ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ของขวัญและคำสัญญา
***Chapter 16 ของขวัญและคำสัญญา***
เมื่อมัลฟอยตามเฮอร์ไมโอนี่มาที่ร้านไม้กวาดสามอันเขาก็พบว่าเด็กสาวกำลังยืนเขาอยู่หน้าร้าน
\"ทำไมไม่เข้าไปข้างในล่ะ\" เด็กหนุ่มถาม และมัลฟอยก็ชี้ให้เขาดูแครบและกอยล์ลูกน้องร่างยักษ์ของเขาที่นั่งอยู่ในร้านพอดี
\"นายคงไม่อยากไปเจอพวกนั้นหรอกใช่ไหม\" เฮอร์ไมโอนี่ว่า มัลฟอยส่ายหน้า เขาไม่อยากให้ใครรู้ว่าเขามาฮฮกมี้ดส์กับเฮอร์ไมโอนี่ โดยเฉพาะแพนซี่ หรือแม้กระทั่งแครบกับกอยล์ก็เถอะ
\"ฉันเห็นว่าพวกเขานั่งอยู่ ก็เลยเข้าไปซื้อบัตเตอร์เบียร์มาให้นายก่อน แล้วก็ขนมอีกสองสามอย่างเผื่อนายหิว\" เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางชูถุงที่ใส่บัตเตอร์เบียร์สองขวด และพายฟักทองกับเค้กอีกหลายชิ้น
\"แล้วเธอจะให้ฉันยืนกินรึไง\" มัลฟอยพูด เฮอร์ไมโอนี่หน้ามุ่ย
\"แล้วนายจะให้ฉันทำยังไงล่ะ นายก็รู้ว่าเราเข้าไปในร้านไม่ได้\" เด็กสาวเถียง มัลฟอยขมวดคิ้ว
\"งั้นเราก็ไปที่อื่นสิ ฉันคิดว่าฉันรู้จักที่ดี ๆ อีกที่หนึ่ง\" มัลฟอยพูดพร้อมกับคว้ามือของเฮอร์ไมโอนี่เอาไว้และเริ่มเดินไปตามตรอก ใบหน้าของเด็กสาวเป็นสีชมพู แต่เธอก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรออกไป
\"เรากำลังจะไปไหนหรือมัลฟอย\" เธอถาม
\"เอาเถอะ เดี๋ยวก็รู้เองแหละ\" เขาพูด
มัลฟอยพาเฮอร์ไมโอนี่เดินไปตามถนนผ่านร้านรวงมากมาย จนกระทั่งพวกเขาเดินไปถึงช่วงที่คนเริ่มบางตาลง บ้านเรือนและร้านรวงต่าง ๆ หายไปเหลือเพียงทุ่งหญ้าและบ้านไม่กี่หลังราวกับพวกเขากำลังอยู่ในชนบทจริง ๆ ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่จำได้ดีว่ามันเป็นทางเดียวกับที่เธอ แฮร์รี่ และรอนเคยมาพบซีเรียสเมื่อปีก่อน ซึ่งตอนนั้นซีเรียสใช้ถ้ำแถบนี้หลบซ่อนตัวอยู่ แต่ครั้งนี้เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้เลยว่ามัลฟอยจะพาเธอไปที่ไหน
เด็กทั้งสองเดินมาจนสุดรั้วกั้นของหมู่บ้าน มัลฟอยพาเธอปีนรั้วและลัดเลาะไปตามทางเดินซึ่งลาดชันขึ้นเรื่อย ๆ เด็กทั้งสองเดินไปตามทางลาดเป็นเนินมาประมาณสิบห้านาทีพวกเขาจึงเจอบริเวณโล่งซึ่งอยุ่บนเนินสูงที่สามารถมองเห็นทิวทัศน์ข้างล่างได้
เฮอร์ไมโอนี่ปาดเหงื่อ เธอมองไปเบื้องล่างซึ่งเป็นทุ่งเขียวขจี ต้นหญ้าพลิ้วไหวไปตามแรงลม ไกลออกไปเด็กสาวเห็นทางรถไฟของรถด่วนสายฮอกวอตส์ทอดตัวยาวและมีลักษญะคล้ายงูสีดำตัวใหญ่
\"สวยไหมล่ะ\" มัลฟอยถามเมื่อเขามายืนข้าง ๆ เฮอร์ไมโอนี่ \"ถ้าเป็นที่นี่เธอก็ไม่ต้องกังวลเรื่องที่จะมีใครเจอเราอีก\" เด็กหนุ่มพูด
\"เธอรู้จักที่นี่ได้ยังไงมัลฟอย\" เฮอร์ไมโอนี่ถาม
\"นั่นมันเรื่องของฉันน่ะ จะยืนอยู่อย่างนี้หรือเกรนเจอร์\" เขาพูด ก่อนจะเดินไปใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาอยู่โดดเดี่ยว เขาเสกผ้าปูรองนั่งขึ้นมาใต้ต้นไม้ และเรียกเฮอร์ไมโอนี่ให้มานั่ง
\"มานี่สิ อากาศที่นี่ไม่เลวเลยว่าไหม\" เด็กหนุ่มพูดพลางตบพื้นข้างตัว สายลมเย็นพัดผ่านใบหน้าของเขา ผมบลอนด์ปลิวไปตามแรงลม เฮอร์ไมโอนี่ทรุดตัวลงนั่งที่ผ้าปู พยายามรักษาระยะห่างจากเขาพอควร
สักครู่เด็กสาวก็หยิบบัตเตอร์เบียร์และเสบียงอื่น ๆ ขึ้นมาทาน ราวกับเป็นการปิกนิคเล็ก ๆ ของเด็กทั้งสอง ทั้งคู่ต่างกินอาหารและพูดคุยกันอย่างมีความสุขอย่างที่พวกเขาไม่เคยได้ทำมาก่อน จนกระทั่งเมื่อบัตเตอร์เบียร์และขนมต่าง ๆ เริ่มร่อยหรอ ทั้งเฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยต่างอิ่มหนำสำราญ บวกกับสายลมเย็นเฉียบที่พัดผ่านเนินเขาแห่งนี้มันช่างเป็นบรรยากาศที่เหมาะแก่การนอนเสียจริง ๆ
มัลฟอยเริ่มล้มตัวลงนอนบนตักของเฮอร์ไมโอนี่ เด็กสาวโวยวาย
\"ขอนอนหน่อยน่า ไม่เสียหายอะไรนี่\" เขาพูด เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากจะเถียง แต่เมื่อเห็นเด็กหนุ่มที่ปิดเปลือกตาและหลับไปอย่างมีความสุขเธอก็พูดไม่ออก และปล่อยให้เขานอนไปโดยดี
เฮอร์ไมโอนี่พิจราณาใบหน้าของมัลฟอยยามหลับที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน เธอยกมือขึ้นปัดผมบลอนด์ที่ปรกหน้าของมัลฟอยออกจากใบหน้าของเขาเบา ๆ พลางนึกในใจว่ายามที่เขาหลับช่างดูดีเสียจริง ๆ ดวงตาสีซีดถูกซ่อนอยู่ใต้หนังตา เธอลูบแก้มขาวซีดอย่างเบามือก่อนจะหยุดที่ริมฝีปากเรียวซีดที่เคยจูบเธอมาหลายต่อหลายครั้ง
