ศัตรูที่รัก เฮอร์ไมโอนี่ + มัลฟอย ภาค 2

ลำดับตอนที่ #26 : การเผชิญหน้า

ตอนที่ 26 การเผชิญหน้า

“แม่เธอ” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำด้วยสีหน้าคาดไม่ถึง

“ใช่เธอเป็นแม่ฉัน  ฉันเป็นลูกของเบลลาทริกซ์  เลสแสตรงค์” ซิลเวียพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

“…..”

“เธอคงจะคาดไม่ถึงสินะเกรนเจอร์” ซิลเวียพูด “เธอคงไม่คิดว่าฉันเป็นลูกของผู้เสพความตายล่ะสิ” เธอพูดจ้องมองเฮอร์ไมโอนี่ด้วยแววตาสีน้ำเงินที่ดูลึกลับและเยือกเย็นของเธอ

“เธอรู้ไหมเกรนเจอร์ว่าฉันไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับพ่อและแม่เลยตลอดเวลา 15 ปีที่ผ่านมานี่” เธอพูด “ตอนพ่อและแม่ของฉันถูกจับ  ฉันก็ถูกส่งไปให้เพื่อนแม่ที่อยู่ที่ฝรั่งเศสเลี้ยง  นั่นเป็นทางเดียวที่แม่มีในตอนนั้น  แม่ต้องจำใจพรากจากฉันเพราะเขาถูกจับไปเข้าคุก!” ซิลเวียกระแทกเสียง

“แต่นั่นเป็นความผิดของพวกเขานี่  เพราะพวกเขาเป็นผู้เสพความตาย” เฮอร์ไมโอนี่เถียง

“ไม่ใช่!” ซิลเวียตวาด “คนที่ผิดไม่ใช่พวกเขา  แต่เป็น  แฮร์รี่  พอตเตอร์  ต่างหาก”

“แฮร์รี่ผิดอะไร” เฮอร์ไมโอนี่ถาม

“ถ้าไม่มีเขา  จอมมารคงไม่สิ้นอำนาจ” ซิลเวียพูดออกไปอย่างเคียดแค้น “ถ้าไม่มีเขาพ่อและแม่ของฉันคงไม่ต้องติดคุก  ถ้าไม่มีเขาฉันคงได้อยู่กับครอบครัวอย่างมีความสุข  ทุกอย่างเป็นเพราะเขา  เขาเป็นคนพรากพ่อและแม่ไปจากฉัน”

“เหลวไหล!” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกน  เสียงสั่นพร่า “แล้วแฮร์รี่ล่ะ  เขาไม่สูญเสียเหรอ  เขาต่างหากล่ะที่สมควรจะพูดอย่างนั้น  แฮร์รี่ต่างหากล่ะที่ถูกพรากพ่อและแม่ไป  เขาไม่มีโอกาสได้พบหน้าพ่อแม่ของเขาด้วยซ้ำ  เพราะพ่อและแม่ของเขาไม่ได้อยู่บนโลกนี้อีกต่อไปแล้ว!” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ย  น้ำตาไหลอาบแก้ม  เธอคิดว่าซิลเวียนั้นบ้าไปแล้ว

“คนที่มาขัดขวางจอมมารก็สมควรตายอยู่แล้ว  จะโทษใครไม่ได้นอกจากตัวพวกเขาเอง” ซิลเวียพูด

“แล้วเธอจะมาโทษแฮร์รี่ว่าเขาเป็นคนพรากพ่อและแม่ของเธอไปทำไม” เฮอร์ไมโอนี่เถียง

“ก็มันจริงนี่  เพราะเขาพ่อกับแม่ของฉันถึงต้องติดคุก” เธอพูด

“ก็มันสมควรแล้วนี่” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยพร้อม ๆ กับสะอื้น  และสิ้นเสียงของเธอฝ่ามือของซิลเวียก็ฟาดลงบนหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ทันที

“ถ้าเธอพูดอย่างนั้นอีกล่ะก็  เธอจะไม่โดนแค่นี้แน่  เกรนเจอร์” ซิลเวียพูดเสียงเยือกเย็น

