ลำดับตอนที่ #27
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : อดีตของซิลเวียและความเจ็บปวดของมัลฟอย
ตอนที่ 27 อตีตของซิลเวียและความเจ็บปวดของมัลฟอย
“มัลฟอย!” เฮอร์ไมโอนี่เรียกเขา แต่ร่างของมัลฟอยนั้นไม่ไหวติง เฮอร์ไมโอนี่เอี้อมมือไปจับมือของมัลฟอยและเธอก็พบว่ามันเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง
“มัลฟอย!” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง “เธอตอบฉันสิมัลฟอย!” เธอเขย่าร่างมัลฟอย แต่ก็ไม่เป็นผล เขายังคงนอนยิ่งราวกับไม่รู้สึกตัว
“เฮอร์ไมโอนี่” ท็องส์เรียกเธอ
“ท็องส์คะ มัลฟอยเขา….” เฮอร์ไมโอนี่สะอื้น
“เขาไม่เป็นไรหรอกเฮอร์ไมโอนี่ พวกเราจะช่วยเขาเอง” เธอพูด
“แต่…”
“วางใจเถอะสาวน้อย เราจะช่วยเขาเอง” แม้ดอายส์พูดขณะที่กลอกตาวิเศษของเขาไปมา “เราจะส่งเขากลับโรงเรียน รวมถึงเธอด้วยนะ เรียบร้อยรึยังท็องส์” เขาพูดขณะที่ท็องส์เดินมาหาเฮอร์ไมโอนี่พร้อมกับถ้วยน้ำชาในมือ
“รับนี่ไปสิ” ท็องส์พูดพลางส่งถ้วยใบนั้นให้เฮอร์ไมโอนี่ เธอรู้ดีว่ามันคือคุณแจนำทาง
“แล้วมัลฟอยล่ะคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามพวกเขา
“เราจะจัดการเองสาวน้อย เราจะพาเขาไปพบดัมเบิลดอร์ เขารู้ดีว่าควรจะทำยังไง” แม้ดอายส์พูด และเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ได้ยินคำว่า ‘ ดัมเบิลดอร์ ’ เธอก็โล่งใจไปได้บ้าง และเธอก็รับถ้วยชานั้นมาไว้ในมือโดยดี
เหมือนเกิดแรงดึดดูดมหาศาลดูดร่างของเธอเข้าไป เฮอร์ไมโอนี่หลับตาแน่นขณะที่ร่างของเธอกำลังลอยคว้างอยู่ และไม่นานเธอก็พบว่าเธอกำลังนั่งอยู่ในห้องทรงกลมห้องหนึ่ง ห้องทำงานของดัมเบิลดอร์!
เฮอร์ไมโอนี่มองไปรอบ ๆ ห้องทำงานของดัมเบิลดอร์ อาจารย์ใหญ่ของฮอกวอตส์คนก่อน ๆ กำลังหลับอยู่ในภาพ ที่มุมหนึ่งฟอกซ์กำลังเกาะอยู่ที่คานและจ้องมองมาที่เฮอร์ไมโอนี่ด้วยดวงตาใสแจ๋วของมัน เฮอร์ไมโอนี่เกือบจะถามมันอยู่แล้วว่าดัมเบิลดอร์อยู่ที่ไหนหากเธอไม่ได้พบร่างของชายชราเคราสีเงินยวงเดินลงมาจากบันไดเสียก่อน
“ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ ทันทีที่ชายชราปรากฏตัวฟอกซ์ก็บินเข้าไปเกาะที่ใหล่ของเขาทันที แต่เขากลับพูดกับมันว่า
“ฉันอยากให้แกช่วยบินลงไปที่ห้องพยาบาลหน่อยฟอกซ์ มาดามพรอมฟรีย์ต้องการความช่วยเหลือจากแก” เขาพูด และเมื่อดัมเบิลดอร์พูดจบฟอกซ์ก็บินลงไปตามคำสั่งของเขาทันที
“ขอโทษที่ทำให้เธอรอนะ มิสเกรนเจอร์” ดัมเบิลดอร์พูดหันมามองเฮอร์ไมโอนี่
“ไม่หรอกค่ะ อาจารย์” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ “ที่อาจารย์สั่งให้ฟอกซ์ไปที่ห้องพยาบาลนั่นหมายถึง…..”
“ที่ฉันสั่งให้ฟอกวืไปที่ห้องพยาบาลเพราะว่าฉันต้องการให้ฟอกซ์ไปช่วยคนเจ็บที่ห้องพยาบาลน่ะสิ มิสเกรนเจอร์ เธอคงรู้นะว่าฉันหมายถึงใคร” ดัมเบิลดอร์กล่าว ดวงตาสีฟ้าหลังแว่นรูปจันทร์เสี้ยวนั้นส่องประกายระยิบระยับ
“ค่ะ หนูคิดว่าหนูรู้ เอ้อ ค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบตะกุกตะกัก ขณะที่ดัมเบิลดอร์เคลื่อนกายมานั่งที่โต๊ะทำงานของเขาอย่างช้า ๆ
“นั่งลงสิ มิสเกรนเจอร์ ฉันเกรงว่าเราคงจะมีเรื่องต้องคุยกันนานหน่อยนะ” เขาพูด
“ค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่รับคำและค่อย ๆ นั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามดัมเบิลดอร์อย่างเกรง ๆ
“ฉันคิดว่าเธอมีอะไรจะถามฉัน ใช่ไหม มิสเกรนเจอร์” เขาพูด
“ค่ะ หนูอยากรู้ว่า เอ่อ มัลฟอยเขาจะเป็นอะไรไหมคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“เธอเป็นห่วงเขางั้นรึ มิสเกรนเจอร์” ดัมเบิลดอร์ถามกลับ แต่ก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะได้ตอบอะไรไปดัมเบิลดอร์ก็ตัดบทเธอเสียก่อน
“การเป็นห่วงใครสักคนมันไม่ผิดหรอกมิสเกรนเจอร์ แต่ที่เธอไม่กล้าบอกใครว่าเธอเป็นห่วงเขาเพราะว่าเธอไม่อยากให้ต้องการให้ใครรู้ว่าเธอเป็นห่วงศัตรูใช่ไหม” ดัมเบิลดอร์ถามเธอดวงตาสีฟ้าของเขาจ้องมองเฮอร์ไมโอนี่เหมือนว่าเขากำลังอ่านความคิดของเธออยู่
“ในตอนนี้สำหรับหนู หนูไม่คิดว่ามัลฟอยเป็นศัตรูของหนูอีกต่อไปแล้วค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ “มันอาจจะเป็นเรื่องแปลกนะคะที่หนูจะพูดอย่างนี้ เพียงแต่ว่าหนูคิดว่าความรู้สึกของหนูได้เปลี่ยนไปแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่สารภาพ