มือของเฮอร์ไมโอนี่สัมผัสริมฝีปากเรียวของเขาเบา ๆ ก่อนที่เด็กสาวจะก้มหน้าลงไป แต่ไม่ทันที่เธอจะเป็นฝ่ายแตะริมฝีปากเขา มัลฟอยก็ลืมตาขึ้นเสียก่อน
*************************************************
\"อยากจูบฉันหรือเกรนเจอร์\" เขาถาม เฮอร์ไมโอนี่หน้าเป็นสีเข้ม \"งั้นก็จูบสิ\" มัลฟอยพูดพลางหลับตารอจูบจากเด็กสาว เฮอร์ไมโอนี่เบือนหน้าหนี
\"ใครอยากจูบนายกัน หลงตัวเองทั้งนั้น\" เธอว่า
\"ไม่เอาน่าอย่าโกรธสิ หรือถ้าเธอไม่อยากจูบฉัน งั้นฉันจูบเธอ\" เขาพูดพลางลุกขึ้นนั่ง เฮอร์ไมโอนี่หน้าบึ้ง
\"พอเลยไม่เอาแล้ว\" เด็กสาวพูดอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก
\"ล้อเล่นน่า\" เขาพูด
\"ฉันไม่ได้อยากเล่นกับนายนะ\" เธอว่าพร้อมกับสะบัดหน้าใส่เขา
\"หันมานี่หน่อยน่าเกรนเจอร์ ไม่ต้องจูบก็ได้\" เขาพูด เฮอร์ไมโอนี่หันมาค้อนเขาควับหนึ่ง แต่เด็กหนุ่มกับยิ้มหวานให้เธอและรั้งตัวเธอมากอด
\"อย่าขี้งอนไปหน่อยเลย\" เขาพูด
\"ฉันเปล่างอนนะ\" เธอพูดพร้อมกับดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของเขา
\"งั้นก็ยิ้มหน่อยสิ\" มัลฟอยพูด \"ยิ้มหน่อยนะ\" เขาแหย่
\"ตาบ้า\" เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะ มัลฟอยกอดเธออยู่เนิ่นนาน จนเด็กสาวรู้สึกอึดอัด
\"ปล่อยฉันได้แล้วมัลฟอย\" เธอพูด
\"เธอชอบฉันไหมเกรนเจอร์\" เขาถาม
\"ไม่รู้สิ คงชอบมากกว่าเมื่อก่อนล่ะมั้ง\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบตามตรง
\"แล้วรักฉันไหม\" มัลฟอยพูด เด็กสาวขมวดคิ้ว
\"ความรักมันต้องใช้เวลานะมัลฟอย ไม่ใช่ว่าเกิดขึ้นแค่ชั่วข้ามคืน\" เฮอร์ไมโอนี่พูด
\"แล้วรักเจ้าสองคนนั้นไหม\" เขาถามอย่างวิตก เฮอร์ไมโอนี่เกือบหัวเราะออกมากับเพราะความช่างกังวลของเขา ความจริงน่าเธอจะแกล้งเสียเขาหน่อยก็ดี
\"รัก\"
\"อะไรนะ!\" มัลฟอยตะโกน
\"รักแต่รักแบบเพื่อน\" เฮอร์ไมโอนี่ต่อให้ มัลฟอยดูโล่งอก
\"แล้วฉันล่ะ เธอไม่รักฉันบ้างเลยหรือ\" เขาถามพลางกอดเด็กสาวแน่น เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดง
\"ช่างเถอะเกรนเจอร์ ไม่ต้องตอบก็ได้ ไม่ต้องตอบจนกว่าเธอจะรู้ใจตัวเอง\" เขาพูด
\"แล้วเธอล่ะมัลฟอย\" เฮอร์ไมโอนี่ถาม
\"ฉันก็จะไม่พูดจนกว่าจะรู้ใจตัวเองเหมือนกัน ความจริงเธอก็พูดถูก มันยังเร็วเกินไปที่จะเรียกว่าความรัก ฉันคิดว่าเราน่าจะคอยจนกว่าจะถึงเวลาดีกว่า\" มัลฟอยบอก เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มอย่างเข้าใจ
\"แล้วฉันก็มีอะไรบางอย่างจะให้เธอ\" เขาพูดพร้อมกับล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า เด็กสาวขมวดคิ้วเมื่อมัลฟอยยื่นกล่องเล็ก ๆ กล่องหนึ่งให้เธอ เฮอร์ไมโอนี่รับมาและเปิดมันออกดู
มันคือสร้อยคอคริสตัล สร้อยคอที่เธอเจอที่ร้านขายของเมื่อครู่ สร้อยคอที่ราคายี่สิบเก้าแกลเลียน เฮอร์ไมโอนี่มองมันอย่างไม่เชื่อสายตา คริสตัลรูปหัวใจกระทบกับแสงแดดและส่องประกายเป็นสีต่าง ๆ
\"เธอให้ฉันน่ะหรือ\" เด็กสาวพูด มัลฟอยพยักหน้า แต่จู่ ๆ เฮอร์ไมโอนี่ก็ปิดกล่องลงและส่งมันคืนให้มัลฟอย
\"ฉันรับไว้ไม่ได้หรอก มันแพงเกินไป\" เธอพูด แต่มัลฟอยก็ดันกล่องกลับใส่มือเธอ
\"รับไว้เถอะเกรนเจอร์ ถือว่าเป็นของขวัญจากฉัน\" มัลฟอยพูด
\"แต่...\"
\"เป็นสิ่งที่แทนคำสัญญาว่าสักวันฉันจะให้คำตอบของฉันกับเธอ และเมื่อเธอรับมันไว้ก็ถือว่าเธอสัญญาว่าเธอจะให้คำตอบกับฉันเมื่อถึงเวลา\" มัลฟอยพูด มองเฮอร์ไมโอนี่ด้วยแววตาที่จริงจรังกว่าครั้งใด ซึ่งมันทำให้เธอไม่สามารถปฏิเสธแววตาคู่นั้นของเขาได้
\"ได้ มัลฟอย ฉันจะรับมันไว้\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบ \"เมื่อเธอบอกว่าเธอจะทำตามสัญญา และฉันเองก็จะทำตามคำสัญญาเหมือนกัน\"
\"ได้สิ ฉันใส่ให้ไหม\" เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับคว้ากล่องมาจากมือของเฮอร์ไมโอนี่ และบรรจงสวมสร้อยคอคริสตัลให้เธอ มันดูเข้ากับลำคอขาวผ่องของเฮอร์ไมโอนี่อย่างน่าประหลาด คริสตัลรูปหัวใจกระทบแสงแดดและทอประกายเป็นสีชมพูอ่อน ๆ
\"เป็นไง\" เฮอร์ไมโอนี่ถาม มัลฟอยมองดูเด็กสาวที่กำลังยิ้มหวานให้กับเขา
\"สวยมาก\" เขาตอบอย่างเคลิ้มฝัน เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มเอียงอาย และจู่ ๆ มัลฟอยก็รวบตัวเธอเข้ามาในอ้อมกอดอีกครั้ง พร้อมกับประทับริมฝีปากกับเธออย่างอ่อนโยน
