ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : เรื่องราวของโรส
***Chapter 17 เรื่องราวของโรส***
“เธอว่าอะไรนะ” เฮอร์ไมโอนี่หันกลับไปถามแพนซี่
“ฉันพูดว่าเธอไปฮอกมี้ดส์กับมัลฟอยมาใช่ไหม” แพนซี่พูด เธอก้าวเข้ามาประชิดตัวเฮอร์ไมโอนี่
“อะไรทำให้เธอคิดอย่างนั้น แพนซี่” เฮอร์ไมโอนี่ตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ฉันไม่ได้ไปฮอกมี้ดส์กับมัลฟอย”
“แต่ฉันเห็นเธอเดินกับเขาที่นั่น ทั้ง ๆ ที่เขาบอกฉันว่าจะไปเที่ยวกับแครบและกอยล์” แพนซี่พูด
“เหรอ...” เฮอร์ไมโอนี่พยายามรักษาสีหน้าให้เป็นปรกติ “บางทีเธออาจจะตาฝาดไปก็ได้นะแพนซี่” เด็กสาวพูดและกำลังจะเดินห่างออกจากเธอ
“ฉันไม่ได้ตาฝาด” แพนซี่พูดเสียงดัง “ฉันก็อยากจะคิดว่าฉันตาฝาดที่เห็นเขาไปอยู่กับคนอย่างเธอ แต่ฉันไม่ได้ตาฝาด ฉันคิดว่าฉันเห็นเธอกับมัลฟอยอยู่ด้วยกัน” แพนซี่พูด จ้องเฮอร์ไมโอนี่ เด็กสาวกลืนน้ำลาย
“และที่ฉันอยากรู้ก็คือ เธอไปทำอะไรกับเขาที่นั่น” เธอพยายามเค้นความจริงมาจากเฮอร์ไมโอนี่ ในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่ก็พยายามปิดบังมันอย่างสุดความสามารถ แต่ก่อนที่จะทั้งสองจะได้ทำอะไร ก่อนที่แพนซี่จะได้พูดอะไรออกไป ประตูหอพรีเฟ็คก็เปิดขึ้นเสียก่อน ตามด้วยการปรากฏตัวของบุคคลที่เธอกำลังเอ่ยถึง
มัลฟอยมองภาพตรงหน้าอย่างแปลกใจ
“มัลฟอย” แพนซี่พึมพำ
“พวกเธอทำอะไรกันอยู่” เขาถาม หรี่ตาอย่างสงสัย
“ฉัน...” แพนซี่อึกอัก เธอไม่กล้าถามเขาตามตรงเรื่องที่เธอเห็นในวันนี้ แต่เธอก็ไม่อาจทนเก็บมันต่อไปได้
“ฉันอยากรู้ว่าวันนี้เธอไปฮอกมี้ดส์กับใครมา” แพนซี่พูด
“เธอก็น่าจะจำได้นี่ว่าฉันบอกเธอว่ายังไงแพนซี่” มัลฟอยเลิกคิ้ว “ฉันบอกว่าจะไปเที่ยวกับแครบและกอยล์ไม่ใช่รึ” เขาถาม
“ฉันรู้ แต่ฉันเจอเขาสองคนที่ฮอกมี้ดส์ พวกเขาบอกว่าเธอไม่ได้มาเที่ยวด้วย” แพนซี่พูดออกไป มัลฟอยมีท่าทีรำคาญ
“ฉันคิดว่าฉันไม่จำเป็นต้องรายงานเธอทุกครั้งที่ฉันไปไหนนี่ ฉันมีสิทธิ์ที่จะไปที่ไหนก็ได้เท่าที่ฉันต้องการ” เขาพูดเสียงเข้ม
“รวมทั้งไปเที่ยวฮอกมี้ดส์กับเกรนเจอร์ด้วยใช่ไหม” แพนซี่พูดเสียงดัง มัลฟอยชะงักเล็กน้อย เฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยสบตากันแวบหนึ่งราวกับต้องการปรึกษากันในใจ
“เธอว่าเธอเห็นฉันเดินอยู่กับเกรนเจอร์หรือแพนซี่” มัลฟอยทวนคำ
“ฉันเห็นพวกเธออยู่ด้วยกันที่ฮอกมี้ดส์ และฉันคิดว่าเธอคงอธิบายได้ว่ามันหมายความว่าอย่างไร มัลฟอย”
“ฉันไม่มีอะไรต้องอธิบาย เพราะว่าฉันไม่ได้ไปเที่ยวกับเกรนเจอร์” มัลฟอยตอบ
“แต่ฉันเห็นเธอเดินด้วยกัน!” แพนซี่เถียง “เธอจะบอกฉันว่าฉันคิดไปเองงั้นหรือ”
“เปล่า ฉันแค่จะบอกว่าเธออาจจะดูผิดไป บางทีฉันอาจจะเดินสวนกับเกรนเจอร์บนถนนก็เท่านั้น เธออาจจะเห็นแค่นั้นและเอาไปตีความเอาเองทั้ง ๆ ที่มันไม่ได้เป็นความจริงเลยแม้แต่น้อย” มัลฟอยพูดเสียงดัง แพนซี่ชะงัก เธอมีท่าทีเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
“แต่...”