“ไม่ใช่เธอคนเดียวหรอกที่คิดอย่างนั้น” ดัมเบิลดอร์พูด “บางทีความรู้สึกของคนเราก็เปลี่ยนแปลงเอาง่าย ๆ แล้วสำหรับเรื่องมิสเตอร์มัลฟอยน่ะ ฉันคิดว่าเขาคงไม่เป็นอะไรมากหรอก”
“อาจารย์รู้ได้อย่างไรคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ไม่มีบาดแผลบนร่างกายใด ๆ ที่น้ำตานกฟีนิกซ์จะรักษาไม่ได้หรอกมิสเกรนเจอร์” เขาพูด “แต่บาดแผลที่อยู่ที่ใจนี่สิน่ากลัวกว่า ฉันคิดว่าทุกคนก็คงต้องมีบาดแผลชนิดนั้นอยู่ด้วยกันทุกคน” ดัมเบิลดอร์กล่าวเรียบ ๆ “โดยเฉพาะ มิสเดอ เวซอง”
“อาจารย์หมายถึงซิลเวีย” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“ใช่ฉันหมายถึงเขา ความจริงฉันควรเรียกเขาว่ามิสเลสแสตรงค์ถึงจะถูกสินะ” ดัมเบิลดอร์กล่าว
“อาจารย์รู้หรือคะว่าเธอเป็นลูกของเบลลาทริกซ์ เลสแสตรงค์”
“ฉันยอมรับนะว่าฉันรู้ว่าเบลลาทริกซ์มีลูกเล็ก ๆ ที่เพิ่งเกิดคนหนึ่ง ในตอนที่เขาถูกจับหลังจากที่โวลเดอร์มอร์หมดอำนาจ” ดัมเบิลดอร์พูด “ในตอนนั้นฉันก็พยายามที่จะหาตัวเขา แต่ว่าครอบครัวเลสแสตรงค์ไม่ยอมให้ภาคีพบลูกของพวกเขา พวกเขายอมส่งลูกไปไกล ๆ เสียดีกว่าจะยอมให้อยู่ในความดูแลของภาคี”
“อาจารย์หมายความว่ายังไงคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ในตอนนั้นฉันควานหาตัวเด็กคนนี้อยู่นาน ฉันคิดว่าถ้าฉันได้ตัวเธอมาฉันก็จะหาครอบครัวที่พอจะรับเธอไปเลี้ยงได้สักครอบครัวหนึ่ง และไม่ให้เธอยุ่งเกี่ยวกับศาสตร์มืดตลอดไป แต่พ่อแม่ของเธอไม่ต้องการให้มันเป็นเช่นนั้น พวกเขาต้องการให้ลูกของเขาถูกเลี้ยงมาโดยมีความแค้นเรื่องพ่อกับแม่ฝังใจอยู่ พวกเขาทำให้ความแค้นครอบงำและทำลายลูกของเขา” ดัมเบิลดอร์อธิบาย
“ซิลเวียแค้นแฮร์รี่มาก เธอโทษว่าแฮร์รี่เป็นคนพรากพ่อแม่ของเธอไป” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“นั่นเป็นเพราะเธอยอมรับไม่ได้ว่าพ่อแม่ของเธอผิดยังไงล่ะ มิสเกรนเจอร์ เธอก็เลยต้องหาคนอื่นมารับผิดแทนพวกเขา” ดัมเบิลดอร์กล่าว
“แล้วอย่างนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับเขาล่ะคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ฉันเกรงว่าฉันยังจะตอบเธอไม่ได้นะมิสเกรนเจอร์ แต่ฉันจะไปเป็นประธานศาลสูงวิเซ็นกาม็อตในวันพรุ่งนี้เพื่อพิจราณาความผิดของเธอ”
“งั้นเธอก็ต้องเข้าไปอยู่ที่อัซคาบันใช่ไหมคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามเขา
“ฉันคิดว่ามันต้องเป็นอย่างนั้น แต่ระยะเวลาในการรับโทษของเธอนั้นขึ้นอยู่กับตัวเธอเองด้วยมิสเกรนเจอร์ ถ้ามิสเดอ เวซอง ยอมรับผิดโดยดีเธอก็อาจจะได้รับการลดหย่อนโทษ แต่ฉันเกรงว่าเธอจะไม่เลือกทางนั้นน่ะสิ” ดัมเบิลดอร์กล่าวพลางถอนใจ เฮอร์ไมโอนี่เองก็รู้ดีว่าซิลเวียจะทำอย่างไรเมื่ออยู่ในศาล เฮอร์ไมโอนี่คิดว่าเธอคงจะภูมิใจกับการกระทำของเธอเหมือนกับที่แม่เธอทำเมื่อสิบกว่าปีก่อน
“น่าเสียดายนะคะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด “ที่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งจะเลือกเดินทางผิดจนต้องเป็นแบบนี้”
“ทุกสิ่งที่ผ่านไปแล้วจะย้อนกลับมาแก้ไขไม่ได้หรอก มิสเกรนเจอร์ แต่ขอเพียงเราแน่ใจในสิ่งที่ทำ ต่อให้ผลที่ออกมาเป็นอย่างไรเราก็ต้องยอมรับมัน” ดัมเบิลดอร์พูดกับเฮอร์ไมโอนี่ “ฉันคิดว่าเราคงมีแขกมาซะแล้วสิ” เขาพูด ไม่ทันขาดคำประตูห้องทำงานของดัมเบิลดอร์ก็เปิดออก เผยให้เห็นร่างของเด็กชายสองคนยืนอยู่ตรงนั้น แฮร์รี่ กับ รอน นั่นเอง
“เฮอร์ไมโอนี่!” ทั้งสองร้องพร้อมกับวิ่งเข้ามาหาเธอ
“ให้ตายสิ ฉันเป็นห่วงเธอแทบแย่” รอนร้อง
“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม” แฮร์รี่พูดด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร” เธอบอก รอยยิ้มกว้างปรากฏอยู่บนใบหน้าของเธอ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงกระโดดกอดเพื่อนทั้งสองไปแล้ว แต่ตอนนี้คงดูไม่ดีนักที่จะกอดพวกเขา โดยเฉพาะแฮร์รี่
“แล้วเธอโดนผู้เสพความตายจับไปที่ไหน แล้วพวกมันได้ทำอะไรเธอรึเปล่า” รอนถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
“นั่นสิ เฮอร์ไมโอนี่ พวกมันทำอะไรเธอรึเปล่า” แฮร์รี่ถาม
“เอ่อ ฉัน…..” เฮอร์ไมโอนี่อึกอัก เธอไม่รู้ว่าเธอควรจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เพื่อนทั้งสองฟังดีรึเปล่า
“ฉัน…..”