“แล้วมันจริงไหมล่ะ  หรือเธอจะเถียงว่าคนที่ทำให้พ่อแม่ของเนวิลล์เสียสติไม่ใช่แม่ของเธอ  และเธอจะพูดว่าพ่อแม่ของเธอไม่ได้ทำเรื่องเลว ๆ อย่างนั้นเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ยังคงพูดต่อไปอย่างไม่หยุด  โดยไม่สนซิลเวียที่ดูเหมือนกำลังโกรธจัด

“เธอกล้ามากนะเกรนเจอร์ที่พูดแบบนี้” ซิลเวียพึมพำด้วยยน้ำเสียงเหี่ยมเกรียม “ฉันจะดูซิว่าเธอจะกล้าพูดอีกไหม” พอพูดจบซิลเวียก็ชี้ไม้กายสิทธิ์มาทางเฮอร์ไมโอนี่ทันที

“ครูซิ….”

“อย่า!” เสียง ๆ หนึ่งดังขึ้นพร้อม ๆ กับการปรากฏตัวของร่าง ๆ หนึ่งที่ประตูห้องใต้ดิน  ทั้งเฮอร์ไมโอนี่และซิลเวียต่างเงยหน้าไปมองร่างนั้น  และพวกเขาก็ได้เห็น  ชายผมบลอนด์  ผิวซีดคนหนึ่ง  ยืนอยู่ตรงนั้น

ลูเซียส  มัลฟอย

“คุณลุง” ซิลเวียอุทานพลางลดไม้กายสิทธิ์ในมือลง

“อย่าเพิ่งทำอะไรซิลเวีย” นายลูเซียสพูดพลางย่างสามขุมมาที่เฮอร์ไมโอนี่

“ทำไมล่ะคะคุณลุง” ซิลเวียถาม

“เพราะฉันสั่ง  หรือว่าเธอต้องการขัดคำสั่งฉัน” เขาพูดอย่างเยือกเย็น

“ไม่ค่ะคุณลุง” ซิลเวียทำตามเขาอย่างว่าง่าย

“เธอคงตกใจล่ะสินะ  มิสเกรนเจอร์” นายลูเซียสพูดกับเฮอร์ไมโอนี่ด้วยเสียงเยือกเย็น “ที่จู่ ๆ ก็ถูกจับตัวมาที่นี่”

“คุณต้องการอะไร” เฮอร์ไมโอนี่พูด

“ฉันต้องการอะไรงั้นรึ” นายลูเซียสเอ่ยพลางทำหน้าครุ่นคิด “เธอไม่รู้จริง ๆ รึมิสเกรนเจอร์ว่าฉันต้องการอะไร” เขาพูด

“ถ้าฉันบอกว่าฉันไม่รู้ล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด

“เธอไม่รู้จริงหรือเธอแกล้งโง่กันแน่  มิสเกรนเจอร์  แต่เอาเถอะ  ฉันจะบอกให้ก็ได้ว่าเธอน่ะ  เป็นแค่ ‘ เหยื่อล่อ ’ เท่านั้น” เขาพูด

“เหยื่อล่อ  งั้นเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ทวนคำ

“ใช่แล้ว  เหยื่อล่อ  หรือถ้าเธอไม่เข้าใจนะมิสเกรนเจอร์” นายลูเซียสพูดเมื่อเห็นสีหน้าของเฮอร์ไมโอนี่

“ที่ฉันวางแผนลักพาตัวเธอมานี่นะ  ฉันไม่ได้ต้องการตัวเธอหรอกมิสเกรนเจอร์” นายลูเซียสพูดด้วยสีหน้ารังเกียจ “แต่ที่ฉันต้องการคือเพื่อนรักของเธอต่างหาก”

“คุณหมายถึงแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยสีหน้าตกใจ

“ใช่  มิสเกรนเจอร์  ที่ฉันต้องการก็คือเพื่อนรักของเธอ  แฮร์รี่  พอตเตอร์” ลูเซียสมัลฟอยเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มเยือกเย็น

“คุณจะทำอะไรเขา” เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

“ฉันคิดว่าเธอเองก็รู้คำตอบนั้นดีอยู่แล้วนี่มิสเกรนเจอร์” นายลูเซียสพูด “เธอรู้ว่าฉันต้องการตัวพอตเตอร์ไปทำไม”

