...เรื่องสั้นวันคริสต์มาส....

ข้อมูลเบื้องต้น

ทึกกี้ของราววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว

โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ส่วนนางเองไปจิ้นกันเอาเอง







Like it is now
Dong bang Shin ki


ยังไงก้อฝากด้วยนะคะ

ช่วยเม้นให้หน่อยก็ยังดี

มันคงไม่รบกวนเวลาอะไรมากมาย^^

เนื้อเรื่อง

เรื่องสั้นวันคริสต์มาส

คืนวันที่ 25 ธันวาคม

ผู้คนต่างรอคอยให้ถึงวันนี้.....วันเเห่งการให้...วันที่ทุกคนต่างก็มีความสุขกัน

เขาเองก็เช่นกัน....ปาร์กจองซู

เเต่ที่เหตุผลที่เขารอคอยวันนี้นั้นต่างจากคนอื่นอยุ่เล็กน้อย....
ที่เขารอวันนี้...ก็เพราะว่า...บ้านหลังที่เขาหมายตาเอาไว้นั้น...เจ้าของบ้านได้ออกไปฉลองกันข้างนอกบ้าน
เหลือทิ้งไว้เเต่บ้านที่ลอกกุญแจขังความว่างเปล่า....พร้อมทั้งสมบัติมากมายเอาไว้

ทำไมเขาต้องรอคอยบ้านหลังนั้นให้ว่างเปล่าน่ะหรือ....ปักจองซูถอนหายใจออกมาเป็นไอ

ใช่เเล้ว.....สังคมตราหน้าเขาว่า.....หัวขโมย

มันเป็นเรื่องปกติซะเเล้วสำหรับเขา.....ที่ตอนกลางวันจะออกสำรวจพื้นที่พร้อมทั้งกิน....ดื่ม...เที่ยว

ส่วนตอนกลางคืนก็ออกไป...."ทำงาน"

วันนี้เองก็เช่นกัน.....

บ้านหลังนั้นว่างเปล่า....หลังจากที่เจ้าของบ้านออกไปกับภรรยาและลูกชายตัวน้อยของพวกเขา

จองซูรอจนถึงใกล้เที่ยงคืน....จึงเตรียมอุปกรณืที่ใช้งัดเเงะออกมา

เเต่เเล้ว....เหมือนมีอะไรมาดลใจให้เขาเลือกที่จะปีนหน้าต่างบานริมสุดของชั้นสอง....
เพื่ออะไรเขาก้อไม่รู้เหมือนกัน

จองซูปีนขึ้นไปที่หน้าต่างบานที่ว่าอย่างชำนาญ....จนสามารถจะปลดกลอนและเข้าไปข้างในได้

ชายหนุ่มใช้แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาในห้อสำรวจบริเวณนั้น...........

นี่มันห้องของเด็กผู้หญิงนี่...!!!!
เขารู้จากเครื่องเรือนที่ตกเเต่งเป็นสีชมพู....และตุ๊กตาที่มีอยู่รอบๆห้อง

จองซูเคลื่อนตัวไปที่โต๊ะเครื่องแป้งเล็กนั่น....เนื่องจากเห็นเเสงบางอย่างวิบวับอยู่
เมื่อหยิบขึ้นมา...เค้าจึงรู้ว่า...มันคือปิ่นปักผมฝังเพชร...!!!!

"คุณน้าเป็นซานตาคลอสเหรอคะ?!!!" จู่ๆเสียงเล็กๆก็ดังขึ้น....หากเเต่มันไม่ใช่เสียงของเด็กหญิง....มันเป็นเสียงหวานๆของหญิงสาวต่างหาก

จองซูสะดุ้งสุดตัวจนแทบทรุดไปกองกับพื้น...มีคนอยุ่ได้อย่างไรกัน?....ก็เค้าตามดูบ้านนี้อยู่ต่างนาน

ก่อนที่เค้าจะทันได้คิดอะไร...แสงจากหลอดนีออนก็สว่างพรึ่บขึ้นมา...จองซูกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับสภาพของนัยย์ตา

และเเล้วเค้าก็ได้เห็น.....