*************************************************
อีกด้านหนึ่งของฮอกมี้ดส์ แพนซี่ พาร์กินสันกำลังพยายามมองหามัลฟอยจากร้านต่าง ๆ เกือบทุกร้านในฮอกมี้ดส์ แต่เธอกลับไม่เห็นแม้แต่เงาของเขาเลย แพนซี่จำได้ว่ามัลฟอยบอกเธอว่าจะมาฮอกมี้ดส์กับแครบและกอยล์ และเธอก็บอกเขาไปว่าจะมาเจอเขาที่ห้องนั่งเล่นรวมตอนแปดโมงสี่สิบห้า แต่ปรากฏว่าเมื่อเธอมาถึงเขาก็ออกไปเสียแล้ว แพนซี่คิดว่ามัลฟอยนั้นหลบหน้าเธอมาตั้งแต่วาเลนไทน์แล้ว
บางทีเขาอาจจะอยากไปเที่ยวแบบผู้ชายก็ได้ เธอคิดเพื่อปลอบใจตัวเอง และไม่อยากจะคิดว่ามัลฟอยได้เปลี่ยน
ไป ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกอย่างนั้นมาได้สักระยะหนึ่งแล้วก็ตาม แพนซี่พยายามมองหามัลฟอยตามร้านซองโก้ และร้านไม้กวาดสามอัน จนในที่สุดเธอก็สะดุดตาเข้ากับเด็กชายร่างใหญ่สองคนที่กำลังเลือกขนมกันอย่างเมามันในร้านฮันนี่ดุ๊ก แครบกับกอยล์นั่นเอง และเมื่อเห็นแครบและกอยล์ลูกน้องของมัลฟอยก็เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะไม่พบเขา แพนซี่จึงผลักประตูร้านเข้าไปในร้านฮันนี่ดุ๊กซ์ทันที
แพนซี่เดินกลับออกจากร้านในไม่กี่นาทีต่อมาด้วยอารมณ์ที่ไม่คงเส้นคงวาเท่าไหร่นัก เพราะเมื่อเธอเข้าไปถามถึงมัลฟอย แครบและกอยล์กลับตอบว่าพวกเขาไม่เห็นมัลฟอยเลยแม้แต่เงา และมัลฟอยก็ไม่ได้มาฮอกมี้ดส์กับพวกเขาแต่เขาขอไปเที่ยวเองคนเดียวและห้ามไม่ได้แครบและกอยล์มาคอยติดตาม
\"ถ้าอย่างนั้นเธอไปเที่ยวกับใครล่ะมัลฟอย\" แพนซี่พูดอย่างหงุดหงิด เธอก้มดูนาฬิกาที่บอกเวลาใกล้สี่โมงเย็น และนี่ก็น่าจะเป็นเวลาที่ต้องกลับโรงเรียนได้แล้ว
แพนซี่เงยหน้าจากนาฬิกา เธอมองไปตามถนนของฮอกมี้ดส์ที่คราคร่ำไปด้วยผู้คน และเธอก็เห็นเด็กหนุ่มผมบลอนด์คนหนึ่งกำลังเดินอยู่ท่ามกลางผู้คน
\"มัล...เดรโก!\" แพนซี่ร้องออกไปด้วยความดีใจ แต่เธอก็ต้องชะงักเมื่อเห็นคนที่อยู่ข้างกายของเด็กหนุ่ม คนที่เธอไม่คิดว่ามัลฟอยจะลดตัวลงไปคบหาหรือแม้กระทั่งญาติดีด้วย
\"เกรนเจอร์!\"แพนซี่พึมพำ \"ไม่จริง!\" เธอพูดอย่างไม่อยากเชื่อ แต่เมื่อเด็กสาวเหลือบมองไปที่ถนนอีกครั้ง พวกเขาทั้งสองก็หายไปท่ามกลางฝูงคนเสียแล้ว
.................................................
เฮอร์ไมโอนี่กลับมาถึงหอด้วยท่าทีเหม่อลอย เธอนึกไปถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้และยิ้มอย่างมีความสุข มันช่างเป็นวันที่ดีจริง ๆ เธอรู้สึกมีความสุขเหลือเกินที่ได้ใช้เวลาอยู่กับมัลฟอยทั้งวันกันตามลำพัง และเด็กสาวก็ยิ้มกว้างมากขึ้นเมื่อเธอนึกถึงคำพูดของเขาในวันนี้และสิ่งของที่เขาให้เธอ
เฮอร์ไมโอนี่ก้าวข้ามช่องรูปภาพไปด้วยสีหน้าที่มีความสุข แต่เธอก็พยายามเก็บอาการเอาไว้บ้างเหมือนกัน เพราะเธอกลัวเธอกลัวว่าเพื่อนทั้งสองจะสงสัย
\"เฮอร์ไมโอนี่ กลับมาแล้วหรือ\" รอนทักเธอ เขากำลังนั่งอยู่มุมหนึ่งของห้องนั่งเล่นรวมพร้อมกับแฮร์รี่
\"ไม่ซ้อมควิดดิชหรือรอน\" เฮอร์ไมโอนี่ถาม
\"ไม่ล่ะ พอดีวันนี้แอนเจลิน่าไม่สบาย ไข้เธอขึ้นตั้งร้อยสององศาทีเดียว\" รอนเล่าด้วยรอยยิ้ม แต่เฮอร์ไมโอนี่กลับคิดว่าอย่างแอนเจลิน่าจะไม่สบายเป็นด้วยหรือ
\"เอ้า ของฝากพวกเธอ\" เฮอร์ไมโอนี่วางถุงขนมร้านฮันนี่ดุ๊กซ์ลงบนโต๊ะ รอนร้องขึ้นอย่างดีใจ ( \"ขอบคุณ เฮอร์ไมโอนี่ ฉันรักเธอจริง ๆ \" ) และเริ่มสำรวจขนมในถุง
\"แล้วเธอไม่ซื้ออะไรมาเลยหรือ\" แฮร์รี่ถามขึ้น เฮอร์ไมโอนี่ชูถุงหนังสือสองสามเล่มในมือให้เขาดูแทนคำตอบ
\"แล้วนั่นล่ะ\" รอนพูดพลางแกะห่อแยลลี่รสทาก เขาชี้ไปที่สร้อยคอที่เฮอร์ไมโอนี่ใส่อยู่ \"เธอซื้อมันมาวันนี้หรือไง ปรกติเธอไม่ใส่เครื่องประดับนี่\" รอนถาม
\"ใช่ ยกเว้นนาฬิกาย้อนเวลาของศาสตราจารย์มักกอนากัล\" แฮร์รี่เสริม เฮอร์ไมโอนี่อึกอัก
\"นี่ฉันซื้อมาจากฮอกมี้ดส์น่ะ เห็นว่ามันสวยดี\" เด็กสาวตอบ มือแตะสร้อยคอเบา ๆ
\"เหรอ เท่าไหร่ล่ะ\" รอนถามอย่างไม่ใส่ใจนักพร้อมกับเคี้ยวแยลลี่
\"เอ่อ ไม่รู้สิ จำไม่ได้แล้ว ฉันลืมไปว่าฉันจะต้องไปห้องสมุด ขอตัวก่อนนะ\" เด็กสาวพูดและหายลับจากช่องรูปภาพในทันที รอนมองหน้าแฮร์รี่อย่างแปลกใจ
\"นายว่าเธอแปลกไปไหม\" รอนถาม
\"ไม่รู้สิ\" แฮร์รี่ตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก
.................................................
