ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บาดเจ็บ
ตอนที่ 2 บาดเจ็บ
เมื่อเริ่มการซ้อมแข่งขัน ทีมสลิธีรินบุกกริฟฟินดอร์อย่างหนักหน่วง เป็นผลให้พวกเขานำไป 40 ต่อ 0 ส่วนรอนนั้นดูประหม่าอย่างเห็นได้ชัดเขาถึงได้ปล่อยให้ลูกควัฟเฟิลเข้าประตูไปทีเดียว 3 ลูกรวด แต่สลิธีรินนั้นก็ยังขี้โกงเหมือนเดิม เพราะบีตเตอร์ของเขาจงใจตีลูกบลัดเจอร์ใส่แฮร์รี่ และแคตี้หลายต่อหลายหน แต่เหมือนผลกรรมจะมีจริง เพราะเมื่อแฮร์รี่หลบลูกบลัดเจอร์ได้มันก็เลยไปกระแทกหัวของบีตเตอร์อีกคนของสลิธีรินเอง
แต่พอเริ่มครึ่งหลังเหมือนกับว่ารอนพอจับเกมส์ได้แล้ว เขารับลูกควัฟเฟิลได้ 4 ใน 5 ลูก ซึ่งนั่นนับว่าดีทีเดียว กริฟฟินดอร์นั้นก็เริ่มไล่กวดสลิธีรินได้ทัน โดยคะแนนตอนนี้อยู่ที่ 50 ต่อ 50 แต่จะตัดสินกันจริง ๆ ตรงที่ลูกสนิชมากกว่า
เฮอร์ไมโอนี่ที่นั่งดูการ ( ซ้อม ) แข่งอยู่นั้นรู้สึกว่ามัลฟอยเก่งกว่าเดิมเยอะทีเดียว จากตอนแรกเธอคิดว่าเขาเป็นแค่คนงี่เง่าที่เอาเงินมาซื้อตำแหน่งในทีม ( ในเล่ม 2 ) แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่ มันดูเหมือนว่าเขาชำนาญในการเล่นมากกว่าครั้งไหน ๆ ถึงจะไม่เก่งเท่าแฮร์รี่ก็เถอะ แต่ก็เก่งกว่าเดิมมากทีเดียว
และก็ดูเหมือนว่าแฮร์รี่ก็จะรู้สึกอย่างเดียวกับที่เฮอร์ไมโอนี่รู้สึก นั่นยิ่งเพิ่มความกดดันให้เขาขึ้นอีก เพราะเขาจะไม่มีวันยอมแพ้มัลฟอยเด็ดขาด แม้ว่าครั้งนี้จะไม่ใช่การแข่งขันจริง ๆ ก็ตาม ไม่มีวัน และแฮร์รี่ที่บินอยู่เหนือห่วงฝั่งกริฟฟินดอร์ก็พุ่งตัวลงต่ำเพื่อหลอกมัลฟอยว่าเขาเห็นลูกสนิชแล้ว ส่วนมัลฟอยนั้นก็หลงกลพุ่งลงต่ำตามแฮร์รี่ และเมื่อใกล้ถึงพื้นดินแฮร์รี่ก็หักไม้กวาดขึ้นมาโดยที่มัลฟอยไม่รู้ตัว แต่เขาไม่ได้พุ่งลงพื้นไปหรอก เขาหักไม้กวาดขึ้นมาในวินาทีสุดท้ายก่อนที่เขาจะโหม่งโลก แต่ก็โชคร้ายที่เขาไปชนกับรอนที่ลอยอยู่เหนือเขาเข้า เป็นผลให้เขาตกไม้กวาดลงไปขาหัก ทำให้การซ้อมจบลงอย่างน่าเสียดาย
“บินภาษาอะไรน่ะวีสลีย์ ไม่ดูคนซะบ้างเลย” มัลฟอยตะโกนออกมาอย่างหัวเสียขณะที่พวกทีมสลิธีริมามุงดูเขา
“ใครกันแน่ที่ไม่ดู ฉันอยู่ของฉันดี ๆ อยากมาชนเอง” รอนตอกกลับอย่างสะใจ นาน ๆ ทีเขาจะเห็นมัลฟอยเจ็บตัวซะบ้าง ( รอนไม่เป็นอะไรมาก )
“ฝากไว้ก่อน เถอะวีสลีย์” มัลฟอยกัดฟันกรอด มองหน้ารอนอย่างเคียดแค้น
