เธอคือทาสหัวใจของฉัน [ เฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอย ]

ลำดับตอนที่ #2 : นรกที่เลวร้ายกว่า: The place worst than hell

***Chapter 2 นรกที่เลวร้ายกว่า: The place worst than hell***

   

“มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำอย่างแปลกใจที่เห็นเขาอยู่ที่นี่  แต่เด็กหนุ่มผิวซีดไม่พูดว่าอะไรมากไปกว่าจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่ฉายแววขบขัน  เขาก้าวยาว ๆ สองสามก้าวและมายืนอยู่ที่ข้างเตียงของเธอ

“ฉันไม่คิดว่าจะได้เจอเธอที่นี่” เด็กสาวพูด  เธอคิดเช่นนั้นจริง ๆ  แต่พอลองคิดดูอีกทีแล้วมันก็ไม่แปลกอะไรที่เธอจะพบลูกชายของลูเซียส  มัลฟอยในศูนย์บัญชาการศาสตร์มืดแห่งนี้

“ฉันก็ไม่คิดว่าจะเจอเธอในสภาพนี้เหมือนกัน” มัลฟอยพูด  มองเธอหัวจรดเท้าด้วยสายตาดูถูก  เฮอร์ไมโอนี่ใบหน้าร้อนผ่าว  แต่ก่อนที่เธอจะได้เอ่ยปากพูดอะไรออกไปเด็กหนุ่มก็ชิงพูดเสียก่อน

“ลุกขึ้นเกรนเจอร์” มัลฟอยสั่ง  เฮอร์ไมโอนี่ไม่ขยับ

“ทำไมฉันต้องทำตามคำสั่งของนายด้วย” เธอพูดอย่างไม่เกรงกลัว  มัลฟอยมองเธออย่างขัดใจ

“เธอต้องทำตามคำสั่งของฉันเกรนเจอร์  นับจากนี้และตลอดไป” มัลฟอยพูดอย่างมีเลศนัย  เด็กสาวขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

“จะทำตามที่ฉันพูดดี ๆ หรือต้องให้ฉันใช้กำลังบังคับเธอ” เด็กหนุ่มขู่  พร้อมกับชี้ไม้กายสิทธิ์มาที่เธอ เฮอร์ไมโอนี่ไม่มีโอกาสขัดขืน  เธอลุกขึ้นจากเตียงช้า ๆ

มัลฟอยพาเธอเดินออกจากห้องไปตามทางเดินเก่า ๆ ภายในคฤหาสน์  หลังจากที่พวกเขาขึ้นบันไดสองสามครั้ง  และเดินผ่านประตูที่กั้นระหว่างส่วนกลางกับปีกตะวันตกของคฤหาสน์  มัลฟอยก็พาเฮอร์ไมโอนี่เดินขึ้นบันไดอีกครั้งหนึ่ง  จนในที่สุดเขาและเธอก็มาหยุดอยู่หน้ารูปภาพรูปงูที่กำลังแยกเขี้ยวอย่างชั่วร้าย

“ศาสตร์มืด” มัลฟอยบอกรหัสผ่าน  งูในรูปขดตัวลงบนพื้นอย่างเกียจคร้านและปล่อยให้พวกเขาเดินทะลุรูปภาพไปได้  ข้างในเป็นห้องรับแขกที่โอ่โถง  ถึงแม้จะดูเก่าแก่ไปบ้างก็ตาม  เฮอร์ไมโอนี่เดาว่าเดิมมันคงเป็นห้องรับแขกของครอบครัวริดเดิ้ลมาก่อน  แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นห้องสำหรับต้อนรับผู้เสพความตายที่แวะเวียนเข้ามาที่นี่อย่างไม่ขาดสาย

ในห้องนั้นลูเซียส  มัลฟอยกำลังนั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ข้างเตาผิง  เปลวไฟลุกไหวราวกับกำลังเต้นรำ เดรโกพาเฮอร์ไมโอนี่เดินไปหาพ่อเขา