“คุณจะจับเขาไปให้….” เสียงของเฮอร์ไมโอนี่ขาดหายไป

“ถูกต้อง  มิสเกรนเจอร์  จอมมารต้องการตัวเขา  ต้องการกำจัดเขา” นายลูเซียสพูดโดยเน้นเสียงที่ประโยคท้ายสุด  ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นใบหน้าถอดสี  เธอจะทำให้เพื่อนรักของเธอมาติดกับที่โวลเดอร์มอร์วางไว้

ถ้าแฮร์รี่เป็นอะไรไป  ทั้งหมดคือความผิดของเธอ

“เขาไม่มาหรอก” เฮอร์ไมโอนี่พูด

“อะไรนะ  มิสเกรนเจอร์” นายลูเซียสถาม

“เขา  ฉันหมายถึงแฮร์รี่น่ะ  เขาไม่มาหรอก  เขาจะไม่มาติดกับของพวกคุณหรอก” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยเสียงแข็ง  ส่วนนายลูเซียสเมื่อได้ฟังเช่นนั้นเขาก็แสยะยิ้มชั่วร้าย

“แล้วทำไมเธอคิดว่าเขาจะไม่มาที่นี่ล่ะ  มิสเกรนเจอร์” เขาถาม

“เพระ….” เฮอร์ไมโอนี่อึกอัก

“ไม่มีทางหรอก  มิสเกรนเจอร์  ไม่มีทางที่พอตเตอร์จะไม่มาช่วยเมื่อเพื่อน  ไม่ใช่สิ  คนรักของเขากำลังตกอยู่ในอันตราย”

“คุณ….”

“เธอคงสงสัยสินะว่าทำไมฉันถึงรู้เรื่องที่พอตเตอร์รักเธอ” นายลูเซียสพูด “ฉันไม่ได้รู้แค่นั้นนะมิสเกรนเจอร์  ฉันยังรู้เรื่องระหว่างเธอกับเดรโกดีด้วย” เขาพูดต่อไปในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่นั้นเบิกตากว้าง

“ไม่ต้องทำหน้าตกใจถึงขนาดนั้นหรอกมิสเกรนเจอร์  เธอเองก็รู้ดีเรื่องนี้” เขาพูด “เธอมันไม่เจียมตัวเลยที่คิดจะมายุ่งกับลูกชายฉัน  ทั้ง ๆ ที่เธอเป็นเลือดสีโคลนแท้  ๆ”

“ถึงฉันจะไม่ได้มีสายเลือดบริสุทธิ์อย่างคุณแต่ฉันก็ไม่ได้มีจิตใจที่ตกต่ำขนาดนี้” เฮอร์ไมโอนี่พูด

“เธอว่าฉันหรือมิสเกรนเจอร์” นายลูเซียสทวนคำ

“ใช่  ฉันว่าคุณ  พวกคุณมันบ้า  บ้าคลั่งเรื่องสายเลือด  ปากก็บอกว่าเป็นเลือดบริสุทธิ์ที่สูงส่ง  แต่จิตใจกลับตกต่ำเลวทราม!” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนออกมาอย่างเหลืออด

“เธอกล้ามากนะมิสเกรนเจอร์  กล้ามากจริง ๆ ” ลูเซียส  มัลฟอยเอ่ยพร้อมยิ้มเครียด ๆ “ฉันคงต้องสั่งสอนเธอเสียบ้าง  ให้เธอรู้ว่าการมาพูดอย่างนี้กับ  ลูเซียส  มัลฟอย  เป็นอย่างไร” เขาพูดพร้อมกับชี้ไม้กายสิทธิ์มาที่เฮอร์ไมโอนี่

“นายท่านครับ” เสียงแหลมเล็กดังขึ้นพร้อม ๆ กับการปรากฏตัวของเอลฟ์ประจำบ้านตัวหนึ่ง “มีคนมาขอพบนายท่านครับ”

“ใครกัน” นายลูเซียสถามเสียงเกรี้ยวกราด

“ไม่ทราบครับ  นายท่าน  เขาฝากมาบอกว่ามีเรื่องด่วนครับ” เอลฟ์ตนนั้นพูด

“เอาล่ะ  ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ” นายลูเซียสรับคำและก็หันมาพูดกับซิลเวีย “เดี๋ยวฉันกลับมา  ดูยัยนี่ไว้อย่าให้คลาดสายตานะ” เขาสั่ง