“เธอคิดว่าคนอย่างฉันจะไปเดทกับคนอย่างเกรนเจอร์หรือ” มัลฟอยพูด เขามองมาทางเฮอร์ไมโอนี่ด้วยแววตาเย็นชา
“เอ่อ ไม่” แพนซี่พูดด้วยท่าทีที่ดูโล่งอก แม้เธอจะยังรู้สึกติดใจอยู่บ้างก็ตาม
“ถ้าอย่างนั้นก็ดี” มัลฟอยพูด เขาก็ดูโล่งอกเช่นเดียวกัน
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีอะไรเกี่ยวกับฉันแล้วใช่ไหม” เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น มัลฟอยไม่ตอบ เขามองเธออย่างรู้สึกผิดเล็กน้อยก่อนที่เด็กสาวจะหมุนตัวและเดินออกจากห้องไป
“เกรน....” ร่างของเฮอร์ไมโอนี่หายลับไปจากประตูแล้วเมื่อมัลฟอยเอ่ยชื่อของเธอ
“ฉันขอโทษนะมัลฟอย” แพนซี่พูดอย่างออดอ้อน แต่มัลฟอยไม่สนใจเธอแม้แต่น้อย สายตาของเขามองตามแผ่นหลังของเฮอร์ไมโอนี่ที่หายลับไปจากหอ เมื่อครู่มัลฟอยเกือบจะเรียกชื่อของเธอเพื่อรั้งตัวเธอไว้ แต่เด็กหนุ่มห้ามตัวเองทัน
บางทีเรื่องของเขาสองคนอาจจะไม่ไช่เรื่องที่ควรจะเปิดเผยให้คนอื่นรู้
*************************************************
เฮอร์ไมโอนี่ตรงดิ่งกลับหอนอนและขังตัวเองอยู่บนห้อง เธอจมอยู่กับความคิดของเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ มันราวกับความฝัน แวบหนึ่งที่มัลฟอยทำให้เธอฝันดีและมีความสุขที่สุด แต่ในไม่ทันข้ามวันเขาก็กลับพูดกับเธอด้วยท่าทีไม่สนใจและกลับไปเป็นมัลฟอยคนเดิม
บางทีที่เขาอาจจะไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของเราก็ได้
เฮอร์ไมโอนี่คิดในใจและหวังว่ามันจะเป็นเช่นนั้น
หลายวันต่อมา เฮอร์ไมโอนี่ก็ได้พบหน้ามัลฟอยไม่บ่อยครั้งนัก และไม่ได้อยู่กับเขาตามลำพังเลย โดยเฉพาะตอนที่โรงเรียนกำลังวุ่นวายเช่นนี้ไม่มีใครมัวมาใส่ใจเรื่องการตรวจบริเวณ ศาสตราจารย์มักกอนนากัลสั่งยกเลิกงานของพรีเฟ็คบางอย่างที่ไม่จำเป็นออกไป ประกอบกับเฮอร์ไมโอนี่นั้นกำลังหมกมุ่นอยู่กับการอ่านหนังสือเตรียมตัวสอบว.พ.ร.ส.ที่ใกล้เข้ามา มันเลยทำให้เธอแทบไม่ได้เจอกับมัลฟอยเลย
ในเช้าของวันอาทิตย์ เฮอร์ไมโอนี่ตื่นแต่เช้าเพื่อหาหนังสืออ่าน เช่นเดียวกับแฮร์รี่ที่ต้องตื่นขึ้นมาเพื่อทำการบ้านในที่ต้องส่งในวันรุ่งขึ้น ส่วนรอนนั้นโดนแอนเจลิน่าลากตัวไปซ้อมควิดดิชตั้งแต่ก่อนรุ่งสางแล้ว
“เธอต้องทำการบ้านมากมายขนาดนั้นเชียวหรือ” แฮร์รี่พูด มองไปที่กองหนังสือ ม้วนกระดาษ แผ่นตัวเลข พจนานุกรมอักษรรูน และแผนที่ดวงดาวของเฮอร์ไมโอนี่อย่างทึ่ง ๆ
“อ้อ ใช่ ก็ฉันลงเรียนเยอะกว่าพวกเธอนี่” เฮอร์ไมโอนี่ตอบขณะกำลังควานหาตำราแปลงร่างในกระเป๋า
“เธอน่าจะพักบ้างนะ” แฮร์รี่เตือน “เธอไม่เหนื่อยหรือ”
“อ้อไม่เลย สนุกออก” เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นมา “ความจริงการบ้านของเธอก็เยอะเหมือนกันนะ”
“อ้อ นี่มีของรอนด้วย” แฮร์รี่พูด มองไปที่กองม้วนกระดาษตรงหน้า “ฉันกะว่าจะช่วยเขาตรวจทานน่ะ เธอก็รู้ว่ารอนต้องซ้อมควิดดิชทั้งวัน แล้วไหนจะการบ้านพวกนี้อีก”
“งั้นฉันช่วยเธอด้วยนะ ส่งแผนที่ดูดาวของเขามาสิ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกับที่เฟร็ดกับจอร์จกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่นรวม แฮร์รี่มองเธออย่างขอบคุณ