เด็กสาวอายุประมาณ18ปียืนอยู่ที่หน้าสวิชไฟ....สวมชุดนอนลายการ์ตูนราวกับเด็กน้อย...มือถือตุ๊กซานต้าตัวใหญ่
กำลังจ้องเขาอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย

"ทำไมไม่เห็นเหมือนที่คุณพ่อเล่าเลยล่ะคะ...ซานต้าคลอสต้องสวมชุดสีแดง...ตัวอ้วนๆๆ...หน้าตาใจดีไม่ใช่เหรอ"
เด็กสาวยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆพลางสำรวจจองซูด้วยความอยากรู้อยากเห็น....

จองซูตัวเเข็ง...มีคนเห็นเขาเข้าเสียแล้ว...วิธีการเดียวที่เขาสามารถทำได้ในตอนนี้ก็คือ...ฆ่าผู้หญิงคนนี้เสีย!!!...ถึงจะไม่เคยทำมาก่อน...เเต่ครั้งนี้มันจำเป้นเเล้ว

เขาดึงมีดที่พกเอาไว้ด้านหลังขึ้นมา...เด็กสาวเดินมาหยุดตรงหน้าของเขา...ตัวเธอเตี้ยมากจนแทบจะสูงไม่ถึงคางของเขา
แต่เเล้ว...เธอก็ยิ้มออกมา....

....เมื่อเด็กสาวยิ้ม...ใจของจองซูก็สว่างไสวเหมือนกับไฟที่ใช้ประดับในวันคริสต์มาส....

เขาลดมีดที่อยู่ในมืดลงไปที่พื้น...เคล้ง !!!...เสียงมีดกระทบเข้ากับพื้น....เด็กสาวหันไปดูทันที

"ว้าวววววว...มีดนี่นา...คุณซานต้ารู้มั้ยค่ะ...หนูยังไม่เคยเห็นมีดจริงๆเลยค่ะ...คุณพ่อเคยเล่าให้ฟัง...หนุขอจับมันได้มั้ยคะ?"
เธอกล่าวขอ....จองซูได้สติ...รีบยื่นให้ทันที

"ว้ายๆๆๆ...." เด็กสาวร้องออกมาอย่างตื่นเต้นเมื่อปลายนิ้วสำผัสกับคมมีด

"ระวังล่ะ...มันคมนะ"...เขากล่าวเตือนเบา...ยังไม่ทันขาดคำเขา

"โอ้ยๆๆๆๆ!!!...."เด็กสาวร้องออกมาด้วยเสียงที่เจ็บปวด...พร้อมๆกับที่ปล่อยมีดลงพื้น...เลือดไหลออกจากบาดเเผล....

เตือนอยู่เมื่อกี้นี่เอง....เขาบ่น...แต่เด็กสาวเมื่อเห็นเลือดแล้วกลับตกใจร้องกรี๊ดๆๆออกมา
เขาตกใจ....รีบเข้าไปปิดปากของเธอไว้ทันที...ขืนให้ร้องอย่างนี้ตำรวจได้เเห่มากันเเน่

"เงียบนะ...!!!"เขาเอ็ดเสียงเบาๆ...เด็กสาวหยุดกรีดร้องทันที

เขาปล่อยมือออก.....เด็กสาวร้องไห้ออกมาเบาๆ

"ฮือๆๆๆ....เจ็บจังเลย".......