“ค่ะคุณลุง”

และเมื่อนายลูเซียสเดินจากไปจากห้องใต้ดิน

“ที่นี่มันที่ไหนกัน” เฮอร์ไมโอนี่ถามซิลเวีย  เธอเริ่มสงสัยแล้วว่าทำไมสถานที่แห่งนี้ถึงมีเอลฟ์ประจำบ้านที่เรียกนายลูเซียสว่า ‘ นายท่าน ’ ด้วย

“เธอจะรู้ไปทำไมเกรนเจอร์” ซิลเวียตวาด

“ที่นี่คือคฤหาสน์มัลฟอยใช่ไหม” เฮอร์ไมโอนี่พูดตามที่ตัวเองคิด  เธอคิดว่าเธอกำลังอยู่ในห้องใต้ดินที่อยู่ใต้ห้องนั่งเล่นที่นายลูเซียสเอาไว้เก็บของผิดกฏหมายอย่างที่แฮร์รี่เล่าให้เธอฟังเมื่อตอนปีสอง ( ที่แฮร์รี่ได้ยินนายลูเซียสคุยกับคนขายของที่ตรอกนอกเทิร์นตอนปีสอง )

“เธอเองก็ฉลาดไม่เบานี่  ใช่แล้วที่นี่คือคฤหาสน์มัลฟอย” ซิลเวียพูด

แล้วมัลฟอยจะรู้ว่าเธอถูกจับอยู่ในบ้านของเขาเองหรือเปล่านะ  เฮอร์ไมโอนี่คิด

“อย่าคิดว่าเดรโกจะมาช่วยเธอได้หรอก  เกรนเจอร์” ซิลเวียพูดและไม่ทันขาดคำพูดของเธอ

“ทำไมจะคิดไม่ได้  ก็ฉันอยู่นี่แล้วไง” เสียงยานคางดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของชายหนุ่มผมบลอนด์ที่ประตูคุกใต้ดิน  ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากหรอก  เดรโก  มัลฟอยหรอก

“มัลฟอย / เดรโก” ทั้งซิลเวียและเฮอร์ไมโอนี่ต่างอุทานพร้อมกัน

“อย่าขยับนะ” เขาสั่งเสียงกร้าวพร้อมกับชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่ซิลเวีย

“เดรโกเธอมาที่นี่ได้ยังไง” ซิลเวียถาม

“อย่าสนเลยว่าฉันจะมาที่นี่ได้ยังไง” มัลฟอยพูด  มองซิลเวียด้วยแววตาเย็นชา  

“เอกซ์เปสลิอาร์มัส” เขาพูด  ชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่ซิลเวีย  ซึ่งไม่นานร่างของเธอก็ลอยไปกระแทกผนังคุกใต้ดิน  ส่วนมัลฟอยนั้นรับไม้กายสิทธิ์ของเธอไว้ในมือและตรงไปหาเฮอร์ไมโอนี่ทันที

“เกรนเจอร์  เธอปลอดภัยใช่ไหม” มัลฟอยถามพลางมองดูเด็กสาวด้วยแววตาห่วงใย

“ฉันไม่เป็นไรมัลฟอย  แต่ช่วยแก้มันให้ฉันหน่อยสิ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ  

“ได้สิ” พอพูดจบมัลฟอยก็ร่ายคาถาแก้มัดให้เฮอร์ไมโอนี่แต่ปรากฏว่ามันไม่เป็นผล

“ทำไมกัน” มัลฟอยพึมพำ

“ก็เพราะว่าคนที่รู้คาถาแก้มีแค่ฉันคนเดียวน่ะสิ” ซิลเวียเอ่ยพลางยันกายลุกขึ้นช้า ๆ

“งั้นเธอก็ต้องแก้มัดให้เกรนเจอร์เดี๋ยวนี้” มัลฟอยสั่ง

“แล้วทำไมฉันต้องทำด้วย” เธอพูดพร้อม ๆ กับแค่นหัวเราะ

“เธอทำแน่ซิลเวีย  ถ้าเธอไม่อยากให้หน้าสวย ๆ ของเธอมีฝีขึ้นเต็ม” มัลฟอยพูดพลางชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่ซิลเวียและเมื่อเธอเห็นดังนั้นเธอก็ยอมทำตามอย่างดี