เฮอร์ไมโอนี่ออกมาจากห้องนั่งเล่นรวมอย่างโล่งอก เธอไม่อยากถูกแฮร์รี่กับรอนซักถามเรื่องฮอกมี้ดส์หรือเรื่องสร้อยคอที่มัลฟอยให้มาไปมากกว่านี้ เด็กสาวรู้ดีว่าเธอผิดต่อพวกเขาที่ไปญาติดีกับศัตรูอย่างเช่นมัลฟอย แต่ความจริงแล้วมัลฟอยเองก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมาก อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ดีกับเธอ ซึ่งเธอก็ห้ามไม่ให้ตัวเองรู้สึกดี ๆ กับเขาไม่ได้ แต่ในขณะเดียวกันเธอก็ต้องพยายามปิดปังเรื่องนี้ และห้ามไม่ได้ตัวเองทำท่าทีมีพิรุธอะไรออกไปให้เพื่อนทั้งสองสงสัย
เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้จะไปที่ไหนดี เธอได้แต่เดินเตร่ไปมาตามระเบียง ห้องสมุดเป็นที่แรกที่เฮอร์ไมโอนี่นึกถึง แต่พอคิดดูอีกทีเธอรู้ดีว่าเธอคงไม่มีสมาธิอ่านหนังสือในเวลาแบบนี้แน่ และแล้วเธอก็นึกอะไรบางอย่างออกได้ ไปที่หอพรีเฟ็คไงล่ะ ที่นั่นมันแสนสะดวกสบายและไร้ซึ่งผู้คน คงพอให้เธอหลบภัยไปสักระยะและรอจนกว่าแฮร์รี่กับรอนจะลืมถามเธอเรื่องฮอกมี้ดส์
เฮอร์ไมโอนี่ผลักประตูหอพรีเฟ็คเข้าไป ภายในนั้นเงียบสงบ เตาผิงตรงกลางห้องถูกจุดไฟทิ้งไว้แม้ว่ามันจะไม่มีคนอยู่ก็ตาม เฮอร์ไมโอนี่เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นรวมและกำลังนั่งลงบนเก้าอี้นวมหนานุ่ม แต่กลับมีเสียง ๆ หนึ่งเรียกเธอไว้เสียก่อน
\"ไง ยัยเลือดสีโคลน\" เสียงของแหลมเล็กดังขึ้น พร้อมกับเก้าอี้นวมตัวใหญ่ที่หมุนมาทางเธอ เผยให้เห็นว่านอกจากเฮอร์ไมโอนี่แล้วยังมีแพนซี่ พาร์กินสัน เด็กสาวบ้านสลิธีรินอยู่ในหอนี้อีกด้วย
\"มีธุระอะไรกับฉันรึพาร์กินสัน\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบเสียงเรียบ ๆ ถ้าเธอรู้ว่าต้องมาเจอแพนซี่ที่นี่ เธอยอมอยู่ที่หอกริฟฟินดอร์อย่างเดิมดีกว่า
\"ความจริงฉันก็ไม่อยากจะลดตัวลงมาเสวนากับพวกชั้นต่ำอย่างเธอนักหรอกนะ\" แพนซี่พูดอย่างถือตัว
\"ถ้าเธอต้องการพูดกับฉันเธอก็ควรจะใช้คำพูดให้มันสุภาพกว่านี้หน่อยนะ ไม่เคยได้ยินหรือไง สำเนียงส่อภาษา กิริยาส่อสกุลน่ะ ดูจากการพูดของเธอแล้ว เราคงต้องคิดดูใหม่แล้วล่ะมั้งว่าใครกันแน่ที่ ‘ ชั้นต่ำ ’ น่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่ตอกกลับอย่างเผ็ดร้อน แพนซี่กรีดร้องพร้อมดิ้นพราด ๆ เหมือนผีแบนชีโดนน้ำกรดสาด
\"กรี๊ด!!!\" เธอร้อง \"นี่แกบังอาจมาว่าฉันหรือยัยเลือดสีโคลนสกปรกโสโครก!\"
\"ฉันไม่ได้เอ่ยชื่อเธอนะ ถ้าเธอพูดแบบนี้ก็เท่ากับเธอยอมรับตัวเองแล้วนะแพนซี่\" เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างเจ็บแสบ แพนซี่จ้องเธออย่างเคียดแค้น
\"แก....นังเลือดสกปรก ยังกล้ามาว่าฉันอีกเรอะ\" แพนซี่พูดด้วยเสียงอันดัง เฮอร์ไมโอนี่ถอนใจอย่างเบื่อหน่าย
\"ถ้าเราคุยกันด้วยภาษาที่คนธรรมดาเขาพูดกันไม่ได้ ฉันก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะคุยกับเธอนะแพนซี่ ฉันขอตัวล่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางหมุนตัวกลับเพื่อจะเดินไปที่ประตู แต่คำพูดต่อมาของแพนซี่กลับรั้งเด็กสาวไว้
\"เธอไปฮอกมี้ดส์กับมัลฟอยมาใช่ไหม\"
*************************************************
ขอโทษนะที่มาลงช้า พอดีอาทิตย์ก่อนเราย้ายบ้าน แล้วบ้านใหม่เราเค้ายังไม่มาติดโทรศัพท์ให้เลย ตอนนี้ต้องออกมาใช้เน็ตข้างนอก แต่ต่อไปจะลงให้ทุกอาทิตย์นะ
เมื่อมัลฟอยตามเฮอร์ไมโอนี่มาที่ร้านไม้กวาดสามอันเขาก็พบว่าเด็กสาวกำลังยืนเขาอยู่หน้าร้าน
\"ทำไมไม่เข้าไปข้างในล่ะ\" เด็กหนุ่มถาม และมัลฟอยก็ชี้ให้เขาดูแครบและกอยล์ลูกน้องร่างยักษ์ของเขาที่นั่งอยู่ในร้านพอดี
\"นายคงไม่อยากไปเจอพวกนั้นหรอกใช่ไหม\" เฮอร์ไมโอนี่ว่า มัลฟอยส่ายหน้า เขาไม่อยากให้ใครรู้ว่าเขามาฮฮกมี้ดส์กับเฮอร์ไมโอนี่ โดยเฉพาะแพนซี่ หรือแม้กระทั่งแครบกับกอยล์ก็เถอะ
\"ฉันเห็นว่าพวกเขานั่งอยู่ ก็เลยเข้าไปซื้อบัตเตอร์เบียร์มาให้นายก่อน แล้วก็ขนมอีกสองสามอย่างเผื่อนายหิว\" เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางชูถุงที่ใส่บัตเตอร์เบียร์สองขวด และพายฟักทองกับเค้กอีกหลายชิ้น
