อต่อ
“ทำร้ายร่างกายผู้เยาว์ ผมแจ้งตำรวจดีมั้ยเนี่ย ฮ่าๆๆ” ผู้เยาว์? หมอนั่นยังกล้าพูดว่าตัวเองเป็นผู้เยาว์หรือนี่ ถึงจะเป็นเรื่องจริงก็เถอะ
“ตามสบายครับ ^___^” ผมตอบไปก่อนจะยิ้มตอแหล(?)ให้หมอนั่น
“เวลายิ้มฮยองน่ารักอ่ะ >< คึคึ” ฮันบินทำท่าทางเขินกระดี๊กระด๊า ลองนึกสภาพนะครับเด็กมอปลายตัวโตกำลังทำท่าทางยังกับเด็กประถม มันจะน่าเกลียดขนาดไหน(ก็ไม่อยากยอมรับหรอกนะว่าน่ารักอ่ะ)
“แม่งพูดมากว่ะ -///-” ผมก้มหน้าก้มตากินต่อ ไม่รู้ทำไมรู้สึกร้อนที่ใบหน้าและหู สงสัยความร้อนจากเตามั้งครับ
ไม่นานเราสองคนก็จัดการเนื้อสองชุดใหญ่จนหมด ไม่น่าเชื่อว่าผมจะกินเข้าไปเยอะขนาดนั้นแต่ทำไมไม่ยักจะสูงซักที โถ่วว พนักงานที่มาเก็บตังถึงกับมองหน้าผมกับฮันบินสลับกัน ไม่เคยเห็นมนุษย์กระเพาะช้างสินะ ฮ่าๆ
“เออเดี๋ยวฉันออกไปซื้ออะไรที่มินิมาร์ทตรงข้ามนะ”
“ฮยองยังจะกินอีกเหรอ” ฮันบินถามขณะกำลังหยิบตังในกระเป๋าออกมาจ่ายค่าอาหาร
“จะไปซื้อของนิดหน่อย"ผมพูดแล้วเดินออกมาจากร้าน
“ครับผม เดี๋ยวตามไป”
เอี๊ยดดดด โครมมม
ชายหนุ่มร่างสูงที่เพิ่งออกมาจากร้านอาหารถึงกับดวงตาเบิกกว้างกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นข้างหน้า
นั่นทำให้ใจเขาหล่นไปอยู่ตาตุ่มเลยทีเดียว เขาพยายามรวบรวมสติแล้วรีบวิ่งไปยังฝั่งตรงข้ามทันที
ความคิดเห็น