“อย่าลืมมาเอาล่ะ” รอนตะโกนไปทางมัลฟอยที่ถูกเพื่อนของเขาหามส่งห้องพยาบาล
“เอ่อ เดี๋ยวฉันมานะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างรวดเร็วแล้วก็เก็บหนังสือวิ่งไปทางปราสาท ทิ้งรอนที่ทำหน้างง ๆ ไว้ ส่วนแฮร์รี่นั้นรู้ดีว่าเธอจะไปไหน
ที่ห้องพยาบาลเฮอร์ไมโอนี่รอจนทีมสลิธีรินกลับไปแล้วจึงเข้าไปหามัลฟอย
“เขาหลับอยู่รึเปล่าคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามมาดามพรอมฟรีย์
“เปล่าหรอกจ๊ะ มิสเกรนเจอร์ เธอช่วยอยู่ดูเขาหน่อยได้ไหม ฉันจะไปธุระ” มาดามพรอมฟรีย์พูด
“ค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่รับคำ ไหน ๆ เธอก็ไม่มีอะไรต้องทำอยู่ดี
“มัลฟอย เธอเป็นอะไรมากมั้ย” เฮอร์ไมโอนี่ถาม มองมัลฟอยที่นอนอยู่บนเตียง
“ไม่อยู่ดูเพื่อนรักของเธอต่อเหรอเกรนเจอร์” มัลฟอยพูดน้ำเสียงน้อยใจ
“เธอโกรธฉันเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม “ฉันทำอะไรงั้นเหรอ”
“เปล่าหรอก ฉันแค่ แค่แค้นไอ้เจ้าวีสลีย์เท่านั้นเอง” มัลฟอยตอบปัด ๆ
“ขาเธอเป็นไงบ้าง” เฮอร์ไมโอนี่พูด มองดูขาของเขาที่เข้าเฝือกไว้
“ไม่เป็นไรมากหรอก เดี๋ยวก็หาย” มัลฟอยพูดอย่างไม่ใส่ใจ
“ยิ่งถ้าได้ยาดีด้วย ยิ่งหายไว” มัลฟอยพูดยื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอ แต่ไม่ทันที่เขาจะได้ทำอะไรก็มีคนมาขัดจังหวะเสียก่อน
“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” แพนซี่ พาร์กินสัน เด็กสาวหน้างอจากบ้านสลิธีรินกรีดร้องพร้อมกับกับทืบเท้า
“ยัยเลือดสีโคลนสกปรก จะทำอะไรเดรโกสุดที่รักของชั้นยะ” แพนซี่ร้องด้วยเสียงอันดังแสบแก้วหูพร้อมกับผลักเฮอร์ไมโอนี่ออก “อย่าเอามือสกปรกของเธอมาทำให้เดรโกของชั้นต้องแปดเปื้อนไปด้วยนะยะ”
“เดรโกขา แพนซี่มาเยี่ยมแล้ว เจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ” แพนซี่ทำเสียงออดอ้อนส่วนมัลฟอยทำหน้าสะอิดสะเอียน “ยังไม่ไปอีกเหรอยัยเลือดสีโคลนสกปรก โสโครก” แพนซี่หันมาด่าเธอ ซึ่งตอนนั้นความอดทนของเฮอร์ไมโอนี่ก็หมดลง เธอล้วงมือไปในเสื้อคลุมเพื่อหยิบไม้กายสิทธ์แต่
“สตูเปฟาย” มัลฟอยตะโกนก้อง ชี้ไม้กายสิทธิ์ไปทางแพนซี่ที่ตอนนี้กระเด็นไปกระแทกเตียงอีกตียงหนึ่ง ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างตกตะลึง