“ฉันเกรงว่ามิสเกรนเจอร์คงต้องการ ๆ พักผ่อนนะ” ดัมเบิลดอร์พูดขัดขึ้นมาเสียก่อน
“แต่…” รอนแย้ง
“ถ้าพวกเธอต้องการรู้เรื่องที่เกิดขึ้นล่ะก็ฉันจะเล่าให้พวกเธอฟังเอง นั่งลงสิ” เขาพูด ส่วนแฮร์รี่กับรอนนั้นมองหน้ากันอย่างลังเล
“อ้อ มิสเกรนเจอร์ ฉันคิดว่าเธอควรจะไปห้องพยาบาลนะ ฉันคิดว่าตอนนี้มาดามพรอมฟรีย์คงว่างที่จะรักษาเธอแล้วล่ะ” ดัมเบิลดอร์พูด เขามองเฮอร์ไมโอนี่ลอดแว่นรูปจันทร์เสี้ยวมา เฮอร์ไมโอนี่เข้าใจสิ่งที่เขาต้องการบอกเธอดี เธอต้องไปหามัลฟอย
“เธอบาดเจ็บเหรอ เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่มีอะไรหรอกแฮร์รี่” ดัมเบิลดอร์พูดแทน “ฉันแค่อยากให้มาดามพรอมฟรีย์ตรวจดูเท่านั้นเอง เพื่อ เอ่อ กันไว้ก่อนน่ะ” เขาอธิบาย
“อ้อ ครับ” แฮร์รี่พยักหน้าอย่างรับรู้
“แฮร์รี่ รอน ฉันไปแล้วนะ” เฮอร์ไมโอนี่หันมาโบกมือให้เพื่อนทั้งสอง
“อื้อ ว่าง ๆ พวกเราจะไปเยี่ยมนะ” แฮร์รี่พูดกับเธอขณะที่เฮอร์ไมโอนี่กำลังเดินออกจากห้องไป
“เอาล่ะ เธอสองคนนั่งลงซะ ถ้าเธออยากรู้เรื่องที่เกิดขึ้น” ดัมเบิลดอร์กล่าว
เฮอร์ไมโอนี่รีบตรงไปที่ห้องพยาบาลทันทีที่ออกจากห้องทำงานของดัมเบิลดอร์ ตอนนี้เธอต้องการเจอมัลฟอยมากว่าอะไรทั้งหมด และเมื่อถึงห้องพยาบาล
“สวัสดีจ๊ะ มิสเกรนเจอร์” มาดามพรอมฟรีย์กล่าวทักทายเธอ
“มัลฟอยล่ะคะ” เธอถามมาดามพรอมฟรีย์
“เขาปลอดภัยดีจ๊ะ แต่เขากำลังหลับอยู่น่ะจ๊ะ” เธอพูดพลางเดินนำเฮอร์ไมโอนี่มาที่เตียงที่มัลฟอยนอนอยู่ เฮอร์ไมโอนี่เลิกผ้าม่านที่คลุมเตียงออกและเธอค่อย ๆ ทรุดตัวลงที่เก้าอี้ข้างเตียงอย่างช้า ๆ มัลฟอยกำลังนอนหลับอยู่ตรงนั้น สีหน้าของเขานั้นยังคงซีดเซียวเหมือนเดิม แต่มือของเขานั้นอุ่นกว่าเดิมมาก เฮอร์ไมโอนี่มองเขาด้วยแววตาเป็นห่วง เขาเข้ามาช่วยเธออีกครั้งแล้ว แล้วเขาก็บาดเจ็บเพื่อเธออีกครั้ง ความจริงเธอไม่อยากเห็นเขาต้องมาบาดเจ็บ ต้องมาเจ็บตัวเพื่อช่วยเธออีกแล้ว แต่ในทางกลับกันถ้าเธอเป็นฝ่ายบาดเจ็บอย่างเขา มัลฟอยก็คงทนไม่ได้เช่นกัน
เฮอร์ไมโอนี่กุมมือข้างหนึ่งของเขาอย่างรักใคร่ เธอลูบมันเบา ๆ และหวังว่ามัลฟอยจะตื่นขึ้นมาและได้พบเธอในไม่ช้า เธอตัดสินใจที่จะรออยู่อย่างนี้ เธอจะอยู่ข้าง ๆ เขาแบบนี้จนกว่าเขาจะตื่นเพื่อมัลฟอยจะได้เห็นเธอเป็นคนแรกเมื่อเขาตื่น
มัลฟอยลืมตาขึ้นและพบว่ารอบกายของเขานั้นแต่ความมืด เขาไม่รู้จะเดินไปทางใด เพราะทุกอย่างนั้นล้วนมืดสนิท เขาไม่รู้ทิศทาง มัลฟอยลองพยายามเดินไปเรื่อย ๆ แต่เขาก็ไม่พบอะไรนอกจากความมืด เขาไม่สามารถที่จะหลุดมันไปได้ ที่นี่มันที่ไหนกันนะ แล้วทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้ มัลฟอยพยายามเรียบเรียงความทรงจำที่อยู่ในหัวสมอง และเขาก็พบเพียงใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ ใบหน้าของผู้หญิงที่เขารัก
“เกรนเจอร์” มัลฟอยพึมพำ ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างจ้าบาดตาปรากฏขึ้น จนมัลฟอยต้องใช้มือบังแสงนั้นเอาไว้ และดูเหมือนแสงสว่างจะมีปกคลุมเขาแทนความมืด และเมื่อมัลฟอยลืมตาขึ้นเขาก็พบว่าเขากำลังอยู่ในห้องนั่งเล่นที่บ้านของเขาเอง ภาพที่อยู่ตรงหน้าเขาคือภาพที่ซิลเวียเอาไม้กายสิทธิ์ชี้ไปที่คอของเฮอร์ไมโอนี่
“เธอมันขี้ขลาด เดรโก เธอไม่กล้าฆ่าใครหรอกแต่ฉันกล้า!” เสียงของซิลเวียก้องอยู่ในหูของเขา และภาพตรงหน้าก็เปลี่ยนไปเป็นภาพที่พ่อของเขาหนีมือปราบมารมา
“ถ้าไม่มีเธอลูกฉันคงไม่เป็นแบบนี้” นายลูเซียสพูดก่อนที่จะร่ายคำสาปใส่เฮอร์ไมโอนี่ มัลฟอยพยายามจะเข้าไปช่วยเธอแต่ช้าไปเสียแล้ว เพราะว่าสิ่งที่เขาเห็นก็คือ คาถาที่พ่อของเจาร่ายนั้นปะทะร่างของเฮอร์ไมโอนี่เข้าอย่างจังร่างบอบางนั้นล้มลงกระแทกกับพื้นในทันที!
