[END] [KOOKMIN] JEON. #รุ่นพี่จอน

•☆•

Talk

ขอขึ้นพูดคุยกันอย่างแรกก่อนเลยนะคะ เรื่องจริงที่เคยบอกไปตั้งแต่ชี้แจงครั้งสุดท้ายว่าอยากทำทุกเรื่องให้จบก่อนแล้วค่อยวางมือไปแต่ทำไม่ได้เพราะว่าพอไรท์กลับมาดูก็เพิ่งสังเกตเห็นว่าเราไม่เคยทำฟิคน่ารักๆเลย แต่มีพล็อตเก็บไว้มีแต่แนวน่ารักใสๆทั้งนั้น ไรท์เลยติดว่า ถ้าจะวางมือไปก็ขอกลับมาทำฟิคน่ารักๆสักเรื่องเป็นเรื่องสุดท้ายก่อนแล้วกัน เพราะรู้สึกว่าทิ้งเรื่องแนวนี้ไปไม่ได้จริงๆ และจะบอกว่าเรื่องนี้จะไม่หวังอะไรทั้งนั้นเพราะขอแค่ได้ทำแนวสุดท้ายที่อยากทำค่อยไปเท่านั้นนะคะ^^

แนวของนิยายเรื่องนี้บอกเลยว่า หวาน! หวานแบบ หวานโอ้โห หวานแบบต้องร้องขอชีวิตว่าให้พอ พี่เขาขี้หวงกันจนขนาดตัวไรท์ที่พิมพ์ยังรู้สึกอยากเป็นทั้งจีมินทั้งพี่กิเลย555

 (เราพิมพ์เก็บไว้จนครบตอนจบแล้วนะคะ^^)

•☆•

นักเรียนผู้น่าสงสารไร้ตัวตนในสายตาของทุกคน กลับเป็นผู้ถูกเลือกให้มีพลังวิเศษสามารถหยุดเวลาได้ แต่มีขอยกเว้นว่าเขาไม่สามารถหยุดเนื้อคู่ตัวเองได้เท่านั้นเอง

☆☆☆

INTRO

☆☆☆

       “รุ่นพี่จองกุกครับ! ผมชอบรุ่นพี่มากที่สุดในโลกเลยนะ!!”

            ...

     07:22 น.

        โรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่งเปิดต้อนรับฤดูหนาวที่มาเร็วกว่าปกติหลายวัน นักเรียนในชุดยูนิฟอร์มสีน้ำเงินต่างเดินกันมาจากหลายที่เข้ามาในโรงเรียนนี้กันคึกคัก เสียงสาวสวยประจำโรงเรียนมากหน้าหลายตาต่างหัวเราะกันถึงเรื่องราวในวันปิดเทอมก่อนหน้านี้ที่ไม่ได้เจอหน้ากันนานมาก เว้นแต่เขา...

 ปาร์คจีมิน หนุ่มน้อยหน้าเนิร์ดที่เดินเข้ามาเพียงลำพังคนเดียวจับสายกระเป๋ารัดตึงแนบตัวไม่กล้าวางมือเปื้อนเหงื่อเกิดจากอาการตื่นเต้นในเรื่องไม่ใช่เรื่องพวกนี้ลงไปโดนใครเข้า

           ???

      รองเท้าวางกระทบพื้นอิฐดังจะรีบเดินขึ้นตึกแต่เป็นทุกคนกลับเบี่ยงสายตามองทุกสิ่งหันมามองทางเดินไม่มีแยกไปไหนมายังจีมินคนเดียวตรงนั้น เขามองสั่นเริ่มหวาดกลัวสายตานับร้อยนับพันนั่น มือเปียกเหงื่อตื่นเต้นอยู่แล้วก็เริ่มสั่นหงักไม่กล้าขยับเท้าเดินไปไหน

          “นี่ดูนั่นสิ!” นักเรียนหญิงคนหนึ่งตะโกนลั่นกลางทางเดินกว้าง

         ...

   นี่ทำไมพวกเขามองฉันแบบนี้ล่ะ!?

          !!!