“ที่นี่เป็นอย่างไรบ้างเกรนเจอร์” ลูเซียส  มัลฟอยถามพลางมองไปรอบ ๆ ห้องนั่งเล่น  ภาพเก่าคร่ำคร่าของครอบครัวริดเดิ้ลยังคงแขวนอยู่บนผนัง “พอจะเหมือนบ้านของมักเกิ้ลที่เธอเคยอยู่ไหม” เขาว่า

เฮอร์ไมโอนี่ไม่ตอบ  แต่เด็กสาวก็มองไปรอบ ๆ อย่างอยากรู้อยากเห็น  เช่นเดียวกับที่เธอพยายามทำทุกครั้งเมื่อเธอมีโอกาสได้ออกไปจากห้องนอน  เธอต้องการเก็บข้อมูลเกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้อย่างละเอียด  เพราะถ้าเธอบังเอิญรอดออกไป  แม้ว่ามันจะแทบเป็นไปไม่ได้ก็ตาม  เธอก็จะได้บอกรายละเอียดเหล่านี้กับเพื่อนรักของเธอรวมทั้งภาคีด้วย

“ดูเข้าไปให้เต็มตาเถอะเกรนเจอร์” เสียงของนายมัลฟอยดังขึ้นราวกับรู้ทัน “เธออยากจะจดจำอะไรก็ตามใจเธอเถอะนะ  ไหน ๆ เธอก็จะอยู่ที่นี่เป็นวันสุดท้ายแล้ว” นายลูเซียสพูด  เฮอร์ไมโอนี่มองเขาอย่างสงสัย แต่ไม่นานเธอก็สามารถเข้าใจได้  พวกเขากำลังจะฆ่าเธอ!!!

โวลเดอมอร์คงมองไม่เห็นหนทางที่จะทำให้เธอเปิดปากพูดอะไรออกมา  เช่นเดียวกับที่เขาไม่คิดว่าเธอจะเป็นประโยชน์ต่อเขาอีกต่อไป  เขาเลยต้องการกำจัดเธอทิ้ง  แถมนายลูเซียสยังเรียกลูกชายของเธอมาดูความตายของเธอเสียด้วย!

แต่เฮอร์ไมโอนี่กลับไม่รู้สึกกลัวความตายแต่อย่างใด  บางทีดัมเบิลดอร์อาจจะพูดถูก  สำหรับจิตใจที่จัดระเบียบดีแล้วความตายเป็นเพียงการผจญภัยอย่างหนึ่งเท่านั้น  แต่สำหรับเธอแล้วความตายของเธอกลับเป็นหนทางที่เธอจะหลุดพ้น  หลุดพ้นจากสถานที่นี้  หลุดพ้นจากความทรมาน  และหลุดพ้นจากนรกแห่งนี้เสียที

และเธอก็จะได้เจอพ่อและแม่ของเธออีกครั้ง

“พร้อมหรือยังเกรนเจอร์” เสียงของนายมัลฟอยปลุกเธอให้ตื่นขึ้นจากภวังค์  เด็กสาวหันไปมอง  และเธอก็เห็นว่าเขาชี้ไม้กายสิทธิ์มาทางเธอ

เฮอร์ไมโอนี่หลับตาลงอย่างยอมรับชะตากรรมของตัวเอง

……………………………………………………………

นายลูเซียสพึมพำอะไรบางอย่างที่แผ่วเบาจนเฮอร์ไมโอนี่ไม่สามารถได้ยิน  และก็เกิดแสงสว่างจ้าบาดตาก่อนที่แรงดึงดูดมหาศาลจะดูดร่างของเธอเข้าไป  เด็กสาวรู้สึกว่าร่างกายแผ่วเบาอย่างแปลกประหลาดราวกับเหมือนเธอไม่ได้ยืนอยู่บนพื้นแต่กำลังลอยเคว้งคว้างอยู่ในอากาศ