“ไม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่!” มัลฟอยตะโกนลั่น เขารู้สึกราวกับใจจะขาดเมื่อเห็นเฮอร์ไมโอนี่เป็นอะไรไปต่อหน้าต่อตาเขา
“มัลฟอย ๆ ๆ เธอเป็นอะไร” เฮอร์ไมโอนี่เรียกเขา เพราะจู่ ๆ มัลฟอยที่นอนอยู่บนเตียงนั้นก็ร้องดังลั่นและดิ้นรนไปมา เม็ดเหงื่อมากมายผุดขึ้นมาบนหน้าเขา
“มัลฟอย!” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนเรียกเขา
“เกรนเจอร์” มัลฟอยลืมตาขึ้นมา และก็ได้เขาเห็นภาพของเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้า
“เกรนเจอร์ เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย” มัลฟอยพูดอย่างตื่นตระหนก
“ฉันเป็นอะไรงั้นเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยความสงสัย
“ก็เธอ เธอโดนพ่อฉัน….” มัลฟอยเอ่ยตะกุกตะกัก
“อ๋อ ก็ตอนนั้นเธอเข้ามาช่วยฉันจนเธอบาดเจ็บนี่ จำไม่ได้เหรอ” เฮอร์ไมโอนี่พูด และมัลฟอยก็ก้มลงสำรวจตัวเอง ใช่สิ เขามีผ้าพันแผลอันใหญ่พันหน้าอกอยู่
“แล้วเธอก็ปลอดภัย” มัลฟอยถามย้ำ
“ใช่ฉันปลอดภัย” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ และเมื่อเธอพูดอย่างนั้นมัลฟอยก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
“มิสเตอร์มัลฟอยพื้นแล้วใช่ไหม” เสียงของมาดามพรอมฟรีย์ดังขึ้น
“เอ่อ ค่ะ เขาฟื้นแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่ตอบเธอ
“งั้นเธอก็ต้องทานนี่นะมิสเตอร์มัลฟอย เสร็จแล้วก็นอนพักซะ” มาดามพรอมฟรีย์พูดพลางส่งถ้วยยาที่มีควันลอยครุกรุ่นมาให้เขา และมัลฟอยก็รับมาดื่มอย่างว่าง่าย และเมื่อดื่มเสร็จเขาก็ล้มตัวลงนอน “เธอต้องพักผ่อนมาก ๆ นะ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะมาเยี่ยมใหม่” เฮอร์ไมโอนี่พูดขณะดึงผ้าห่มมาห่มให้เขา
“อืม เธอไปเถอะ” มัลฟอยพูดจบก็หันหลังให้เฮอร์ไมโอนี่เป็นเชิงว่าเขาจะนอนแล้ว
“งั้นฉันไปนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดและเดินออกจากห้องพยาบาลไป ด้วยความแปลกใจว่าทำไมมัลฟอยถึงพูดกับเธอแค่นั้น เพราะปกติเขาต้องอ้อนให้เธอป้อนยาให้หรือไม่ก็ต้องจูบเธอไปแล้วแน่ ๆ
อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ยาละมั้ง เฮอร์ไมโอนี่คิดพลางเดินออกจากห้องพยาบาล
ส่วนมัลฟอยนั้นกำลังนอนอยู่ในเตียงของเขาพลางคิดเรื่องความฝันเมื่อครู่ ภาพที่เฮอร์ไมโอนี่ล้มลงต่อหน้าเขายังติดตาเขาอยู่จนถึงตอนนี้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพราะเขาใช่ไหม ที่เฮอร์ไมโอนี่ต้องเสี่ยงอันตรายอย่างนี้ก็เป็นเพราะเขา ถ้าเขาไม่มียุ่งกับเธอเสียตั้งแต่แรกก็คงจะดี เธอคงไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ เธอคงมีความสุขอยู่กับไอ้เจ้าพอตเตอร์กับไอ้เจ้าวีสลีย์
มัลฟอยหลับตาลง และภาพที่เกิดขึ้นในความฝันเมื่อครู่ก็เข้ามาสู่สายตาของเขาอีกครั้ง ภาพที่คาถาที่พ่อของเราร่ายตรงเข้าปะทะร่างของเฮอร์ไมโอนี่ และภาพที่เธอล้มลงต่อหน้าเขา ถ้าเกิดว่าเขาเข้าไปช่วยเธอไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้น ทุกอย่างก็คงจะเหมือนในความฝันของเขา ความฝันที่เขากลัวว่ามันจะเป็นความจริงมากที่สุด ความกลัวที่จะต้องสูญเสียคนที่เขารักไป
เรื่องที่เกิดขึ้นมามีสาเหตุมาจากเขา ที่เฮอร์ไมโอนี่ตกอยู่ในอันตรายก็เป็นเพราะเขา
ถ้าเธอไม่มาเกี่ยวข้องกับเขาทุกอย่างมันก็คงไม่เกิดขึ้น ทุกอย่างมันก็คงไม่เป็นอย่างนี้
ถ้าเธอไม่มาเกี่ยวข้องกับเขา
และมัลฟอยก็ตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง
อ่า มาอัพแย้ววววว เห็นหลายคนบ่นว่ารอนานแล้ว เพื่อน ๆ ที่อ่านตอนนี้ไปอย่าเพิ่งสงสัยว่าทำไมยังไม่จบนะจ๊ะ ตอนจบนั้นคือตอนหน้า เพราะตอนนี้ทำให้จบไม่ได้จริง ๆ เอาล่ะ ขอตัวไปแต่งตอนหน้าก่อนละกัน
“มัลฟอย!” เฮอร์ไมโอนี่เรียกเขา แต่ร่างของมัลฟอยนั้นไม่ไหวติง เฮอร์ไมโอนี่เอี้อมมือไปจับมือของมัลฟอยและเธอก็พบว่ามันเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง
“มัลฟอย!” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง “เธอตอบฉันสิมัลฟอย!” เธอเขย่าร่างมัลฟอย แต่ก็ไม่เป็นผล เขายังคงนอนยิ่งราวกับไม่รู้สึกตัว