  จิตใจละเมอเผลอกั้นทางให้บางอย่างเดินมาชนหลังเล็กล้มไปนอนซบพื้นเย็นไม่รู้ตัว กลิ่นคาวเลือดข้างบนศีรษะนูน รอยแตกปล่อยให้เลือดไหลออกหนักยังไม่ได้เข้าไปเหยียบห้องเรียนต้อนรับเปิดเรียนวันแรกเลยด้วยซ้ำ มือเล็กจับข้างลูกผมในหน้าม้าแสกกลางสีน้ำตาล เลือดสีแดงไหลตกมาหยดพื้นไม่รู้สึกอะไรกับจุดนั้นเลยเพราะมันชา เสียงคนพูดอื้อหูไร้การตอบสนองจนพาสติทั้งหมดลอยออกไปหลับคาพื้นตรงนั้นสนิท

       “ไอจองกุกมึงชนใครเข้าวะ!?”

   “ปาร์คจีมินเกรด11 ใครวะ! พวกมึงรู้จักกันปะ?” พลิกป้ายชื่อดูข้างอกกับสีป้ายที่ต่างจากพวกเขา

        จอนจองกุก รุ่นพี่สุดเพอร์เฟคจากเกรด12ผู้ถือหน้าที่​​​​​​ที่สำคัญมากของชมรมกีฬารักบี้นั่นก็คือประธานชมรมกีฬารักบี้นั่นเอง แถมที่สำคัญมืออีกข้างของเขายังถือหน้าตาอันหล่อเหลาเท่าเทวดาไม่ก็ดาราชื่อดังหลายคนไว้มาตลอดหลายปีอีกต่างหาก รูปร่างกับน้ำหนักส่วนสูงจอนจองกุกดีมากจนได้ฉายาว่ารูปปั้นผู้หล่อเหลาแห่งชมรมรักบี้

     จองกุก?...

รุ่นพี่ตกใจหน้าเสียรีบนั่งยองเข้าประชิดเขย่าตัวให้คนสลบไปตื่นมาแต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ผลสักที

         “กูฝากกระเป๋าหน่อยดิ! กูต้องรีบพาน้องเขาไปห้องพยาบาลก่อน เดี๋ยวค่อยตามขึ้นห้องไปทีหลัง” จองกุก

   กระเป๋าสีดำถอดออกจากบ่ากว้างยื่นให้เพื่อนผิวสีแทนน้ำผึ้งในชมรมรักบี้ด้วยกันไม่อยากสนเรื่องเวลาเรียนคาบแรกแต่อย่างใดเลย แขนหนาช้อนตัวบางตัวอ่อนแรงขึ้นเดินก้าวยาวไปยังห้องพยาบาลอีกตึกถัดไปจากตึกเรียนทันทีท่ามกลางหมู่มวลสายตานักเรียนนับพันคนจ้องมองอยู่เป็นพยาน

           “ปาร์คจีมิน! ปาร์คจีมินได้ยินฉันหรือเปล่า ปาร์คจีมินอา!”

      ...?

  หือ? นี่เราอยู่บนสวรรค์แล้วงั้นเหรอ ทำไมถึงได้เห็นหน้าเทวดาได้ล่ะ?

           จอนจองกุกเดินเร็วสับขาไปก็พยายามถามเรียกสติรุ่นน้องคนใกล้หมดสติคนนี้ให้ฟื้นขึ้นมาก่อน เสียงหวานละมุนสร้างความฝันให้จีมินเด็กน้อยคนนี้ว่ากำลังตกอยู่บนสวรรค์ชั้นสูง ทั้งที่จริงเขากำลังหัวแตกเลือดไหลไม่หยุดอยู่ต่างหาก เทวดา~

อาจารย์หมอประจำห้องพยาบาลในชุดเต็มสะอาดสะอ้านไม่มีที่ให้ติเตียน ประธานนักเรียนคิมซอกจินนั่งปรึกษาอยู่ในห้องก็ตกใจกับเสียงพังประตูเข้ามาจากหัวหน้าชมรมกีฬารักบี้จอนจองกุกผู้นี้ เตียงเปล่าใกล้มากที่สุดกลายเป็นเตียงนอนพักร่างปาร์คจีมินไปชั่วคราว มือหนาแกะกระเป๋าออกจากตัวบางเพื่อที่จะได้สบายต่อการนอน อาจารย์หมอลุกมาดูอาการก็ถึงกับตกใจเมื่อตาใสเลื่อนเห็นเลือดธารใหญ่ข้างหัวสีน้ำตาลนี้