“มัลฟอย เธอทำอย่างนี้ทำไม” เธอถามมัลฟอยที่มองแพนซี่ด้วยแววตาที่เย็นชา
“ฉันจะไม่ยอมอภัยให้ใครก็ตามที่ทำร้ายเธอ” มัลฟอยพูด ไม้กายสิทธิ์ในมือยังชี้ไปที่แพนซี่ ที่ตอนนี้กำลังค่อย ๆ ลุกยันตัวจากพื้น สีหน้าบอบช้ำ
“ทำไมเดรโก ทำไมถึงต้องปกป้องยัยเลือดสีโคลนนี่ด้วย” แพนซี่พยายามพูดอย่างยากเย็น
“ก็เพราะฉันรักเขา และจะไม่ยอมให้ใครก็ตามมาทำร้ายเธอแม้แต่ปลายเล็บ” มัลฟอยคำราม แววตาของเขาที่มองแพนซี่นั้นดูหน้ากลัวยิ่งนัก
“เธอรัก รัก ยายเลือดสี..” ไม่ทันที่แพนซี่จะพูดจบ มัลฟอยตวาดเธอ
“ถ้าเธอขืนเรียกเฮอร์ไมโอนี่อย่างนั้นอีกล่ะก็ ฉันจะไม่ทำแค่นี้แน่” นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อของเธอ
“ก็ได้!!!” แพนซี่ตะโกน มองไปที่เฮอร์ไมโอนี่อย่างเจ็บแค้น “แล้วเราจะได้เห็นดีกัน” เธอพูดและวิ่งออกจากห้องพยาบาลทั้งน้ำตา
“เธอไม่เห็นต้องทำขนาดนั้นเลย มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่บอก เธอนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงอีกครั้ง
“บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกฉันว่า…”
“เดรโก” เฮอร์ไมโอนี่ต่อให้ ใบหน้าของเธอเป็นสีชมพู เช่นเดียวกับเขา
“ว้ายปล่อยนะ มัล..” เฮอร์ไมโอนี่ร้องเมื่อเขาคว้าตัวเธอมากอด มัลฟอยมองหน้าเธอ
“เอ่อ เดรโก” เฮอร์ไมโอนี่แก้ให้ถูกต้อง มองมัลฟอยที่ยิ้มกวน ๆ
“ฉันว่าเอางี้ดีกว่าถ้าเผลอเธอฉันเรียกว่ามัลฟอยเมื่อไหร่ล่ะก็” เขาหยุดพูดมองเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“ฉันจะลงโทษเธอ” มัลฟอยพูด กอดเธอแน่นขึ้น
“ไม่เอานะ เดรโก” เฮอร์ไมโอนี่เกือบหลุดคำว่า ‘ มัลฟอย ’ ออกมา นี่เขาคิดอะไรของเขาอยู่นะ
“ฉันไม่ทำกับเธอเหมือนอย่างที่ทำกับแพนซี่หรอก” เขาบอก
“อย่างไหนก็ไม่ดีทั้งนั้นแหละ อย่างนายน่ะเหรอ เดี๋ยวก็หาเรื่องแกล้งฉันอีก” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“ไม่แกล้งมากหรอก แค่จูบก็พอ” มัลฟอยพูด เอาหน้ามาวางไว้ที่ไหล่เธอ
“อย่านะ มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ร้องออกมาและก็รู้ตัวว่าทำผิดพลาดซะแล้ว ส่วนมัลฟอยทำหน้าเจ้าเล่ห์
“นั่นไง งั้นต้องลงโทษ” มัลฟอยก้มหน้าลงมาจะจูบเธอ
“อย่าเดี๋ยวมีใครเห็น” เฮอร์ไมโอนี่บอก
“ไม่มีหรอกน่า นะ” มัลฟอยอ้อน และเมื่อเด็กสาวไม่ว่าอะไรเขาก็ก้มลงจูบปากเธออย่างแผ่วเบา