“งั้นก็เอาไม้กายสิทธิ์มาให้ฉันสิ” ซิลเวียเอ่ย

“เธอว่าไงนะ” มัลฟอยถาม

“ถ้าฉันไม่มีไม้กายสิทธิ์ฉันจะร่ายเวทย์มนตร์ได้อย่างไงล่ะ  เอามาให้ฉัน” เธอพูด

“แล้วถ้าเธอเล่นตุกติกล่ะ  ฉันจะทำยังไง” มัลฟอยพูดอย่างรู้ทัน

“ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยยายเลือดสีโคลนนี่ไว้อย่างนี้แหละ” ซิลเวียเอ่ย

“งั้นก็ได้” มัลฟอยพูดพร้อมกับส่งไม้กายสิทธิ์ให้เธออย่างจนใจ  แต่เขาก็ยังไม่ลืมชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่ซิลเวียขณะที่เธอเดินไปใกล้ ๆ เฮอร์ไมโอนี่และซิลเวียก็ชี้ไม้กายสิทธิ์ของเธอไปที่โซ่เส้นใหญ่ที่พันธนาการเฮอร์ไมโอนี่ไว้ก่อนที่จะร่ายคาถา  และโซ่เส้นนั้นก็หายวับไปทันที

“เอาล่ะซิลเวีย  ค่อย ๆ เดินมาทางนี้” มัลฟอยพูดพลางชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่เธอ

“คิดว่าฉันจะเชื่อเธอเหรอ  เดรโก” เธพูดเสียงหวาน

“เธอ!”

“อย่าเข้ามานะ!” เธอพูดพลางเอาไม้กายสิทธิ์ ชี้มาที่คอของเฮอร์ไมโอนี่ “ไม่งั้นเธอจะได้เห็นยัยเลือดสีโคลนนี่ตายต่อหน้าเธอ” ซิลเวียพูดเสียงกร้าว

“หยุดนะ  ซิลเวีย” มัลฟอยร้องห้าม  แต่ไม่ทันแล้วเพราะซิลเวียนั้นพาร่างของเฮอร์ไมโอนี่ออกไปจากห้องใต้ดินเรียบร้อยแล้ว

“ฉันบอกให้หยุดไง” มัลฟอยตะโกนพลางตามเธอขึ้นไปในห้องรับแขก  ส่วนซิลเวียนั้นไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดเลย  

“ฉันบอกว่าอย่าเข้ามาไงล่ะ” เธอพูด

“ปล่อยเกรนเจอร์ซะซิลเวีย” มัลฟอยพูด

“ไม่” ซิลเวียร้อง

“เธอต้องการอะไรซิลเวีย” มัลฟอยพูด

“สิ่งที่ฉันต้องการก็คือเธอ  เดรโก  แต่เธอไม่เคยหันมาสนใจฉันเลย” ซิลเวียพูดด้วยน้ำเสียงปวดร้าว “เป็นเพราะยัยนี่  ถ้าไม่มียัยนี่” เธอกัดฟันแน่น

“เธอจะอะไรเกรนเจอร์น่ะ  อย่านะ” มัลฟอยร้อง

“เธอเป็นห่วงมันมากสินะ  งั้นก็ดีเลย  ฉันจะดูซิว่าถ้ามันเป็นอะไรไปต่อหน้าต่อตาเธอ ๆ จะทำยังไง” ซิลเวียพูดพร้อมกับชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่คอของเฮอร์ไมโอนี่  

“ถ้าเธอทำอะไรเกรนเจอร์ล่ะก็  ฉันฆ่าเธอแน่!” มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

“ก็เอาสิ” ซิลเวียพูดพลางเอาแขนล็อคคอเฮอร์ไมโอนี่ไว้แน่น  “ถ้าฉันตายยัยนี่ก็ต้องตายด้วย” ซิลเวียพูดมองมัลฟอยที่ยืนนิ่งอยู่

“หึ  เธอมันขี้ขลาด  เดรโก  เธอไม่กล้าฆ่าใครหรอก  แต่ฉันกล้า” ซิลเวียพูดพร้อมยิ้มเยือกเย็น

