คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : chapter nine สับสน!?
CHAPTER 9
ผมกำลังข้ามถนนไปที่มินิมาร์ทตรงข้าม จู่ๆก็มีมอไซค์บิ๊กไบค์คันใหญ่วิ่งเฉี่ยวซะงั้นคนขับเบรกกะทันหันจนเสียงเบรกดังจนคนออกมามุงดู ส่วนผมน่ะเหรอ หลังจากโดนเฉี่ยวเข้าเต็มๆผมก็มากลิ้งอยู่พื้นแล้วหลังจากลุกขึ้นนั่งได้ผมก็เห็นไอ้คนขับรถนั่นหายไปแล้ว
โถ่เอ้ย เวรกรรมอะไรของผมเนี่ย
“ฮยอง!!” พอหันไปก็เจอฮันบินที่วิ่งหน้าตื่นเข้ามาพร้อมเรียกชื่อผม
“ทำไมต้องทำหน้าตื่นขนาดนั้นด้วย” ผมหันไปถามคนข้างๆเนื่องจากสีหน้าที่ตกใจโอเวอร์ของหมอนั่น
“ฮยองเป็นไงบ้างเนี่ย เจ็บตรงไหนบ้าง”ฮันบินเข้ามาผมแล้วสำรวจตามร่างกาย
"ไม่เป็นไรหรอก"
"ฮยองเลือดออกด้วย" ฮันบินทำหน้าตกใจสุดขีด
"แค่แผลถลอกน่า นายอย่าตกใจขนาดนั้นดิ"ผมพูดแล้วเอามือพยุงพื้นเพื่อจะลุกขึ้น
"มา ผมช่วย" ฮันบินช่วยพยุงผมให้ลุกยืน "ไม่เป็นไรแน่นะ"
“ไม่เป็นไรแค่โดนเฉี่ยวอ่ะ อ๊ากก” พอเท้าผมเหยียบพื้นเท่านั้นแหละ รู้สึกเจ็บแปล๊บที่เท้าเลยหละครับเหมือนกระดูกจะหัก เจ็บเป็นบ้า TT
“ฮยองขาหักเหรอ O.O ให้ผมเรียกรถพยาบาลมั้ย”
“ไม่ต้องๆ ไม่ร้ายแรงหรอกมั้ง” ผมพูดพลางเกาะไหล่ของฮันบินไว้ ไม่งั้นผมคงร่วงไปกองที่พื้นด้วยความเจ็บปวดละ
“งั้นเดี๋ยวผมพาไปโรงพยาบาล” ว่าแล้วฮันบินก็อุ้มผมขึ้นมาซะงั้น
เฮ้ยๆ แกแคร์สายตาประชาชีที่มุงดูด้วยสิว้อยย
“จะอุ้มทำไม ปล่อยๆ” ผมพยายามดิ้นแต่ฮันบินก็ไม่ยอมปล่อยผมลงเลย
“อยากขาหักอีกเหรอครับ” ฮันบินตอบนิ่งๆแล้วเดินอุ้มผมต่อไป ด้วยใบหน้านิ่งๆนั้นทำไมนะผมถึงรู้สึกว่าหมอนั่นเป็นห่วงผมมากขนาดนี้
ผมคงไม่ได้คิดไปเองหรอกนะ แล้วทำไมหัวใจมันต้องเต้นไม่เป็นจังหวะด้วยเนี่ย โอยย
หลังจากทำแผลเสร็จฮันบินก็มาส่งผมที่บ้านทันที โชคดีที่ไม่ต้องนอนโรงพยาบาลเพราะแค่กระดูกข้อเท้าร้าวนิดหน่อย เลยได้ใส่เฝือกอ่อนไว้
แต่มันก็เจ็บเหมือนกันนะครับ T3T
“ฮยองเป็นไรอ่ะ” ยุนฮยองถามหลังจากเห็นผมเดินเข้าบ้านมาพร้อมฮันบินด้วยสภาพนี้
“รถเฉี่ยว”
“แล้วไปทำอีท่าไหนอ่ะฮยอง” ไอ้น้องชายก็ยังสงสัยไม่หาย
“กูก็เดินของกูอยู่ๆดีๆก็มีไอ้รถเวรมาจากไหนไม่รู้มาเฉี่ยวกูเต็มๆเล่นเอากูไปนอนจูบพื้นถนนเลย”
“ขาหักเลยอ่อ?”