เมื่อเริ่มการซ้อมแข่งขัน ทีมสลิธีรินบุกกริฟฟินดอร์อย่างหนักหน่วง เป็นผลให้พวกเขานำไป 40 ต่อ 0 ส่วนรอนนั้นดูประหม่าอย่างเห็นได้ชัดเขาถึงได้ปล่อยให้ลูกควัฟเฟิลเข้าประตูไปทีเดียว 3 ลูกรวด แต่สลิธีรินนั้นก็ยังขี้โกงเหมือนเดิม เพราะบีตเตอร์ของเขาจงใจตีลูกบลัดเจอร์ใส่แฮร์รี่ และแคตี้หลายต่อหลายหน แต่เหมือนผลกรรมจะมีจริง เพราะเมื่อแฮร์รี่หลบลูกบลัดเจอร์ได้มันก็เลยไปกระแทกหัวของบีตเตอร์อีกคนของสลิธีรินเอง
แต่พอเริ่มครึ่งหลังเหมือนกับว่ารอนพอจับเกมส์ได้แล้ว เขารับลูกควัฟเฟิลได้ 4 ใน 5 ลูก ซึ่งนั่นนับว่าดีทีเดียว กริฟฟินดอร์นั้นก็เริ่มไล่กวดสลิธีรินได้ทัน โดยคะแนนตอนนี้อยู่ที่ 50 ต่อ 50 แต่จะตัดสินกันจริง ๆ ตรงที่ลูกสนิชมากกว่า
เฮอร์ไมโอนี่ที่นั่งดูการ ( ซ้อม ) แข่งอยู่นั้นรู้สึกว่ามัลฟอยเก่งกว่าเดิมเยอะทีเดียว จากตอนแรกเธอคิดว่าเขาเป็นแค่คนงี่เง่าที่เอาเงินมาซื้อตำแหน่งในทีม ( ในเล่ม 2 ) แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่ มันดูเหมือนว่าเขาชำนาญในการเล่นมากกว่าครั้งไหน ๆ ถึงจะไม่เก่งเท่าแฮร์รี่ก็เถอะ แต่ก็เก่งกว่าเดิมมากทีเดียว
และก็ดูเหมือนว่าแฮร์รี่ก็จะรู้สึกอย่างเดียวกับที่เฮอร์ไมโอนี่รู้สึก นั่นยิ่งเพิ่มความกดดันให้เขาขึ้นอีก เพราะเขาจะไม่มีวันยอมแพ้มัลฟอยเด็ดขาด แม้ว่าครั้งนี้จะไม่ใช่การแข่งขันจริง ๆ ก็ตาม ไม่มีวัน และแฮร์รี่ที่บินอยู่เหนือห่วงฝั่งกริฟฟินดอร์ก็พุ่งตัวลงต่ำเพื่อหลอกมัลฟอยว่าเขาเห็นลูกสนิชแล้ว ส่วนมัลฟอยนั้นก็หลงกลพุ่งลงต่ำตามแฮร์รี่ และเมื่อใกล้ถึงพื้นดินแฮร์รี่ก็หักไม้กวาดขึ้นมาโดยที่มัลฟอยไม่รู้ตัว แต่เขาไม่ได้พุ่งลงพื้นไปหรอก เขาหักไม้กวาดขึ้นมาในวินาทีสุดท้ายก่อนที่เขาจะโหม่งโลก แต่ก็โชคร้ายที่เขาไปชนกับรอนที่ลอยอยู่เหนือเขาเข้า เป็นผลให้เขาตกไม้กวาดลงไปขาหัก ทำให้การซ้อมจบลงอย่างน่าเสียดาย
“บินภาษาอะไรน่ะวีสลีย์ ไม่ดูคนซะบ้างเลย” มัลฟอยตะโกนออกมาอย่างหัวเสียขณะที่พวกทีมสลิธีริมามุงดูเขา
“ใครกันแน่ที่ไม่ดู ฉันอยู่ของฉันดี ๆ อยากมาชนเอง” รอนตอกกลับอย่างสะใจ นาน ๆ ทีเขาจะเห็นมัลฟอยเจ็บตัวซะบ้าง ( รอนไม่เป็นอะไรมาก )
“ฝากไว้ก่อน เถอะวีสลีย์” มัลฟอยกัดฟันกรอด มองหน้ารอนอย่างเคียดแค้น
“อย่าลืมมาเอาล่ะ” รอนตะโกนไปทางมัลฟอยที่ถูกเพื่อนของเขาหามส่งห้องพยาบาล