      “นี่เกิดอะไรขึ้นน่ะจอนจองกุก! ทำไมเขาถึงได้หัวแตกมาแบบนี้กัน!?” อาจารย์หมอรีบหาอุปกรณ์ทำแผลให้รวดเร็ว

    อาการน่าเป็นห่วงของเด็กเกรด11 ทำเอาอาจารย์หมอมินยุนกิต้องรีบจัดการห้ามเลือดและรีบเย็บแผลให้สมานกันให้ได้เร็วมากที่สุดเพื่อความปลอดภัยของทั้งตัวจีมินและคนกระทำผิดที่ไม่รู้ว่าใครด้วยนี่สิ

      เอ่อ...

   “ว่ายังไงจอนจองกุก ทำไมเขาถึงหัวแตกมา?” ประธานนักเรียนคิมซอกจินยืนล้วงกระเป๋ากางเกงมองเรียบเย็น

...

    อาจารย์หมอปิดม่านเย็บแผลไม่ให้ใครนอกจากเขาเข้ามาก่อกวนเสียสมาธิการเย็บแผลได้ เท้าเดินลงน้ำหนักเดินตรงเข้ามาไม่มีคิดเดินแยกไปไหนนอกจากห้องพยาบาล แขนยาวสีแทนกอดคอเพื่อนมองกวนใส่เพื่อนประธานนักเรียน

  “เฮ๊ย! ก็เด็กคนนี้มันหยุดเดินไม่บอกไม่กล่าวพวกเราเอง ช่วยไม่ได้ที่เพื่อนกูจะเดินชน ถูกมะ!”

       คิมแทฮยอง เพื่อนชมรมรักบี้ที่สนิทสนมกันมากับจองกุกตั้งแต่มัธยมต้น ถึงปากเขาจะดูร้ายแต่ที่จริงแทฮยองเป็นคนที่รักเพื่อนไม่เคยเข้าข้างคนผิดเลยสักครั้ง แล้วยิ่งใครที่มาใส่ร้ายให้เพื่อนเขาอีกละก็ อย่าหวังว่าจะได้รอดจากฝีปากคิมแทฮยองคนนี้ไปได้เลย เพราะเขาจะยกเหตุผลเท่าภูเขาน้ำแข็งมาทุ่มคนคนนั้นให้จมพื้นดินไปไม่มีให้ผุดขึ้นมาเลย

     “ถ้านายปาร์คจีมินฟื้นเมื่อไหร่บอกผมนะครับอาจารย์ เดี๋ยวผมจะถามเขาเป็นการส่วนตัวเอง”

      คิมซอกจิน ประธานนักเรียนสุดหล่อในปีนี้ มันสมองของคิมซอกจินเทียบเท่ากับความไวของแสงได้เพราะเขาตอบเร็วชัดและถูกต้องอีกด้วย ไม่แปลกใจว่าทำไมอาจารย์หลายท่านจะเชื่อใจและมั่นใจในตัวเขาเอามากๆขนาดนี้ แต่ข้อเสียของคิมซอกจินคือเขาเป็นพวกเชื่อความคิดตัวเองเป็นหลัก เห็นความคิดตัวเองถูกเสมอจึงทำให้หลายคนไม่ค่อยชอบเขาเท่าไหร่

    จอนจองกุกมองม่านขาวยาวคลุมไม่เห็นอะไรสักอย่าง  ประธานชมรมรักบี้วางกระเป๋าใบกลางลงพิงเก้าอี้ตัวว่างไม่มีใครนั่งโค้งลาอาจารย์หมอเดินออกไปจากห้องพยาบาลที่มีเด็กนอนบาดเจ็บจากเขาอยู่ตรงนั้น

  อือ!~...นี่เราอยู่บนสวนเอเดนแล้วใช่มั้ยเนี่ย?