"ก็ฉันเตือนเธอเเล้วงัย...เธอไม่ฟังเองนี่"..........
เขาต่อว่า...เด็กสาวยังคงร้องไห้อยู่อย่างนั้น...จนเขาอดรำคาญขึ้นมาไม่ได้

"ยื่นมือมาสิ...ฉันจะดูให้"...เขาพูดอย่างเสียไม่ได้....เด็กสาวส่งมือที่เลือดไหลไปให้เขาอย่างว่าง่าย

เค้านั่งลง....เด็กสาวจึงนั่งตาม...เขาจับมือนุ่มๆนั่นไว้...เช็ดเลือดออกและทำแผลอย่างเบามือ

"เธออายุเท่าไหร่?"...เขาถามทั้งที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นจากมือ...ถ้าให้เขาเดา...เธอคงอายุประมาณ17-18 เด็กกว่าเขาเจ็ดแปดปี

" 4 ขวบค่ะ..!!!"....เธอตอบพลางซูดน้ำมูก....จองซูเงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็วเหมือนคอจะหัก!!!

"ว่างไงนะ?...4 ขวบงั้นเหรอ..."...เขาเผลอเสียงดังขึ้น...จนเด็กสาวตกใจ

"ค่ะ...คุณน้าไม่เชื่อเหรอคะ...งั้นเดี๋ยวรอให้คุณแม่กลับมาเเล้วถามดูก็ได้ค่ะ"...เธอยังยืนกรานว่าอายุ 4 ขวบจริงๆ....จองซูมองใบหน้า...และร่างกายของเด็กสาว

ใบหน้าอ่อนใสของเจ้าอ่อน...เเหมจะอ่อนเยาว์....เเต่มันก็ไม่น่าจะเป็นใบหน้าของเด็ก 4 ขวบ...กลิ่นสาบสาวเเละร่างกายเต็มสาวของหล่อนอีก...

อายุสมองของเธอน่าจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ....เเต่ร่างกายของเธอนี่สิ....มันไม่น่าจะใช่ร่างกายของเด็ก 4 ขวบเเน่นอน
หรือว่า....เธอจะเป็นพวกสมองพัฒนาการช้าล่ะมั้ง...เขาได้เเต่คิดอยู่ในใจ

"เจ็บมั้ย?.."..เขาถามเบาๆ....เมื่อเอาผ้ามาพันเเผล...เด็กสาวสั่นหน้าไปมา...ทำเอาผมนุ่มสลวยของเธอกระจายเต็มแผ่นหลัง

"แล้วเธอชื่ออะไร?"

"หนูชื่อมีโซค่ะ...."...มีโซตอบ....มีโซรึ...ช่างเหมาะกับเธอเสียจริง...เขาคิดในใจ(มีโซแปลว่ารอยยิ้ม)

"วันนี้เธอไม่ได้ไปกับคุณพ่อคุณเเม่เหรอ"...

"คุณพ่อบอกว่า...ห้ามไม่ให้หนูออกจากบ้านค่ะ" เด็กสาวมีโซอธิบายง่ายๆ...ขณะที่เอามือซึ่งมีผ้าพันเเผลขึ้นมาดู

"คุณพ่อบอกว่าข้างนอกอันตราย...ห้ามออกไปเด็ดขาด...หนูต้องเป็นเด็กดี...เด็กดีต้องเชื่อฟังผู้ใหญ่...คุณพ่อพูดว่ายังงั้นค่ะ.^^"

....จองซูได้เเต่คิดในใจ...พ่อเเม่ของเด็กนี่คงจะไม่อยากดูแลเธอนัก...ในเมื่อพวกเขาปล่อยเด็กสาวไว้คนเดียว...

"ตกลงคุณน้าใช่คุณลุงซานต้าหรือเปล่าคะ...?"เด็กสาวถามเสียงใส...

"ไม่ใช่หรอก....เธอรู้จักโจรมั้ย...ฉันเป็นโจรนะ --'"จองซูรู้สึกสมเพชตัวเองเล็กน้อย...ที่ต้องมาอธิบายอะไรอย่างนี้ให้เด็ก 4 ขวบฟัง

"โจรเหรอคะ...--?"เด็กสาวทำท่าคิดทบทวน "มันคืออะไรอ่ะคะ...คุณพ่อไม่เคยพูดถึงเลยง่ะ.."