สายลมวิ่งผ่านร่างกายของเฮอร์ไมโอนี่อย่างรวดเร็ว  หรือถ้าคิดในอีกด้านหนึ่งร่างกายของเธอต่างหากที่กำลังเดินทางผ่านอากาศด้วยความเร็ว  จนในที่สุดเมื่อถึงจุดหมายปลายทางทุกอย่างก็หยุดลง  เด็กสาวค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและมองไปรอบ ๆ

เธอกำลังอยู่ในห้องโถงที่กว้างใหญ่และมีบรรยากาศทึบทึมที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นมา  เฮอร์ไมโอนี่ไม่มีโอกาสสำรวจรอบกายได้นานนักเพราะเสียงป็อปที่ดังขึ้นแทบจะทันทีที่ร่างของเธอมาถึงพื้นตามมาด้วยการปรากฏตัวของลูเซียสและเดรโก

เฮอร์ไมโอนี่มองไปที่พวกเขาอย่างงุนงง  และดูเหมือนว่านายมัลฟอยจะอ่านใจเธอออก

“ที่นี่คือคฤหาสน์มัลฟอย” เขาพูด “และที่นี่คือที่อยู่ใหม่ของเธอ” เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

“จอมมารไม่ต้องการฆ่าเธอ แต่ท่านก็ไม่ต้องการให้เธอออกไปแพร่งพรายความลับเกี่ยวกับกองบัญชาการของเรา” ลูเซียส  มัลฟอยอธิบายต่อ “ท่านจึงยกเธอมาให้ฉัน  เป็นรางวัลที่ฉันนำตัวเธอกลับไปที่กองบัญชาการ”

“หมายความว่าตั้งแต่นี้เป็นต้นไป  เธอคือทาสรับใช้ของฉันและครอบครัวนี้”

……………………………………………………………

ราวกับสายฟ้าฟาดลงตรงกลางกระหม่อม  เฮอร์ไมโอนี่ไม่เคยรู้สึกตกใจเท่านี้มาก่อนในชีวิตเลย  เด็กสาวมองไปที่มัลฟอยพ่อลูกอย่างไม่อยากเชื่อในชะตากรรมของตัวเอง

เธอต้องมาเป็นทาสรับใช้ครอบครัวมัลฟอย นี่มันบัดซบอะไรกันนี่!!!

“ฉันจะไม่มีวันเป็นทาสรับใช้แก!” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกน  นายลูเซียสยิ้มที่มุมปาก

“แล้วเธอจะทำอะไรได้  เกรนเจอร์” ลูเซียส  มัลฟอยพูดพลางชี้ไม้ของเขามาที่เธอ “เลือดสีโคลนอย่างเธอน่ะถ้าไม่มีไม้กายสิทธิ์ก็เป็นเพียงมักเกิ้ลธรรมดาเท่านั้น” รอยยิ้มของนายมัลฟอยฉายแววดูถูก

“ไหนลองบอกสิว่าเธอจะเอากำลังที่ไหนมาขัดขืนฉัน” นายลูเซียสพูดอย่างร้ายกาจ  เดรโกเองก็ยิ้มเยาะเธอตามพ่อของเขาไปด้วย  ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่เคยรู้สึกโกรธเท่านี้มาก่อน

“พวกแกมัน...........ไม่ใช่คน!” เด็กสาวตะโกน  น้ำตาคลอเอ่อดวงตา  นายมัลฟอยมองเธอด้วยแววตาดุดัน

“อย่าบังอาจอวดดีกับฉัน  นังเด็กเลือดสีโคลนสกปรก!!!” นายลูเซียสแผดเสียงก่อนที่ไม้เท้าของเขาจะฟาดเข้าที่แก้มของเฮอร์ไมโอนี่อย่างจัง  เด็กสาวล้มลงกับพื้นทันที

“ตอนนี้เธอเป็นทาสรับใช้ฉัน  ชีวิตเธอเป็นของฉัน” นายลูเซียสพูด  เขาก้าวยาว ๆ ไปทางเฮอร์ไมโอนี่และเอาไม้เท้าในมือเคยชางของเธอขึ้นมา