“เฮอร์ไมโอนี่” ท็องส์เรียกเธอ
“ท็องส์คะ มัลฟอยเขา….” เฮอร์ไมโอนี่สะอื้น
“เขาไม่เป็นไรหรอกเฮอร์ไมโอนี่ พวกเราจะช่วยเขาเอง” เธอพูด
“แต่…”
“วางใจเถอะสาวน้อย เราจะช่วยเขาเอง” แม้ดอายส์พูดขณะที่กลอกตาวิเศษของเขาไปมา “เราจะส่งเขากลับโรงเรียน รวมถึงเธอด้วยนะ เรียบร้อยรึยังท็องส์” เขาพูดขณะที่ท็องส์เดินมาหาเฮอร์ไมโอนี่พร้อมกับถ้วยน้ำชาในมือ
“รับนี่ไปสิ” ท็องส์พูดพลางส่งถ้วยใบนั้นให้เฮอร์ไมโอนี่ เธอรู้ดีว่ามันคือคุณแจนำทาง
“แล้วมัลฟอยล่ะคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามพวกเขา
“เราจะจัดการเองสาวน้อย เราจะพาเขาไปพบดัมเบิลดอร์ เขารู้ดีว่าควรจะทำยังไง” แม้ดอายส์พูด และเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ได้ยินคำว่า ‘ ดัมเบิลดอร์ ’ เธอก็โล่งใจไปได้บ้าง และเธอก็รับถ้วยชานั้นมาไว้ในมือโดยดี
เหมือนเกิดแรงดึดดูดมหาศาลดูดร่างของเธอเข้าไป เฮอร์ไมโอนี่หลับตาแน่นขณะที่ร่างของเธอกำลังลอยคว้างอยู่ และไม่นานเธอก็พบว่าเธอกำลังนั่งอยู่ในห้องทรงกลมห้องหนึ่ง ห้องทำงานของดัมเบิลดอร์!
เฮอร์ไมโอนี่มองไปรอบ ๆ ห้องทำงานของดัมเบิลดอร์ อาจารย์ใหญ่ของฮอกวอตส์คนก่อน ๆ กำลังหลับอยู่ในภาพ ที่มุมหนึ่งฟอกซ์กำลังเกาะอยู่ที่คานและจ้องมองมาที่เฮอร์ไมโอนี่ด้วยดวงตาใสแจ๋วของมัน เฮอร์ไมโอนี่เกือบจะถามมันอยู่แล้วว่าดัมเบิลดอร์อยู่ที่ไหนหากเธอไม่ได้พบร่างของชายชราเคราสีเงินยวงเดินลงมาจากบันไดเสียก่อน
“ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ ทันทีที่ชายชราปรากฏตัวฟอกซ์ก็บินเข้าไปเกาะที่ใหล่ของเขาทันที แต่เขากลับพูดกับมันว่า
“ฉันอยากให้แกช่วยบินลงไปที่ห้องพยาบาลหน่อยฟอกซ์ มาดามพรอมฟรีย์ต้องการความช่วยเหลือจากแก” เขาพูด และเมื่อดัมเบิลดอร์พูดจบฟอกซ์ก็บินลงไปตามคำสั่งของเขาทันที
“ขอโทษที่ทำให้เธอรอนะ มิสเกรนเจอร์” ดัมเบิลดอร์พูดหันมามองเฮอร์ไมโอนี่
“ไม่หรอกค่ะ อาจารย์” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ “ที่อาจารย์สั่งให้ฟอกซ์ไปที่ห้องพยาบาลนั่นหมายถึง…..”
“ที่ฉันสั่งให้ฟอกวืไปที่ห้องพยาบาลเพราะว่าฉันต้องการให้ฟอกซ์ไปช่วยคนเจ็บที่ห้องพยาบาลน่ะสิ มิสเกรนเจอร์ เธอคงรู้นะว่าฉันหมายถึงใคร” ดัมเบิลดอร์กล่าว ดวงตาสีฟ้าหลังแว่นรูปจันทร์เสี้ยวนั้นส่องประกายระยิบระยับ
“ค่ะ หนูคิดว่าหนูรู้ เอ้อ ค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบตะกุกตะกัก ขณะที่ดัมเบิลดอร์เคลื่อนกายมานั่งที่โต๊ะทำงานของเขาอย่างช้า ๆ
“นั่งลงสิ มิสเกรนเจอร์ ฉันเกรงว่าเราคงจะมีเรื่องต้องคุยกันนานหน่อยนะ” เขาพูด
“ค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่รับคำและค่อย ๆ นั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามดัมเบิลดอร์อย่างเกรง ๆ
“ฉันคิดว่าเธอมีอะไรจะถามฉัน ใช่ไหม มิสเกรนเจอร์” เขาพูด
“ค่ะ หนูอยากรู้ว่า เอ่อ มัลฟอยเขาจะเป็นอะไรไหมคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“เธอเป็นห่วงเขางั้นรึ มิสเกรนเจอร์” ดัมเบิลดอร์ถามกลับ แต่ก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะได้ตอบอะไรไปดัมเบิลดอร์ก็ตัดบทเธอเสียก่อน
“การเป็นห่วงใครสักคนมันไม่ผิดหรอกมิสเกรนเจอร์ แต่ที่เธอไม่กล้าบอกใครว่าเธอเป็นห่วงเขาเพราะว่าเธอไม่อยากให้ต้องการให้ใครรู้ว่าเธอเป็นห่วงศัตรูใช่ไหม” ดัมเบิลดอร์ถามเธอดวงตาสีฟ้าของเขาจ้องมองเฮอร์ไมโอนี่เหมือนว่าเขากำลังอ่านความคิดของเธออยู่
“ในตอนนี้สำหรับหนู หนูไม่คิดว่ามัลฟอยเป็นศัตรูของหนูอีกต่อไปแล้วค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ “มันอาจจะเป็นเรื่องแปลกนะคะที่หนูจะพูดอย่างนี้ เพียงแต่ว่าหนูคิดว่าความรู้สึกของหนูได้เปลี่ยนไปแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่สารภาพ
“ไม่ใช่เธอคนเดียวหรอกที่คิดอย่างนั้น” ดัมเบิลดอร์พูด “บางทีความรู้สึกของคนเราก็เปลี่ยนแปลงเอาง่าย ๆ แล้วสำหรับเรื่องมิสเตอร์มัลฟอยน่ะ ฉันคิดว่าเขาคงไม่เป็นอะไรมากหรอก”