จองซูถอนหายใจยาว...ก่อนจะค่อยๆอธิบาย...

"โจรน่ะนะ....คือคนที่ไปขโมยของๆคนอื่น....เข้าใจคำว่าขโมยมั้ย" เด็กสาวสั่นหน้า (--  )(  --) "คือการที่ไปหยิบของๆๆคนอื่นโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตน่ะ" (--)(_ _)(--)

"ไปหยิบของๆคนอื่น...งั้นก็เป็นคนไม่ดีสิคะ...คุณพ่อบอก?" ทีเรื่องอย่างนี้ล่ะรู้เชียว

"ใช่...เธอก็อย่าไปทำล่ะรู้มั้ย...มันไม่ดี" เเล้วเราจะสอนมันทำไมฟ่ะ....--" จองซูคิดในใจ

"วันนี้คุณน้าจะไปฉลองคริสต์มาสกะใครอ่าคะ ?"มีโซถาม

"ไม่มีหรอก..." ของเเบบนั้นใครจะมีกันเล่า....จองซูคิดในใจอย่างหงุดหงิด

"งั้นคุณน้าอยู่เป็นเพื่อนหนูได้มั้ยคะ...กว่าคุณพ่อคุณแม่จะกลับก็นาน...นะคะๆๆๆๆ" มีโซออดอ้อนอย่างน่ารัก...จนชายหนุ่มเผลอยิ้มออกมา

"แล้วเธอจะทำอะไรล่ะ...วันคริสต์มาสอย่างนี้...." จองซูพูดยิ้มๆ

"555+....อยากเล่นหิมะค่ะ...หนูไม่ได้ออกไปเล่นข้างนอกตั้งนานเเล้ว...คุณน้าพาไปหน่อยได้มั้ยคะ..."

หลังจากนั้น...จองซูก็พามีโซขึ้นหลังเเล้วปีนลงไปที่พื้นข้างล่าง...เเต่ไม่ง่ายนักในเมื่อเจ้าหล่อนร้องอย่างตื่นเต้นเเละไม่ค่อยอยูนิ่งสักเท่าไหร่....และเล้วพวกเขาก็ถึงพื้นดินที่มีหิมะ....
ลานกว้างหลังบ้านของมีโซ...เด็กสาวตื่นเต้นเป็นอย่างมาก...เธอกระโดดลงจากหลังของชายหนุ่ม...แล้วไปโกยหิมะที่อยู่แทบเท้าขึ้นมาโปะบนหัวของจองซู...ชายหนุ่มปล่อยตัวปล่อยใจ...หยิบหิมะข้างตัวปาไปที่หัวของเด็กสาวเช่นกัน

...สนุกเหลือเกิน...จองซูคิดในใจ...นานเเล้วที่ไม่ได้สนุกอย่างนี้....เพราะว่าวันๆมัวแต่ต้องหลบหนีการตามล่าจับกุมของตำรวจหัวซุกหัวซุน...แทบไม่มีเวลาพักผ่อนหย่อนใจเหมือนคนอื่นเค้า

จองซูหัวเราะเสียงดังบ่อยครั้ง...ทั้งที่เกือบจะลืมวิธีการหัวเราะไปเเล้ว....เพราะเด็กสาวคนนี้เเท้ๆ....มีโซหัวเราะคิกคัก...ก่อนจะขว้างหิมะก้อนที่เท่าไหร่ไม่ทราบมาที่หัวของจองซู...