เด็กสาวจ้องตาเขาอย่างไม่เกรงกลัว  ถึงแม้ริมฝีปากจะบวมช้ำและมีเลือดออกก็ตาม  แต่เหมือนกับเธอไม่สนใจความเจ็บปวดของตัวเองเลย  เธอและนายมัลฟอยต่างจ้องหน้ากันอยู่นาน  จนกระทั่งลูเซียส  มัลฟอยสะบัดไม้เท้าออกจากใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่อย่างรังเกียจ  เขามองเธอด้วยสายตาดูแคลนก่อนจะก้าวยาว ๆ ผ่านเธอไปหาเดรโกลูกชาย

“เฝ้าไว้ให้ดี  อย่าให้หนีไปไหนได้”

……………………………………………………………

มัลฟอยรับคำและทำตามคำสั่งของพ่ออย่างเคร่งครัด

“ลุกขึ้นเกรนเจอร์” เขาพูด เฮอร์ไมโอนี่นั่งนิ่งไม่ไหวติง  ราวกับว่าเข่าของเธอจมลงไปในพื้นหินอ่อน มัลฟอยมองเธออย่างโมโหก่อนจะเข้ามาลากตัวเธอขึ้นจากพื้น

“มานี่!” เขาพูดพลางดึงแขนเด็กสาว  เฮอร์ไมโอนี่ดิ้นรนทันที

“นายจะทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันนะ!” เธอร้อง  มัลฟอยเลิกคิ้ว

“คิดว่าฉันอยากสัมผัสร่างกายโสโครกของเธอนักเหรอ” มัลฟอยพูดดูถูก “แค่ต้องทนสูดอากาศร่วมโลกกับคนอย่างเธอฉันก็แทบจะหายใจไม่ออกแล้ว” เขาพูดพลางเบ้หน้าอย่างรังเกียจ

“แล้วนึกเหรอว่าฉันอยากจะอยู่ร่วมโลกกับคนเลว ๆ อย่างพวกนายน่ะ  เลือดชั่ว ๆ ของนายก็ไม่ได้ต่างจากสายเลือดของฉันที่นายคิดว่ามันสกปรกเลย” เฮอร์ไมโอนี่โต้กลับอย่างเผ็ดร้อน  มัลฟอยชะงัก  เขาบีบแขนเธอแน่น

“เธอควรจะสงบปากสงบคำเสียจะดีกว่านะเกรนเจอร์” มัลฟอยแนะนำ “หรือเธอลืมไปแล้วว่าเธอกำลังอยู่ในฐานะอะไร” เขาพูด  เฮอร์ไมโอนี่เม้มริมฝีปากแน่น  น้ำตาคลอเอ่อดวงตา เธอรู้ตัวดีว่าตอนนี้เธอเป็นทาสรับใช้พวกเขา

“ฉันจะไม่อยู่ที่นี่ตลอดไปหรอก  สักวันแฮร์รี่กับรอนต้องมาช่วยฉัน” เด็กสาวกัดฟันพูด  มัลฟอยมองเธอพร้อมกับยิ้มเยาะ

“อ้อ อย่างนั้นหรือ  เธอคิดว่าพอตตี้กับวีเซิ่ลจะมาช่วยเธอออกไปจากที่นี่ได้หรือ” มัลฟอยหัวเราะในลำคอราวกับมันเป็นเรื่องสนุกสนาน “คิดเสียใหม่เถอะนะเกรนเจอร์ จะไม่มีใครสามารถช่วยเธอออกไปจากที่นี่ได้”

เฮอร์ไมโอนี่เชิดหน้าขึ้นอย่างไม่หวั่นไหวต่อคำพูดของมัลฟอย

“ฉันมั่นใจว่าแฮร์รี่กับรอนต้องมาช่วยฉันมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างหนักแน่น “และเขากับสมาชิกภาคีคนอื่น ๆ จะต้องโยนครอบครัวนายเข้าอัซคาบัน!!!” เด็กสาวแผดเสียง  มีริ้วรอยแดง ๆ ปรากฏขึ้นบนแก้มของมัลฟอยทันทีที่เฮอร์ไมโอนี่พูดจบ  มือสองข้างของเด็กหนุ่มบีบไหล่ของเฮอร์ไมโอนี่อย่างแรง

“พ่อฉันจะไม่มีวันกลับไปที่อัซคาบันอีก  รวมถึงตัวฉันด้วย” มัลฟอยพูดอย่างเกรี้ยวกราด “แต่เธอต่างหากเกรนเจอร์ เธอต่างหากที่ต้องถูกขังอยู่ที่นี่”

“ตลอดไป!!!”