“แค่กระดูกร้าวน่ะ นี่มึงจะถามอะไรนักหนากูเหนื่อยจะไปนอนละ” ว่าแล้วผมก็พยุงไม้ค้ำที่หมอให้มาขึ้นไปบนห้อง
“ฮยอง งั้นผมกลับก่อนนะแล้วพรุ่งนี้จะมาหา” ฮันบินเรียกผมอีกครั้ง
“อืม” ผมโบกมือปัดๆพร้อมหอบสังขารพาร่างตัวเองขึ้นบันไดอย่างยากลำบาก
“เฮ้ยไปทำอะไรมาวะ” หลังจากผมเล่าเรื่องเมื่อวานให้ไอ้เพื่อนรักสองคนฟังมันก็รีบมาหาผมที่บ้านทันทีที่เรียนเสร็จ
“มึงไหวปะเนี่ย ไม่ไหวเดี๋ยวกูจดเลกเชอร์มาให้มึงก็ได้นะ” ไอ้นัมแทถามด้วยความเป็นห่วง กูเพิ่งรู้ว่าพวกมึงรักกูก็ตอนนี้แหละ ซึ้งว่ะ
“หมอบอกไม่ให้เดินเยอะว่ะ แต่พรุ่งนี้เดี๋ยวกูก็ไปเรียนได้ละ”
“พรุ่งนี้เชี้ยอะไรล่ะ หมอบอกไม่ให้เดินเยอะเดี๋ยวมึงก็ได้กระดูกหักจริงๆอ่ะ”
“เออ มึงอยู่บ้านเถอะ หายแล้วค่อยไปเรียนเดี๋ยวพวกกูลาให้” ซึงยุนเสริม
“กูเพิ่งรู้ว่าพวกมึงรักกูขนาดนี้”
“มึงกับพวกกูก็มีกันแค่นี้หละนะ ฮ่าๆ” ซึงยุนว่าแล้วก็เดินเข้าไปในครัว
“ฮยอง ได้ข่าวว่าขาหักเหรอ” จุนฮเวเด็กข้างบ้านโผล่มาจากหลังบ้าน หมอนั่นชอบเข้ามาจากที่คนอื่นเขาไม่มากัน
“แค่กระดูกร้าวเว้ย”
“อ้าวก็บ็อบบี้ฮยองบอกผมว่า..”
“จะไปเชื่อความอะไรกับไอ้พวกนั้นล่ะ”
“ผมเล่าความจริงให้ให้บ็อบฟังนะแต่มันเอาไปแต่งเพิ่มเองอ่ะ” จู่ๆฮันบินก็โผล่มา นี่คนพวกนี้ไม่รู้จักกดกริ่งหรือเคาะประตูหรือไงนะ
“ถึงว่า บ็อบบี้ฮยองบอกว่าฮยองอ่ะโดนเฉี่ยวไปไกลตั้งหลายเมตรแถมเลือดท่วมตัวอีกต่างหาก ผมก็ตกใจแทบแย่”
“ขี้โม้ชิบ” ไอ้บ็อบบี้เห็นตาตี่ๆหงิมๆนี่ก็ขี้โม้เบอร์หนึ่งเลยสินะ เหอะ
“เดี๋ยวๆ มึงเดี้ยงงี้แล้วปาร์ตี้วันเกิดมึงอ่ะ”ซึงยุนถามหลังจากออกมาจากในครัว
“กูไปได้น่า”ผมตอบไป
“มึงจะเข้าผับสภาพนี้อ่ะนะ” จริงสิ อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเกิดผมแล้วสินะ ตอนแรกผมก็สัญญากับพวกมันแล้วว่าจะพาไปเลี้ยงเหล้า
แต่สภาพผมตอนนี้คงไม่ไหว มีหวังได้โดนคนในผับเหยียบเท้าแหงมๆ
“งี้ผมก็อดกินของฟรีอ่ะดิ” จุนฮเวบ่น
“น้อยๆหน่อยมึง อายุเท่าไหร่กัน”ผมด่ามันไป ไอ้เด็กนี่แก่แดดชะมัด
“งั้นพวกกูมาจัดบ้านเจ้าของวันเกิดแล้วกัน”
“ก็ดีนะ แต่พวกมึงต้องทำความสะอาดด้วยนะเว้ย”
“แต่สัญญาของเรายังเหมือนเดิมนะเว้ย” ไอ้ยูนพูดทวงสัญญา
“เออรู้แล้ว ไม่ต้องห่วงเครื่องดื่มกูเหมายกลังเลยดีมั้ย”ผมตอบไป ไอ้พวกนี่เห็นแก่ของฟรีชะมัด
แสงแดดอ่อนยามเย็นเริ่มหมดไป เผยให้เห็นแสงของดวงจันทร์ที่เข้ามาแทนที่
ปาร์ตี้เล็กๆถูกจัดขึ้นในสวนเล็กๆหลังบ้าน โดยเด็กหนุ่มทั้งหลาย
บาร์เครื่องดื่มแอลกอฮอล์หลายชนิดถูกตั้งกลางปาร์ตี้ เครื่องเสียงก็ก็กำลังบรรเลงเพลงจังหวะฮิปฮอปที่พวกเขาชอบกัน ทุกคนต่างกินและดื่มกันอย่างสนุกสนาน เว้นแต่เจ้าของปาร์ตี้เท่านั้นที่กำลังรอใครบางคน