“ขอบใจมาก เฮอร์ไมโอนี่”
“เฮ้ หวัดดีพวกเธอนะ กินอิ่มกันแล้วสิ” เฟร็ดทักพวกเขาหลังจากที่เขาเพิ่งกลับจากห้องโถง เด็กทั้งสองทักเขาตอบ
“รู้ไหมว่าเราแอบเอาครีมคีรีบูนลงไปในถาดขนมของพวกสลิธีรินด้วยล่ะ แครบกับกอยล์กินเข้าไป แล้วพวกเขาก็กลายเป็นนกคีรีบูนตัวบิ๊กที่สุดที่เราเคยเห็นมาเลย” จอร์จพูด ดวงตาเป็นประกายอย่างนึกสนุก
“แล้วเราก็ใส่ลงไปในชามของมัลฟอยด้วยเหมือนกัน แต่ว่าเขาไม่ยอมกินเพราะเห็นว่าลูกน้องของเขากลายร่างเป็นนกคีรีบูนเสียก่อนน่ะ” เฟร็ดพูดอย่างเศร้าสร้อยที่หมดโอกาสแกล้งมัลฟอย
“เอาล่ะ เรากะว่าจะลองคิดค้นของเล่นใหม่ ๆ ดู ดูซิว่าเราจะได้อะไรมาทดลองกับพวกหน่วยสืบสวนบ้าง” จอร์จพูดบ้าง เฮอร์ไมโอนี่มองพวกเขาทั้งสองราวกับพวกเขาพูดอะไรที่หยาบคายที่สุดออกมา
“พวกเธอคงไม่คิดจะทดลองมันตอนนี้หรอกนะ” เฮอร์ไมโอนี่เตือน เฟร็ดกับจอร์จยิ้ม
“ใช่ เราคิดว่าเราจะทดลองมันตอนนี้เดี๋ยวเลย” เฟร็ดพูด “เฮ้ ลี พร้อมหรือยัง” เขาหันไปพูดกับลี จอร์ดัน
“โอ้ ไม่นะ” เฮอร์ไมโอนี่ครางเมื่อเสียงระเบิดดังปุงปังเริ่มขึ้นเมื่อเฟร็ด จอร์จ และลี จอร์จดันเริ่มทดลองดอกไม้ไฟชุดใหม่ในห้องนั่งเล่นรวม เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าบูดและมองพวกอย่างรำคาญ ก่อนที่เธอจะเก็บหนังสือและการบ้านทั้งหมดลงในกระเป๋าทันที
“เธอคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมถ้าฉันจะมาตรวจทานงานให้พวกเธอทีหลังน่ะ ตอนนี้ฉันต้องการที่สงบ ๆ สำหรับแปลเรียงความภาษารูนให้จบ” เธออธิบาย
“ได้ ตามสบายเลย” แฮร์รี่พูด และเฮอร์ไมโอนี่ก็เดินออกจากห้องนั่งเล่นรวมไป
*************************************************
เฮอร์ไมโอนี่มาที่ห้องสมุดเพื่อทำการบ้าน แต่เมื่อเธอกำลังจะเริ่มมันเธอก็พบว่าเธอหยิบหนังสือมาผิด เธอหยิบหนังสือวิชาพยากรณ์ของรอนมาแทนหนังสือวิชาแปลงร่างของเธอเพราะว่ามันมีปกสีเดียวกัน
“ให้ตายสิ” เฮอร์ไมโอนี่บ่น และกำลังจะนำมันกลับไปคืน แต่ลมที่พัดมาจากหน้าต่างที่เปิดไว้พัดหนังสือและจนเรียงความของเธอกระจาย เฮอร์ไมโอนี่รีบกดเรียงความไว้อักษรรูนของเธอไว้บนโต๊ะ ในขณะที่ลมพัดหนังสือวิชาพยากรณ์ของรอนเปิดอย่างรัวเร็วจนมันมาหยุดอยู่ที่หน้า ๆ หนึ่ง
และสายลมก็หยุดนิ่งในทันใด เฮอร์ไมโอนี่เหลียบตามองหน้ากระดาษนั้น
ประวัติศาตร์การพยากรณ์
โดย ไดแอน วิลตัน
เราเชื่อกันมาตลอดว่าการพยากรณ์เป็นศาสตร์ลี้ลับที่ยากแก่การเข้าถึง ซึ่งมันจะพาเราเจาะเข้าสู่โลกลี้ลับแห่งอนาคตที่ยากจะเปิดเผย การพยากรณ์เริ่มต้นขึ้นเมื่อหลายพันปีก่อนคริสต์ศักราช โดยการวิธีการพยากรณ์จะแตกต่างกันไปตามลักษณะของชนเผ่านั้น ๆ อียิปต์เองก็มีการพยากรณ์มาหลายพันปีแล้ว ชาวบาบิโลเนียนั้นใช้การเคลื่อนที่ของดวงดาวในการทำนายอนาคต ในขณะนั้นเองก็มีตำนานเล่าขานเกี่ยวกับการพยากรณ์มากมาย ในจำนวนเหล่านั้นมีการเอาความเชื่อเรื่องเทพเจ้าเข้าไปเกี่ยวด้วย ในอดีตกาล มีเทพเจ้าหลายองค์ที่มนุษย์นักถือและเชื่อว่าคำพยากรณ์นั้นมาจากการบอกเล่าของพระผู้เป็นเจ้า โดยแต่ละชนเผ่าก็จะนับถือเทพเจ้าที่แตกต่างกันไป...