    “จีมิน! ได้ยินมั้ย ปาร์คจีมิน ถ้าคุณได้ยินผมให้กะพริบตาสองทีให้อาจารย์หน่อยเร็ว”

แสงบาดตาจากไฟฉายหลอดสีเงาเงินเรียบฉายลงตาถูกแหวกกว้าง ตาดำมองเข้าไปยังแสงสีเหลืองอมส้มนี้ดันหน้าหันไปเลี่ยงมองอย่างอื่นแทน นิ้วดีดดังข้างใบหูเรียกเขาตื่นมามองเต็มสองตาพร้อมกะพริบสองที่ให้คนสวมชุดหมอเสียงหวานเหมือนนกเรียกคู่รักเมื่อครู่นี้ไป

     “ผมอยู่ที่ไหน?” ถามเสียงแหบพร่าดันร่างลุกขึ้นนั่ง

  “ตอนนี้นายอยู่ห้องพยาบาล ตอนนี้อาการเป็นยังไงบ้าง เจ็บหัวบ้างมั้ย?”

     คำถามไม่จบประโยคดีศีรษะข้างลูกผมฝั่งขวาก็ปวดร้าวขึ้นมากินไปทั้งหัวได้ มือรีบเข้ากุมเอาไว้ปิดดวงตากัดปากกั้นความเจ็บเอาไว้นิ่งสงัด แว่นกระจกร้าวเห็นไม่ชัดแต่ก็ยังดีที่ยังเห็นหน้าอาจารย์หมอได้อยู่นิดนึง “ผมมาที่นี่ได้ยังไงครับ?”

        “พอดีมีคนอุ้มนายมาน่ะสิ แต่ตอนนี้นายควรนอนพักก่อนเถอะนะ เดี๋ยวอีกสักแป๊บนึงผู้ปกครองของนายน่าจะมารับกลับบ้านได้แล้ว”

   มินยุนกิ? // หรี่ตามองป้ายชื่อติดข้างอก

มินยุนกิ อาจารย์แพทย์ประจำตำแหน่งตลอดอยู่ที่โรงเรียนมัธยมปลายแห่งนี้เข้าปีที่5ได้แล้ว เขาเป็นถึงอาจารย์หมอที่เก่งรอบด้านไม่ว่าจะวิชาการหรือแม้กระทั่งกีฬาก็เช่นกัน นิสัยและท่าทางการพูดอ่อนโยนยิ่งกล่อมใจสาวๆที่ต่อให้ใครบาดเจ็บมาหนักเท่าไหร่เขาก็รักษาได้หมดทุกคน

     “ฟื้นแล้วเหรอครับ?” ??

  “อือ แต่ว่ายังเจ็บแผลอยู่นะคงถามอะไรมากไม่ได้” เดินหลบทางให้ใครบางคนได้เข้ามาในม่านขาวหนาทึบนี้

...หรือว่าจะเป็นเทวดาคนนั้น?

      “ไงคุณปาร์คจีมิน? เป็นยังไงบ้าง เจ็บมากมั้ย?” ซอกจินนั่งเก้าอี้ข้างเตียงสุภาพชน จนอีกคนต้องบิดหน้ามามองข้างขวามือใกล้ตาม

   “ก็เจ็บครับ แต่ก็พอทนได้”

      “ไม่ทราบว่าตอนที่คุณล้มหัวฟาดพื้น มีใครทำคุณหรือเปล่าครับ?”

...

      ปาร์คจีมิน

ผมตอบไม่ได้ว่าเป็นใครแน่ชัดเพราะผมเองก็ไม่เห็นตอนนั้นได้ มันไวมาก ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วกว่าที่ผมจะมองหรือจำหน้าใครรอบข้างได้เลยสักคน ผ้าม่านหนาไม่เห็นข้างนอกแต่เขาเห็นดวงตาอาจารย์หมอมองอะไรสักอย่างที่อยู่หลึบม่านไปไกล ผมกลับมามองหน้าคุณประธานนักเรียนติดปลอกแขนแดงจ้านิ่ง

    “ผมล้มเองครับ”

   กึก!

     ???