“อาจารย์รู้ได้อย่างไรคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ไม่มีบาดแผลบนร่างกายใด ๆ ที่น้ำตานกฟีนิกซ์จะรักษาไม่ได้หรอกมิสเกรนเจอร์” เขาพูด “แต่บาดแผลที่อยู่ที่ใจนี่สิน่ากลัวกว่า ฉันคิดว่าทุกคนก็คงต้องมีบาดแผลชนิดนั้นอยู่ด้วยกันทุกคน” ดัมเบิลดอร์กล่าวเรียบ ๆ “โดยเฉพาะ มิสเดอ เวซอง”
“อาจารย์หมายถึงซิลเวีย” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“ใช่ฉันหมายถึงเขา ความจริงฉันควรเรียกเขาว่ามิสเลสแสตรงค์ถึงจะถูกสินะ” ดัมเบิลดอร์กล่าว
“อาจารย์รู้หรือคะว่าเธอเป็นลูกของเบลลาทริกซ์ เลสแสตรงค์”
“ฉันยอมรับนะว่าฉันรู้ว่าเบลลาทริกซ์มีลูกเล็ก ๆ ที่เพิ่งเกิดคนหนึ่ง ในตอนที่เขาถูกจับหลังจากที่โวลเดอร์มอร์หมดอำนาจ” ดัมเบิลดอร์พูด “ในตอนนั้นฉันก็พยายามที่จะหาตัวเขา แต่ว่าครอบครัวเลสแสตรงค์ไม่ยอมให้ภาคีพบลูกของพวกเขา พวกเขายอมส่งลูกไปไกล ๆ เสียดีกว่าจะยอมให้อยู่ในความดูแลของภาคี”
“อาจารย์หมายความว่ายังไงคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ในตอนนั้นฉันควานหาตัวเด็กคนนี้อยู่นาน ฉันคิดว่าถ้าฉันได้ตัวเธอมาฉันก็จะหาครอบครัวที่พอจะรับเธอไปเลี้ยงได้สักครอบครัวหนึ่ง และไม่ให้เธอยุ่งเกี่ยวกับศาสตร์มืดตลอดไป แต่พ่อแม่ของเธอไม่ต้องการให้มันเป็นเช่นนั้น พวกเขาต้องการให้ลูกของเขาถูกเลี้ยงมาโดยมีความแค้นเรื่องพ่อกับแม่ฝังใจอยู่ พวกเขาทำให้ความแค้นครอบงำและทำลายลูกของเขา” ดัมเบิลดอร์อธิบาย
“ซิลเวียแค้นแฮร์รี่มาก เธอโทษว่าแฮร์รี่เป็นคนพรากพ่อแม่ของเธอไป” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“นั่นเป็นเพราะเธอยอมรับไม่ได้ว่าพ่อแม่ของเธอผิดยังไงล่ะ มิสเกรนเจอร์ เธอก็เลยต้องหาคนอื่นมารับผิดแทนพวกเขา” ดัมเบิลดอร์กล่าว
“แล้วอย่างนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับเขาล่ะคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ฉันเกรงว่าฉันยังจะตอบเธอไม่ได้นะมิสเกรนเจอร์ แต่ฉันจะไปเป็นประธานศาลสูงวิเซ็นกาม็อตในวันพรุ่งนี้เพื่อพิจราณาความผิดของเธอ”
“งั้นเธอก็ต้องเข้าไปอยู่ที่อัซคาบันใช่ไหมคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามเขา
“ฉันคิดว่ามันต้องเป็นอย่างนั้น แต่ระยะเวลาในการรับโทษของเธอนั้นขึ้นอยู่กับตัวเธอเองด้วยมิสเกรนเจอร์ ถ้ามิสเดอ เวซอง ยอมรับผิดโดยดีเธอก็อาจจะได้รับการลดหย่อนโทษ แต่ฉันเกรงว่าเธอจะไม่เลือกทางนั้นน่ะสิ” ดัมเบิลดอร์กล่าวพลางถอนใจ เฮอร์ไมโอนี่เองก็รู้ดีว่าซิลเวียจะทำอย่างไรเมื่ออยู่ในศาล เฮอร์ไมโอนี่คิดว่าเธอคงจะภูมิใจกับการกระทำของเธอเหมือนกับที่แม่เธอทำเมื่อสิบกว่าปีก่อน
“น่าเสียดายนะคะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด “ที่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งจะเลือกเดินทางผิดจนต้องเป็นแบบนี้”
“ทุกสิ่งที่ผ่านไปแล้วจะย้อนกลับมาแก้ไขไม่ได้หรอก มิสเกรนเจอร์ แต่ขอเพียงเราแน่ใจในสิ่งที่ทำ ต่อให้ผลที่ออกมาเป็นอย่างไรเราก็ต้องยอมรับมัน” ดัมเบิลดอร์พูดกับเฮอร์ไมโอนี่ “ฉันคิดว่าเราคงมีแขกมาซะแล้วสิ” เขาพูด ไม่ทันขาดคำประตูห้องทำงานของดัมเบิลดอร์ก็เปิดออก เผยให้เห็นร่างของเด็กชายสองคนยืนอยู่ตรงนั้น แฮร์รี่ กับ รอน นั่นเอง
“เฮอร์ไมโอนี่!” ทั้งสองร้องพร้อมกับวิ่งเข้ามาหาเธอ
“ให้ตายสิ ฉันเป็นห่วงเธอแทบแย่” รอนร้อง
“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม” แฮร์รี่พูดด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร” เธอบอก รอยยิ้มกว้างปรากฏอยู่บนใบหน้าของเธอ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงกระโดดกอดเพื่อนทั้งสองไปแล้ว แต่ตอนนี้คงดูไม่ดีนักที่จะกอดพวกเขา โดยเฉพาะแฮร์รี่
“แล้วเธอโดนผู้เสพความตายจับไปที่ไหน แล้วพวกมันได้ทำอะไรเธอรึเปล่า” รอนถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
“นั่นสิ เฮอร์ไมโอนี่ พวกมันทำอะไรเธอรึเปล่า” แฮร์รี่ถาม
“เอ่อ ฉัน…..” เฮอร์ไมโอนี่อึกอัก เธอไม่รู้ว่าเธอควรจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เพื่อนทั้งสองฟังดีรึเปล่า
“ฉัน…..”