สายตาของเฮอร์ไมโอนี่ไล่ไปตามรายชื่อของเทพเจ้าองค์ต่าง ๆ อย่างไม่ใสใจ จนกระทั่งไปหยุดที่หน้ากระดาษอีกหน้าหนึ่ง ซึ่งเป็นรูปวาดของหญิงสาวคนหนึ่ง ผู้มีผมสีดาวยาวถึงกลางหลัง ดวงตาสีดำทอประกายคล้ายลูกปัด เธอสวมชุดคลุมสีดำที่ปักทอลาย ริมฝีปากสีแดงกำลังแย้มยิ้ม
โรส หญิงสาวผู้รักษาคำพยากรณ์
เธอเป็นผู้รับใช้ของเทพเจ้าที่เป็นที่นับคือของชาวแอคแทก พวกเขาเชื่อกันว่าชะตาชีวิตของมนุษย์ทุกคนถูกกำหนดไว้โดยเทพเจ้า และถูกเก็บรักษาไว้ในลูกแก้ว ซึ่งลูกแก้วหนึ่งอันจะบรรจุชะตาชีวิตของมนุษย์เพียงหนึ่งคนเท่านั้น และบรรดาลูกแก้วทั้งหลายจะถูกเก็บรักษาไว้อย่างปลอดภัยที่หอคอยอันศักดิ์สิทธิ์ เชื่อกันว่าหากลูกแก้วลูกทำลาย ชะตาชีวิตของบุคคลนั้นจะต้องถูกทำลายเช่นกัน โชคชะตาถูกกำหนดมาตั้งแต่มนุษย์ผู้นั้นเกิดแล้ว แต่บางครั้งก็ย่อมมีการกระทำอันเรียกว่าฝ่าผืนโชคชะตา หรือก็คือมนุษย์ผู้นั้นไม่ได้เดินไปตามเส้นทางที่ชะตาของตนเองกำหนดไว้ แต่กลับพยายามจะหลีกหนีและปฏิเสธมัน และเมื่อเป็นเช่นนั้น เชื่อกันว่าเทพเจ้าต้องเผชิญกับปัญหาดังกล่าวพระองค์จึงทรงสร้างเทพผู้รักษาคำพยากรณ์ขึ้นมาจากกลีบดอกไม้ที่ร่วงโรย และประธานนามให้ว่า ‘ โรส ’ ตามชื่อดอกไม้นั้น ซึ่งเธอมีหน้าที่ควบคุมชีวิตของมนุษย์ที่พยายามจะผ่าผืนให้เป็นไปตามคำพยากรณ์ และถ้าพวกเขายังคงปฏิเสธและยังคิดที่จะต่อต้านมันอีกล่ะก็ พวกเขาจะต้องพบกับจุดจบตลอดกาล
เฮอร์ไมโอนี่อ่านหน้ากระดาษนั้นจนจบ เธอรู้สึกว่ามือที่เธอจับหนังสืออยู่เริ่มสั่นเทา ภาพของหญิงสาวลึกลับเข้ามาปรากฏในสมองของเฮอร์ไมโอนี่อีกครั้ง
หญิงสาวผู้รักษาคำพยากรณ์
หญิงสาวผู้ควบคุมคำพยากรณ์แห่งชีวิตของมนุษย์ทั้งปวง
และถ้าใครที่ดึงดันจะผ่าฝืนมัน พวกเขาจะพบกับจุดจบตลอดกาล!
เฮอร์ไมโอนี่เลื่อนสายตาไปมองที่ภาพหญิงสาวผมดำบนหน้ากระดาษอีกครั้ง เธอรู้สึกว่าริมฝีปากแห้งผาก ดวงตาสีดำขลับนั้นช่างดูคุ้นตาเหลือเกิน ใบหน้าเรียวงามนั้น และริมฝีปากแดงสดที่กำลังเหยียดยิ้ม แน่นอนว่าหญิงสาวในรูปกับหญิงสาวที่เธอพบโดยบังเอิญที่ฮอกมี้ดส์เป็นคน ๆ คนเดียวกัน แต่ว่ามันจะเป็นไปได้อย่างไร ที่โรสหญิงสาวลึกลับที่เธอเคยพบ จะเป็นคนเดียวกับโรสหญิงสาวที่เป็นผู้รับใช้เทพเจ้า!
.................................................
แม้ว่ามันจะดูเหลือเชื่อ แต่ถ้าเราลองเชื่อดูมันก็จะสามารถอธิบายเรื่องราวแปลกประหลาดทั้งหมดที่เกิดขึ้นได้อย่างดีทีเดียว
ทำไมเธอถึงหลงเข้าไปในสถานที่ ๆ ไร้ซึ่งผู้คน ทั้ง ๆ ที่เธอเพิ่งเดินอยู่ในฮอกมี้ดส์ในหนึ่งนาทีก่อนหน้านั้น
ทำไมนาฬิกาของเธอจึงหยุดเดินเมื่อเธอก้าวเข้ามาในสถานที่นั้น และกลับไปเดินอีกครั้งเมื่อเธอกลับออกไปได้
ทำไมโรสถึงสามารถหยุดลำแสงสะกดนิ่งได้โดยไม่ใช้ไม้กายสิทธิ์
ทำไมเธอถึงล่วงรู้ทุกอย่างที่เฮอร์ไมโอนี่คิด
และทำไมเธอถึงได้มอบน้ำยาเสน่ห์สร้างความสัมพันธ์มาให้เฮอร์ไมโอนี่
ฉันคิดว่าเธอจำเป็นจะต้องใช้มัน เพราะฉันรู้ว่าเธอมีเรื่องในใจและสิ่งนี้อาจจะช่วยเธอได้
โรสตั้งใจมอบยานั้นให้เฮอร์ไมโอนี่เพราะเธอรู้ว่าตอนนั้นเฮอร์ไมโอนี่กำลังหลงรักแฮร์รี่อยู่ แต่แฮร์รี่ชอบโช เพราะฉะนั้น........
ขอเพียงให้เธอใช้มันให้ดีและมันจะไม่มีอันตรายอะไร
โรสต้องการให้เธอสมหวังกับแฮร์รี่ เพราะว่าโรสไม่ต้องการให้เธอไปรักกับศัตรู
อย่าเข้าใกล้ศัตรูของเธอมากเกินไป เขากำลังจะนำความวิบัติมาให้เธอ
เสียงของโรสดังก้องอยู่ในหูของเฮอร์ไมโอนี่ราวกับมันไม่มีวันจนสิ้น
ความรักที่เกิดขึ้นระหว่างสายเลือดที่แตกต่างจะนำมาซึ่งความหายนะที่เธอไม่คาดคิดทีเดียว
เธอไม่ต้องการให้เฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอยรักกัน โรสจึงช่วยเหลือให้เธอมาลงเอยกับแฮร์รี่ แต่ว่าเธอจะทำอย่างนั้นไปเพื่ออะไร
เธอมีหน้าที่ควบคุมชีวิตของมนุษย์ที่พยายามจะผ่าผืนให้เป็นไปตามคำพยากรณ์
ริมฝีปากของเฮอร์ไมโอนี่สั่นระริก หรือว่า หรือว่าเป็นเพราะ.......
ทันใดนั้นเองก็มีมือ ๆ หนึ่งมาวางบนไหล่ของเฮอร์ไมโอนี่ เด็กสาวสะดุ้งสุดตัว แต่เมื่อเธอหันไปมองด้านหลัง
“มัลฟอย!”