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่เเล้วก็ไม่ทราบ...ตั้งเเต่คนทั้งคู่เล่นหิมะกัน...และแล้วความเหมื่อยล้าก็มาเยือน...จองซูทิ้งตัวลงไปที่ม้านั่งตัวยาว...มีโซนั่งลงข้างๆพลางหอบหายใจอย่างเหนื่อยล้า....ก่อนจะทิ้งตัวลงไปบนตักของจองซู...พลางหอบหายใจอย่างทรมาน!!!!!

จองซูตกใจ....เมื่อเด็กสาวหายใจเข้าออกอย่างยากลำบาก....ชายหนุ่มเอามือแตะที่แก้มเเละใบหน้าของมีโซอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร...ผิวสัมผัสใต้มือหนาเย็นชืด....ราวกับคนตาย

"เธอไม่สบายเหรอ...เธอเป็นอะไรไป...!?"จองซูถามอย่างร้อนรน...เด็กสาวอ้าปากเหมือนจะตอบ...แต่มันเหมือนกับปลาที่ขาดน้ำ...หายใจเข้าออกพะงาบๆ...

จองซูพลิกตัวมีโซขึ้นมา...เด็กสาวค่อยๆหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน...ชายหนุ่มตกใจเป็นอันมาก...เขาเรียกชื่อพลางเขย่าตัวมีโซอย่างเเรง...!!!...เขาไม่อยากให้เด็กคนนี้ตาย...ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน...

ในไม่ช้า...มีโซก็ลืมตาขึ้น...และหายใจเป็นปกติ...เหมือนกับอาการหอบหายใจเมื่อครู่เป็นเรื่องโกหก!!!...เด็กสาวค่อยๆพลิกตัวขึ้นมาจากตักของจองซู...จองซูอ้าปากค้าง...แปลกใจเป็นอันมาก

"เธอ....หายเเล้วงั้นเหรอ..." เขาถามอย่างไม่แน่ใจ..."เมื่อกี๊นี้...เธอเหมือนจะตายเลยนะ..." จองซูว่า...มีโซกัวเราะคิกจนผมม้าสั่นไหว

"หนูไม่ตายหรอกค่ะ...คุณน้าไม่ต้องห่วง..." มีโซบอกก่อนจะยิ้มบางๆ....จองซูกำลังจะอ้าปากถามต่อ...ก็ปรากฏร่างของหญิงกลางคนร่างท้วมคนหนึ่ง...ที่อยู่ข้างบ้านของมีโซ...หญิงผู้นั้นคงเดินออกมาตามเสียงตะโกนของจองซู...คุณป้าถือไม้เบสบอลไว้ในมือ...แต่เมื่อเห็นจองซูและมีโซเเล้ว...คุณป้ากลับอ้าปากค้าง...ปล่อยไม้เบสบอลไว้ข้างตัวเเล้ววิ่งเข้าไปในบ้านของตัวเองทันที....

...ซวยเเล้วมั้ยล่ะ....จองซูคิดในใจก่อนที่จะผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว...

"...มีคนเห็นฉันเเล้ว...ฉันต้องไปเเล้วล่ะ..." เขาหันไปพูดกับมีโซ...เด็กสาวทำหน้าเศร้า...ราวกับโลกจะทลายลงไปตรงหน้า

"คุณน้าจาไปเเล้วเหรอคะ...?" เธอถามออกมาอย่างน่าสงสาร...เขาเองก็ยังไม่อยากที่จะไปตอนนี้...ช่วงเวลาเเห่งความสุขนี้...เค้าเองก็อยากจะให้มันดำรงต่อไปเรื่อยๆ

เเต่เค้าก็ต้องตัดใจ...ในเมื่อคุณป้าคนเมื่อกี้เห็นเขาเเล้ว..."ฉันจำเป็นต้องไป...แล้ววันหลังฉันจะมาอธิบายให้ฟัง...เอ่อ...ฉันมาหาเธอได้อีกใช่มั้ย..?" เค้าถาม...เด็กสาวนิ่งงัน...ไม่ตอบคำ

"เอาน่า...แล้วฉันจะมาหาใหม่...เดี๋ยวค่อยมาเล่นสนุกๆกันอีก...โอเคนะ.." เค้าลูบหัวเด็กสาวก่อนจะหันหลังกลับ...