\"แล้วเธอจะให้ฉันยืนกินรึไง\" มัลฟอยพูด เฮอร์ไมโอนี่หน้ามุ่ย
\"แล้วนายจะให้ฉันทำยังไงล่ะ นายก็รู้ว่าเราเข้าไปในร้านไม่ได้\" เด็กสาวเถียง มัลฟอยขมวดคิ้ว
\"งั้นเราก็ไปที่อื่นสิ ฉันคิดว่าฉันรู้จักที่ดี ๆ อีกที่หนึ่ง\" มัลฟอยพูดพร้อมกับคว้ามือของเฮอร์ไมโอนี่เอาไว้และเริ่มเดินไปตามตรอก ใบหน้าของเด็กสาวเป็นสีชมพู แต่เธอก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรออกไป
\"เรากำลังจะไปไหนหรือมัลฟอย\" เธอถาม
\"เอาเถอะ เดี๋ยวก็รู้เองแหละ\" เขาพูด
มัลฟอยพาเฮอร์ไมโอนี่เดินไปตามถนนผ่านร้านรวงมากมาย จนกระทั่งพวกเขาเดินไปถึงช่วงที่คนเริ่มบางตาลง บ้านเรือนและร้านรวงต่าง ๆ หายไปเหลือเพียงทุ่งหญ้าและบ้านไม่กี่หลังราวกับพวกเขากำลังอยู่ในชนบทจริง ๆ ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่จำได้ดีว่ามันเป็นทางเดียวกับที่เธอ แฮร์รี่ และรอนเคยมาพบซีเรียสเมื่อปีก่อน ซึ่งตอนนั้นซีเรียสใช้ถ้ำแถบนี้หลบซ่อนตัวอยู่ แต่ครั้งนี้เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้เลยว่ามัลฟอยจะพาเธอไปที่ไหน
เด็กทั้งสองเดินมาจนสุดรั้วกั้นของหมู่บ้าน มัลฟอยพาเธอปีนรั้วและลัดเลาะไปตามทางเดินซึ่งลาดชันขึ้นเรื่อย ๆ เด็กทั้งสองเดินไปตามทางลาดเป็นเนินมาประมาณสิบห้านาทีพวกเขาจึงเจอบริเวณโล่งซึ่งอยุ่บนเนินสูงที่สามารถมองเห็นทิวทัศน์ข้างล่างได้
เฮอร์ไมโอนี่ปาดเหงื่อ เธอมองไปเบื้องล่างซึ่งเป็นทุ่งเขียวขจี ต้นหญ้าพลิ้วไหวไปตามแรงลม ไกลออกไปเด็กสาวเห็นทางรถไฟของรถด่วนสายฮอกวอตส์ทอดตัวยาวและมีลักษญะคล้ายงูสีดำตัวใหญ่
\"สวยไหมล่ะ\" มัลฟอยถามเมื่อเขามายืนข้าง ๆ เฮอร์ไมโอนี่ \"ถ้าเป็นที่นี่เธอก็ไม่ต้องกังวลเรื่องที่จะมีใครเจอเราอีก\" เด็กหนุ่มพูด
\"เธอรู้จักที่นี่ได้ยังไงมัลฟอย\" เฮอร์ไมโอนี่ถาม
\"นั่นมันเรื่องของฉันน่ะ จะยืนอยู่อย่างนี้หรือเกรนเจอร์\" เขาพูด ก่อนจะเดินไปใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาอยู่โดดเดี่ยว เขาเสกผ้าปูรองนั่งขึ้นมาใต้ต้นไม้ และเรียกเฮอร์ไมโอนี่ให้มานั่ง
\"มานี่สิ อากาศที่นี่ไม่เลวเลยว่าไหม\" เด็กหนุ่มพูดพลางตบพื้นข้างตัว สายลมเย็นพัดผ่านใบหน้าของเขา ผมบลอนด์ปลิวไปตามแรงลม เฮอร์ไมโอนี่ทรุดตัวลงนั่งที่ผ้าปู พยายามรักษาระยะห่างจากเขาพอควร
สักครู่เด็กสาวก็หยิบบัตเตอร์เบียร์และเสบียงอื่น ๆ ขึ้นมาทาน ราวกับเป็นการปิกนิคเล็ก ๆ ของเด็กทั้งสอง ทั้งคู่ต่างกินอาหารและพูดคุยกันอย่างมีความสุขอย่างที่พวกเขาไม่เคยได้ทำมาก่อน จนกระทั่งเมื่อบัตเตอร์เบียร์และขนมต่าง ๆ เริ่มร่อยหรอ ทั้งเฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยต่างอิ่มหนำสำราญ บวกกับสายลมเย็นเฉียบที่พัดผ่านเนินเขาแห่งนี้มันช่างเป็นบรรยากาศที่เหมาะแก่การนอนเสียจริง ๆ
มัลฟอยเริ่มล้มตัวลงนอนบนตักของเฮอร์ไมโอนี่ เด็กสาวโวยวาย
\"ขอนอนหน่อยน่า ไม่เสียหายอะไรนี่\" เขาพูด เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากจะเถียง แต่เมื่อเห็นเด็กหนุ่มที่ปิดเปลือกตาและหลับไปอย่างมีความสุขเธอก็พูดไม่ออก และปล่อยให้เขานอนไปโดยดี
เฮอร์ไมโอนี่พิจราณาใบหน้าของมัลฟอยยามหลับที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน เธอยกมือขึ้นปัดผมบลอนด์ที่ปรกหน้าของมัลฟอยออกจากใบหน้าของเขาเบา ๆ พลางนึกในใจว่ายามที่เขาหลับช่างดูดีเสียจริง ๆ ดวงตาสีซีดถูกซ่อนอยู่ใต้หนังตา เธอลูบแก้มขาวซีดอย่างเบามือก่อนจะหยุดที่ริมฝีปากเรียวซีดที่เคยจูบเธอมาหลายต่อหลายครั้ง
มือของเฮอร์ไมโอนี่สัมผัสริมฝีปากเรียวของเขาเบา ๆ ก่อนที่เด็กสาวจะก้มหน้าลงไป แต่ไม่ทันที่เธอจะเป็นฝ่ายแตะริมฝีปากเขา มัลฟอยก็ลืมตาขึ้นเสียก่อน
*************************************************
\"อยากจูบฉันหรือเกรนเจอร์\" เขาถาม เฮอร์ไมโอนี่หน้าเป็นสีเข้ม \"งั้นก็จูบสิ\" มัลฟอยพูดพลางหลับตารอจูบจากเด็กสาว เฮอร์ไมโอนี่เบือนหน้าหนี
\"ใครอยากจูบนายกัน หลงตัวเองทั้งนั้น\" เธอว่า