*************************************************
“เธอว่าอะไรนะ” เฮอร์ไมโอนี่หันกลับไปถามแพนซี่
“ฉันพูดว่าเธอไปฮอกมี้ดส์กับมัลฟอยมาใช่ไหม” แพนซี่พูด เธอก้าวเข้ามาประชิดตัวเฮอร์ไมโอนี่
“อะไรทำให้เธอคิดอย่างนั้น แพนซี่” เฮอร์ไมโอนี่ตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ฉันไม่ได้ไปฮอกมี้ดส์กับมัลฟอย”
“แต่ฉันเห็นเธอเดินกับเขาที่นั่น ทั้ง ๆ ที่เขาบอกฉันว่าจะไปเที่ยวกับแครบและกอยล์” แพนซี่พูด
“เหรอ...” เฮอร์ไมโอนี่พยายามรักษาสีหน้าให้เป็นปรกติ “บางทีเธออาจจะตาฝาดไปก็ได้นะแพนซี่” เด็กสาวพูดและกำลังจะเดินห่างออกจากเธอ
“ฉันไม่ได้ตาฝาด” แพนซี่พูดเสียงดัง “ฉันก็อยากจะคิดว่าฉันตาฝาดที่เห็นเขาไปอยู่กับคนอย่างเธอ แต่ฉันไม่ได้ตาฝาด ฉันคิดว่าฉันเห็นเธอกับมัลฟอยอยู่ด้วยกัน” แพนซี่พูด จ้องเฮอร์ไมโอนี่ เด็กสาวกลืนน้ำลาย
“และที่ฉันอยากรู้ก็คือ เธอไปทำอะไรกับเขาที่นั่น” เธอพยายามเค้นความจริงมาจากเฮอร์ไมโอนี่ ในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่ก็พยายามปิดบังมันอย่างสุดความสามารถ แต่ก่อนที่จะทั้งสองจะได้ทำอะไร ก่อนที่แพนซี่จะได้พูดอะไรออกไป ประตูหอพรีเฟ็คก็เปิดขึ้นเสียก่อน ตามด้วยการปรากฏตัวของบุคคลที่เธอกำลังเอ่ยถึง
มัลฟอยมองภาพตรงหน้าอย่างแปลกใจ
“มัลฟอย” แพนซี่พึมพำ
“พวกเธอทำอะไรกันอยู่” เขาถาม หรี่ตาอย่างสงสัย
“ฉัน...” แพนซี่อึกอัก เธอไม่กล้าถามเขาตามตรงเรื่องที่เธอเห็นในวันนี้ แต่เธอก็ไม่อาจทนเก็บมันต่อไปได้
“ฉันอยากรู้ว่าวันนี้เธอไปฮอกมี้ดส์กับใครมา” แพนซี่พูด
“เธอก็น่าจะจำได้นี่ว่าฉันบอกเธอว่ายังไงแพนซี่” มัลฟอยเลิกคิ้ว “ฉันบอกว่าจะไปเที่ยวกับแครบและกอยล์ไม่ใช่รึ” เขาถาม
“ฉันรู้ แต่ฉันเจอเขาสองคนที่ฮอกมี้ดส์ พวกเขาบอกว่าเธอไม่ได้มาเที่ยวด้วย” แพนซี่พูดออกไป มัลฟอยมีท่าทีรำคาญ
“ฉันคิดว่าฉันไม่จำเป็นต้องรายงานเธอทุกครั้งที่ฉันไปไหนนี่ ฉันมีสิทธิ์ที่จะไปที่ไหนก็ได้เท่าที่ฉันต้องการ” เขาพูดเสียงเข้ม
“รวมทั้งไปเที่ยวฮอกมี้ดส์กับเกรนเจอร์ด้วยใช่ไหม” แพนซี่พูดเสียงดัง มัลฟอยชะงักเล็กน้อย เฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยสบตากันแวบหนึ่งราวกับต้องการปรึกษากันในใจ
“เธอว่าเธอเห็นฉันเดินอยู่กับเกรนเจอร์หรือแพนซี่” มัลฟอยทวนคำ
“ฉันเห็นพวกเธออยู่ด้วยกันที่ฮอกมี้ดส์ และฉันคิดว่าเธอคงอธิบายได้ว่ามันหมายความว่าอย่างไร มัลฟอย”
“ฉันไม่มีอะไรต้องอธิบาย เพราะว่าฉันไม่ได้ไปเที่ยวกับเกรนเจอร์” มัลฟอยตอบ
“แต่ฉันเห็นเธอเดินด้วยกัน!” แพนซี่เถียง “เธอจะบอกฉันว่าฉันคิดไปเองงั้นหรือ”
“เปล่า ฉันแค่จะบอกว่าเธออาจจะดูผิดไป บางทีฉันอาจจะเดินสวนกับเกรนเจอร์บนถนนก็เท่านั้น เธออาจจะเห็นแค่นั้นและเอาไปตีความเอาเองทั้ง ๆ ที่มันไม่ได้เป็นความจริงเลยแม้แต่น้อย” มัลฟอยพูดเสียงดัง แพนซี่ชะงัก เธอมีท่าทีเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
“แต่...”