"คุณน้าคะ..!!" มีโซเรียก...เค้าหันกลับมา...เห็นเด็กสาวเม้มปากบางๆนั่นก่อนจะยอมเอ่ยปาก "หนูขอกอดคุณน้าหน่อยได้มั้ยคะ...?" เจ้าหล่อนขอ...จองซูอึ้งไปนิดนึง...ก่อนจะกางแขนออกกว้างขวาง

เด็กสาววิ่งเข้าไปในอ้อมเเขนนั้นอย่างเเรง...เขารวบตัวมีโซเอาไว้...เด็กสาวปล่อยโฮมากับอกของเขา

"อย่าร้องไห้สิ...ถ้าเธอร้องไห้...ฉันจะไม่มาหาเธออีกนะ..." เขาทำเสียงดุ...ทั้งๆที่ในใจอ่อนไหวเหลือเกิน...มีโซหยุดสะอื้นทันที...เขาจับไหล่ของเด็กสาวเอาไว้ก่อนจะจองตาเเดงๆนั่น

แล้วเขาก็เผยยิ้มออกมา...ยิ้มอย่างอ่อนโยน

"เด็กดี..." จองซูลุบหัวเด็กสาวเบาๆ "เด็กดีต้องเชื่อฟังผู้ใหญ่นะ..." เขากดมือลงไปที่หัวของเด็กสาวหนักๆครั้งหนึ่ง...ก่อนที่จะหันหลังปีนรั้วจากไป

วันนี้เป็นวันแรกของปาร์คจองซูที่ไม่มีของติดไม้ติดมือกลับมา...แต่ในแง่จิตใจแล้ว...มันก็คุ้ม...ชายหนุ่มระบายยิ้มไปทั่วใบหน้าเมื่อนึกถึงช่วงเวลาแห่งความสุขที่ผ่าน

#######################################################################

หญิงกลางคนร่างสั่นไหว...ขนลุกชันเมื่อเล่าเหตุการณ์ที่ตนออกไปดูหัวขโมยเมื่อครู่มาให้สมาชิกครอบครัวฟัง

"สยองจริงๆ..." เธอเสียงสั่นเมื่อพยายามเปล่งเสียงเล่า

"ไม่น่าเชื่อ....วันคริสต์มาสนี้ก็ 4 ปีเเล้วนะ...ทำไมวิญญาณของเด็กนั่นยังไม่ไปที่ชอบๆซะที..." คนที่เป็นลูกสาวพูดพลางมองไปที่บ้านข้างๆอย่างหวาดกลัว

"ตั้งเเต่วันที่เธอเป็นหอบกำเริบตาย...วิญญาณของเธอยังคงไม่ไปไหนเลยนะ..." คนที่เป็นพ่อพูดเรื่อยๆราวกับมันเป็นข่าวประจำวันอย่างนั้น....

.....ที่นั่น.....เด็กสาวมองไปที่รั้วซึ่งโจรหนุ่มกระโดดข้ามไปเมื่อครู่....

"คุณน้ามาหามีโซอีกไม่ได้หรอกค่ะ...อีกไม่กี่วันมีโซก็ต้องไปเเล้ว..." เด็กสาวพูดเบาๆซ้ำไปซ้ำมาราวกับสวดมนต์...แล้วเด็กสาวก็เดินผ่านเข้าไปในบ้าน...

รูปของเธอวางอยู่ตรงนั้น...หิ้งเหนือโทรทัศน์...หลังรูปเขียนว่า

....คิม มีโซ......ลูกรัก...เเม้ลูกจะจากไปเเล้ว...แต่ก็ยังคงอยู่ในใจพ่อแม่เสมอ....  !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!