  “แน่ใจใช่มั้ยที่คิดว่าตัวเองล้มเอง?” จินเค้นหนัก

     “ครับ ผมแน่ใจ ผมล้มเอง ผมเดินสะดุดอิฐล้มหัวฟาดพื้นเองครับ”

 เงาดำหลังผ้าม่านเลือนรางเดินออกจากห้องพยาบาลไปรีบเร่ง ผมมองแต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นใครทั้งนั้น ประธานนักเรียนคิมซอกจินยืนปัดชุดเรียบมองหน้าหมองคล้ำก่อนจะเกลี่ยเส้นผมติดผ้าพันแผลออกห่างไม่ให้เป็นที่รำคาญ 

     ...

นี่คือความฝันของผมใช่มั้ย ทำไมผมถึงรู้สึกว่าทุกคนเห็นผมเป็นคนสำคัญไปหมดแล้ว?

     “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าปาร์คจีมินลูกฉันอยู่ไหนคะ?”

   “แม่?”

มารดาในชุดทำงานสีเปลือกไข่กวาดม่านชิดเข้าไปปรี่สวมกอดผมที่นั่งหน้าเฉยอยู่บนเตียงเหล็กแน่นเพราะยังมึนอยู่ มือลูบท้ายทอยโล่งใจมาก พลางริมฝีปากแดงพูดปลอบจิตใจกระเจิงผมให้กลับมาเป็นปกติ รุ่นพี่คิมซอกจินยืนมองหน้าผมไม่ตกกับอาจารย์หมอปลายเตียงห่างอีกหลายฝีก้าวเท้า

    “แม่ครับ ผมขอไม่กลับได้มั้ย”

   “แต่ลูกเจ็บหัวนะ? จะเรียนไหวเหรอ”

     “...” 

   “งั้นเอาอย่างนี้มั้ยครับคุณแม่ วันนี้ผมจะขออาจารย์ปาร์คจีมินไว้เป็นการพิเศษให้นายปาร์คจีมินไม่ต้องเรียนหนึ่งวันแล้วให้นอนพักอยู่ที่นี่กับผมจนกว่าจะเลิกเรียน คุณแม่โอเคมั้ยครับ?” อาจารย์หมอเสนอทางแก้

       “ผมไม่อยากกลับบ้านครับแม่ วันนี้อุตส่าห์เปิดเรียนวันแรกทั้งที ขอให้ผมได้อยู่โรงเรียนนะครับ”

...

   “งั้นดิฉันขอฝากลูกดิฉันด้วยนะคะอาจารย์”

  “ไม่ต้องเป็นห่วงครับคุณแม่ ไว้ใจผมได้เลย”

     แม่ของผมกลับไปโดยไร้ผมที่คิดว่าควรกลับไปรักษาตัวที่บ้านด้วยกัน ร่างกายชาทื่อนอนมองเพดานขาวพักแผลสดบนหน้าผาก กลับมาเห็นว่าคุณอาจารย์หมอสุดสุขุมอ่อนโยนกำลังนั่งตั้งตาจดรายงานวันนี้อยู่คนเดียวที่โต๊ะติดกำแพงอีกฝั่ง หน้าหันมองแอบสบไปยังแฟ้มงานที่เขาทำไม่ได้ตั้งใจจะอยากรู้อะไรขนาดนั้น

     “นอนไม่หลับเหรอปาร์คจีมิน?”

ชุดสีขาวมือล้วงกระเป๋าติดช่วงเอวปล่อยวางออกจากปากกามานั่งมองนักเรียนหน้าตาซีดเซียวจากอุบัติเหตุเช้าของวันเปิดเรียน รอยยิ้มอาจารย์หมอส่งมาให้ไม่มีการขอถึงสักคำ นัยน์ตาสีธรรมชาติสดใสจ้องผ่านโต๊ะทำงานมายังเตียงแรกใกล้ประตูอยู่ท่าเดียว

    “อาจารย์ครับ ผมมีเรื่องอยากจะปรึกษาอาจารย์อะไรนิดหน่อย อาจารย์พอจะช่วยให้คำปรึกษาได้มั้ยครับ?” ถามออกมาจากความอาย

 ...