“เธอคิดว่าคนอย่างฉันจะไปเดทกับคนอย่างเกรนเจอร์หรือ” มัลฟอยพูด เขามองมาทางเฮอร์ไมโอนี่ด้วยแววตาเย็นชา
“เอ่อ ไม่” แพนซี่พูดด้วยท่าทีที่ดูโล่งอก แม้เธอจะยังรู้สึกติดใจอยู่บ้างก็ตาม
“ถ้าอย่างนั้นก็ดี” มัลฟอยพูด เขาก็ดูโล่งอกเช่นเดียวกัน
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีอะไรเกี่ยวกับฉันแล้วใช่ไหม” เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น มัลฟอยไม่ตอบ เขามองเธออย่างรู้สึกผิดเล็กน้อยก่อนที่เด็กสาวจะหมุนตัวและเดินออกจากห้องไป
“เกรน....” ร่างของเฮอร์ไมโอนี่หายลับไปจากประตูแล้วเมื่อมัลฟอยเอ่ยชื่อของเธอ
“ฉันขอโทษนะมัลฟอย” แพนซี่พูดอย่างออดอ้อน แต่มัลฟอยไม่สนใจเธอแม้แต่น้อย สายตาของเขามองตามแผ่นหลังของเฮอร์ไมโอนี่ที่หายลับไปจากหอ เมื่อครู่มัลฟอยเกือบจะเรียกชื่อของเธอเพื่อรั้งตัวเธอไว้ แต่เด็กหนุ่มห้ามตัวเองทัน
บางทีเรื่องของเขาสองคนอาจจะไม่ไช่เรื่องที่ควรจะเปิดเผยให้คนอื่นรู้
*************************************************
เฮอร์ไมโอนี่ตรงดิ่งกลับหอนอนและขังตัวเองอยู่บนห้อง เธอจมอยู่กับความคิดของเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ มันราวกับความฝัน แวบหนึ่งที่มัลฟอยทำให้เธอฝันดีและมีความสุขที่สุด แต่ในไม่ทันข้ามวันเขาก็กลับพูดกับเธอด้วยท่าทีไม่สนใจและกลับไปเป็นมัลฟอยคนเดิม
บางทีที่เขาอาจจะไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของเราก็ได้
เฮอร์ไมโอนี่คิดในใจและหวังว่ามันจะเป็นเช่นนั้น
หลายวันต่อมา เฮอร์ไมโอนี่ก็ได้พบหน้ามัลฟอยไม่บ่อยครั้งนัก และไม่ได้อยู่กับเขาตามลำพังเลย โดยเฉพาะตอนที่โรงเรียนกำลังวุ่นวายเช่นนี้ไม่มีใครมัวมาใส่ใจเรื่องการตรวจบริเวณ ศาสตราจารย์มักกอนนากัลสั่งยกเลิกงานของพรีเฟ็คบางอย่างที่ไม่จำเป็นออกไป ประกอบกับเฮอร์ไมโอนี่นั้นกำลังหมกมุ่นอยู่กับการอ่านหนังสือเตรียมตัวสอบว.พ.ร.ส.ที่ใกล้เข้ามา มันเลยทำให้เธอแทบไม่ได้เจอกับมัลฟอยเลย
ในเช้าของวันอาทิตย์ เฮอร์ไมโอนี่ตื่นแต่เช้าเพื่อหาหนังสืออ่าน เช่นเดียวกับแฮร์รี่ที่ต้องตื่นขึ้นมาเพื่อทำการบ้านในที่ต้องส่งในวันรุ่งขึ้น ส่วนรอนนั้นโดนแอนเจลิน่าลากตัวไปซ้อมควิดดิชตั้งแต่ก่อนรุ่งสางแล้ว
“เธอต้องทำการบ้านมากมายขนาดนั้นเชียวหรือ” แฮร์รี่พูด มองไปที่กองหนังสือ ม้วนกระดาษ แผ่นตัวเลข พจนานุกรมอักษรรูน และแผนที่ดวงดาวของเฮอร์ไมโอนี่อย่างทึ่ง ๆ
“อ้อ ใช่ ก็ฉันลงเรียนเยอะกว่าพวกเธอนี่” เฮอร์ไมโอนี่ตอบขณะกำลังควานหาตำราแปลงร่างในกระเป๋า
“เธอน่าจะพักบ้างนะ” แฮร์รี่เตือน “เธอไม่เหนื่อยหรือ”
“อ้อไม่เลย สนุกออก” เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นมา “ความจริงการบ้านของเธอก็เยอะเหมือนกันนะ”
“อ้อ นี่มีของรอนด้วย” แฮร์รี่พูด มองไปที่กองม้วนกระดาษตรงหน้า “ฉันกะว่าจะช่วยเขาตรวจทานน่ะ เธอก็รู้ว่ารอนต้องซ้อมควิดดิชทั้งวัน แล้วไหนจะการบ้านพวกนี้อีก”
“งั้นฉันช่วยเธอด้วยนะ ส่งแผนที่ดูดาวของเขามาสิ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกับที่เฟร็ดกับจอร์จกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่นรวม แฮร์รี่มองเธออย่างขอบคุณ