\"ไม่เอาน่าอย่าโกรธสิ หรือถ้าเธอไม่อยากจูบฉัน งั้นฉันจูบเธอ\" เขาพูดพลางลุกขึ้นนั่ง เฮอร์ไมโอนี่หน้าบึ้ง
\"พอเลยไม่เอาแล้ว\" เด็กสาวพูดอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก
\"ล้อเล่นน่า\" เขาพูด
\"ฉันไม่ได้อยากเล่นกับนายนะ\" เธอว่าพร้อมกับสะบัดหน้าใส่เขา
\"หันมานี่หน่อยน่าเกรนเจอร์ ไม่ต้องจูบก็ได้\" เขาพูด เฮอร์ไมโอนี่หันมาค้อนเขาควับหนึ่ง แต่เด็กหนุ่มกับยิ้มหวานให้เธอและรั้งตัวเธอมากอด
\"อย่าขี้งอนไปหน่อยเลย\" เขาพูด
\"ฉันเปล่างอนนะ\" เธอพูดพร้อมกับดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของเขา
\"งั้นก็ยิ้มหน่อยสิ\" มัลฟอยพูด \"ยิ้มหน่อยนะ\" เขาแหย่
\"ตาบ้า\" เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะ มัลฟอยกอดเธออยู่เนิ่นนาน จนเด็กสาวรู้สึกอึดอัด
\"ปล่อยฉันได้แล้วมัลฟอย\" เธอพูด
\"เธอชอบฉันไหมเกรนเจอร์\" เขาถาม
\"ไม่รู้สิ คงชอบมากกว่าเมื่อก่อนล่ะมั้ง\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบตามตรง
\"แล้วรักฉันไหม\" มัลฟอยพูด เด็กสาวขมวดคิ้ว
\"ความรักมันต้องใช้เวลานะมัลฟอย ไม่ใช่ว่าเกิดขึ้นแค่ชั่วข้ามคืน\" เฮอร์ไมโอนี่พูด
\"แล้วรักเจ้าสองคนนั้นไหม\" เขาถามอย่างวิตก เฮอร์ไมโอนี่เกือบหัวเราะออกมากับเพราะความช่างกังวลของเขา ความจริงน่าเธอจะแกล้งเสียเขาหน่อยก็ดี
\"รัก\"
\"อะไรนะ!\" มัลฟอยตะโกน
\"รักแต่รักแบบเพื่อน\" เฮอร์ไมโอนี่ต่อให้ มัลฟอยดูโล่งอก
\"แล้วฉันล่ะ เธอไม่รักฉันบ้างเลยหรือ\" เขาถามพลางกอดเด็กสาวแน่น เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดง
\"ช่างเถอะเกรนเจอร์ ไม่ต้องตอบก็ได้ ไม่ต้องตอบจนกว่าเธอจะรู้ใจตัวเอง\" เขาพูด
\"แล้วเธอล่ะมัลฟอย\" เฮอร์ไมโอนี่ถาม
\"ฉันก็จะไม่พูดจนกว่าจะรู้ใจตัวเองเหมือนกัน ความจริงเธอก็พูดถูก มันยังเร็วเกินไปที่จะเรียกว่าความรัก ฉันคิดว่าเราน่าจะคอยจนกว่าจะถึงเวลาดีกว่า\" มัลฟอยบอก เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มอย่างเข้าใจ
\"แล้วฉันก็มีอะไรบางอย่างจะให้เธอ\" เขาพูดพร้อมกับล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า เด็กสาวขมวดคิ้วเมื่อมัลฟอยยื่นกล่องเล็ก ๆ กล่องหนึ่งให้เธอ เฮอร์ไมโอนี่รับมาและเปิดมันออกดู
มันคือสร้อยคอคริสตัล สร้อยคอที่เธอเจอที่ร้านขายของเมื่อครู่ สร้อยคอที่ราคายี่สิบเก้าแกลเลียน เฮอร์ไมโอนี่มองมันอย่างไม่เชื่อสายตา คริสตัลรูปหัวใจกระทบกับแสงแดดและส่องประกายเป็นสีต่าง ๆ
\"เธอให้ฉันน่ะหรือ\" เด็กสาวพูด มัลฟอยพยักหน้า แต่จู่ ๆ เฮอร์ไมโอนี่ก็ปิดกล่องลงและส่งมันคืนให้มัลฟอย
\"ฉันรับไว้ไม่ได้หรอก มันแพงเกินไป\" เธอพูด แต่มัลฟอยก็ดันกล่องกลับใส่มือเธอ
\"รับไว้เถอะเกรนเจอร์ ถือว่าเป็นของขวัญจากฉัน\" มัลฟอยพูด
\"แต่...\"
\"เป็นสิ่งที่แทนคำสัญญาว่าสักวันฉันจะให้คำตอบของฉันกับเธอ และเมื่อเธอรับมันไว้ก็ถือว่าเธอสัญญาว่าเธอจะให้คำตอบกับฉันเมื่อถึงเวลา\" มัลฟอยพูด มองเฮอร์ไมโอนี่ด้วยแววตาที่จริงจรังกว่าครั้งใด ซึ่งมันทำให้เธอไม่สามารถปฏิเสธแววตาคู่นั้นของเขาได้
\"ได้ มัลฟอย ฉันจะรับมันไว้\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบ \"เมื่อเธอบอกว่าเธอจะทำตามสัญญา และฉันเองก็จะทำตามคำสัญญาเหมือนกัน\"
\"ได้สิ ฉันใส่ให้ไหม\" เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับคว้ากล่องมาจากมือของเฮอร์ไมโอนี่ และบรรจงสวมสร้อยคอคริสตัลให้เธอ มันดูเข้ากับลำคอขาวผ่องของเฮอร์ไมโอนี่อย่างน่าประหลาด คริสตัลรูปหัวใจกระทบแสงแดดและทอประกายเป็นสีชมพูอ่อน ๆ
\"เป็นไง\" เฮอร์ไมโอนี่ถาม มัลฟอยมองดูเด็กสาวที่กำลังยิ้มหวานให้กับเขา
\"สวยมาก\" เขาตอบอย่างเคลิ้มฝัน เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มเอียงอาย และจู่ ๆ มัลฟอยก็รวบตัวเธอเข้ามาในอ้อมกอดอีกครั้ง พร้อมกับประทับริมฝีปากกับเธออย่างอ่อนโยน