“มึงทำไมไม่ไปร้องเพลงกับพวกกู” ไอ้ซึงยุนเข้ามาทัก
“เออเดี๋ยวไป พวกมึงร้องไปก่อนเลย”
“มึงรอใคร รอไอ้ฮันบินเหรอ” ซึงยุนถามอีกครั้ง
“รอเรออะไร กูแค่มาสูดอากาศตรงนี้เฉยๆ”
“ทำอย่างกับว่าอากาศตรงพวกกูอยู่ไม่บริสุทธิ์งั้นแหละ”
“กูอยากมาดื่มด่ำแสงจันทร์คนเดียวมีไรปะ”
“มึงนิอารมณ์ไหนวะ ฮ่าฮ่า แต่ถ้ารอไอ้เด็กนั่นวันนี้มันไม่มาหรอก” ว่าแล้วซึงยุนก็เดินเข้าไปร่วมวงกับคนอื่น
ไม่มา? หมอนั่นไม่มาได้ไงนี่วันเกิดผมเชียวนะ เออแล้วทำไมผมต้องมารอมันด้วยเนี่ย
ไม่มาก็ไม่มาสิไม่สนหรอก งั้นผมควรจะเข้าไปร่วมวงกับเพื่อนได้แล้ว
หนึ่ง
สอง
สาม
ผมหันไปที่ประตูอีกครั้งแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครมาเลย
โอเคไม่มาก็ไม่มา ผมจะไปสนทำไมเนี่ย
“เป็นไรฮยองหน้าบูดเชียว” จุนฮเวกับยุนฮยองเข้ามาถาม
“ไม่เป็นไรเว้ย”
“สงสัยงอนไอ้ฮันบินไม่มามั้ง ฮ่าๆ” พี่มินโฮเสริม
“ไม่ใช่หรอกพี่ ผมจะไปงอนมันทำไมล่ะ” นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นรุ่นพี่ผมต่อยไปแล้วนะเนี่ย ผมจะไปงอนมันเพื่อ
“ฮันบินฮยองงง”
จู่ๆจุนฮเวก็ทำท่าทางเหมือนทักทายใครอีกคน ไหนว่าไม่มาไง
ผมหันไปด้านหลังทันที พบแต่ความว่างเปล่า
“ฮยองรอฮันบินฮยองจริงด้วยอ่ะ”
“แน่ะแน่ะ มีซัมติงอะไรหรือเปล่าเนี่ย” พี่ซึงฮุนเสริม
“ไม่ได้รอ”
“ก็เห็นอยู่ตะกี้เรียกฮันบินปุ๊บมึงรีบหันเลยอ่ะ” ไอ้นัมพูดบ้าง
“พวกมึงและพวกฮยองเลิกพูดกันเถอะครับ ผมไม่ได้ชอบเด็กนั่นซะหน่อย” ผมตอบแล้วเดินไปหาอะไรดื่มแทน คนพวกนี้นี่จริงๆเลยท่าทางผมมันเหมือนว่าผมชอบฮันบินขนาดนั้นเลยหรือครับ (ยังไม่รู้ตัวอีก : คนอ่าน)
นี่ก็จะเที่ยงคืนแล้วไอ้พวกเพื่อนผมและพวกพี่มินโฮก็พากันเมาเละนอนแอ้งแม้งอยู่ในห้องโถงเรียบร้อยแล้ว
ผมก็ควรจะไปนอนได้แล้วสินะ น่าแปลกที่วันนี้ผมไม่เมาแฮะ ก็ดีเหมือนกัน ฮ่าๆๆ
ตื้ดด
จู่ๆก็มีข้อความเข้าผมเลยเปิดอ่าน
‘ฮยองออกมาที่หน้าบ้านหน่อยสิ’
จากฮันบินเหรอ ถ้าเดินออกไปแล้วไม่เจอใครผมฆ่าหมอนั่นจริงๆนะ - -
ผมเดินออกไปเปิดประตูหน้าบ้านก็เห็นร่างสูงยืนพิงรั้วอยู่
“ฮันบินเหรอ”
“ฮยองง” พอเห็นผมเท่านั้นแหละ หมอนั่นก็เดินเข้ามากอดผมแน่น
“เฮ้ยๆ อะไรของนาย”
“สุขสันต์วันเกิดครับ” ฮันบินคลายกอดออกแล้วยิ้มจนตาหยี จะว่าไปมันก็น่ารักเหมือนกันนะ -///-
“ไม่มาพรุ่งนี้เลยล่ะ”
“ผมไปธุระกับแม่มาอ่ะ ฮยองอย่างอนผมน้าา”
“ทำไมฉันต้องงอนนายล่ะ”
“นั่นสิครับ ฮ่าๆๆ อ่ะนี่ผมให้ฮยอง” หมอนั่นยิ้มกวนก่อนจะยื่นกล่องสีดำเล็กๆมาให้ผม
“หืม คงไม่ใช่ของมาแกล้งใช่ปะ” ผมพลิกกล่องไปมา
“ไม่ใช่หรอกน่า ฮยองเปิดดูดิ” ฮันบินทำสีหน้าลุ้นสุดๆ
ผมค่อยๆเปิดกล่องออก ภายในกล่องมีเพียงแหวนสีเงินที่ถูกสลักชื่อ ‘Hanbin’ ไว้ด้านใน
แหวน?