“ขอบใจมาก เฮอร์ไมโอนี่”
“เฮ้ หวัดดีพวกเธอนะ กินอิ่มกันแล้วสิ” เฟร็ดทักพวกเขาหลังจากที่เขาเพิ่งกลับจากห้องโถง เด็กทั้งสองทักเขาตอบ
“รู้ไหมว่าเราแอบเอาครีมคีรีบูนลงไปในถาดขนมของพวกสลิธีรินด้วยล่ะ แครบกับกอยล์กินเข้าไป แล้วพวกเขาก็กลายเป็นนกคีรีบูนตัวบิ๊กที่สุดที่เราเคยเห็นมาเลย” จอร์จพูด ดวงตาเป็นประกายอย่างนึกสนุก
“แล้วเราก็ใส่ลงไปในชามของมัลฟอยด้วยเหมือนกัน แต่ว่าเขาไม่ยอมกินเพราะเห็นว่าลูกน้องของเขากลายร่างเป็นนกคีรีบูนเสียก่อนน่ะ” เฟร็ดพูดอย่างเศร้าสร้อยที่หมดโอกาสแกล้งมัลฟอย
“เอาล่ะ เรากะว่าจะลองคิดค้นของเล่นใหม่ ๆ ดู ดูซิว่าเราจะได้อะไรมาทดลองกับพวกหน่วยสืบสวนบ้าง” จอร์จพูดบ้าง เฮอร์ไมโอนี่มองพวกเขาทั้งสองราวกับพวกเขาพูดอะไรที่หยาบคายที่สุดออกมา
“พวกเธอคงไม่คิดจะทดลองมันตอนนี้หรอกนะ” เฮอร์ไมโอนี่เตือน เฟร็ดกับจอร์จยิ้ม
“ใช่ เราคิดว่าเราจะทดลองมันตอนนี้เดี๋ยวเลย” เฟร็ดพูด “เฮ้ ลี พร้อมหรือยัง” เขาหันไปพูดกับลี จอร์ดัน
“โอ้ ไม่นะ” เฮอร์ไมโอนี่ครางเมื่อเสียงระเบิดดังปุงปังเริ่มขึ้นเมื่อเฟร็ด จอร์จ และลี จอร์จดันเริ่มทดลองดอกไม้ไฟชุดใหม่ในห้องนั่งเล่นรวม เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าบูดและมองพวกอย่างรำคาญ ก่อนที่เธอจะเก็บหนังสือและการบ้านทั้งหมดลงในกระเป๋าทันที
“เธอคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมถ้าฉันจะมาตรวจทานงานให้พวกเธอทีหลังน่ะ ตอนนี้ฉันต้องการที่สงบ ๆ สำหรับแปลเรียงความภาษารูนให้จบ” เธออธิบาย
“ได้ ตามสบายเลย” แฮร์รี่พูด และเฮอร์ไมโอนี่ก็เดินออกจากห้องนั่งเล่นรวมไป
*************************************************
เฮอร์ไมโอนี่มาที่ห้องสมุดเพื่อทำการบ้าน แต่เมื่อเธอกำลังจะเริ่มมันเธอก็พบว่าเธอหยิบหนังสือมาผิด เธอหยิบหนังสือวิชาพยากรณ์ของรอนมาแทนหนังสือวิชาแปลงร่างของเธอเพราะว่ามันมีปกสีเดียวกัน
“ให้ตายสิ” เฮอร์ไมโอนี่บ่น และกำลังจะนำมันกลับไปคืน แต่ลมที่พัดมาจากหน้าต่างที่เปิดไว้พัดหนังสือและจนเรียงความของเธอกระจาย เฮอร์ไมโอนี่รีบกดเรียงความไว้อักษรรูนของเธอไว้บนโต๊ะ ในขณะที่ลมพัดหนังสือวิชาพยากรณ์ของรอนเปิดอย่างรัวเร็วจนมันมาหยุดอยู่ที่หน้า ๆ หนึ่ง
และสายลมก็หยุดนิ่งในทันใด เฮอร์ไมโอนี่เหลียบตามองหน้ากระดาษนั้น
ประวัติศาตร์การพยากรณ์
โดย ไดแอน วิลตัน
เราเชื่อกันมาตลอดว่าการพยากรณ์เป็นศาสตร์ลี้ลับที่ยากแก่การเข้าถึง ซึ่งมันจะพาเราเจาะเข้าสู่โลกลี้ลับแห่งอนาคตที่ยากจะเปิดเผย การพยากรณ์เริ่มต้นขึ้นเมื่อหลายพันปีก่อนคริสต์ศักราช โดยการวิธีการพยากรณ์จะแตกต่างกันไปตามลักษณะของชนเผ่านั้น ๆ อียิปต์เองก็มีการพยากรณ์มาหลายพันปีแล้ว ชาวบาบิโลเนียนั้นใช้การเคลื่อนที่ของดวงดาวในการทำนายอนาคต ในขณะนั้นเองก็มีตำนานเล่าขานเกี่ยวกับการพยากรณ์มากมาย ในจำนวนเหล่านั้นมีการเอาความเชื่อเรื่องเทพเจ้าเข้าไปเกี่ยวด้วย ในอดีตกาล มีเทพเจ้าหลายองค์ที่มนุษย์นักถือและเชื่อว่าคำพยากรณ์นั้นมาจากการบอกเล่าของพระผู้เป็นเจ้า โดยแต่ละชนเผ่าก็จะนับถือเทพเจ้าที่แตกต่างกันไป...