*************************************************
อีกด้านหนึ่งของฮอกมี้ดส์ แพนซี่ พาร์กินสันกำลังพยายามมองหามัลฟอยจากร้านต่าง ๆ เกือบทุกร้านในฮอกมี้ดส์ แต่เธอกลับไม่เห็นแม้แต่เงาของเขาเลย แพนซี่จำได้ว่ามัลฟอยบอกเธอว่าจะมาฮอกมี้ดส์กับแครบและกอยล์ และเธอก็บอกเขาไปว่าจะมาเจอเขาที่ห้องนั่งเล่นรวมตอนแปดโมงสี่สิบห้า แต่ปรากฏว่าเมื่อเธอมาถึงเขาก็ออกไปเสียแล้ว แพนซี่คิดว่ามัลฟอยนั้นหลบหน้าเธอมาตั้งแต่วาเลนไทน์แล้ว
บางทีเขาอาจจะอยากไปเที่ยวแบบผู้ชายก็ได้ เธอคิดเพื่อปลอบใจตัวเอง และไม่อยากจะคิดว่ามัลฟอยได้เปลี่ยน
ไป ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกอย่างนั้นมาได้สักระยะหนึ่งแล้วก็ตาม แพนซี่พยายามมองหามัลฟอยตามร้านซองโก้ และร้านไม้กวาดสามอัน จนในที่สุดเธอก็สะดุดตาเข้ากับเด็กชายร่างใหญ่สองคนที่กำลังเลือกขนมกันอย่างเมามันในร้านฮันนี่ดุ๊ก แครบกับกอยล์นั่นเอง และเมื่อเห็นแครบและกอยล์ลูกน้องของมัลฟอยก็เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะไม่พบเขา แพนซี่จึงผลักประตูร้านเข้าไปในร้านฮันนี่ดุ๊กซ์ทันที
แพนซี่เดินกลับออกจากร้านในไม่กี่นาทีต่อมาด้วยอารมณ์ที่ไม่คงเส้นคงวาเท่าไหร่นัก เพราะเมื่อเธอเข้าไปถามถึงมัลฟอย แครบและกอยล์กลับตอบว่าพวกเขาไม่เห็นมัลฟอยเลยแม้แต่เงา และมัลฟอยก็ไม่ได้มาฮอกมี้ดส์กับพวกเขาแต่เขาขอไปเที่ยวเองคนเดียวและห้ามไม่ได้แครบและกอยล์มาคอยติดตาม
\"ถ้าอย่างนั้นเธอไปเที่ยวกับใครล่ะมัลฟอย\" แพนซี่พูดอย่างหงุดหงิด เธอก้มดูนาฬิกาที่บอกเวลาใกล้สี่โมงเย็น และนี่ก็น่าจะเป็นเวลาที่ต้องกลับโรงเรียนได้แล้ว
แพนซี่เงยหน้าจากนาฬิกา เธอมองไปตามถนนของฮอกมี้ดส์ที่คราคร่ำไปด้วยผู้คน และเธอก็เห็นเด็กหนุ่มผมบลอนด์คนหนึ่งกำลังเดินอยู่ท่ามกลางผู้คน
\"มัล...เดรโก!\" แพนซี่ร้องออกไปด้วยความดีใจ แต่เธอก็ต้องชะงักเมื่อเห็นคนที่อยู่ข้างกายของเด็กหนุ่ม คนที่เธอไม่คิดว่ามัลฟอยจะลดตัวลงไปคบหาหรือแม้กระทั่งญาติดีด้วย
\"เกรนเจอร์!\"แพนซี่พึมพำ \"ไม่จริง!\" เธอพูดอย่างไม่อยากเชื่อ แต่เมื่อเด็กสาวเหลือบมองไปที่ถนนอีกครั้ง พวกเขาทั้งสองก็หายไปท่ามกลางฝูงคนเสียแล้ว
.................................................
เฮอร์ไมโอนี่กลับมาถึงหอด้วยท่าทีเหม่อลอย เธอนึกไปถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้และยิ้มอย่างมีความสุข มันช่างเป็นวันที่ดีจริง ๆ เธอรู้สึกมีความสุขเหลือเกินที่ได้ใช้เวลาอยู่กับมัลฟอยทั้งวันกันตามลำพัง และเด็กสาวก็ยิ้มกว้างมากขึ้นเมื่อเธอนึกถึงคำพูดของเขาในวันนี้และสิ่งของที่เขาให้เธอ
เฮอร์ไมโอนี่ก้าวข้ามช่องรูปภาพไปด้วยสีหน้าที่มีความสุข แต่เธอก็พยายามเก็บอาการเอาไว้บ้างเหมือนกัน เพราะเธอกลัวเธอกลัวว่าเพื่อนทั้งสองจะสงสัย
\"เฮอร์ไมโอนี่ กลับมาแล้วหรือ\" รอนทักเธอ เขากำลังนั่งอยู่มุมหนึ่งของห้องนั่งเล่นรวมพร้อมกับแฮร์รี่
\"ไม่ซ้อมควิดดิชหรือรอน\" เฮอร์ไมโอนี่ถาม
\"ไม่ล่ะ พอดีวันนี้แอนเจลิน่าไม่สบาย ไข้เธอขึ้นตั้งร้อยสององศาทีเดียว\" รอนเล่าด้วยรอยยิ้ม แต่เฮอร์ไมโอนี่กลับคิดว่าอย่างแอนเจลิน่าจะไม่สบายเป็นด้วยหรือ
\"เอ้า ของฝากพวกเธอ\" เฮอร์ไมโอนี่วางถุงขนมร้านฮันนี่ดุ๊กซ์ลงบนโต๊ะ รอนร้องขึ้นอย่างดีใจ ( \"ขอบคุณ เฮอร์ไมโอนี่ ฉันรักเธอจริง ๆ \" ) และเริ่มสำรวจขนมในถุง
\"แล้วเธอไม่ซื้ออะไรมาเลยหรือ\" แฮร์รี่ถามขึ้น เฮอร์ไมโอนี่ชูถุงหนังสือสองสามเล่มในมือให้เขาดูแทนคำตอบ
\"แล้วนั่นล่ะ\" รอนพูดพลางแกะห่อแยลลี่รสทาก เขาชี้ไปที่สร้อยคอที่เฮอร์ไมโอนี่ใส่อยู่ \"เธอซื้อมันมาวันนี้หรือไง ปรกติเธอไม่ใส่เครื่องประดับนี่\" รอนถาม
\"ใช่ ยกเว้นนาฬิกาย้อนเวลาของศาสตราจารย์มักกอนากัล\" แฮร์รี่เสริม เฮอร์ไมโอนี่อึกอัก
\"นี่ฉันซื้อมาจากฮอกมี้ดส์น่ะ เห็นว่ามันสวยดี\" เด็กสาวตอบ มือแตะสร้อยคอเบา ๆ
\"เหรอ เท่าไหร่ล่ะ\" รอนถามอย่างไม่ใส่ใจนักพร้อมกับเคี้ยวแยลลี่
\"เอ่อ ไม่รู้สิ จำไม่ได้แล้ว ฉันลืมไปว่าฉันจะต้องไปห้องสมุด ขอตัวก่อนนะ\" เด็กสาวพูดและหายลับจากช่องรูปภาพในทันที รอนมองหน้าแฮร์รี่อย่างแปลกใจ
\"นายว่าเธอแปลกไปไหม\" รอนถาม
\"ไม่รู้สิ\" แฮร์รี่ตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก
.................................................