“ฉันเกรงว่ามิสเกรนเจอร์คงต้องการ ๆ พักผ่อนนะ” ดัมเบิลดอร์พูดขัดขึ้นมาเสียก่อน
“แต่…” รอนแย้ง
“ถ้าพวกเธอต้องการรู้เรื่องที่เกิดขึ้นล่ะก็ฉันจะเล่าให้พวกเธอฟังเอง นั่งลงสิ” เขาพูด ส่วนแฮร์รี่กับรอนนั้นมองหน้ากันอย่างลังเล
“อ้อ มิสเกรนเจอร์ ฉันคิดว่าเธอควรจะไปห้องพยาบาลนะ ฉันคิดว่าตอนนี้มาดามพรอมฟรีย์คงว่างที่จะรักษาเธอแล้วล่ะ” ดัมเบิลดอร์พูด เขามองเฮอร์ไมโอนี่ลอดแว่นรูปจันทร์เสี้ยวมา เฮอร์ไมโอนี่เข้าใจสิ่งที่เขาต้องการบอกเธอดี เธอต้องไปหามัลฟอย
“เธอบาดเจ็บเหรอ เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่มีอะไรหรอกแฮร์รี่” ดัมเบิลดอร์พูดแทน “ฉันแค่อยากให้มาดามพรอมฟรีย์ตรวจดูเท่านั้นเอง เพื่อ เอ่อ กันไว้ก่อนน่ะ” เขาอธิบาย
“อ้อ ครับ” แฮร์รี่พยักหน้าอย่างรับรู้
“แฮร์รี่ รอน ฉันไปแล้วนะ” เฮอร์ไมโอนี่หันมาโบกมือให้เพื่อนทั้งสอง
“อื้อ ว่าง ๆ พวกเราจะไปเยี่ยมนะ” แฮร์รี่พูดกับเธอขณะที่เฮอร์ไมโอนี่กำลังเดินออกจากห้องไป
“เอาล่ะ เธอสองคนนั่งลงซะ ถ้าเธออยากรู้เรื่องที่เกิดขึ้น” ดัมเบิลดอร์กล่าว
เฮอร์ไมโอนี่รีบตรงไปที่ห้องพยาบาลทันทีที่ออกจากห้องทำงานของดัมเบิลดอร์ ตอนนี้เธอต้องการเจอมัลฟอยมากว่าอะไรทั้งหมด และเมื่อถึงห้องพยาบาล
“สวัสดีจ๊ะ มิสเกรนเจอร์” มาดามพรอมฟรีย์กล่าวทักทายเธอ
“มัลฟอยล่ะคะ” เธอถามมาดามพรอมฟรีย์
“เขาปลอดภัยดีจ๊ะ แต่เขากำลังหลับอยู่น่ะจ๊ะ” เธอพูดพลางเดินนำเฮอร์ไมโอนี่มาที่เตียงที่มัลฟอยนอนอยู่ เฮอร์ไมโอนี่เลิกผ้าม่านที่คลุมเตียงออกและเธอค่อย ๆ ทรุดตัวลงที่เก้าอี้ข้างเตียงอย่างช้า ๆ มัลฟอยกำลังนอนหลับอยู่ตรงนั้น สีหน้าของเขานั้นยังคงซีดเซียวเหมือนเดิม แต่มือของเขานั้นอุ่นกว่าเดิมมาก เฮอร์ไมโอนี่มองเขาด้วยแววตาเป็นห่วง เขาเข้ามาช่วยเธออีกครั้งแล้ว แล้วเขาก็บาดเจ็บเพื่อเธออีกครั้ง ความจริงเธอไม่อยากเห็นเขาต้องมาบาดเจ็บ ต้องมาเจ็บตัวเพื่อช่วยเธออีกแล้ว แต่ในทางกลับกันถ้าเธอเป็นฝ่ายบาดเจ็บอย่างเขา มัลฟอยก็คงทนไม่ได้เช่นกัน
เฮอร์ไมโอนี่กุมมือข้างหนึ่งของเขาอย่างรักใคร่ เธอลูบมันเบา ๆ และหวังว่ามัลฟอยจะตื่นขึ้นมาและได้พบเธอในไม่ช้า เธอตัดสินใจที่จะรออยู่อย่างนี้ เธอจะอยู่ข้าง ๆ เขาแบบนี้จนกว่าเขาจะตื่นเพื่อมัลฟอยจะได้เห็นเธอเป็นคนแรกเมื่อเขาตื่น
มัลฟอยลืมตาขึ้นและพบว่ารอบกายของเขานั้นแต่ความมืด เขาไม่รู้จะเดินไปทางใด เพราะทุกอย่างนั้นล้วนมืดสนิท เขาไม่รู้ทิศทาง มัลฟอยลองพยายามเดินไปเรื่อย ๆ แต่เขาก็ไม่พบอะไรนอกจากความมืด เขาไม่สามารถที่จะหลุดมันไปได้ ที่นี่มันที่ไหนกันนะ แล้วทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้ มัลฟอยพยายามเรียบเรียงความทรงจำที่อยู่ในหัวสมอง และเขาก็พบเพียงใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ ใบหน้าของผู้หญิงที่เขารัก
“เกรนเจอร์” มัลฟอยพึมพำ ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างจ้าบาดตาปรากฏขึ้น จนมัลฟอยต้องใช้มือบังแสงนั้นเอาไว้ และดูเหมือนแสงสว่างจะมีปกคลุมเขาแทนความมืด และเมื่อมัลฟอยลืมตาขึ้นเขาก็พบว่าเขากำลังอยู่ในห้องนั่งเล่นที่บ้านของเขาเอง ภาพที่อยู่ตรงหน้าเขาคือภาพที่ซิลเวียเอาไม้กายสิทธิ์ชี้ไปที่คอของเฮอร์ไมโอนี่
“เธอมันขี้ขลาด เดรโก เธอไม่กล้าฆ่าใครหรอกแต่ฉันกล้า!” เสียงของซิลเวียก้องอยู่ในหูของเขา และภาพตรงหน้าก็เปลี่ยนไปเป็นภาพที่พ่อของเขาหนีมือปราบมารมา
“ถ้าไม่มีเธอลูกฉันคงไม่เป็นแบบนี้” นายลูเซียสพูดก่อนที่จะร่ายคำสาปใส่เฮอร์ไมโอนี่ มัลฟอยพยายามจะเข้าไปช่วยเธอแต่ช้าไปเสียแล้ว เพราะว่าสิ่งที่เขาเห็นก็คือ คาถาที่พ่อของเจาร่ายนั้นปะทะร่างของเฮอร์ไมโอนี่เข้าอย่างจังร่างบอบางนั้นล้มลงกระแทกกับพื้นในทันที!