“เอ่อ เดี๋ยวฉันมานะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างรวดเร็วแล้วก็เก็บหนังสือวิ่งไปทางปราสาท ทิ้งรอนที่ทำหน้างง ๆ ไว้ ส่วนแฮร์รี่นั้นรู้ดีว่าเธอจะไปไหน
ที่ห้องพยาบาลเฮอร์ไมโอนี่รอจนทีมสลิธีรินกลับไปแล้วจึงเข้าไปหามัลฟอย
“เขาหลับอยู่รึเปล่าคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามมาดามพรอมฟรีย์
“เปล่าหรอกจ๊ะ มิสเกรนเจอร์ เธอช่วยอยู่ดูเขาหน่อยได้ไหม ฉันจะไปธุระ” มาดามพรอมฟรีย์พูด
“ค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่รับคำ ไหน ๆ เธอก็ไม่มีอะไรต้องทำอยู่ดี
“มัลฟอย เธอเป็นอะไรมากมั้ย” เฮอร์ไมโอนี่ถาม มองมัลฟอยที่นอนอยู่บนเตียง
“ไม่อยู่ดูเพื่อนรักของเธอต่อเหรอเกรนเจอร์” มัลฟอยพูดน้ำเสียงน้อยใจ
“เธอโกรธฉันเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม “ฉันทำอะไรงั้นเหรอ”
“เปล่าหรอก ฉันแค่ แค่แค้นไอ้เจ้าวีสลีย์เท่านั้นเอง” มัลฟอยตอบปัด ๆ
“ขาเธอเป็นไงบ้าง” เฮอร์ไมโอนี่พูด มองดูขาของเขาที่เข้าเฝือกไว้
“ไม่เป็นไรมากหรอก เดี๋ยวก็หาย” มัลฟอยพูดอย่างไม่ใส่ใจ
“ยิ่งถ้าได้ยาดีด้วย ยิ่งหายไว” มัลฟอยพูดยื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอ แต่ไม่ทันที่เขาจะได้ทำอะไรก็มีคนมาขัดจังหวะเสียก่อน
“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” แพนซี่ พาร์กินสัน เด็กสาวหน้างอจากบ้านสลิธีรินกรีดร้องพร้อมกับกับทืบเท้า
“ยัยเลือดสีโคลนสกปรก จะทำอะไรเดรโกสุดที่รักของชั้นยะ” แพนซี่ร้องด้วยเสียงอันดังแสบแก้วหูพร้อมกับผลักเฮอร์ไมโอนี่ออก “อย่าเอามือสกปรกของเธอมาทำให้เดรโกของชั้นต้องแปดเปื้อนไปด้วยนะยะ”
“เดรโกขา แพนซี่มาเยี่ยมแล้ว เจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ” แพนซี่ทำเสียงออดอ้อนส่วนมัลฟอยทำหน้าสะอิดสะเอียน “ยังไม่ไปอีกเหรอยัยเลือดสีโคลนสกปรก โสโครก” แพนซี่หันมาด่าเธอ ซึ่งตอนนั้นความอดทนของเฮอร์ไมโอนี่ก็หมดลง เธอล้วงมือไปในเสื้อคลุมเพื่อหยิบไม้กายสิทธ์แต่
“สตูเปฟาย” มัลฟอยตะโกนก้อง ชี้ไม้กายสิทธิ์ไปทางแพนซี่ที่ตอนนี้กระเด็นไปกระแทกเตียงอีกตียงหนึ่ง ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างตกตะลึง
“มัลฟอย เธอทำอย่างนี้ทำไม” เธอถามมัลฟอยที่มองแพนซี่ด้วยแววตาที่เย็นชา