“นายให้ผิดหรือเปล่า” ผมชูแหวนที่มีชื่อหมอนั่นให้ดู
“ไม่ผิดหรอก แหวนวงนั้นแทนตัวผมให้ฮยองใส่ไว้จะได้มีผมอยู่ใกล้ๆ”
“ห้ะ!!” ผมไม่อยากจะเชื่อคำอธิบายของคนตรงหน้า มีหมอนั่นอยู่ใกล้ๆน่ะเหรอ ใครอยากได้กัน
“ของผมสลักชื่อฮยอง ฮยองจะได้อยู่ใกล้ผมตลอดเวลา ^^” ว่าแล้วก็ชูแหวนบนมือที่เหมือนกับของผมเป๊ะขึ้นมาให้ดู
“บ้าไปกันใหญ่แล้ว” ผมโวยวาย แหวนคู่อะไรผมกับหมอนั่นยังไม่เป็นอะไรกันเลย
“ฮยองยังไม่ต้องใส่ก็ได้”
“ไม่ต้องใส่ แล้วจะให้ทำไมห้ะ!”ผมถามคนตรงหน้า ทำไมต้องเอาของอะไรที่แปลกๆมาให้ด้วย ถ้าแหวนเป็นชื่อผมนี่จะไม่เครียดเลย
“ก็..” ฮันบินขยับมาใกล้ขึ้น
“อะไร - -”
“ถ้าฮยองใส่แหวนนั่นเมื่อไหร่แสดงว่าฮยองตกลงคบกับผมแล้วนะ” ฮันบินก้มลงกระซิบที่ข้างหู
“ฉันไม่มีวันใส่มันเด็ดขาด” ผมยื่นกล่องคืนเจ้าของแต่หมอนั่นไม่ยอมรับ
“ไม่รับคืนครับ และฮยองห้ามทิ้งด้วยไม่งั้นผมเสียใจจริงๆด้วย” น้ำเสียงที่นิ่งๆของหมอนั่นบางทีก็ทำผมกลัวจริงๆ หมอนี่เปลี่ยนอารมณ์เร็วชะมัด บางทีบ้าบอ จู่ๆก็ทำเสียงนิ่ง ทำเอาผมตามอารมณ์ไม่ทันจริงๆ
“เออๆ กลับบ้านได้ละ” ผมพูดพลางหมุนตัวเข้าบ้านทันที
“หูยยย ยังไม่ได้กู้ดไนท์คิสเลยอ่า” ได้ยินเสียงไอ้เด็กนั่นตามหลังมาแล้วก็หัวเราะ บ้าปะนั่น
หลังจากขึ้นห้องมาผมก็รู้สึกว่าตัวเองเอาแต่ยิ้มไม่หยุด ตอนแรกผมก็รู้สึกเฉยๆกับปาร์ตี้วันเกิด แต่ทำไมพอหมอนั่นมา ทำไมผมถึงดูมีความสุขจังล่ะ หรือผมจะเริ่มชอบหมอนั่นซะแล้ว โอยยย พูดไปแล้วใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะ เพราะหมอนั่นเลย มาทำให้ผมสับสนทำไมกันเนี่ยยย
ถ้าผมเกิดชอบหมอนั่นขึ้นมาจะทำยังไงดีล่ะ
ความคิดเห็น