“ไม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่!” มัลฟอยตะโกนลั่น เขารู้สึกราวกับใจจะขาดเมื่อเห็นเฮอร์ไมโอนี่เป็นอะไรไปต่อหน้าต่อตาเขา
“มัลฟอย ๆ ๆ เธอเป็นอะไร” เฮอร์ไมโอนี่เรียกเขา เพราะจู่ ๆ มัลฟอยที่นอนอยู่บนเตียงนั้นก็ร้องดังลั่นและดิ้นรนไปมา เม็ดเหงื่อมากมายผุดขึ้นมาบนหน้าเขา
“มัลฟอย!” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนเรียกเขา
“เกรนเจอร์” มัลฟอยลืมตาขึ้นมา และก็ได้เขาเห็นภาพของเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้า
“เกรนเจอร์ เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย” มัลฟอยพูดอย่างตื่นตระหนก
“ฉันเป็นอะไรงั้นเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยความสงสัย
“ก็เธอ เธอโดนพ่อฉัน….” มัลฟอยเอ่ยตะกุกตะกัก
“อ๋อ ก็ตอนนั้นเธอเข้ามาช่วยฉันจนเธอบาดเจ็บนี่ จำไม่ได้เหรอ” เฮอร์ไมโอนี่พูด และมัลฟอยก็ก้มลงสำรวจตัวเอง ใช่สิ เขามีผ้าพันแผลอันใหญ่พันหน้าอกอยู่
“แล้วเธอก็ปลอดภัย” มัลฟอยถามย้ำ
“ใช่ฉันปลอดภัย” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ และเมื่อเธอพูดอย่างนั้นมัลฟอยก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
“มิสเตอร์มัลฟอยพื้นแล้วใช่ไหม” เสียงของมาดามพรอมฟรีย์ดังขึ้น
“เอ่อ ค่ะ เขาฟื้นแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่ตอบเธอ
“งั้นเธอก็ต้องทานนี่นะมิสเตอร์มัลฟอย เสร็จแล้วก็นอนพักซะ” มาดามพรอมฟรีย์พูดพลางส่งถ้วยยาที่มีควันลอยครุกรุ่นมาให้เขา และมัลฟอยก็รับมาดื่มอย่างว่าง่าย และเมื่อดื่มเสร็จเขาก็ล้มตัวลงนอน “เธอต้องพักผ่อนมาก ๆ นะ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะมาเยี่ยมใหม่” เฮอร์ไมโอนี่พูดขณะดึงผ้าห่มมาห่มให้เขา
“อืม เธอไปเถอะ” มัลฟอยพูดจบก็หันหลังให้เฮอร์ไมโอนี่เป็นเชิงว่าเขาจะนอนแล้ว
“งั้นฉันไปนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดและเดินออกจากห้องพยาบาลไป ด้วยความแปลกใจว่าทำไมมัลฟอยถึงพูดกับเธอแค่นั้น เพราะปกติเขาต้องอ้อนให้เธอป้อนยาให้หรือไม่ก็ต้องจูบเธอไปแล้วแน่ ๆ
อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ยาละมั้ง เฮอร์ไมโอนี่คิดพลางเดินออกจากห้องพยาบาล
ส่วนมัลฟอยนั้นกำลังนอนอยู่ในเตียงของเขาพลางคิดเรื่องความฝันเมื่อครู่ ภาพที่เฮอร์ไมโอนี่ล้มลงต่อหน้าเขายังติดตาเขาอยู่จนถึงตอนนี้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพราะเขาใช่ไหม ที่เฮอร์ไมโอนี่ต้องเสี่ยงอันตรายอย่างนี้ก็เป็นเพราะเขา ถ้าเขาไม่มียุ่งกับเธอเสียตั้งแต่แรกก็คงจะดี เธอคงไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ เธอคงมีความสุขอยู่กับไอ้เจ้าพอตเตอร์กับไอ้เจ้าวีสลีย์
มัลฟอยหลับตาลง และภาพที่เกิดขึ้นในความฝันเมื่อครู่ก็เข้ามาสู่สายตาของเขาอีกครั้ง ภาพที่คาถาที่พ่อของเราร่ายตรงเข้าปะทะร่างของเฮอร์ไมโอนี่ และภาพที่เธอล้มลงต่อหน้าเขา ถ้าเกิดว่าเขาเข้าไปช่วยเธอไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้น ทุกอย่างก็คงจะเหมือนในความฝันของเขา ความฝันที่เขากลัวว่ามันจะเป็นความจริงมากที่สุด ความกลัวที่จะต้องสูญเสียคนที่เขารักไป
เรื่องที่เกิดขึ้นมามีสาเหตุมาจากเขา ที่เฮอร์ไมโอนี่ตกอยู่ในอันตรายก็เป็นเพราะเขา
ถ้าเธอไม่มาเกี่ยวข้องกับเขาทุกอย่างมันก็คงไม่เกิดขึ้น ทุกอย่างมันก็คงไม่เป็นอย่างนี้
ถ้าเธอไม่มาเกี่ยวข้องกับเขา
และมัลฟอยก็ตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง
อ่า มาอัพแย้ววววว เห็นหลายคนบ่นว่ารอนานแล้ว เพื่อน ๆ ที่อ่านตอนนี้ไปอย่าเพิ่งสงสัยว่าทำไมยังไม่จบนะจ๊ะ ตอนจบนั้นคือตอนหน้า เพราะตอนนี้ทำให้จบไม่ได้จริง ๆ เอาล่ะ ขอตัวไปแต่งตอนหน้าก่อนละกัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น