เฮอร์ไมโอนี่ออกมาจากห้องนั่งเล่นรวมอย่างโล่งอก เธอไม่อยากถูกแฮร์รี่กับรอนซักถามเรื่องฮอกมี้ดส์หรือเรื่องสร้อยคอที่มัลฟอยให้มาไปมากกว่านี้ เด็กสาวรู้ดีว่าเธอผิดต่อพวกเขาที่ไปญาติดีกับศัตรูอย่างเช่นมัลฟอย แต่ความจริงแล้วมัลฟอยเองก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมาก อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ดีกับเธอ ซึ่งเธอก็ห้ามไม่ให้ตัวเองรู้สึกดี ๆ กับเขาไม่ได้ แต่ในขณะเดียวกันเธอก็ต้องพยายามปิดปังเรื่องนี้ และห้ามไม่ได้ตัวเองทำท่าทีมีพิรุธอะไรออกไปให้เพื่อนทั้งสองสงสัย
เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้จะไปที่ไหนดี เธอได้แต่เดินเตร่ไปมาตามระเบียง ห้องสมุดเป็นที่แรกที่เฮอร์ไมโอนี่นึกถึง แต่พอคิดดูอีกทีเธอรู้ดีว่าเธอคงไม่มีสมาธิอ่านหนังสือในเวลาแบบนี้แน่ และแล้วเธอก็นึกอะไรบางอย่างออกได้ ไปที่หอพรีเฟ็คไงล่ะ ที่นั่นมันแสนสะดวกสบายและไร้ซึ่งผู้คน คงพอให้เธอหลบภัยไปสักระยะและรอจนกว่าแฮร์รี่กับรอนจะลืมถามเธอเรื่องฮอกมี้ดส์
เฮอร์ไมโอนี่ผลักประตูหอพรีเฟ็คเข้าไป ภายในนั้นเงียบสงบ เตาผิงตรงกลางห้องถูกจุดไฟทิ้งไว้แม้ว่ามันจะไม่มีคนอยู่ก็ตาม เฮอร์ไมโอนี่เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นรวมและกำลังนั่งลงบนเก้าอี้นวมหนานุ่ม แต่กลับมีเสียง ๆ หนึ่งเรียกเธอไว้เสียก่อน
\"ไง ยัยเลือดสีโคลน\" เสียงของแหลมเล็กดังขึ้น พร้อมกับเก้าอี้นวมตัวใหญ่ที่หมุนมาทางเธอ เผยให้เห็นว่านอกจากเฮอร์ไมโอนี่แล้วยังมีแพนซี่ พาร์กินสัน เด็กสาวบ้านสลิธีรินอยู่ในหอนี้อีกด้วย
\"มีธุระอะไรกับฉันรึพาร์กินสัน\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบเสียงเรียบ ๆ ถ้าเธอรู้ว่าต้องมาเจอแพนซี่ที่นี่ เธอยอมอยู่ที่หอกริฟฟินดอร์อย่างเดิมดีกว่า
\"ความจริงฉันก็ไม่อยากจะลดตัวลงมาเสวนากับพวกชั้นต่ำอย่างเธอนักหรอกนะ\" แพนซี่พูดอย่างถือตัว
\"ถ้าเธอต้องการพูดกับฉันเธอก็ควรจะใช้คำพูดให้มันสุภาพกว่านี้หน่อยนะ ไม่เคยได้ยินหรือไง สำเนียงส่อภาษา กิริยาส่อสกุลน่ะ ดูจากการพูดของเธอแล้ว เราคงต้องคิดดูใหม่แล้วล่ะมั้งว่าใครกันแน่ที่ ‘ ชั้นต่ำ ’ น่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่ตอกกลับอย่างเผ็ดร้อน แพนซี่กรีดร้องพร้อมดิ้นพราด ๆ เหมือนผีแบนชีโดนน้ำกรดสาด
\"กรี๊ด!!!\" เธอร้อง \"นี่แกบังอาจมาว่าฉันหรือยัยเลือดสีโคลนสกปรกโสโครก!\"
\"ฉันไม่ได้เอ่ยชื่อเธอนะ ถ้าเธอพูดแบบนี้ก็เท่ากับเธอยอมรับตัวเองแล้วนะแพนซี่\" เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างเจ็บแสบ แพนซี่จ้องเธออย่างเคียดแค้น
\"แก....นังเลือดสกปรก ยังกล้ามาว่าฉันอีกเรอะ\" แพนซี่พูดด้วยเสียงอันดัง เฮอร์ไมโอนี่ถอนใจอย่างเบื่อหน่าย
\"ถ้าเราคุยกันด้วยภาษาที่คนธรรมดาเขาพูดกันไม่ได้ ฉันก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะคุยกับเธอนะแพนซี่ ฉันขอตัวล่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางหมุนตัวกลับเพื่อจะเดินไปที่ประตู แต่คำพูดต่อมาของแพนซี่กลับรั้งเด็กสาวไว้
\"เธอไปฮอกมี้ดส์กับมัลฟอยมาใช่ไหม\"
*************************************************
ขอโทษนะที่มาลงช้า พอดีอาทิตย์ก่อนเราย้ายบ้าน แล้วบ้านใหม่เราเค้ายังไม่มาติดโทรศัพท์ให้เลย ตอนนี้ต้องออกมาใช้เน็ตข้างนอก แต่ต่อไปจะลงให้ทุกอาทิตย์นะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น