……………………………………………………………

มัลฟอยพาเฮอร์ไมโอนี่ไปที่ห้องนอนของเธอที่อยู่ที่ทางปีกด้านตะวันตกของคฤหาสน์  ห้องนอนที่เธอต้องอยู่นั้นก็เหมือนกับห้องสำหรับรับรองแขกธรรมดา  ในห้องมีเตียง  ตู้เสื้อผ้า  และสิ่งอำนวยความสะดวกต่าง ๆ เพียงพอที่จะพักอาศัยอยู่ได้

เฮอร์ไมโอนี่เดาเอาว่าครอบครัวพ่อมดแม่มดแท้ ๆ เช่นครอบครัวมัลฟอยคงไม่เคยรับคนรับใช้ที่เป็นคนมาทำงาน  พวกเขาจึงไม่สามารถหาห้องนอนที่เก่าและสกปรกสมกับฐานะของเธอมาให้เธอได้  ถึงแม้ว่าห้องนี้จะไม่กว้างขวางมากนัก  แต่ก็จัดว่าดีกว่าห้องที่เธออยู่ในบ้านริ้ดเดิ้ลตลอดหนึ่งสัปดาห์วันที่ผ่านมามากทีเดียว

มัลฟอยไม่ยอมเข้ามาในห้อง  เขาแค่พาเฮอร์ไมโอนี่มาส่งและก็โยนเธอเข้าไปพร้อมกับอธิบายอะไรสองสามอย่าง

“เธอต้องพักอยู่ที่นี่” เขาเริ่มพูด “ในตู้มีเสื้อผ้าเท่าที่จำเป็นอยู่  พอถึงเวลาอาหารจะมีเอลฟ์มาพาไปที่ห้องอาหาร  และฉันจะมาหาทีหลังถ้าต้องการเรียกใช้” พอพูดจบมัลฟอยที่กำลังจะหมุนตัวเดินออกจากห้องก็ชะงักฝีเท้าไว้ก่อน

“ที่สำคัญคือ อย่า-คิด-หนี” เขาเน้น “เพราะฉันมีวิธีมากมายที่จะทำให้เธอหลาบจำว่าการไม่เชื่อฟังคำสั่งของฉันเป็นอย่างไร” มัลฟอยพูดอย่างชัดเจนก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป  ตามด้วยเสียงปิดประตูอย่างแรง

ทันทีที่ประตูปิดลง  เฮอร์ไมโอนี่ก็ปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น  น้ำตามากมายเปรอะเต็มสองแก้ม  เด็กสาวทิ้งตัวลงบนเตียงร้องไห้จนตัวโยน

‘นี่เธอจะต้องอยู่ที่นี่ตลอดไปอย่างนั้นหรือ!’

เด็กสาวคิดอย่างขมขื่น  เธอสู้อุตส่าห์จากนรกที่บ้านริ้ดเดิ้ลมาเพื่อเจอนรกที่เลวร้ายกว่าหรือนี่  เด็กสาวสะอื้น  เอามือปิดใบหน้าและร้องไห้หนักที่สุดเท่าที่เธอเคยร้องมาก่อน

“พ่อคะ แม่คะ” เฮอร์ไมโอนี่รำพัน “หนูอยากพบพ่อกับแม่” เด็กสาวล้มตัวลงนอน  เธอซบใบหน้ากับหมอนใบโตซึ่งกำลังเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาของเธอ

“แฮร์รี่.........รอน...........ใครก็ได้” เธอสะอื้น “ได้โปรดมาช่วยฉัน ช่วยฉันออกไปจากที่นี่ที”

*************************************************