“ฉันจะไม่ยอมอภัยให้ใครก็ตามที่ทำร้ายเธอ” มัลฟอยพูด ไม้กายสิทธิ์ในมือยังชี้ไปที่แพนซี่ ที่ตอนนี้กำลังค่อย ๆ ลุกยันตัวจากพื้น สีหน้าบอบช้ำ
“ทำไมเดรโก ทำไมถึงต้องปกป้องยัยเลือดสีโคลนนี่ด้วย” แพนซี่พยายามพูดอย่างยากเย็น
“ก็เพราะฉันรักเขา และจะไม่ยอมให้ใครก็ตามมาทำร้ายเธอแม้แต่ปลายเล็บ” มัลฟอยคำราม แววตาของเขาที่มองแพนซี่นั้นดูหน้ากลัวยิ่งนัก
“เธอรัก รัก ยายเลือดสี..” ไม่ทันที่แพนซี่จะพูดจบ มัลฟอยตวาดเธอ
“ถ้าเธอขืนเรียกเฮอร์ไมโอนี่อย่างนั้นอีกล่ะก็ ฉันจะไม่ทำแค่นี้แน่” นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อของเธอ
“ก็ได้!!!” แพนซี่ตะโกน มองไปที่เฮอร์ไมโอนี่อย่างเจ็บแค้น “แล้วเราจะได้เห็นดีกัน” เธอพูดและวิ่งออกจากห้องพยาบาลทั้งน้ำตา
“เธอไม่เห็นต้องทำขนาดนั้นเลย มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่บอก เธอนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงอีกครั้ง
“บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกฉันว่า…”
“เดรโก” เฮอร์ไมโอนี่ต่อให้ ใบหน้าของเธอเป็นสีชมพู เช่นเดียวกับเขา
“ว้ายปล่อยนะ มัล..” เฮอร์ไมโอนี่ร้องเมื่อเขาคว้าตัวเธอมากอด มัลฟอยมองหน้าเธอ
“เอ่อ เดรโก” เฮอร์ไมโอนี่แก้ให้ถูกต้อง มองมัลฟอยที่ยิ้มกวน ๆ
“ฉันว่าเอางี้ดีกว่าถ้าเผลอเธอฉันเรียกว่ามัลฟอยเมื่อไหร่ล่ะก็” เขาหยุดพูดมองเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“ฉันจะลงโทษเธอ” มัลฟอยพูด กอดเธอแน่นขึ้น
“ไม่เอานะ เดรโก” เฮอร์ไมโอนี่เกือบหลุดคำว่า ‘ มัลฟอย ’ ออกมา นี่เขาคิดอะไรของเขาอยู่นะ
“ฉันไม่ทำกับเธอเหมือนอย่างที่ทำกับแพนซี่หรอก” เขาบอก
“อย่างไหนก็ไม่ดีทั้งนั้นแหละ อย่างนายน่ะเหรอ เดี๋ยวก็หาเรื่องแกล้งฉันอีก” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“ไม่แกล้งมากหรอก แค่จูบก็พอ” มัลฟอยพูด เอาหน้ามาวางไว้ที่ไหล่เธอ
“อย่านะ มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ร้องออกมาและก็รู้ตัวว่าทำผิดพลาดซะแล้ว ส่วนมัลฟอยทำหน้าเจ้าเล่ห์
“นั่นไง งั้นต้องลงโทษ” มัลฟอยก้มหน้าลงมาจะจูบเธอ
“อย่าเดี๋ยวมีใครเห็น” เฮอร์ไมโอนี่บอก
“ไม่มีหรอกน่า นะ” มัลฟอยอ้อน และเมื่อเด็กสาวไม่ว่าอะไรเขาก็ก้มลงจูบปากเธออย่างแผ่วเบา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น