“ถ้าไม่มีเธอ  ถ้าไม่มีเธอเสียอย่างเกรนเจอร์  ถ้าไม่มีเธอที่คอยแย่งทุกอย่างไปจากฉัน!” ซิลเวียเอ่ยเสียงกร้าวพร้อมกับกดไม้กายสิทธิ์ไปที่ลำคอของเฮอร์ไมโอนี่

“รีคัดโต!” มัลฟอยร้องพลางชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่ซิลเวีย  แต่คาถาทีเขาร่ายแค่ถาก ๆ แขนของเธอไปเท่านั้น  แต่นั่นก็พอทำให้เธอคลายแขนที่ล็อคคอเฮอร์ไมโอนี่เอาไว้

“เกรนเจอร์” มัลฟอยถลาเข้าไปรับรางบอบบางนั้นไว้  ส่วนซิลเวียนั้นมองพวกเขาอย่างเคียดแค้น

“เอกซ์เปสลิอาร์มัส” เธอตะโกนพร้อม ๆ กับที่ร่างของมัลฟอยรอยเข้าไปกระแทกกับผนังห้องนั่นเล่นเข้าอย่างจัง  และไม้กายสิทธิ์ของเขาก็ลอยไปอีกทาง

“เตรียมตัวตายได้แล้วยัยเลือดสีโคลน” ซิลเวียพูดอย่างเคียดแค้นก่อนที่จะชี้ไม้กายสิทธิ์มาที่เฮอร์ไมโอนี่

“สตูเปฟาย!” ลำแสงสีแดงลำหนึ่งพุ่งเข้ามาปะทะร่างของซิลเวีย  ร่างผอมบางนั้นล้มลงแทบจะในทันทีตามมาด้วยการปรากฏตัวของคนกลุ่มหนึ่งในชุดพ่อมดแม่มด  เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นมองคนเหล่านั้น  และหัวใจของเธอก็พองโตด้วยความหวัง

เพราะพวกเขาคือมือปราบมาร  ศาสตราจารย์ลูปินนั่นเองที่เป็นสะกดนิ่งซิลเวีย  ส่วนพวกเขาที่เหลือนั้นล้วนเป็นคนที่เฮอร์ไมโอนี่รู้จักดีทั้งสิ้น  แม้ดอายส์  ท็องส์  คิงสลีย์  และ  ซีเรียส

“เธอปลอดภัยดีนะแม่สาวน้อย” แม้ดอายส์ถามเฮอร์ไมโอนี่ขณะที่ท็องส์เข้ามาพยุงเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นจากพื้น  “พวกเราห่วงเธอแทบแย่  ดัมเบิลดอร์คงสาปเราเป็นจิ้งจกแน่ ๆ ถ้าเธอเป็นอะไรไป” ท็องส์พูด

“เอ่อ  ไม่เป็นไรค่ะ  พวกคุณมาทันพอดี” เฮอร์ไมโอนี่พูด

“เอ้าลุกขึ้นพ่อหนุ่ม” แม้ดอายส์พูดกับมัลฟอยที่กำลังยันกายขึ้นจากห้องพื้นนั่งเล่น

“เกรนเจอร์” เขาร้องพลางวิ่งไปหาเฮอร์ไมโอนี่ท่ามกลางความงงงวยของทุกคน “เธอไม่เป็นไรใช่ไหม” เขาพูดพลางกอดเฮอร์ไมโอนี่ไว้แน่น

“ฉันไม่เป็นไร” เฮอร์ไมโอนี่ตอบเขา

“เอาล่ะ เธอสองคน  ไปนั่งทางนั้นก่อนนะ  เธอควรจะทำแผลด้วยนะมิสเตอร์มัลฟอย” ท็องส์พูดพลางมองดูรอยแผลที่มัลฟอยได้รับจากการโดนคาถาปลดอาวุธเมื่อครู่

“เอาล่ะ เราจำเป็นต้องจับกุมผู้หญิงคนนั้น  เอ้อ  เธอชื่ออะไรนะ” แม้ดอายส์พูด

“ซิลเวียค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ “พวกคุณจะจับกุมเธอหรือคะ”