สายตาของเฮอร์ไมโอนี่ไล่ไปตามรายชื่อของเทพเจ้าองค์ต่าง ๆ อย่างไม่ใสใจ จนกระทั่งไปหยุดที่หน้ากระดาษอีกหน้าหนึ่ง ซึ่งเป็นรูปวาดของหญิงสาวคนหนึ่ง ผู้มีผมสีดาวยาวถึงกลางหลัง ดวงตาสีดำทอประกายคล้ายลูกปัด เธอสวมชุดคลุมสีดำที่ปักทอลาย ริมฝีปากสีแดงกำลังแย้มยิ้ม
โรส หญิงสาวผู้รักษาคำพยากรณ์
เธอเป็นผู้รับใช้ของเทพเจ้าที่เป็นที่นับคือของชาวแอคแทก พวกเขาเชื่อกันว่าชะตาชีวิตของมนุษย์ทุกคนถูกกำหนดไว้โดยเทพเจ้า และถูกเก็บรักษาไว้ในลูกแก้ว ซึ่งลูกแก้วหนึ่งอันจะบรรจุชะตาชีวิตของมนุษย์เพียงหนึ่งคนเท่านั้น และบรรดาลูกแก้วทั้งหลายจะถูกเก็บรักษาไว้อย่างปลอดภัยที่หอคอยอันศักดิ์สิทธิ์ เชื่อกันว่าหากลูกแก้วลูกทำลาย ชะตาชีวิตของบุคคลนั้นจะต้องถูกทำลายเช่นกัน โชคชะตาถูกกำหนดมาตั้งแต่มนุษย์ผู้นั้นเกิดแล้ว แต่บางครั้งก็ย่อมมีการกระทำอันเรียกว่าฝ่าผืนโชคชะตา หรือก็คือมนุษย์ผู้นั้นไม่ได้เดินไปตามเส้นทางที่ชะตาของตนเองกำหนดไว้ แต่กลับพยายามจะหลีกหนีและปฏิเสธมัน และเมื่อเป็นเช่นนั้น เชื่อกันว่าเทพเจ้าต้องเผชิญกับปัญหาดังกล่าวพระองค์จึงทรงสร้างเทพผู้รักษาคำพยากรณ์ขึ้นมาจากกลีบดอกไม้ที่ร่วงโรย และประธานนามให้ว่า ‘ โรส ’ ตามชื่อดอกไม้นั้น ซึ่งเธอมีหน้าที่ควบคุมชีวิตของมนุษย์ที่พยายามจะผ่าผืนให้เป็นไปตามคำพยากรณ์ และถ้าพวกเขายังคงปฏิเสธและยังคิดที่จะต่อต้านมันอีกล่ะก็ พวกเขาจะต้องพบกับจุดจบตลอดกาล
เฮอร์ไมโอนี่อ่านหน้ากระดาษนั้นจนจบ เธอรู้สึกว่ามือที่เธอจับหนังสืออยู่เริ่มสั่นเทา ภาพของหญิงสาวลึกลับเข้ามาปรากฏในสมองของเฮอร์ไมโอนี่อีกครั้ง
หญิงสาวผู้รักษาคำพยากรณ์
หญิงสาวผู้ควบคุมคำพยากรณ์แห่งชีวิตของมนุษย์ทั้งปวง
และถ้าใครที่ดึงดันจะผ่าฝืนมัน พวกเขาจะพบกับจุดจบตลอดกาล!
เฮอร์ไมโอนี่เลื่อนสายตาไปมองที่ภาพหญิงสาวผมดำบนหน้ากระดาษอีกครั้ง เธอรู้สึกว่าริมฝีปากแห้งผาก ดวงตาสีดำขลับนั้นช่างดูคุ้นตาเหลือเกิน ใบหน้าเรียวงามนั้น และริมฝีปากแดงสดที่กำลังเหยียดยิ้ม แน่นอนว่าหญิงสาวในรูปกับหญิงสาวที่เธอพบโดยบังเอิญที่ฮอกมี้ดส์เป็นคน ๆ คนเดียวกัน แต่ว่ามันจะเป็นไปได้อย่างไร ที่โรสหญิงสาวลึกลับที่เธอเคยพบ จะเป็นคนเดียวกับโรสหญิงสาวที่เป็นผู้รับใช้เทพเจ้า!
.................................................
แม้ว่ามันจะดูเหลือเชื่อ แต่ถ้าเราลองเชื่อดูมันก็จะสามารถอธิบายเรื่องราวแปลกประหลาดทั้งหมดที่เกิดขึ้นได้อย่างดีทีเดียว
ทำไมเธอถึงหลงเข้าไปในสถานที่ ๆ ไร้ซึ่งผู้คน ทั้ง ๆ ที่เธอเพิ่งเดินอยู่ในฮอกมี้ดส์ในหนึ่งนาทีก่อนหน้านั้น
ทำไมนาฬิกาของเธอจึงหยุดเดินเมื่อเธอก้าวเข้ามาในสถานที่นั้น และกลับไปเดินอีกครั้งเมื่อเธอกลับออกไปได้
ทำไมโรสถึงสามารถหยุดลำแสงสะกดนิ่งได้โดยไม่ใช้ไม้กายสิทธิ์
ทำไมเธอถึงล่วงรู้ทุกอย่างที่เฮอร์ไมโอนี่คิด
และทำไมเธอถึงได้มอบน้ำยาเสน่ห์สร้างความสัมพันธ์มาให้เฮอร์ไมโอนี่
ฉันคิดว่าเธอจำเป็นจะต้องใช้มัน เพราะฉันรู้ว่าเธอมีเรื่องในใจและสิ่งนี้อาจจะช่วยเธอได้
โรสตั้งใจมอบยานั้นให้เฮอร์ไมโอนี่เพราะเธอรู้ว่าตอนนั้นเฮอร์ไมโอนี่กำลังหลงรักแฮร์รี่อยู่ แต่แฮร์รี่ชอบโช เพราะฉะนั้น........
ขอเพียงให้เธอใช้มันให้ดีและมันจะไม่มีอันตรายอะไร
โรสต้องการให้เธอสมหวังกับแฮร์รี่ เพราะว่าโรสไม่ต้องการให้เธอไปรักกับศัตรู
อย่าเข้าใกล้ศัตรูของเธอมากเกินไป เขากำลังจะนำความวิบัติมาให้เธอ
เสียงของโรสดังก้องอยู่ในหูของเฮอร์ไมโอนี่ราวกับมันไม่มีวันจนสิ้น
ความรักที่เกิดขึ้นระหว่างสายเลือดที่แตกต่างจะนำมาซึ่งความหายนะที่เธอไม่คาดคิดทีเดียว
เธอไม่ต้องการให้เฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอยรักกัน โรสจึงช่วยเหลือให้เธอมาลงเอยกับแฮร์รี่ แต่ว่าเธอจะทำอย่างนั้นไปเพื่ออะไร
เธอมีหน้าที่ควบคุมชีวิตของมนุษย์ที่พยายามจะผ่าผืนให้เป็นไปตามคำพยากรณ์
ริมฝีปากของเฮอร์ไมโอนี่สั่นระริก หรือว่า หรือว่าเป็นเพราะ.......
ทันใดนั้นเองก็มีมือ ๆ หนึ่งมาวางบนไหล่ของเฮอร์ไมโอนี่ เด็กสาวสะดุ้งสุดตัว แต่เมื่อเธอหันไปมองด้านหลัง
“มัลฟอย!”
*************************************************
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น