   ตาแฉลบมองซอกประตูออกไปไวมากแทบจะมองตามไม่ทันว่าอาจารย์เขาหันไปมองอะไร ตัวสูงกว่านิดหน่อยยืนมาสบตายังปลายเตียงเหล็กสดใหม่พลางดันหัวข้างเอียงมองหาคำถามจากปากนักเรียนหน้าอึนซึนอย่างผม

    “ว่ามาสิ ผมยินดีให้คำปรึกษาอยู่แล้ว”

  “คือ...ก่อนที่ผมจะหัวแตก ผมรู้สึกว่าทุกคนไม่เคยเห็นผมอยู่ในสายตาเลยสักคน แต่พอหลังจากเกิดเรื่อง ทุกอย่างมันเปลี่ยนไป ทุกคนดีกับผมหมด เห็นผมมีตัวตน ผมเลยรู้สึกว่า ตอนนี้ผมกำลังอยู่อีกที่ที่ไม่ใช่ตัวตนจริงของผม”

   5555!

รองเท้าคัทชูสีดำขัดเท่ากันทุกซอกทุกมุมเดินมาประกบข้างวางมือหนามากกว่าลงยังกลางศีรษะสีน้ำตาลขยี้พร้อมร้องเสียงแหบขำออกมาจากกล่องเสียงใหญ่ใต้หลอดลม “คุณไม่ได้อยู่อีกตัวตนนึงเลยคุณปาร์คจีมิน คุณแค่ไม่เคยมาเจอทั้งผมทั้งคิมซอกจินต่างหาก ถึงไม่รู้ว่ายังมีคนอยากรู้จักนักเรียนทั้งโรงเรียนแบบผมกับเขาอยู่ตรงนี้”

      แต่นี่มันแปลกจริงๆนะ...

...

   ห้องชมรมกีฬารักบี้

         !!!

   ตัวหนาชุดนักเรียนสูทสีน้ำเงินนั่งทิ้งตัวลงยังเก้าอี้ไม้หน้าโต๊ะประชุมยาวสำหรับสมาชิกชมรมรักบี้ทั้งหมดในนี้ ทุกคนตกใจที่ประธานชมรมคนที่เป็นคนร่าเริงอยู่ปกติกลับมานั่งหน้าบึ้งตึงเมือนยกเขาลูกโตมาถือไว้คนเดียวไม่กล้าขอให้ใครช่วยได้ ลมถอนหายใจดังรดอกแกร่งออกจากในปอดกว้าง ตามองมือหัวแม่มือตัวเองเสียดสีกันอยู่แบบนั้นต่อหน้าเพื่อนในชมรมด้วยกันเกือบหมด

      “มึงเป็นไรไปวะไอกุก ทำไมถึงได้ทำหน้าทำตาแปลกๆแบบนี้วะ?”

  “กูเปล่า...”

      “...”

  ถึงจะตั้งตามองมากันหมด แต่ทุกคนก็เลือกเงียบไม่พูดอะไรต่อเพราะการสนทนาที่มันตัดจบไวเกินกว่าจะกล้าถามต่อขึ้นมาได้อีก เว้นแค่คิมแทฮยองคนเดียวที่ยืนวางมือลงข้างบ่าหนาคนทำหน้าหงอยเบื้องหน้าเขานี้ แทฮยองมองกดคิ้วลงแรงไม่ชอบให้เพื่อนต้องมามีปัญหาอะไรคนเดียวแถมอาจที่ไม่ใช่เรื่องกีฬาด้วยก็ได้

     “มึงพูดมาดีกว่าว่ามึงเป็นอะไร”

   “กูเปล่าจริงๆ” ถอนหายใจดังตอบเอื่อยๆเฉื่อยๆ

      “มึงโกหกใครก็ได้ แต่มึงโกหกเพื่อนมึงด้วยกันไม่ได้หรอกนะเว้ย”

...

    “บอกกูมาดีกว่ามึงเครียดเรื่องอะไร?”

        “กู...”

☆☆☆

Talk

อาจจะลงเร็วนะคะเพราะว่าเราจะรีบทำให้ทุกคนอ่านกันแบบไม่ขาดตอน และอยากให้กระชับให้ได้มากที่สุด อย่าลืมติดตามตอนแรกกันด้วยนะคะ

Twitter; @Zzx3N

สกรีมแฮชแท็กฟิคชั่นกันได้ที่ #รุ่นพี่จอน

BY. OASIS

☆☆☆