“ฉันเกรงว่าจะต้องเป็นอย่างนั้นนะมิสเกรนเจอร์” ศาสตราจารย์ลูปินเอ่ยเสียงอ่อนโยน “เธอต้องได้รับโทษที่เธอก่อไว้” เขาพูด

“นั่นแหละ  ท็องส์จับเธอมัดไว้  อ้อ คิงส์ลีย์ไปตรวจค้นบ้านนี้ทุกซอกทุกมุมด้วย” แม้ดส์อายสั่ง

และไม่นานมือปราบมารเหล่านั้นก็พบว่าลูเซียสมัลฟอยกำลังหารืออยู่กับผู้เสพความตายจำนวนเกือบสิบคนที่ห้องหนังสือ  และก็เกิดการปะทะกันระหว่างมือปราบมารกับผู้เสพความตาย  

“พ่อ!” มัลฟอยเอ่ยอย่างตกใจเมื่อพ่อของเขาหนีมือปราบมารลงมาทีห้องนั่งเล่น  ในขณะที่มือปราบมารคนอื่น ๆ กำลังต่อสู้อยู่กับผู้เสพความตายคนอื่น

“แกยังมีหน้ามาเรียกฉันว่าพ่ออีกเหรอ” นายลูเซียสคำราม “เพราะแกทุกอย่างถึงได้พังพินาศลงอย่างนี้  ไม่ใช่สิ  เพราะเธอต่างหากเกรนเจอร์” เขาหันมาทางเฮอร์ไมโอนี่

“ถ้าไม่มีเธอลูกฉันคงไม่เป็นแบบนี้” เขาพูดพลางชี้ไม้กายสิทธิ์มาที่เฮอร์ไมโอนี่และร่ายคำสาป  แต่มัลฟอยนั้นกระโดดเข้ามาขวางเสียก่อน  ทำให้เขาโดนคำสาปเข้าไปเต็ม ๆ

“มัลฟอย!” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง

“เดรโก!” นายลูเซียสเอ่ยอย่างตกใจ  และเขาก็หันมาหาเฮอร์ไมโอนี่อีกครั้ง “แก!”

“หยุดนะ” เสียงของศาสตราจารย์ลูปินดังขึ้นพร้อม ๆ กับไม้กายสิทธิ์ที่กดลงบนแผ่นหลังของนายลูเซียส

“คุณถูกจับกุมแล้วลูเซียส  มัลฟอย” เขาพูดเสียงเย็นขณะที่นายลูเซียสลดไม้กายสิทธิ์ในมือลงช้า

ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นก้มลงไปดูร่างของมัลฟอยที่นอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ที่พื้น

“มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ร้องเรียกเขา  แต่ก็ไม่มีเสียงใด ๆ ตอบกลับมาเลย



มาอัพแล้วน้า เอ่อ  ตอนนี้เราว่าง ๆ ก็เลยแต่งฟิคขึ้นมาเล่น ๆ เรื่องหนึ่ง  เป็นเรื่องราวของเฮอร์จังกะเดรคุงนี่แหละ แต่เรื่องนั้นไม่ได้เกิดที่ฮอกวอตส์หรอกจ๊ะ  เป็นเรื่องประมาณว่าเฮอร์จังเป็นเจ้าหญิง  และเดรคุงเป็นเจ้าชายไรเงี้ย  จะออกแนวเทพนิยายหน่อย  ไม่รู้ว่าเพื่อน ๆ จะชอบรึเปล่า เราก็เลยยังไม่ได้เอามาลง  แต่ฟิคเรื่องนี้ก็ใช้ตัวละครในแฮร์รี่นี่แหละ   และเราจะแต่งให้เศร้าหน่อยน่ะ ( ไม่หน่อยหรอกเราคิดว่ามากเลยแหละ ) แต่เราไม่รู้ว่าเพื่อน ๆ จะชอบรึเปล่า  เดี๋ยวเอามาลงแล้วกลัวไม่ถูกใจ  ยังไงก็ช่วยแสดงความคิดเห็นกะฟิคเรื่องนี้หน่อยนะ

ลืมบอกไปว่าฟิคเรื่องนี้ยังไม่มีชื่อเรื่อง ( กำลังนึกอยุ่ ) ถ้ายังไงช่วยตั้งให้ก็จะดีมากเลย  ขอบคุณค่ะ